“Heb jij zaterdag wat te doen?” Vraagt vriendlief mij. “Zoonlief’s oude trainer heeft een oefenwedstrijd kunnen regelen tussen zijn team en het U14 team van FC Dordrecht.” “Oh wat leuk!!” Gil ik. Natuurlijk heb ik die zaterdag iets te doen. Ik ga foto’s maken bij deze vriendschappelijke wedstrijd. In mijn blije bui sla ik zoonlief op zijn schouder en roep hem in het voorbij gaan na dat dit super leuk is. Het zou die zaterdag prima weer worden. Zon, gezellige mensen en een potje voetbal… Wat wil een mens nog meer? Wanneer ik weer voorbij loop en zoonlief zijn gezicht bekijk, bedenk ik dat ik misschien wel enthousiaster ben dan hij.

Als ik vraag wat er loos is krijg ik een onverschillig puber antwoord: “Gewoon… Kweenie…” Ik denk dat ik het snap. Zoonlief is nu meer dan een jaar weg bij zijn oude club, waar hij een groot gedeelte van zijn leven gebald heeft. Waar hij vrienden en soms wat vijanden heeft gemaakt. Sommige maatjes mist hij. Nu staan ze na meer dan een jaar weer samen in het veld. Tegenover elkaar, in plaats van met elkaar, om het duel aan te gaan. Hoewel het een vriendschappelijke wedstrijd is, vindt hij het moeilijk. Hij denkt loyaal te moeten zijn naar zijn oude club, maar kan dit niet maken naar zijn eigen team. Hij wil geen partij kiezen. Maar de tegenstander laten winnen is ook weer een “dingetje”. Dit is lastig. Ik zie dat bepaalde emoties vechten om de beste plek in zijn hoofd. Maar ook met dit soort gevoelens zal hij moeten leren omgaan. Samen met zijn vader geef ik hem een peptalk. Op de dag zelf is hij nog zenuwachtig maar hij heeft er in ieder geval zin in.

De heren zijn druk bezig met hun warming-up als ik aan kom lopen. Ik babbel wat bij met ouders die ik al een poos niet gezien heb. Ondertussen kijk ik nonchalant over mijn schouder om te zien hoe zoonlief het er vanaf brengt. Ik sta daar ook met gemengde gevoelens. Hoewel het voor mij een feest der herkenning is. Jeetje wat zijn deze knapen allemaal groot geworden. Niks geen jochies meer. Maar op weg naar echte kerels. Niet veel later is de aftrap. Zoonlief is op dit moment aanvoerder en ik vraag mij af of hij er blij mee is. De eerste tien minuten zijn nog niet voorbij of de eerste twee doelpunten zijn gevallen. In het voordeel van de tegenpartij… Heel even zie ik de schouders hangen bij Dordrecht. Maar dat is dan ook maar even. De motor wordt aangezwengeld.

Zoonlief begint er gelukkig steeds meer lol in te krijgen. Ik hoor hem her en der wat gillen naar spelers. En verdraait, hij eist zelfs een strafschop op. Hij jankt die bal vol in de kruising. De toon is gezet. De druk is bij hem van de ketel want ik zie hem nu (eindelijk) weer breeduit lachen. De spelers zoeken elkaar op in het veld en vanaf dat moment is het raak. Het gaat er ook best hard aan toe. Wanneer zoonlief onderuit gemaaid wordt zijn het zijn oude maatjes die hem bijstaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wanneer het eindsignaal klinkt is de score: 4-3 voor Dordrecht. Gelukkig hoeven we ons over dat “dingetje” geen zorgen te maken.

Tijdens de nabespreking zien we zoonlief eerst bij zijn eigen team staan om vervolgens nog even aan te sluiten bij zijn oude team. Hoe gemoedelijk dat allemaal gaat. Uiteindelijk heeft hij toch een heel leuke wedstrijd gespeeld. De stress was voor niks. Voor hem een mooie ervaring. Met een positief einde. Voor mij een leuke middag foto’s maken, van spelers met wie het allemaal begon…