Halverwege januari begon ik aan een nieuwe serie van een voor mij onbekende schrijver. Lars Kepler. De naam had ik wel eens gehoord en was er simpelweg vanuit gegaan dat dit een manlijke (Zweedse) schrijver was. Wat ik niet wist, maar pas na het lezen van het eerste boek achter kwam, was dat dit een pseudoniem is voor het echtpaar Alexandra Coelho Ahndoril en Alexander Ahndoril. De recensies van hun boeken waren veelbelovend. Ik kon dan ook niet wachten om te beginnen met lezen.

De serie, van tot nu toe vijf boeken, gaat over Joona Linna. Een Fin die in Zweden woont en werkzaam is als hoofdinspecteur bij de Zweedse politie. Hoewel de verhalen los van elkaar te lezen zijn wordt er niet in elk boek tot in detail ingegaan op het leven van Joona. Door de boeken achter elkaar te lezen wordt duidelijk wie hij feitelijk is en wat voor last hij met zich mee draagt. De schrijvers hebben besloten om in totaal acht delen te schrijven waarin beetje voor beetje zijn complete personage uit de doeken gedaan wordt.

Naast Joona en zijn vaste collega’s zijn er per boek steeds nieuwe hoofdpersonen waar het verhaal om draait. En natuurlijk een brute moord die opgelost moet worden. Joona wordt in het verhaal neergezet als een briljante agent die van alle markten thuis is. Hij heeft bij diverse eenheden en teams gewerkt en heeft heel veel kennis. Hij heeft een controversiële werkwijze, maar weet wel altijd de zaak tot een “goed” einde te brengen. Gaandeweg het lezen deed hij mij steeds meer denken aan Jack Bauer van de televisieserie 24.

De serie begint met het boek Hypnose. Ik was er klaar voor om mij helemaal mee te laten slepen met dit deel. Oef, dat viel toch even vies tegen. Terwijl ik met de woorden aan het worstelen was tijgerde ik mij langzaam door het boek. Na 150 pagina’s zat ik nog niet in het verhaal. Er kwamen niet ter zake doende details aan bod en het overige was zo oppervlakkig geschreven dat ik geen binding kreeg met de rest van de personages. Het verhaal op zich is goed. Maar er had meer diepgang in gekund. Bij dit deel had ik een beetje het gevoel alsof ik halverwege een theatervoorstelling binnen kwam en maar moest gissen naar bepaalde delen van het verhaal.

Mijn twijfel sloeg toe. Moest ik nu ook nog tijd en energie in de overige delen steken? Maar ik wilde dit schrijversduo toch een tweede kans geven. Ik opende boek twee, Contract en begon met lezen. Dit verhaal begon direct al beter dan het eerste deel. Maar ook nu werd ik toch weer teleurgesteld. Het verhaal kwam een beetje chaotisch op mij over en heeft een hoog: “Oh ja tuurlijk!!” gehalte. Sommige stukjes zijn zelf ongeloofwaardig. Het is alsof het wordt verteld in plaats van dat je het beleefd. Je moet meegetrokken worden, het ervaren en het bijna kunnen voelen. Het verhaal had wat mij betreft dan ook een stuk korter gekund.

Ik was sceptisch en snapte niet waar al die lovende reacties vandaan kwamen. Met grote tegenzin begon ik aan deel drie, Getuige. Als dit verhaal hem niet zou worden zou ik de boeken wegleggen en er niet meer naar omkijken. Het boek legde ik inderdaad weg. Maar pas na drie dagen, toen het uit was! Het verhaal was het tegenovergestelde van de eerste twee. Spannend, goed doordacht en geschreven. Van het begin tot het einde!!  Het leek wel of de schrijvers nu pas hun draai gevonden hadden. Alsof de personages in het boek zich eerst nog moesten settelen voor ze mij omver konden blazen. Hier en daar zat nog wel een hiaat in het verhaal. Maar dat zorgde niet voor een verstoring of ergernis bij het lezen.

Aansluitend begon ik aan deel vier, Slaap. Ik las het net zo snel weg als Getuige. Slaap gaat namelijk verder waar Getuige is gestopt. De spannende passages volgden elkaar in rap tempo op. Hoewel hier wel wat (bijna) ongeloofwaardige scenes tussen zaten. Ik heb het de schrijvers vergeven, in tegenstelling tot deel één en twee. Omdat de rest zo steengoed was.

Vervolgens kwam ik bij het tot nu toe laatste deel, Stalker. Het leuke van dit boek is dat een groot gedeelte van Joona’s verleden hierin naar voren komt. Eindelijk snap je, na het lezen van slaap en stalker waarom hij bepaalde besluiten in het verleden genomen heeft. Ook de hoofdpersoon uit Hypnose krijgt weer een rol in dit boek. Het verhaal begint vlot en is ook nu weer erg sterk. Het boek is niet weg te leggen. Maar naarmate het einde van het boek vordert neemt de spanning toch wat af. Ook de schrijfstijl kakt wat in. Dat komt net als in deel één door niet ter zake doende details die aan bod komen. Ik miste eveneens weer een band met de hoofdpersonen. Hoewel het verhaal op zich goed is wordt het oppervlakkig geschreven met heel veel geweld en bloederige scenes. Voor mij was het plot dan wel weer erg verrassend. Ik had de wending dat het verhaal nam in eerste instantie niet verwacht. Dat maakt dat ik dit boek toch tot de betere verhalen reken.

Mijn algehele indruk van Lars Kepler:
Ik sta niet te popelen om de andere drie delen die nog moeten komen ook te lezen. De eerste vijf verhalen zijn allemaal net iets over de top of er flink tegen aan. In de eerste twee delen gaat het geregeld van de hak op de tak. In de laatste delen zijn diverse scenes heel bloederig geschreven waardoor het ook weer een beetje zijn geloofwaardigheid verliest. De boeken lezen wel makkelijk weg. Zeker in de laatste drie delen zit genoeg spanning waardoor mijn hartslag geregeld in mijn keel te voelen was. Boek drie en vier komen als losse delen beter uit de verf. Ik denk dat, over het algemeen genomen, dit schrijversduo niet helemaal mijn type schrijvers zijn…

Alleen de boeken Getuige en Slaap krijgen van mij een dikke 8+.
Stalker moet het doen met een 7.
Hypnose en Contract krijgen beide niet meer dan een 6.

Wie van jullie heeft deze boeken gelezen en wat was jullie mening?

* Klik op de titels van het boek om naar de beschrijving te gaan van het verhaal.