Follow that fox…

Een paar weken geleden zaten Yvonne en ik samen “opgesloten” tijdens onze digitale vogeljacht. We schoten die dag heel veel foto’s. De een nog mooier dan de ander. Mooie foto’s maken, maakt ons hebberig. We wilden meer. Tijdens een van de rustige momenten die we hadden werden de agenda’s naast elkaar gelegd. Omdat we alle twee het zelfde idee hadden was ons volgende uitje binnen no-time gepland. Stiekem konden we niet wachten tot het zover was. Nu maar duimen voor mooi weer…

Het is eindelijk de bewuste woensdag en iets later dan gepland zitten we met zijn drieën in de auto op weg naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Tot voor kort een gebied waar ik nog nooit eerder van had gehoord. Het is een duingebied tussen Zandvoort en Noordwijk en zorgt voor oa de voorzuivering van 2/3 van het drinkwater van Amsterdam. Heel de week was het takkeweer met hoosbuien en winterse kou. We waren een beetje bang dat deze dag in het water zou vallen. Maar laat het uitgerekend vandaag stralend herfstweer zijn. Hoe is het mogelijk?!

Tegen het middaguur komen we aan. Al direct valt mij de rust op. Ik had verwacht omver gelopen te worden door hordes mensen. Maar niets is minder waar. Er zijn vier ingangen in dit park. Dat zorgt voor de nodige spreiding. Een kaartje kopen is voor 18 jaar en ouder wel verplicht. Maar voor de prijs van €1.50, pp hoef je het niet te laten. Het wandelpad strekt zich voor ons uit. Even voel ik mij Doortje uit de Tovenaar van Oz. Volg het gele pad. Het mooie is dat je juist hier van de gebaande paden af mag. 

De eerste mogelijkheid die we hebben doen we dat ook. Ergens in de verte zien we een roedel herten. Voorzichtig proberen we dichterbij te komen. De dieren hebben ons al lang gespot en lopen bij ons vandaan. We laten ons niet zomaar afschepen en wandelen op ons gemak achter de sloomste van de groep aan. Over de hei, door het bos en voor we het weten staan we in een duinkom. Ik kijk mijn ogen uit. Overal lopen herten en reeën. Wat is het hier prachtig! In geen velden of wegen zijn er mensen te bekennen. Wat een rust! Hier zou ik dus uren kunnen vertoeven. Maar dat gaat niet want we zijn eigenlijk speciaal voor de vos hier naar toe gekomen. 

Nadat we een korte pauze achter de rug hebben, want wandelen maakt hongerig, komen we al babbelend weer aan bij het wandelpad. Nog geen twee stappen op dat pad en we worden begroet door Apple Bandit. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is komt hij kijken wie we zijn en of we nog iets te knagen bij ons hebben. Heel even staan we elkaar, en de vos ons, verbluft aan te kijken. Al snel gaan we over tot actie en schieten we er met ons toestel op los. Ik krijg mijn enthousiasme nog maar net beteugeld.

Wanneer ik door mijn hurken ga en mij stil houd komt hij zo dichtbij dat ik hem praktisch kan aaien. Ik ben mij er terdege van bewust dat niet alle vossen zo cute zijn. Eigenlijk is het heel bijzonder dat een wild dier zich zo kwetsbaar opstelt. Wat een geluk dat wij nu net deze vos mogen treffen. Wat een prachtig dier!

Rode vos kijkt door de bosjes naar iets in de verte Vos tussen de bosjes.

 

🦊

Meer vossenfoto’s zien? Volg mij dan op Instagram

🦊

 

De vier van november…

De maand november is voorbij gevlogen en ik heb niet stil hoeven zitten. Naast alle verplichte zaken zoals werken en het huishouden, was er voldoende tijd om mij bezig te houden met fotograferen. Dit keer ook nog eens op vier verschillende locaties. Ik heb geen zaterdag onbenut gelaten.

