Categorie archief: Captains (b)log

Nee, ik ga niet mee…

Posted on by

Zodra ik de koelbox tevoorschijn zie komen, weet ik al hoe laat het is. Nog heel even heb ik de hoop dat ze mij vergeten maar zodra ik hun kant op kijk en hun blikken vang weet ik wat mij te doen staat. Ik laat al mijn werkzaamheden per direct vallen, de doos die ik aan het slopen ben, de colafles die ik normaal gesproken door de kamer smijt of de bol sokken waar ik mijn snavel zo graag in zet, gewoon omdat het zo lekker voelt om iets kapot te knagen wat vooral niet van mij is, en haast mij met gezwinde spoed terug naar mijn kooi. Ik klauter als een razende Roeland naar binnen en trek in één streep door naar de verste uithoek van mijn kooi. Nee, ik ga mooi niet mee!! 

Terwijl ik op mijn stok en vooral buiten bereik van hun handen aan het kniezen ben, zie ik op de eettafel allemaal lekkere hapjes verschijnen. Ik hoor ze gezellig babbelen over de planning van deze dag. Ze werpen steelse blikken mijn kant op. Ik doe of ik het niet zie en draai mijn kop opzij. Maar dan begint ze tegen mij te praten. Of ik mee ga? Of ik ook wat lekkers wil? Of ik …. Vertwijfeld steek ik mijn poot al uit om terug te klimmen. Nee, de koppigheid neemt het over. Ik ga niet mee!! Ze ziet mijn twijfel en moedigt mij nu aan door het te proberen met lieve woordjes. Maar ik ben onverbiddelijk. Mijn antwoord is nee. 

“Wil je misschien dit stukje?” Vraagt ze even later aan mij terwijl ze aan komt lopen met wat lekkers op een bordje. Mijn kraaloogjes worden groter en groter. Zie ik daar nu een stukje kaas??? Voor ik het weet klim en klauter ik mijn kooi uit. Als beloning eet ik de voor mij eigenlijk verboden lekkernij. Achter mij scharniert het deurtje van mijn kooi dicht en terug is geen optie. “Ooh bugger….” Ik ben er weer ingetrapt. Zo omkoopbaar als de pest! Er zit niks anders op dan in mijn reistas te stappen en mee te gaan varen. 

Ik doe alsof ik overal een hekel aan heb. Kenners van Amazone papegaaien weten dat wij de grootste toneelspelers van alle papegaaien zijn. Althans, wat drama betreft. De kaketoe spant natuurlijk de kroon als het om de clown uithangen gaat. Eenmaal aan boord heb ik het stiekem wel naar mijn zin. We starten met “koffie en koek” voor mij water met een noot. Daarna varen we door de Biesbosch opzoek naar een rustige plek waar we voor anker gaan voor de lunch en wat zonovergoten uren. 

Eenmaal voor anker krijg ik een prominente plek op het voordek waar ik alles prima in de gaten kan houden. Het is een komen en gaan met kleine sloepjes en kano’s. En het leukste van alles zijn de rondvaartboten. Om de zoveel tijd komt er één voorbij, afgeladen met mensen die naar mij zwaaien. Als ik dan enthousiast “Halloooo” terug roep is iedereen door het dolle. Maakt hun rondvaart helemaal af.  

Dit is wel wat spannender dan mijn eigen kooi, die niet zo schommelt overigens. Maar zeg nu zelf: welke huisgaai kan nu zeggen dat ie zo’n uitzicht heeft als ik deze middag!?!

Visit the transition!

Posted on by

Zoals er dit keer op de uitnodiging vermeld stond. Of we weer gezellig met zus mee wilden, bootje kijken. Als zus dit vraagt weet ik inmiddels dat we niet naar zomaar een lullig bootje gaan kijken. Nee, een bezoek aan een van “haar” boten betekend een bezoek aan een groot zwaar kraanschip. De nieuwste en tevens grootste aanwinst van Boskalis. De Bokalift 2. In 2018 schreef ik al over ons bezoek aan de Bokalift 1. De Bokalift 1 wordt vooral ingezet in de offshore-industrie. Met name voor het vervoer van zwaar transport en/of olieplatformen. Een deel van het schip kunnen ze laten zakken zodat het dek onderwater staat. De lading kan er dan zo opgeschoven worden.

