Iets wat ik heel graag en nog heel lang, op afstand wilde houden greep in korte tijd om zich heen. De dood liet van zich horen en nam in nog geen jaar tijd mijn beide ouders met zich mee. Met al mijn verdriet moest ik niet alleen een uitvaart regelen maar ook veel beslissen in een korte tijd. Daar kwam vervolgens het ontruimen van twee huizen bij. Het leven van mijn ouders werd gereduceerd tot een paar verhuisdozen en een hoop herinneringen. Gelukkig had ik veel hulp en stond er niet alleen voor.
De dood heb ik altijd heel eng gevonden. Ik moest er niks van weten. Een bezoek aan de begraafplaats bezorgde mij maagkramp. Toch heeft zelfs de dood mij veel geleerd. Eenmaal kennis gemaakt te hebben besloot ik hem te accepteren. Ik omarmde hem zeer zeker niet. Maar hij was er, is er en hoort er bij. De drang om iets te kunnen betekenen voor mensen die ook iemand verloren hadden werd hierna steeds groter. Hoewel iedereen anders om gaat met verdriet en afscheid kan ik er wel over mee praten. Ik weet hoe het is om door zo’n emotionele achtbaan te gaan. En juist hierdoor besloot ik mij toe te leggen op het maken van afscheidsreportages.
Het is alweer vijf jaar geleden dat Uitvaartfotografie Hamar werd geboren. De eerste paar reportages voelden onwennig. Maar al snel was ik op mijn plaats waar verdriet en gemis vochten om de boventoon. Ik maakte sfeer- en overzichtsfoto’s zodat er voor de familie een blijvende herinnering ontstond aan deze droevige dag. Ik kreeg de kans om iets te kunnen toevoegen aan een uitvaart, plechtigheid, herdenking of condoleance.
Ik kwam in aanraking met heel bijzondere families en hun heel uiteenlopende levens. Dat maakte dat ook geen enkele uitvaart het zelfde was. Van liefdevol, droevig naar uitbundig en hartverwarmend. Of juist heel zakelijk en afstandelijk. Het is en blijft heel bijzonder om zo dicht bij iemand anders zijn verdriet te komen. Ze zagen mij vaak niet, terwijl ik aan het werk was. Maar ik hen wel. Op zo’n moment zijn mensen heel kwetsbaar.
Gaande weg leerde ik dat ik geen ondernemer ben. Ik ben niet zakelijk genoeg en wil dat ook helemaal niet zijn. Verder kwam ik er achter dat de uitvaartfotografie verweven was mijn eigen rouwproces. Iets waar ik nooit bij stil heb gestaan toen ik hiermee begon. Mijn eigen verdriet lag te dicht onder de oppervlakte om daar objectief naar te kunnen kijken. Inmiddels ben ik een andere weg in geslagen en wil graag verder. Hoewel de dood er altijd zal zijn, wil ik niet meer zij aan zij met hem meelopen. En om iets echt af te kunnen sluiten heb ik besloten te stoppen met Uitvaartfotografie Hamar.
Er is de afgelopen vijf jaar veel gebeurd. Het was een heel bijzonder en (toch wel) mooie reis waarbij het afscheid nemen centraal stond. Niet alleen voor de families die ik aan een herinnering heb geholpen van deze emotionele dag. Zeker ook voor mij! Afstand en afscheid nemen van mijn eigen verdriet en angsten. Onzichtbare deuren gingen open. Ik mocht zien, ervaren en vooral voelen. Ik mocht een klein deeltje zijn van het groter geheel. Alles heeft zijn tijd. Nu is het tijd om deze deur te sluiten…
Onder het kopje: “afscheid, uitvaart en uitvaartfotografie” aan de rechterkant van mijn blog, leest u diverse verhalen die betrekking hebben op mijn eigen rouwverwerking en mijn ervaringen van 5 jaar uitvaartfotografie.
Deborah Hamar 
Wat een mooie manier om je eigen verdriet om het verlies van je ouders te verwerken: door anderen die hetzelfde meemaken iets moois en tastbaars mee te geven waar zij dan weer mee verder kunnen. Ik kan me voorstellen dat dit werk voor jou een einde had; dat je dit niet tot in lengte van dagen wilt blijven doen. Ik ga je verhalen eens lezen… het onderwerp fascineert me!
Bijzonder dat je je in uitvaart fotografie hebt gespecialiseerd. Ik denk dat veel mensen daar behoefte aan hebben.
Wat fijn dat uitvaartsfotografie je heeft geholpen bij je eigen rouwprocess, en wat goed dat je daar na 5 jaar achter bent gekomen! Ik weet zeker dat je veel mensen hebt kunnen helpen, met je oprechte passie voor het vak. Het lijkt me moeilijk om na 5 jaar zo’n beslissing te maken om te stoppen. Ik hoop dat je er met een goed gevoel op terug kunt kijken, en met een nog beter gevoel je toekomstige activiteiten zult beleven!
Dank voor dit mooie commentaar. De keuze om te stoppen was ook zeker niet makkelijk. Mijn verdriet zat zo verweven met dit prachtige werk dat ik het niet los kon laten. Om het echt af te kunnen sluiten moest ik wel stoppen. Ondanks dat het vaak verdrietig was, kan ik er zeker met een heel fijn gevoel op terug kijken. Het was een bijzondere weg die ik heb mogen bewandelen…
Alle beroepen rondom de uitvaartsector lijken me erg zwaar. Zo wel de chauffeur, de begeleider als de fotograaf. Diep respect voor je. Ik kan me goed voorstellen dat het te veel is geworden, wel heb je een moment vast kunnen leggen wat een ander levenslang met zich mee zal dragen.