Zo reden we op 5 november vanuit Dordrecht naar Fortuna Sittard. Gezellig met zijn allen in een bus die één van de fanatieke voetbalmoeders had geregeld. Het werd een drukke rit. Gekakel van moeders, gelach van vaders en geschreeuw van de spelers. Het moet gezegd: een gezellige bende!! De terugweg werd zowaar nog drukker, want de wedstrijd werd met 2-3 gewonnen. Er werd gezongen, gesprongen en gehost. Even dacht ik dat de bus het zou begeven. De supporters die nog niet bekend waren met het clublied van Dordrecht (ik dus…) kunnen vanaf die wedstrijd zonder moeite uit volle borst mee zingen. Want echt, die schapenkoppen waren niet meer te stoppen…  (olé olé)

Zondag 13 november had Excelsior een vriendschappelijk toernooi voor spelers U14 georganiseerd. Brabant United, NAC, Roda JC, Excelsior en FC Dordrecht waren uitgenodigd. Volgens mij had FC Dordrecht eerdere wedstrijden tegen deze teams verloren. Het zou dus een zwaar maar, hopelijk, leerzaam toernooi worden. Uiteindelijk wonnen ze er twee van de vier van de teams waar ze het niet van verwacht hadden. Namelijk van NAC, die een stel reuzen op het veld hadden neer gezet, en van Excelsior. Met geheven hoofd en een verdiende twee plaats keerden we huiswaarts. De weersomstandigheden waren voor het fotograferen niet optimaal. Het was droog, maar grauw.

Op zaterdag 19 november had Slikkerveer U15 een thuiswedstrijd. De tegenstander was ’s-Gravendeel U15. Zoonlief zijn oude clubgenoten. Omdat hij zelf geen wedstrijd had besloten we ’s-Gravendeel aan te moedigen. Natuurlijk gewapend met mijn camera. Zelfs de scout van FC Dordrecht was present. Altijd opzoek naar talent! De heren van ’s-Gravendeel hadden het zwaar. De eerste helft kwamen ze er niet eens aan te pas. Toch wist Slikkerveer maar één keer te scoren. De tweede helft liep de wedstrijd iets beter en was er meer actie. Daar werd ik ook wel blij van. Helaas voor Slikkerveer, gingen de punten na een moeizame start van de wedstrijd alsnog met ’s-Gravendeel mee naar huis.

Op zaterdag 26 november moest Zoonlief richting Groesbeek om een wedstrijd te spelen. Ik besloot niet mee te gaan, maar mijn tijd door te brengen in het stadion van Dordrecht voor de wedstrijd U15 tegen Nuenen U15. Na een uurtje kreeg ik een berichtje dat het hartstikke mistig en heel koud was in Groesbeek. Terwijl ik een heerlijk zonnetje had. Mijn keuze om hier te blijven was dus zo slecht nog niet. Vergeleken met de wedstrijden van U14 zat er al heel wat meer actie in het spel. Ik had soms moeite om de spelers te volgen. Beide teams hadden ook wat moeite met scoren. Dat werd dan ook maar niet gedaan. Eindstand 0-0. Volgens mij ging ik met de meeste voldoening richting huis. Ik had weer een paar mooie actieplaten geschoten.

Terwijl (de echte) collega-fotografen ’s avonds bij de grote wedstrijden geregeld in de regen hun platen moesten schieten, heb ik het toch maar mooi getroffen met het weer deze maand. Hopelijk werken de weergoden in december ook zo fijn mee.

FC Dordrecht speler schopt bal van Fortuna Sittard U14. Actiefoto gemaakt door Foto Hamar

FC Dordrecht speler maakt sliding op Exelsior U14 tijdens toernooi. Foto gemaakt door Foto Hamar

's-Gravendeel U15 pakt bal af van vallende Slikkerveer speler en scoort.

Captain van FC Dordrecht U15 onderschept tijdens jump de bal van Nuenen.