Met de komst van de windmolenparken op zee, waar de Bokalift ook haar aandeel in heeft, bleek 1 Bokalift niet meer voldoende. Ze kreeg er een zusje bij. Net als bij de Bokalift 1 is er een bestaand schip omgebouwd tot een nieuw kraanschip. De boot, oorspronkelijk uit 2000, is in 2019 naar Kroatië gevaren om daar het dek leeg te halen. In 2020 is in Dubai begonnen met de echte grote verbouwing. Er kwamen 9000 ton stalen blokken aan beide kanten van het schip bij zodat de stabiliteit vergroot zou worden. Bokalift 2 werd geboren. In China werd de gigantisch hoge kraan bevestigd, die in Singapore getest mocht worden. Daarna voer ze naar Rotterdam.

Dit schip heeft een dekoppervlak van 7500 m2 en een kraan met een hijsvermogen van 4000 ton! De kraan kan ruim 100 meter hoog hijsen. Niet zomaar een bootje dus. Die wilde ik wel eens in het echt zien. Met zijn mega grote lengte past hij niet zomaar in elke haven. Ook moest er in Rotterdam nog eea aan de boot worden toegevoegd. Dus lag ze voor anker bij Mammoet in Vlaardingen. Daar werd tevens de mogelijkheid geboden om dit schip te komen bekijken. 

Het bezoek begon op zijn Boskalis. Met een plein vol eet- en drinkstandjes. Je laten fotograferen bij een greenscreen. De film van het ontstaan van de Bokalift 2 bekijken of een overheerlijke koffie halen bij een van de baristabarren op wielen. Met onze buiken gevuld liepen we over de kade naar het bakbeest aan het einde van de steiger.

Daar moesten we eerst een stelling beklimmen om überhaupt aan boord te kunnen. Eenmaal bovenaan was pas goed te zien hoe hoog we zaten. De echte klim moest nog beginnen. De tour bracht ons door nauwe gangetjes, hoger en hoger richting de brug. Overal stonden mensen om uitleg te geven of kon je informatie inwinnen via de speciaal daarvoor opgehangen borden. Terug naar beneden liepen we langs één van de vele hutten van de 150 bemanningsleden die dit schip kan huisvesten. We liepen door de ziekenboeg, langs de sportschool, de relaxruimte en uiteindelijk waren we op het dek met zijn vele kranen en machines. Pas als je er naast staat is te zien hoe groot alles werkelijk is.

De Bokalift 2 is niet alleen in gebruik voor het plaatsen van windturbineparken. Het kan ook ingezet worden voor ontmantelings- en bergwerkzaamheden. Iets wat Boskalis ook heel goed kan (oa Sueskanaal) Hoewel ik niet werkzaam ben bij Boskalis voelde ik wel een plaatsvervangende trots bij het zien van weer zo’n mega groot project. Al met al was het een leerzame en indrukwekkende dag. 

*Bronnen: Vesselfinder/Boskalis

Een zandbank…

Posted on by

De ankerketting maakt een ratelend geluid als hij uit zijn “huis” getrokken wordt. Normaal hoor je een plons als het anker te water gaat. Met een kleine ruk trekt de boot zichzelf vast en klaar. Nu waad er iemand door het water gevolgd door de woorden: “Zal ik hem hier maar neerleggen?” Ik zie vriendlief met het anker in zijn handen door het water lopen. Dit is echt de meest lachwekkende manier om je boot voor anker te laten. Hij zoekt een kuil op en graaft het anker een soort van in. Wanneer deze vast ligt kan de motor uit. Een serene rust daalt over ons neer. 

Normaal zoeken we de zandbanken niet op. Die vermijden we liever dan dat we er op vastlopen. Ingegeven door een schipper die vorige week het zelfde deed, liggen we nu zo’n beetje op diens plek. Er is een verschil, zijn bootje was iets hanteerbaarder dan Merlin. Voor we een goede spot gevonden hebben moeten we een paar keer verplaatsen en wat steken. Maar nu liggen we goed. Het anker ligt uit en vriendlief kan eindelijk, aangemoedigd door Groene Draak die ook mee is, doen wat ie wil doen. De boot rondom poetsen. 

Hij staat tot aan zijn middel in het water maar als hij naar voren loopt komt het water niet hoger dan zijn knieën. Ik besluit aan boord te blijven en installeer mij op het voordek. Een tapijt van kroos en alg heeft een deel van wat normaal een bewaadbare plek is omgetoverd tot een moerasachtig gezicht. Het heeft wel wat met de vogels die er zijn neergestreken. Er zitten aalscholvers, eenden, heel veel zwanen en wat reigers. De meeuw hoor je uiteraard boven alles uit. Maar het water rondom de boot is zo helder dat we de wissen kunnen zien zwemmen. 

