Van de week zat ik te grasduinen op mijn eigen blog en kwam daar verhaaltjes tegen die ik zelf alweer (bijna) helemaal vergeten was. Om sommige verhaaltjes heb ik zelfs smakelijk moeten lachen. Hoe verzin je het?! Dacht ik bij mijzelf. Tijdens het lezen herinnerde ik mij weer hoe het één en ander er aan toe ging en hoe ik vervolgens onderstaand blogje geschreven heb. Dit weekend een blogje uit de oude doos:
“Wat vind je van deze?” “Die is te groot!”
“Oh. Dan is deze zeker te klein?” “Nee, die zou goed zijn als er ook andere bonen in kunnen. Hier kunnen alleen van die cups in. Je weet wel, van die stomme George Clooney reclame!” “Wat is er nu weer mis met Clooney?” Zeg ik schouderophalend terwijl ik vriendlief volg door de winkel met rekken koffieautomaten.
“Ik zoek zo’n model, maar dan met die kleur en dan met deze uitstraling.” Vriendlief wijst van de ene naar de andere machine. “Hij mag heus wel wat uitstraling hebben.” “Ja, dat heeft Clooney ook.” Zeg ik terwijl ik de machines bekijk die vriendlief zojuist heeft aangewezen.
Op de laatste machine blijft mijn oog even rusten. Die ziet er mooi uit. Net zo één als die we nu thuis hebben staan maar door het blauw verlichte display ziet het er net wat strakker uit. “Zie je dit?” Terwijl ik dat zeg druk ik, zo neurotisch als ik ben, op het icoontje dat twee kopjes koffie aangeeft. Ik wil mijn zin afmaken maar deins achteruit als ik het mij oh zo bekende geluid van koffiebonen-die-ter-plekke-gemalen-worden hoor.
“Oh shit, deze doet het echt!?” Roep ik een beetje panisch, van links naar rechts kijkend of ik ergens een verkoper zie staan die mij uit de brand kan komen helpen. Intussen worden er door mij een aantal potjes leeg gegooid zodat ik iets heb om de koffie in te laten lopen. “Nee geen shit, roept de verkoper achter mij, koffie!!”
Vriendlief kan alleen maar lachen. “Blijf dan toch ook eens met je tengels van al die knopjes af, dat krijg je er nu van!” Ik werp hem een boze blik toe maar kan het niet helpen en moet zelf ook lachen om mijn domme actie. De verkoper ruilt nog voor de koffie uit de automaat loopt, de twee potjes om voor echte koffiekopjes en zegt: “Zo mevrouw, de melk en suiker vindt u daar, de koffie drinkt u zelf maar op!”
Deborah Hamar 
Strakke actie! spraak zij bewonderend terwijl zij rollend van het lachen bijna van de bank viel..
Ben jij mij nu aan het uitlachen??
😂😂😂
Ik lach je aan… Pak jij de koffiekopjes even .. 😉
En: was de koffie lekker? Prachtig verhaal, echt waard om nog een keer te vertellen.
Raar, hoewel ik aangegeven heb dat ik je ga volgen, krijg ik de laatste tijd geen melding meer. Nog maar een keer proberen?
De koffie was lekker. Maar uiteindelijk hebben we gekozen voor een andere machine. Eentje waarbij we zelf een hoop kunnen instellen. En die er ook nog eens mooi uitziet.
Zou het kunnen zijn dat de mailtjes van mijn blog in Uw spam terecht komen en dat u ze daarom niet ziet? Zelf volg ik alle blogs via Bloglovin omdat de mail het inderdaad niet altijd even goed doet. Ik vind het in ieder geval erg leuk om u hier tegen te komen 🙂
Hahaha, geweldig…zou mij ook zomaar kunnen gebeuren 😉
Hahaha komische actie en heel leuk geschreven!
Zou ook iets voor mij zijn zo’n actie, maar ik ben weer even gewaarschuwd. Ik kan me het verhaal zo snel niet herinneren, het is in ieder geval leuk genoeg om (nog een keer) te lezen. 🙂
Ik lees mijn oude blogposts soms ook hardop lachend door, Partner kijkt me dan hoofdschuddend aan … dat ik zo om mijn eigen teksten en grapjes kan lachen.
haha.. Ik ben dus niet de enige die dit doet 🙂 .. Zo af en toe als ik mij verveel blader ik eens door alle oude blogs. Sommige verhaaltjes was ik alweer helemaal vergeten…
Gelukkig ben ik niet de enige die van dit soort acties uithaalt…
Geweldig! En leuk hé om in je oude blogs te neuzen.
Hoi Jeanette. Welkom op mijn blog.
Ja ik schreef het net bij Appelig. Ik ben sommige stukjes alweer helemaal vergeten. Leuk om ze nog eens naar voren te halen 🙂
Een pluspunt van het hebben van een blog! En ook nog eens een smakelijke herinnering, zeg 🙂
Nou, inderdaad 🙂
En wel gekocht toen zeker daar kon je niet meer omheen na de twee gratis koffie. Leuk verhaal….haha
haha nee helaas… Het was toch niet helemaal ons ding. 🙂
Uiteindelijk hebben we een paar maanden later een mooie gekocht, die tot nu toe erg bevalt.
Leuk toch, zo om je eigen dommigheden nog eens te kunnen lachen? Ik heb er van genoten, van je verhaal.
Heerlijk verhaal!
Zoiets zou ik ook doen vrees ik hahaha. Ook bij speelgoed waarbij staat ‘druk hier’ kan ik me meestal niet inhouden, moet ik even proberen. Zo kwam er een keer een speelgoed aap luidruchtig tot leven toen ik in zijn hand drukte, hij schreeuwde de hele boel bij elkaar bij de V&D, en ik vlug doorlopen natuurlijk… lalalaaa. 🙂
Pingback: Mr. Sandman, bring me a dream | Ariadnesdraad
Strakke actie! Wel helemaal geweldig dat je kon proeven, trouwens.
Ja en dat geheel onverwachts… Want volgens mij had de verkoper ons nooit een kopje aangeboden hoor haha.
hahaha, dat had mij kunnen gebeuren!
Hahaha, zoiets slaat op het moment zelf aan je hart. Achteraf is het een prachtige anekdote 😀