De vier van oktober…

Deze oktober had vijf zaterdagen. Hiervan heb ik er vier langs de lijn gezeten om foto’s te maken. Het hadden er natuurlijk ook gewoon vijf kunnen zijn. Maar er was een herfstvakantie die roet in het eten gooide. Ik maakte de meeste foto’s in Dordrecht. Toevallig waren er een hoop thuiswedstrijden. Dat scheelde dan weer in reistijd. Natuurlijk was het niet alleen het team van Dordrecht dat op de foto werd gezet. Ook spelers uit het team van Excelsior, Roda JC en Vitesse U14. Voor de wedstrijd tegen Almere City moesten we dan wel weer een stukje toeren. De heren namen de punten mee naar huis en ik schoot platen waar ik tevreden op terug kan kijken. Dat maakt het reizen minder erg.

Wat feitjes op een rij:
In totaal plaatste ik deze maand 558 foto’s online op mijn website. Maar maakte ik er wel drie keer zoveel. Als het er niet vier keer zoveel waren. Zijn er diverse foto’s online gezet op FB, twitter en Instagram. Heb ik bij elkaar ongeveer 12 uur nodig gehad om alle foto’s van deze vier wedstrijden uit te zoeken en te bewerken. Het hebben van een hobby kost nu eenmaal tijd… Van een aantal wedstrijden zijn meer foto’s verkocht dan ik verwacht had (yeah). Mijn social media accounts hebben er, dankzij “mijn” voetballende modellen, de afgelopen paar weken aardig wat volgers bijgekregen. Van reclame accounts (beetje jammer) tot prof(voetbal)fotografen (yeah!!) Het iedere keer weer opnieuw maken van een goede scherpe actiefoto geeft mij heel veel voldoening. Zoveel voldoening dat ik waarschijnlijk nog meer dan de heren thuis uitkijk naar deze zaterdagen.

Er zijn soms momenten op het veld waarbij je een bepaalde gebeurtenis ziet aankomen. Zoals een sliding. Een sprong in de lucht. Een kopbal. Een val. Het is de kunst om deze momenten juist in te schatten en die ene stoere foto te maken. In mijn hoofd is het plaatje vaak al helemaal compleet. Soms voldoet hij er niet aan omdat hij onscherp is, de spelers net niet goed in beeld staan of dat de bal uit beeld is gevlogen. Daar kan ik dan echt chagrijnig van worden. Helemaal wanneer het op scherpte aan komt en hij op het schermpje van mijn toestel goed lijkt maar op de pc niet *jank*. Gelukkig zijn er ook momenten dat de foto nog beter is dan ik verwacht had. En van dat laatste kan ik zo blij worden.

Hieronder een aantal van dit soort momenten, die ik de afgelopen wedstrijden gemaakt heb:

Voetbalwedstrijd bij FC Dordrecht. Tegen Excelsior waarbij Foto Hamar sportfoto's maakt. Speler maakt sliding op balFC Dordrecht tegen Roda JC en Foto Hamar maakt sportfoto's tijdens sliding op de balFC Dordrecht tegen Roda JC in stadion van Dordrecht. Foto Hamar maakt sportfoto van deze voetbalwedstrijdFC Dordrecht heeft een nieuw tenue waarvan foto hamar foto's mag maken tijdens de voetbalwedstrijdEn de laatste foto is niet alleen mooi omdat Zoonlief er op staat… Ook de jeugd speelt vanaf nu in het nieuwe tenue. Leuk detail: de aparte kraag en de schapenkop onder op het shirt.

Ik heb mijzelf op fotografie-gebied een aantal doelen opgelegd. Gewoon voor de lol. Dus ik hoop in ieder geval op nog een heel hoop mooi weer op de zaterdag. Een hoop wedstrijden en veel actie op het veld.

*Dank aan de toppers van U14, die ik op de foto mag zetten en die geregeld mijn blog sieren!