Ik word loom van de gestaag oplopende temperatuur. Mijn geest is overigens zo geconditioneerd dat ik al loom wordt op het moment dat ik de boot in het oog krijg. Dit is zo’n dag dat ik het laat gebeuren. Ik vecht niet tegen de moeheid. Eigenlijk wil ik maar één ding en dat is liggen en mijn ogen sluiten. Dat is dan ook wat ik doe. Daarna laat ik mij meevoeren door de geluiden om mij heen. De wind streelt mijn door de zon opgewarmde huid en ik laat mij dragen door het gekabbel van het water tegen de romp. 

“Waar is die spuitbus?!” Lang geniet ik niet van mijn doezel moment. Als ik mij omdraai staat vriendlief aan de zijkant van de boot met een borstel en een poetsdoek in zijn hand naar mij te kijken. “Spuitbus?” Herhaal ik. “Om spinnenpoep te verwijderen!” Vult hij aan. Als je denkt dat pubers af en toe een rommel kunnen maken, neem dan eens wat spinnen in huis. Of in ons geval, aan boord. Spinnenrag hecht zich als lijm en de uitwerpselen bijten in het materiaal. Na enige tijd is dit niet meer normaal te verwijderen met alleen wat water en zeep. 

Na een uur klimt vriendlief weer aan boord. Moe maar voldaan. Merlin is helemaal rondom gepoetst en dat was nodig ook. Dat we nooit eerder op dit idee gekomen zijn vragen we ons beide af. De rest van de middag gaan we in de relaxmodus en genieten we vooral van het zonnetje en de rust op het water. 

Een dag voor in de boeken…

Posted on by

Het was er dit jaar gewoon nog niet echt van gekomen. De dagen dat het lekker weer was en er niet veel wind stond moest ik werken. De dagen dat ik vrij was en dus tijd had was het pisweer of stond er te veel wind. En, nou ja, ik ben nu eenmaal een mooi weer mens wat mijn buitenhobby’s betreft. Vandaag komt alles mooi samen. Een vrije dag, bijna windstil, blauwe lucht, zon aan de hemel en een graad of 26. Al met al prima weer voor een toerke op de SUP. 

Voor de verandering besluiten we eens vroeg naar het water te gaan. De parkeerplaats is nagenoeg leeg. Een enkele roeier is aanwezig maar verder niemand. Ik vind waterpret over het algemeen wel leuker als er een gezellige bedrijvigheid om mij heen te vinden is. Maar een keer het water voor ons alleen is ook wel erg fijn. 

Het bootje van vriendlief heeft vandaag zijn vuurdoop. Die ziet voor het eerst sinds maanden pas weer het water. Maar wonder boven wonder start het ding direct en werkt naar behoren. Ik heb mijn SUP ook binnen no-time opgepompt. Ik trek nog vlug wat flesjes water mee voor onderweg. Dat gaan we met dit mooie weer wel nodig hebben. 

Jammer genoeg steekt er een windje op en uitgerekend heb ik hem tegen. Dat is voor vriendlief niet zo’n ramp. Maar voor mij, op mijn met eigen spierkracht voortgedreven vaartuig, wat minder tof. Ik peddel stug door. Vooralsnog zijn wij de enige twee op het water en daar maak ik dankbaar gebruik van. Ik ga van links naar rechts en zoek de ideale lijn door wind en stroming. 

Dat ik al even niks meer gedaan heb merk ik na een kleine 2,5 km. Gelukkig krijg ik een klein sleepje. En dat dames en heren is nog eens extra genieten. Ik hoef even niks te doen dan alleen maar genieten van de zon op mijn bakkes en zorgen dat ik niet van mijn plank af lazer. Dat gaat mij beide redelijk goed af. 

Door mijn sleepje zijn we iets sneller op onze lunchlocatie. Nog voor we goed en wel aangemeerd zijn raken we in gesprek met de eigenaar van de toko. Ik loop nog te klooien met de leash van mijn SUP terwijl hij honderduit verteld over de boten die te huur zijn, het terras en een grappig voorval met een aantal klanten die niet wensten te betalen en hoe creatief dit was opgelost. Geweldig. 

