Al even sta ik roerloos te luisteren naar de persoon die voorin de ruimte staat. Wat kan hij mooi vertellen. Binnen de paar minuten dat hij aan het woord is word ik mee gevoerd naar parelwitte zandstranden, exotische plaatsen en grote feesten. Na een korte onderbreking gaat hij door en neemt hij ons mee terug naar Nederland. Hij verteld over het drukke hectische leven. Voor iedereen herkenbaar. Het verhaal gaat verder. Hobby’s, huisdieren, de blunders van het leven… Het wordt verteld met humor, een steek onder water of een knipoog. De mensen in de ruimte lachen met hem mee. Zelfs ik moet lachen om zijn verhaal. Rustig wacht hij tot iedereen weer stil is. Het geluid in de ruimte verstomd en hij maakt aanstalten om verder te gaan.
Dan stokt zijn adem. De moeilijkste dag in zijn leven en hij moet het onder ogen zien. Het afscheid van zijn, nog jonge, vrouw. Gestorven aan kanker. Natuurlijk had hij al afscheid van haar genomen. Op het moment dat ze voor goed haar ogen sloot. Vandaag doet hij dat van haar lichaam. Een lichaam dat hij nooit meer kan zien, kan beroeren, kan liefhebben. Dat feit lijkt plots tot hem door te dringen. Hij moet verder, alleen, zonder zijn grote liefde.
Ik zie hoe hij worstelt met zichzelf en zijn emoties. Met moeite slikt hij de brok in zijn keel weg. De zaal wordt nog stiller dan het was. De atmosfeer in de ruimte veranderd en de kist lijkt nog meer plaats in te nemen dan net. Hij loopt weg van de microfoon en stopt bij de kist. Ik zie dat zijn handen trillen als hij ze op het hoofdeinde van de kist neer legt. Een simpel gebaar waar ik het warm en koud tegelijk van krijg. Hij haalt diep adem en kijkt de zaal rond. Hij put kracht uit zijn eigen handelingen. Zijn verhaal gaat verder…
Als hij uitgesproken is heb ik een heel mooi beeld van het leven van zijn vrouw. Hoe ze was, hoe ze in het leven stond en hoe ze de laatste periode van haar leven heeft doorgebracht. Het is bijzonder om zo dicht bij een onbekende familie te komen, de pijn te voelen en de emoties te delen terwijl ik als (uitvaartfotograaf) aan het werk ben.
Het laatste muziekstuk wordt gestart en de mensen in de zaal brengen nog één maal een groet aan de vrouw in de kist. In colonne lopen ze achter elkaar aan. Ze buigen hun hoofd bij de foto, raken de kist aan met hun handen of laten een roos achter in de vaas die daarvoor bestemd is. Ook van dit laatste stukje van de uitvaart maak ik foto’s. De emoties op de gezichten van de mensen raken mij waardoor de tranen in mijn ogen staan. Ik verschuil mij achter mijn camera en ben blij met dit stukje houvast. De muziek is op zijn einde, de ruimte is bijna leeg. Alleen de man en zijn vrouw blijven achter. Ik maak nog een laatste foto van hen samen, zij in de kist, hij aan haar hoofdeinde. De tijd die ze nog samen hebben is kort. Ik laat ze alleen en sluit achter mij de deur.
Ik neem afscheid van de uitvaartbegeleider en loop naar buiten. Het was een beladen dag waarin alle emoties voorbij zijn gekomen. Mijn hoofd gonst ervan. Ik adem diep in. De frisse lucht doet mij goed. Dit soort uitvaarten raken mij. Ze doen je beseffen dat leven en dood maar een voetstap van elkaar verwijderd zijn…
***
Mijn site: Uitvaartfotografie Hamar
Deborah Hamar 
Afscheid nemen en er later via jouw foto’s op terug kunnen kijken lijkt me heel bijzonder …
Wat heb je dit prachtig beschreven.
Ik zat al snel met tranen in mijn ogen te lezen. Wat ontroerend en wat heb je het mooi opgeschreven.
Wow. Indrukwekkend. En wat een waardevolle bijdrage kun jij op deze manier leveren. Knap.
Dank je wel..
Ja dat lijkt me niet altijd makkelijk hoor om daar dan ook nog foto’s van te maken zeg. Wel bijzonder dat mensen dat laten doen tegenwoordig.