Rondje Biesbosch…

“Wakker worden!!” Gil ik naar boven. “He, wat?! Hoezo?” Wordt er bijna niet verstaanbaar gemompeld. “Omdat we zo gaan varen!” Roep ik luid en duidelijk terug. Zoonlief en een vriendje dat was blijven slapen, kijken mij niet begrijpend aan. “Varen?” Vragen ze alle twee. Ja, je weet wel, met een bootje, op het water!! “Euh, hebben wij een boot?” vraagt zoonlief. Hoofdschuddend loop ik de kamer uit. Na wat gestommel staan er twee pubers met ontbloot bovenlijf voor mijn neus. Ik zet ze aan tafel met hun ontbijt en ren daarna als een malle door het huis om één en ander aan spullen bij elkaar te rapen. Wanneer de heren dan eindelijk ook nog zijn aangekleed, hun haar hebben gedaan en hun zwemspullen hebben gepakt kunnen we gaan. Voor vandaag heeft vriendlief een bootje gehuurd. Gewapend met zonnebrandcrème factor 50, een koelbox met versnaperingen voor onderweg en een extra batterijoplader (je weet nooit wat voor pokemon je tegenkomt op het water…) stappen we even later in onze gehuurde cabrio-sloep.

bootje, varen, biesboschDe heren nemen om de beurt het sturen op zich terwijl ik de spullen installeer en het dak van onze sloep laat zakken. Hier op het water is het heerlijk vertoeven. We varen de haven uit en binnen een paar minuten zitten we midden in de Brabantse Biesbosch. Met de muggen en dazen valt het gelukkig nog mee. Het valt mij op hoe druk het op het water is. Van roeiboten en kano’s tot complete jachten. Het komt allemaal voorbij. Na enige tijd meren we aan bij een van de vele strandjes. Eten een broodje en de heren nemen een duik. Vriendlief en ik blijven lekker aan boord om te zonnen en te kletsen met onze buren. Wanneer het te warm wordt starten we de motor en zetten we koers naar een ander onbekend stukje natuur.

We gaan te langzaam om te waterskiën. Maar gaan snel genoeg om achter de boot aan gesleurd te worden. Dus de heren vermaken zich een poos achter de boot. Wanneer ze na de zoveelste keer hun zwembroek kwijt zijn (hihi) hebben ze er genoeg van en klimmen weer aan boord. We besluiten om van de hoofd vaarroute af te gaan en wat smallere stukjes op te zoeken. Hier is het minder druk. Alleen de kleinere bootjes en sloepjes kunnen hier doorheen. Vriendlief zet af en toe de motor af. De stilte is dan bijna oorverdovend. Eigenlijk zouden ze hier alleen fluisterbootjes door moeten laten. Wat heerlijk om alleen de vogeltjes te horen. Wanneer we een van de vele slinger bochtjes door zijn stuiten we op een kudde Schotse hooglanders. Ze staan tot aan hun buik in het water. De hitte is ze waarschijnlijk te veel. Ook nu zet vriendlief de motor af zodat we even naar ze kunnen kijken zonder ze verder te storen. Het geeft mij de kans om een aantal plaatjes van ze te schieten. Het is veel te warm om je druk te maken. en zich druk maken doen ze zeker niet.

Na een paar uur op het water is het tijd om terug te keren. Omdat we de slingerroute hebben gekozen zijn we aan de andere kant van de haven uitgekomen. Nu kunnen we mooi nog even “spelen” op de golven van de voorbijkomende grotere en snellere boten. We hebben ons allemaal prima vermaakt. Zijn niet verbrand maar hebben toch een lekker kleurtje gekregen. Moe en voldaan keren we huiswaarts. Een bootje huren gaan we zeker nog eens doen.

koe, schotse hooglanders, biesbosch, varen, brabant

Biesbosch, varen, schotse hooglander, koe

Ons water…

Begin van de maand vroeg mijn oom om eens te kijken bij zijn laatste foto’s op facebook. En als ik dan toch een blik had geworpen… Of ik dan ook de moeite wilde nemen om ze te liken. Want hij deed mee aan een fotowedstrijd. Ik bezocht de pagina waar hij ze had geplaatst. Deze was door de gemeente Zwijndrecht gelanceerd in het kader van “Ons water”. Met dit thema wil de overheid Nederlanders bewust maken van het feit dat schoon, veilig en voldoende water niet altijd zo vanzelfsprekend is. Er zal meer geïnvesteerd moeten worden om te kunnen blijven genieten van ons water. Maar ook om ons te beschermen tegen water van buiten af door middel van duinen en dijken. Deze (grote) projecten zijn nooit af.