Het heeft overigens wel wat om op deze manier bij een “restaurant” aan te komen in plaats van met de fiets of de auto. Gelukkig is er nog plek op het terras want inmiddels rammel ik van de honger. Zonder moeite wordt er een parasol voor ons uitgeschoven en krijgen we kussens voor op de stoelen aangeboden. Na de lunch keren we terug naar de steiger. Dit keer hebben we de wind “in de zeilen”.

Het is zo zalig dat we besluiten ons gewoon mee te laten drijven. Lekker uitbuiken in de zon met de voeten in het water terwijl de stroming ons meevoert naar ons startpunt. Iets later dan gepland zijn we terug bij de steiger. Waar overigens nog steeds niemand te vinden is. De watermensen weten niet wat ze missen. Maar voor ons is dit een dag voor in de boeken. 

Te water…

Posted on by

De start van het vaarseizoen is over het algemeen rond 1 april. En dit jaar waren we maar een week of twee later. Dus met het paasweekend lag Merlin weer als een vis in het water. Dat had nog wel wat voeten in aarde. De monteur die dit in eerste instantie zou doen bleek met de noorderzon vertrokken. Niemand weet waar die gast gebleven is. Gelukkig konden we met kennissen en kennissen van kennissen, het een en ander regelen waardoor wij niet veel hinder hebben ondervonden van zijn fratsen. Maar voor sommige van zijn klanten bleek het begin van dit vaarseizoen jammer genoeg iets minder tof te beginnen. 

De kennissen hadden Merlin al mooi rondom schoon gespoten. Maar de binnenkant kon na een winterseizoen op de kant wel een poetsbeurt gebruiken. Terwijl Zoonlief het hele paasweekend volgepropt had met feestjes, uit eten gaan, eieren zoeken en nog meer feestjes konden wij eerste paasdag mooi gebruiken om de boot schoon te maken. Vriendlief begon met het schrobben van het voordek en ik nam het binnenwerk voor mijn rekening. Na een broodje en een bak koffie ging vriendlief verder met de bekleding en ritste ik alle “ramen” los zodat ook die eens grondig schoon gemaakt konden worden. 

Het is echt bizar hoe smerig alles kan worden. Toch staat ze in het winterseizoen binnen en is alles zo goed als dicht. Maar na een dag ons flink uit de naad te hebben gewerkt glimt en blinkt Merlin weer. Nou, bijna dan. We doen nog een kop koffie met een koek en houden het voor gezien. De poetsspullen kunnen weer mee terug naar huis en wat we dit seizoen op het water nodig hebben blijft aan boord. 

2e paasdag is het wederom zalig weer. We besluiten er lekker op uit te gaan. Net voor we weg gaan komt Zoonlief binnen gestormd: “Oh gelukkig jullie zijn nog niet weg. Ik wil graag mee!” Ik kijk hem wat meewarig aan. Stukje varen en voor anker is niet bepaald zijn ding, want te gezapig. En het water is echt nog veel te koud om te gaan wakeboarden zonder suit. Maar nee dat was allemaal geen probleem. Na al het feesten was ie ff toe aan bijtanken en zonnen op een rustige plek. Nou dat begreep ik helemaal!

Dus rijden we met een volle auto naar de haven om onze eerste vaart te maken en tegelijk wat vitamientje D op te doen. Het water is als een spiegel. “Echt perfect wakeboard weer.” Zegt Zoonlief nog even quasi nonchalant. Ik kijk hem met een schuin oog aan. Ik zeg hem dat ie het echt wel mag proberen maar dat ik hem niet wil horen klagen over de kramp in zijn lichaam en half afgestorven ledematen! Want dat is wat water van amper 13 graden met je doet. Gelukkig is hij zo wijs om het voordek te verkiezen boven het ruime sop. 

Zelf blazen we de kano op voor een stukje sportief toeristisch geklungel in de Biesbosch. We maken een tourtje langs het schiereiland waar we voor anker liggen. Worden belaagd door de ganzen een stukje verder. Lopen vast aan de bodem, want eb en genieten van de roofvogels die boven ons vliegen. Niet verkeerd om al dobberend wat bij te kleuren.