Het gebeurd tegenwoordig steeds vaker dat men van een uitvaart laat fotograferen. Er kunnen veel redenen zijn om dit te laten doen. Ik ben in ieder geval erg blij dat ik een bijdrage kan leveren met een mooie reportage aan families die dit graag willen.
Het is zeker niet altijd makkelijk. Zeker niet als jonge mensen zijn overleden. Daar heb je geen vrede mee. Het voelt zo oneerlijk.
Mooi geschreven. En knap dat je dit werk kunt doen.
Bijzonder mooi en tot in detail beschreven Deborah, alsof ik erbij was. Logisch dat je erdoor geroerd raakt en dat je je even achter je camera wilt verschuilen. En diezelfde camera laat ook bijzondere momenten achter voor de nabestaanden, het moet vast een voldaan gevoel geven om dit allemaal op beeld vast te leggen.
Ik had het niet verwacht. Maar het geeft mij inderdaad een voldaan gevoel om iets voor een ander te mogen doen.
Bedankt voor je mooie compliment. Dan heb ik het goed geschreven 🙂
Alleen door je stukje te lezen, maakt het voor lij al duidelijk, dat het een mooie uitvaart was.
Heel mooi geschreven. Leven en dood horen bij elkaar, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik zo min mogelijk bezig ben met de dood. Ik heb al moeite met het lezen van dit stukje, dus vind het knap dat je dit werk doet. En ook mooi.
Mij zou je “vroeger” nooit op begraafplaatsen tegen komen. “Dood”eng vond ik het. Het idee alleen al gaf mij de rillingen. Maar met het overlijden van mijn ouders ben ik zelf ook een onzichtbare drempel over gegaan. Opeens was het niet zomaar een dood lichaam maar was het mijn vader, en later, mijn moeder die daar lag. Nu zie ik een overleden persoon ook zo… Het is de vader of moeder van iemand.. Het is iemands kind.. Daarmee wordt het tastbaarder, is het minder eng. Het brengt direct wel een hoop emoties met zich mee. Maar tot nu toe kan ik dat aardig handelen.
Bedankt voor je mooie reactie!
prachtig geschreven…
Zo mooi beschreven Deborah, ik voelde het verdriet van de man. Zo een immense zonde als mensen jong sterven…echt niet eerlijk. Uw werk, ik blijf het bijzonder vinden. Moet niet echt gemakkelijk zijn maar je hebt er al veel mensen een dienst mee bewezen. Goed dat je daar ooit mee begon.
Het leven is op sommige momenten inderdaad niet eerlijk!!
Ik ben ook blij dat ik voor deze richting van fotograferen gekozen heb. Hopelijk mag ik hier nog lang mee door gaan.
het zal beslist niet altijd makkelijk zijn om in zo’n omstandigheden nog foto’s te nemen.
Zoiets raakt je toch
Met kippenvel gelezen…
Prachtig geschreven en zo herkenbaar…
Poeh, heftige dag voor jou en heftig voor mij om het te lezen! Erg indrukwekkend!
Ik vind dat je heel bijzonder werk hebt. En ook, op de een of andere manier, heel mooi (hoewel dat misschien raar klinkt) werk. Het is zo… dankbaar (maar ook dit klinkt een beetje idioot).
Sommige families kijken nooit naar de foto’s. Het is al een geruststelling dat ze gemaakt zijn en dat ze in de kast liggen. Maar andere families kijken ze grijs… Zijn dankbaar voor de fotoreportage van die dag.
Prachtig beschreven, ik kijk via je verhaal mee de zaal in, mee naar de man die daar zo dapper staat te zijn. Het leven is kwetsbaar, prachtig en soms veel te kort. Ik denk dat jij heel bijzonder werk doet!
Dank je wel!!
Prachtig geschreven!
Ik heb jaren in een hospice gewerkt en wist niet dat je dit als werk kon doen. Wat mooi om zo de naasten iets tastbaars te kunnen meegeven.
Dank je wel. En welkom op mijn blog.
Ik doe dit op freelance basis en denk ook niet dat ik hier mijn vaste job van zou willen maken. Het is goed zoals het is. Ik ben wel blij dat het steeds meer bekendheid krijgt.