Het onderwerp van de wedstrijd was dan ook: “Ons water, Zwijndrecht…” Inwoners van Zwijndrecht en Heerjansdam mochten hun waterfoto’s, in de ruimste zin van het woord, plaatsen. De drie foto’s met de meeste likes zouden winnen. Precies een jaar geleden had ik ook een aantal mooie foto’s gemaakt van de zonsopkomst in Heerjansdam. Met daarop  het water de Devel. Waar ik overigens dit blog over schreef: Een nieuwe dag…  Ik besloot ook een gokje te wagen en plaatste mijn foto, nadat ik de foto’s van mijn oom van een like had voorzien.

Vijf dagen nadat ik mijn foto had geplaatst verscheen de uitslag op de facebookpagina. Mijn foto zat bij de eerste drie met de meeste likes. De wethouder zou de zaterdag daarop de winnaars in het zonnetje zetten. Helaas was ik verhinderd. Maar dat was geen punt voor de Gemeente Zwijndrecht. Ze kwam gewoon naar mij. En dus ontving ik een paar dagen later alsnog een pakketje met daarin leuke hebbedingetjes zoals een paraplu, dopper, koffiebeker en een cadeaukaart van de Hema. De volgende dag stonden de drie foto’s ook nog eens met naam en toenaam in de krant.

Sorry oom B. Het was niet mijn bedoeling om er met de prijs vandoor te gaan.
Kan ik het goed maken met een BBQ? (bij ons uiteraard…) 😉

zonsopkomst, ons water, de Devel, Zwijndrecht

Vallen en opstaan…

In het leven is het (soms) vallen en opstaan. Dit begint natuurlijk al zodra je geboren wordt. En hoewel de meeste mensen snel leren zijn er altijd bij die nog heel vaak op hun plaat gaan. Letterlijk bedoel ik dan. Figuurlijk is een heel ander verhaal. Maar daar gaat dit blog (nu) niet over.

Uk heeft er een gewoonte van gemaakt om zo nu en dan een snoekduik naar de grond te maken. Zo staat ie er nog en hopla… Daar ligt ie. Natuurlijk niet zomaar als ie zijn nette kloffie aan heeft. Nee, dit doet hij het liefst tijdens de voetbalwedstrijd. Als ie de bal wil hebben, als zijn tegenstander hem laat tackelen of wanneer ie de “fotograaf” weer eens blij wil maken.

“Nu wil ik ook weten waarom je steeds zo aan het lachen bent.” Zegt Uk. Ik draai het scherm en toon hem een paar fantastische foto’s. “Je lacht mij gewoon uit!! Je mag blij zijn dat ik mij al die keren niet heb bezeerd!” Zegt hij verontwaardigd. “Ja… Sorry… Je bent ook zo leuk om naar te kijken… Zeker deze stuiterfoto’s.” Zeg ik tussen een hik en een lach door. “Het afgelopen seizoen heb ik je aardig vaak gefotografeerd terwijl je een landing aan het inzetten was.” “Maar we staan toevallig wel mooi tweede in de competitie!!” Zegt uk, Die daarmee al zijn valpartijen rechtvaardigt. Samen nemen we nog wat foto’s door. Gelukkig moet hij er zelf ook om lachen.

Hoe mooi is het om een fractie van een seconde, die eigenlijk te snel gaat voor het oog te kunnen bevriezen op de gevoelige plaat?! De gezichtsuitdrukking die verloren gaat in het spel. Het moment waarvan je als speler weet dat het komen gaat… Die actiemomenten vastleggen, daar doe ik het voor. Dat is mijn missie als ik langs de kant zit met mijn camera.