Rond etenstijd komen we weer aan in de haven en laten ons aan boord verwennen door de plaatselijke friettent. We hebben het wel eens slechter getroffen tijdens de paasdagen…

De laatste vaart…

Posted on by

Begin oktober
De eerste 10 dagen van de maand oktober vlogen om. De overgang van zomer naar winter geeft een fijner gevoel wanneer dit vriendelijk gebeurd. Op zo’n manier dat de herfst bijna een cadeautje lijkt. Begin oktober was het regenachtig en vies weer maar gelukkig waren er ook een paar hele mooie nazomerdagen. Dagen waarop je bijna zou vergeten dat het al oktober was. Voor ons betekende dit naast werken ook veel buiten zijn en afscheid nemen van Merlin. Het boot- en vaarseizoen zit er voor dit jaar weer op.

Terugkijkend is het echt een belabberd watersport seizoen geweest. Door omstandigheden lag de boot pas een maand later dan gepland in het water en hadden we de hele maand mei zo’n beetje regen. Echt lange vaartrips hebben we niet gemaakt en ook is er maar een enkele keer iemand mee geweest. Nee, dit jaar was niet bepaald een watersport jaar dat de boeken in gaat als top jaar. Maar ach zo valt hopelijk volgend jaar des te meer op. Want daar hebben we nu onze zinnen op gezet. Een eerste afspraak op het water met familie staat nl gepland voor in het voorjaar.

Aan al het goede en iets minder goede komt dus een einde. Gelukkig is het weer ons nog even goed gezind. En ik denk zomaar eens dat dit een van de laatste mooie weekenden is die is aangebroken. Met wat extra lege tassen reizen we af naar Merlin want ze zal voor een groot deel leeggehaald en opgeruimd moeten worden. 

Maar eerst nemen we het er nog even van. Het is rustig in de haven. Een hoop boten liggen nog in het water maar het zal niet lang meer duren voor een groot deel op de kant staat. We varen uit op weg naar een van onze vaste ankerplaatsen. Het water is spiegeltje glad. Heerlijk wakeboardweer maar daar is het (voor mijn gevoel) nu iets te laat voor. Ook op het water is het heel rustig. Hier en daar ligt een boot voor anker. De rondvaartboot doet nog wel zijn ding en ook het voet- en fietsveertje is nog van de partij. 

Als we op onze plek liggen genieten we nog even extra van het zonlicht, de rust en het kabbelende geluid van het water tegen de romp van de boot. Na een paar uur dobberen wordt het tijd om terug te gaan. Eenmaal weer in de haven moeten we nog even flink aan de slag. De koelkast moet leeggehaald worden. De vriezer, haha ja die zit er ook in, moet ontdooit worden. Verder moeten alle waardevolle spullen mee naar huis. Alle handdoeken, kledingstukken, slippers en andere schoenen die in de loop van het jaar achter gebleven zijn verzamel ik en gaan ook mee. 

Na een tijdje staan we met een aantal flink gevulde tassen op de steiger. Vriendlief loopt Merlin nog eenmaal na om te zien of we echt niks vergeten zijn. Of voor nu, alle lijnen en trossen goed vastliggen en de raampjes open, dan wel dicht zijn. 

De monteur is reeds gebeld. Hij komt Merlin een dezer dagen uit het water vissen. Ze wordt dan schoongemaakt, nagelopen en winterklaar gemaakt voor ze voor een paar maanden naar de binnenloods verdwijnt. Nu duimen dat het volgend jaar in alle opzichten een beter watersport seizoen mag worden. 

Biesbosch Cruise…

Posted on by

Recensie door Groene Draak.

Geen 1,5 meter, mondkapje en vooralsnog geen code paars, blauw of roze meer. Tijd om eindelijk de vleugels te strekken. Figuurlijk gezien, want letterlijk zou ik de weg kwijtraken. Mijn ingebouwde (s)tom-(s)tom werkt niet altijd even goed zoals bv die van de postduif. Dus boekte ik voor mijzelf een heuse Biesbosch cruise, inclusief overnachting. (Lees; ik moest mee omdat zij zo nodig moesten overnachten aan boord en ik niet alleen thuis mocht blijven. Maar dat leest een stuk minder prettig, vindt u niet!?)

Natuurlijk wilde ik op deze cruise wel een beetje comfort en luxe dus koos ik voor een hut met balkon. Wanneer ik niet over het dek zou flaneren kan ik mij altijd terugtrekken in mijn eigen hut en uitzicht houden op al het moois dat wij onderweg zouden passeren, was mijn gedachte. Nog leuker is de reactie van andere “cruisende” mensen die, eveneens op hun bootje, een tocht door de Biesbosch maken. Bij het zien van een hond hoor ik ze niet. Maar bij het zien van een papegaai worden ze Foxwild! Om maar even in Brabantse termen te blijven. Daar kan ik smakelijk om lachen. 