“Oh nee… Nu ben ik zeker het onderwerp van je volgende blog??” Vraagt Uk argwanend…

Hierbij, in willekeurige volgorde, de mooiste stuiterfoto’s van 2013/2014 gemaakt door Foto Hamar. Uiteraard werd dit mede mogelijk gemaakt door de fantastische spelertjes van verschillende voetbalclubs!!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een zeer ruig spel…

Een zweetvoetenlucht kwam mij tegemoet om nog maar niet te spreken over de andere walmen die er hingen. Onzichtbaar plaatste ik een knijper op mijn neus. Yuk, hoe houden ze het hier uit? Al is het maar voor even!! Het smalle gangenstelsel maakte het er niet beter op. Ik zou er bijna claustrofobisch van worden. Er waren een hoop deuren die op dezelfde gang uitkwamen.  Gezien de stank zouden het wel eens de kleedkamers kunnen zijn. Uiteindelijk kwam ik bij de juiste kleedkamer en via via ook nog eens bij de juiste persoon. Op de twee vragen die ik stelde kreeg ik kort en bondig antwoord.

“Ja dat mag. Maar wel onder twee voorwaarden:
Een : Je zit daar op eigen risico!
Twee: Als ik zeg duik!! Dan twijfel je geen moment en duik je naar de grond!!”

Ik moest lachen om zijn militair-achtige voorkomen. Maar toen zijn militair-achtige blik mijn kant op priemde om te zien of ik hem wel begrepen had, sprong ik direct in de houding met mijn handen langs mijn lichaam. “Deal!!” Was mijn antwoord aan de coach. Ik glimlachte nog even vriendelijk naar hem waarop ik een knikje terug kreeg. Ik draaide mij op mijn hakken om en liep dezelfde zigzag route terug, maar dan ik versnelde pas.

Eenmaal buiten het gangenstelsel en de zweetlucht ver achter mij kon ik weer ademhalen. Ik hing mijn camera om mijn nek en liep naar de plaats waar ik zojuist toestemming voor had gevraagd. De dug-out van de Lions in Dordrecht. Ik mocht één van de jeugdteams fotograferen. Een compleet andere sport dan voetbal of hockey. Maar wel met heel veel snelheid en actie. En ik werd niet teleurgesteld.

Voor het behoud van mijn eigen tanden en mijn camera verloor ik de puck, en de coach die schuin achter mij stond, geen moment uit het oog. IJshockey is een brute sport. Er is geen plek voor mietjes en het gaat er ruig aan toe. De spelers brengen niet alleen de wedstrijd door op ijzers maar liggen ook geregeld languit op de grond of vliegen over elkaar heen. Al dan niet door een bodycheck van de tegenstander. Fantastisch om deze sport te mogen fotograferen. Na twee uur zat de tijd er op. De Lions hadden gewonnen. Hun eerste overwinning van het seizoen en Foto Hamar was er bij. Voor ik weg ging maakte ik nog een praatje met de coach. Nu de druk er af was bleek het een heel aardige vent te zijn. Ik ben zelfs uitgenodigd om nog eens terug te komen, wat ik zeker zal doen!!

IJshockeywedstrijd waarbij Groningen een bodychek maakt bij Dordrecht. Foto Hamar zal veilig in dug-out

Herfst, rust en gekkigheid…

Storm, regen en kou. Dit was het weerbeeld van de afgelopen paar weken. De komende weken zal dit waarschijnlijk wel zo blijven. De herfst is nog lang niet klaar met het laten zien wat hij in petto heeft. Hoewel hij nog maar kortgeleden zijn intrede heeft gemaakt, staat ook de winter alweer om de hoek te gluren. Om zich er af en toe even tegen aan te bemoeien. Dat het heus nog wel iets heftiger, wateriger of kouder kan. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik heb al een keer ijs mogen krabben van de voorruit van mijn auto. Ook mijn thermokleding is reeds van zolder gehaald.

Wij laten ons niet zo makkelijk uit het veld slaan en gaan, dik gekleed, toch naar buiten. Als ik de weekenden met het paard op pad ben en ik langs de bomen en over het grasland van de polder rijd dwaalt mijn blik steevast af naar alle mooie rode en bruine herfstkleuren. Na iedere rit nam ik mij voor om terug te komen met mijn fototoestel. Maar zoals bij zoveel dingen kwam dit er nooit van. Te koud, te nat of te donker om daarna nog foto’s te maken.

Ik liet de herfst voor wat het was. Volgend jaar probeer ik het nog een keer. Thuis, met de verwarming op standje subtropisch is het toch een stuk aangenamer. Een warme bak thee en een koektrommel met koekjes binnen handbereik. En natuurlijk, als de rust zijn hoogtepunt heeft bereikt, zijn daar mijn kleine krijger en groene draak die een eind maken aan de serene rust in huis. Het maakt deze twee niet uit welk jaargetijde het is, zolang ze elkaar maar kunnen irriteren. En ik bedoel dit in de ruimste zin van het woord. Ik roep naar links en ik roep naar rechts. Het maakt ze niet uit. Ze joelen naar elkaar, zoeken elkaar iedere keer weer op. Als ik de één streng toespreek begint de ander hard te lachen en omgekeerd. Zo ook de laatste keer… Hoewel ik mij afvraag wie ze nu aan het uitlachen waren, mij of elkaar?!

Foto van de maand: november…

Groene draak & Kleine krijger

Foto van de maand: augustus…

De maand augustus. Vakantietijd voor ons gezin en voor mijn camera. Overal, huis, tuin en werk, was het extreem rustig. Maar voor de mensen die het Europees Kampioenschap boksen voor de jeugd 2013 moesten organiseren was het een drukke maand. Het EK vond dit keer plaats in het Topsportcentrum in Rotterdam. Ik kreeg de kans om een aantal avonden te komen fotograferen en die kans heb ik met beide handen aangepakt. Helaas kon ik, zo net voor mijn vakantie, maar twee avonden. Maar dat mocht de pret niet drukken.

AccreditatieDe eerste dag moest ik mij melden bij de balie. Daar kreeg ik mijn (aller eerste) accreditatie uitgereikt om officieel op dit evenement te mogen fotograferen. Hoe leuk is dat!?! De tweede avond kon ik, als een echte persfotograaf, met mijn accreditatie om mijn nek direct doorlopen naar de ring op de bovenste verdieping. Een beetje onwennig liep ik daar met mijn koffer achter mij aanslepend de grote ruimte in. Overal om mij heen zaten of stonden boksers in diverse formaten en afmetingen. Trainers, familieleden, vrienden en mede-boksers. Een aantal keer kreeg ik vragende blikken toegeworpen. Ik glimlachte vriendelijk, waarmee ik wilde zeggen: Rustig maar, ik kom niet om te boksen!!

Wat leuk om op zo’n evenement als dit aanwezig te mogen zijn. Een ruime hal met twee boksringen naast elkaar enkel gescheiden door een muurtje van een meter of twee hoog. Om de ringen heen stonden de jurytafels. Ik mocht niet binnen hetFoto Hamar afgezette stuk komen. Maar verder mocht ik mij overal in de ruimte begeven. Op zich vond ik dat niet eens zo erg. Ik kon achter het publiek staan en had van bovenaf een mooier overzicht dan vanaf de grond. Met mijn telelens had ik zowel de linker als de rechter ring in beeld. Voor Nederland kwamen er in totaal acht boksers uit. Een aantal haalden het zelfs tot de finale en één heeft een derde plaats weten te veroveren!!

Foto Hamar

Vorig jaar heb ik een kickbokswedstrijd gefotografeerd. Dat is wat dynamischer om te zien omdat er bij het kickboksen niet alleen stoten maar ook rake trappen worden uitgedeeld. Heel gedetailleerd zag ik wat er voor mijn lens gebeurde. Ik voelde de vermoeidheid van de sporters met de seconden toenemen. De nek en schouders leken niet alleen bij hen in brand te staan als ze hun dekking hoog moesten houden. Met iedere rake klap die uitgedeeld werd beet ik op mijn tanden. Ik voelde met ze mee. Een bijzondere sport. Ik kreeg bijna zin om ook ergens op te rammen dan alleen de sluiterknop van mijn fototoestel.