De avond begint met een captains diner. Dat is heel speciaal en stamt nog uit het VOC-tijdperk. Lang geleden dus. Ik heb mijn beste verenpak gestreken en schuif aan bij een luxe gedekte tafel samen met de kapitein. Er worden onder ander overheerlijke gebakken “pommetjes” en “soufflé au fromage” geserveerd. Na het verorberen van de toetjes varen we uit. De avond valt al snel, maar de kapitein weet wat ie doet.

Rond 20.00 uur gaan we voor anker op onze overnachtingsplaats. Het animatieteam doet nog een rondedansje met hier en daar een kunstje op de SUP maar al snel houd ze dat voor gezien want het wordt te donker en er zijn te veel muggen buiten de boot. De ramen worden vakkundig van horren voorzien zodat het gespuis buiten blijft. 

Volgens mij hebben de waterkippen zich al flink volgegoten met drank want ze gaan los op drie meter van mijn hut vandaan. Wat een herrie. Ik hoor het zoemen van de beestjes en het kraken van de touwen. Ik ben niet helemaal op mijn gemak want de geluiden zijn hier anders dan thuis. En daar schommelt mijn stok ook niet zo. Ik probeer nog een vallende ster te spotten voor ik in slaap val. Want de hemel is heel helder deze nacht.

De natuur heeft zijn eigen wekker en daarom zijn we extreem vroeg wakker. Niet lang daarna staat het ontbijt op mij te wachten. Dat gaat er wel in na zo’n onrustige nacht. “brock-benedict” met vers fruit. Dat smaakt in de natuur wel heel erg lekker. 

Als de ober de tafel heeft afgeruimd en de koffie geserveerd is start de eerste excursie. Het voeren van de wilde ganzen. Daarna wordt er een show opgevoerd van baltsende futen en als laatste komen de koning en koningin van het water ons gedag zeggen.

De zon klimt naar zijn plek en wint aan warmte. Na de lunch is het tijd om via een omweg terug te varen naar de haven. Jeetje wat een ervaring was dit. De cruise, het eten en de omgeving verdienen een dikke 10. Maar de overnachting was heel wat minder. Volgende keer mijn eigen stok mee. 

Dinner with a view…

Posted on by

Begin mei: 

“Wat wil je eten vanavond?” Vraag ik vriendlief. “Dat mag jij verzinnen, want ik heb de afgelopen twee dagen al iets bedacht.” Krijg ik als antwoord. “Nou precies!” roep ik weer. “Drie maal is scheepsrecht, toch?” Het is eigenlijk al te laat om nog even op mijn gemak op internet te struinen en iets origineels te bedenken. Uiteten is ook nog geen optie. Of toch wel??

“Ik heb een idee!!” Roep ik. “Zullen we naar de haven rijden en daar iets gaan eten?” Ik krijg eerst en verontwaardigde blik mijn kant opgeworpen. “Alles is nog dicht!?” Dat is waar. Maar je kunt er wel afhalen. “We halen gewoon wat bij een van de tentjes op de hoek.” Is mijn antwoord. Het waait en de regen komt zo nu en dan met bakken uit de hemel. Niet echt lekker vaar-weer. Maar we gaan dan ook helemaal niet weg met de boot. We gebruiken hem als uitvalsbasis voor een avondje weg. Vanavond is hij ons drijvende restaurant. We gaan sinds tijden weer eens uit eten! 

Als we de brug over en van provincie gewisseld zijn komt daar plots de zon te voorschijn. Stiekem hoop ik op een omslag in het weer. Begrijp mij niet verkeerd. Ik ben een echt mooi weer mens. Maar het geeft net wat extra sfeer als je warm binnen in de “tent” zit en de druppels gestaag op het dak roffelen. 

Wanneer we de hoek om rijden zien we de haven baden in het zonlicht. De lucht achter mij is donkerder en onheilspellender dan ooit. Dat heeft ook wel weer iets bijzonders. Hoewel de wind is gaan liggen kan het nog alle kanten op. Het is begin mei maar een hoop boten liggen nog op de kant. Het is dan ook helemaal niet druk. Wel met campers. Sinds de haven een speciale camperplek heeft gemaakt staan er altijd wel campers en caravans. Het geeft mij een extra vakantie gevoel. 

Voor zover we kunnen zien is de keus niet heel erg groot. De restaurants om de haven heen zijn dicht maar de laan met diverse snackbars is wel open. Pizza, Chinees, shoarma of de patatboer? We besluiten voor het laatste te gaan. Als de keus eenmaal is gemaakt gaat vriendlief het ophalen terwijl ik de tafel voorzie van de nodige eetgerij. 

Vanaf de boot zie ik hem alweer aankomen. Waar we in het verleden ook uit eten zijn gegaan, het  is nog nooit zo snel opgediend. Misschien komt het door de andere omgeving of door de sfeer. De patat smaakt hier in ieder geval echt heel erg lekker. Het is een combinatie tussen Bramladage en zelfgemaakte frites. Knapperig van buiten, zacht van binnen. En de ordinaire kaassouflee smaakt hemels, om over de saus nog maar niet te spreken. 

Inmiddels verbergt de zon zich achter een flinke donkere wolk. Het duurt dan ook niet lang voor het begint te regenen. Omdat we de “tent” helemaal kunnen sluiten zitten we heerlijk uit de wind. Normaal helemaal niet zulk tof weer maar voor nu precies perfect. Voeg daar een vleugje van een licht schommelende boot bij terwijl de dansende regendruppels op het dak de sfeer compleet maakt. Genietent eet ik mijn laatste frietjes en begin daarna aan mijn (nog steeds niet gesmolten) milkshake. Prima avondje uit dacht ik zo!

RIB…

Posted on by

De vaste lezer weet dat ik het afgelopen jaar veel plezier heb gehad aan mijn Stand Up Paddleboard (SUP). Ik heb dan ook aardig wat uren op het water besteed. Vriendlief, die eerder had aangegeven dat SUPPen maar iets raars was, ging uiteindelijk toch overstag. Want na mijn eerste tocht alleen, waarbij hij vanaf de kade toe moest kijken en enkel foto’s kon maken, wilde hij eigenlijk ook wel mee. Niet op een SUP uiteraard. 

De week erop gingen we samen op pad. Hij in zijn kano en ik op mijn SUP. Helaas gooide een terugkerende schouderblessure roet in het eten. Een kwartier paddelen stond garant voor een week last en ongemak. Dat ging hem niet worden. De oplossing dacht hij gevonden te hebben in een rubberboot. Opblaasbaar en wanneer niet in gebruik opgeruimd in de kast. Maar zo relaxt als ik mijn SUP vaarklaar maak, zo frustrerend was het om die boot in elkaar te zetten. Het oppompen was één ding, maar de losse bodemdelen erin krijgen was een ander verhaal. De boot ging terug naar de winkel, die toegaf er zelf ook problemen mee te ondervinden….

Via via kwam hij aan een RIB. Niet helemaal inflatable zoals mijn SUP want hij heeft een vast bodemgedeelte. Maar wel een zitje met opbergplek. Opvouwen en in de kast is er dus niet bij. Er kwam dan ook een trailer aan te pas. En een stallingsplek want in de tuin ging hij niet passen. Tja, je moet er wat voor over hebben om mee het water op te kunnen. 

Dat we nog heel wat te leren hadden merkten we de eerste keer dat we gingen varen. Ik was als de dood dat de auto te ver de helling af zou rijden. De remmen het begaven of de boot de trailer niet af (of niet meer op) zou willen. We hebben wel even staan pielen hoe we een en ander netjes, beheerst en zonder schelden voor elkaar kregen. Maar eenmaal in het water was het reuze gezellig. 

Dat smaakte naar meer. We zochten naar locaties waar je eenvoudig met de boot het water in kon. Hier in de buurt zijn een aantal plekken waar je gratis gebruik mag maken van de helling. Voor de betere en mooiere locaties moet je uiteraard betalen. Wanneer de boot dan eenmaal lag, blies ik mijn SUP op. De boot werd voorzien van allerhande versnaperingen en warme kleding. Want daar was nu toch plek voor en zo hoefde ik mijn SUP niet vol te bepakken. En off we go. 