Tussendoor had ik nog een praatje met verschillende trainers uit Frankrijk, Moldavië, Duitsland en Nederland. Die vroegen wat ik van de avond vond, waarvoor ik foto’s aan het maken was en waar ze deze konden bezichtigen. Hoewel ik zelf totaal niet van boksen houd vond ik het wel heel erg leuk om dit te mogen fotograferen. Het is weer eens iets anders dan voetbal, hockey of paardrijden. Alleen daarom zou ik het graag nog eens willen doen.

Hieronder mijn favoriet van de avond:

Foto Hamar

(foto’s zijn gecropt en verkleind voor dit blog. De originele foto’s zijn te vinden op mijn website:  Foto Hamar )

Foto van de maand: juli

Dit thema is niet zelf verzonnen, ik werd geïnspireerd door Patricia van “donderdesign”.
Ik maak geregeld foto’s waar ik, afgezien van de verkoop, verder niets mee doe. Soms spam ik wat op Facebook maar daar blijft het dan ook bij. Ik ga proberen om aan het eind van iedere maand een foto, of fotoreeks, te kiezen van de afgelopen vier weken en die hier te showen. Uiteraard valt er over smaak niet te twisten. Wat ik mooi vind kan een ander oerlelijk of saai vinden. Toch zou ik het leuk vinden om onderbouwend commentaar van mijn lezers te ontvangen. Zie het als positieve feedback. Iets waar ik weer van kan leren.

De maanden mei en juni stonden nog in het teken van de sportfotografie. De laatste inhaalwedstrijden waren een feit en de toernooien konden beginnen. Daarna werd het stil. Ik kon eindelijk weer eens uitslapen en mijn zaterdag anders in gaan delen. Na twee zaterdagen niet gefotografeerd te hebben ben ik er met mijn mega telelens en monopod (een éénpoot statief) in de avond op uitgetrokken. De polder in. Op zoek naar vogels. Het voelde wel een beetje onwennig. Normaal zit ik aan de zijlijn en val ik niet op. Nu stond ik aan het riet, langs de kant van de weg waarbij ik geregeld aangesproken werd met wat ik daar ik vredesnaam aan het doen was. Het leek mij logisch met zo’n lens, maar blijkbaar besefte niet iedereen dit. Een eerst volgende keer zal ik mij in het groen verkleden, een netje met takken en bladeren over mij heen spannen ergens in het land gaan liggen om niet de aandacht te trekken van mens en/of dier. Na 1.5 uur staan en heel wat klikken verder had ik de vogels in het riet wel gezien. Het resultaat viel mij thuis een beetje tegen. Bewegende voorwerpen of mensen fotograferen is voor een “sport”fotograaf heel normaal. Maar rondvliegende vogels en slingerende rietstengels waren een ander verhaal. Geduld en veel proberen was het devies van een vogelspotter met wie ik ook nog even heb staan praten en mij direct vertelde wat voor bijzondere vogelsoorten wij in onze polder hebben.

De eerste en meest geslaagde foto van die avond vind je in mijn header. De vogelspotter vertelde dat het een rietzangertje was. Een heel klein vogeltje dat mooie geluidjes produceert (waar mijn papegaai nog wat van kan leren) en zich niet liet afschrikken. Hieronder nog drie geslaagde foto’s van die avond. De laatste is als het goed is een kiekendief. Ik had de stille hoop dat hij zich op één van die vogeltjes zou laten storten. (niet aaaah zielig! Dat is de natuur!!) Dan had ik in ieder geval een paar mooie actie foto’s. Maar dat gebeurde niet. Hij vloog éénmaal over, keek in de camera en daarna heb ik hem de rest van de avond niet meer gezien…

IMG_2994kopiekopie

Rietzangertje

IMG_2877kopie3