Een ander bijkomend voordeel was dat ik op deze manier veel verder kon paddelen dan wanneer ik alleen zou gaan. Als ik moe werd of de wind draaide kreeg ik van mijn eigen “bezemboot” een sleepje terug naar de haven. Samen hebben we heel wat avonden op het water doorgebracht. We bezochten geregeld onze eigen “achtertuin” maar we gingen ook naar Kinderdijk. Waar op dat moment verder niemand op het water te vinden was. Ook stond er een langere tocht op de Giessen gepland. Maar zoals je hier kunt lezen maakte ik een fout door een sluis over het hoofd te zien. 

Mochten we deze winter niks te doen hebben dan gaan we opzoek naar hellingen waar we in het nieuwe jaar gebruik van kunnen maken. Want samen is het gewoon veel gezelliger.

 

SUPPEN langs de molens van Kinderdijk

 

 

What Sup: H-Veld G-dam… 

Posted on by

Jacoba, dochter van Holland is een historische roman van Simone van der Vlugt. Na het lezen had ik er weer een verfrissende geschiedenisles opzitten. Zoals dat gaat bij het lezen van historisch romans, moest ik weten hoe het zat met bepaalde feiten. Dus zocht ik het een en ander op en voor ik het wist was ik bezig met het lezen van de geschieden van Hardinxveld Giessendam. Of zoals wij het noemen: H-veld G-dam. 

Als je dacht dat de windmolens in Kinderdijk oud waren dan heb je het mis. Hardinxveld is een van de oudste nederzettingen in de Alblasserwaard. Het is ooit ontstaan aan de monding van de Giessen. Het schijnt zelfs al in 1105 een kerk gehad te hebben. Giessendam is ontstaan bij een dam in de Giessen. Zoals dat vroeger ging werd het daar gewoon naar vernoemd. De samenvoeging van deze twee dorpen is nog niet zo heel oud en dateert van 1957. 

Wat, of beter gezegd wie, dan wel weer erg oud is, is Trijntje. Bij bodemonderzoek voor de aanleg van de Betuweroute werd deze vrouw gevonden. Er was na 7500 jaar niet veel meer dan een skelet van haar over. Naast Trijntje, vonden ze ook een boomstamkano. Toen werd er dus al gevaren op en rond de Giessen. Mijn zoektocht, die inmiddels niks meer van doen had met het boek van Simone, stopte bij Kasteel/burcht Giessenburg. Iets voorbij Hardinxveld. 

Als kasteelliefhebber moest ik ook hier meer van weten. Dit kasteeltje werd aan het begin van de 15e eeuw gebouwd door de graaf van Holland. Het moest als versterking dienen in de Arkelse oorlogen. (samen met de Hoekse en Kabeljauwse twisten. Mensen, dat waren nog eens tijden!!) Helaas is er niets meer van over. In Giessenburg vind je nog wel de cirkelvormige vorm van het kasteel omsloten door een smalle gracht. 

Hoewel het kasteel er niet meer is en de grond ook niet zomaar te bezoeken is kunnen we er wel langs varen. De bedoeling was dan ook midden in H-veld G-dam te starten met onze vaar/SUP tocht, over de Giessen en in de richting van Giessenburg, tot aan het kasteel dat er niet meer is. Een retour van ongeveer 10 km. Dat moest te doen zijn. 

Helaas kan ik jullie voor nu geen mooie (historische) foto’s laten zien. We kwamen niet heel erg ver. De hele route dacht ik met zorg te hebben gekozen, maar Googlemaps liet voor het gemak achterwegen dat we door een sluis moesten. Het schutten gebeurd op vaste tijden en wij waren net tien minuten te laat. De aardige sluiswachter wilde voor ons nog wel een keer schutten. Maar dat zou een probleem opleveren als we terug zouden willen. Tot zover mijn SUP-avontuur richting Giessenburg. 

We besloten om terug te keren en het water rond Hardinxveld te verkennen. Halverwege onze tocht gingen we voor “anker” om te lunchen. Daarna voeren we verder langs alle leuke huisjes aan het water. Bezochten we de andere sluis die uitkomt op de Merwede om daarna weer richting ons startpunt terug te keren. Uiteindelijk hebben we een tocht van ruim 6.5 km gemaakt en zijn we twee uur onderweg geweest. De dag is niet helemaal verlopen zoals gepland maar we zijn toch lekker bezig geweest. Volgend jaar starten we aan de andere kant van de sluis…

Suppen in Hardinxveld

Geraadpleegde bronnen:
Geschiedenis van Zuid Holland. 
Archieven.nl
Kasteel Giessenburg