Tagarchief: afscheid

De dagen erna…

Posted on by

De zon schijnt en het valt mij op hoe prachtig het buiten is. De eerste mooie lentedag is aangebroken. Of althans voor mij. Want er zijn best een aantal prima dagen geweest maar deze zijn compleet langs mij heen gegaan. Twee sterfgevallen in één week tijd. Met de daaropvolgende week uiteraard twee uitvaarten. Hoewel ik bij alle twee niet direct iets heb hoeven regelen hakt het er wel behoorlijk in. Dan ben je even met wat anders bezig dan lente en zon. 

Mijn oom besloot als eerste aan zijn laatste reis te gaan beginnen. Hij was ziek en we wisten allemaal dat het einde nabij zou zijn. Hij besloot zelf te stoppen met de behandeling en te dealen met de tijd die hem restte. Dat het uiteindelijk zo snel zou gaan had niemand kunnen bedenken. 

Zijn uitvaart heeft veel emoties losgemaakt en oude wonden opengereten. Verdriet dat plots weer naar de oppervlakte terug keerde. Ik liet het allemaal maar over mij heenkomen. Gelukkig kijk ik wel terug op een hele mooie en warme uitvaartdienst. Een dienst die een diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Evenals de gesprekken na de dienst. Want ik droom er zeer geregeld over. 

Mijn schoonvader besloot zijn voorbeeld te volgen en drie dagen later begon hij aan zijn laatste reis. Ook hij was ziek, maar was niet van plan het op te geven. Na anderhalf jaar tobben kreeg hij een nieuwe hartklep en het leek zowaar beter met hem te gaan. Als het aan hem zou liggen zat hij nu lekker met zijn vrouw op de bank met een heerlijke bak koffie en een stuk taart. Maar zo mocht het voor hem niet zijn. Hij werd getroffen door een bacterie en is hier uiteindelijk aan overleden. Hoe oneerlijk!!

Zijn uitvaart was compleet anders als eerder in de week. Maar helemaal zoals hij was. Er werd met liefde over hem gesproken, door zijn kinderen, kleinkinderen en aanverwanten. Er was muziek en er waren foto’s. Zijn leven van jong tot nu kwam in korte tijd voorbij. Er waren heel wat mensen die hem een laatste eer kwamen bewijzen. En er waren rozen, heel veel rozen.

Dus toen de zon begon te schijnen op deze, voor mijn gevoel eerste echte lente dag, twijfelde ik geen minuut langer. Ik trok mijn paardenkloffie aan en reed naar stal. Want er is bijna geen andere plek te verzinnen om even op adem te komen na zo’n emotioneel beladen en verdrietige periode. 

Terwijl ik samen met Poownie sta te grasmaaieren op ons wel bekende stukje valt het mij des te meer op dat het zo rustig is in de polder. Het zonnetje staat hoog aan de hemel en er is nagenoeg geen wind. Hier en daar komen sporters en wandelaars voorbij. Maar er zit een sloot en zeker een meter of 30 gras tussen ons in. We hebben geen last van elkaar. Ik hoor de vogels fluiten en laat mij meedrijven op hun lied. Het werkt rustgevend. De zon verwarmd mijn verkrampte spieren en beetje voor beetje kan ik loslaten. 

Na een uur is Poownie klaar met grazen. Zelf weet ik nog niet zo goed hoe ik mij voel. Moe, dat wel. Leeg, dat ook. Maar toch is daar het begin van berusting. De zon zet, zoals altijd, alles in een ander perspectief. 

Final goodbye …

Posted on by

Met zijn hand in de mijne blijven we zwijgend zitten. Als het tijd is om te gaan kijk ik hem aan. Zijn donkere ogen priemen in die van mij. Ik zeg hem dat ik van de week nog een keer langs kom. Hij knijpt in mijn hand en zegt: “Dat is goed hoor wijfie!”
Maar stiekem weten we alle twee, dit is de laatste keer dat we elkaar zullen zien…  

Rust zacht lieve Oom Don. 
21-03-1956 – 27-03-2023

De voorbereidingen…

Posted on by

Terwijl ik nog wat nieuwe ideeën voor een project aan het uitwerken ben en tegelijk een handleiding aan het dichten ben voor een collega, tikt de tijd gestaag door. Daarmee komt ook mijn vakantie met rasse schreden dichterbij. Mijn collega roept iets in de trant van: “Zo, je zou maar met vakantie gaan deze week?!” Ik hoor het zinnetje aan en opeens realiseer ik mij dat ik inderdaad binnen een paar dagen al weg ben. 

Natuurlijk wist ik wel dat ik met vakantie zou gaan en de voorbereidingen waren links en rechts ook al getroffen. Zo waren onze ski’s en board reeds gewaxt. De kleding, schoenen en andere wintersportattributen hadden we het weekend er voor van de vliering gehaald. Maar de koffer moet nog wel ingepakt en ook Draak moet nog weggebracht worden naar zijn vakantie adres.   

Daarmee begint dus feitelijk mijn eerste vakantiedag. Het inpakken van de spullen en het wegbrengen van Draak. Dat mij meestal een klein beetje een weemoedig gevoel geeft. Alsof ik “zomaar” afstand van hem doe. Maar Draak is net als voorgaande jaren in goede handen. En is inmiddels helemaal thuis op zijn vakantieadres. 

Gelukkig komt het niet vaak voor maar nu toevallig wel. Van die onverwachte zaken die je er eigenlijk niet bij kunt hebben. Zoiets als: “Heb jij mijn skisokken toevallig gezien?? En weet je misschien waar mijn handschoenen zijn?” Spullen die normaal gesproken een vaste plek hebben. Maar daar nu dus niet liggen. 

Irritant!!! Want waarom liggen deze spullen niet op hun gebruikelijke plek? Nu ben ik eerst een uur lang alle kasten, tassen en verborgen ruimtes af aan het zoeken om tot de conclusie te komen dat zoonlief alles met de kerstvakantie geleend heeft voor zijn skivakantie. Grote kans dat het nog bij hem ligt. Na wat bel- en appwerk zijn sokken en handschoenen gelukkig weer boven water. Terug naar de “zenmodus” en de tassen kunnen verder worden ingepakt.  

Voor we alles zo efficiënt mogelijk in de auto plaatsen, want we hebben dit jaar geen skibox op het dak, moeten we eerst Draak wegbrengen. We mogen in onze handjes knijpen dat er lieve mensen zijn die hun huis en haard ter beschikbaar stellen. Draak is nog geen meter over de drempel en praat al honderd uit. Hij voelt zich helemaal op zijn gemak. Wanneer zijn verblijf, in het midden van de kamer met uitzicht op het parkje, gereed is kan hij niet wachten om zijn intrek te nemen. Hij begint direct met poetsen en eten en roept daarna: “Daaaag, Doei!!!” Met andere woorden: Ga maar lekker weg!!

Een aantal taken op de to-do-lijst kan ik inmiddels afstrepen. Met iedere vink die ik zet voel ik een laagje “dat-moet-ook-nog” wegvallen en het vakantie gevoel groeien. We halen nog wat boodschappen voor de heenreis want we rijden in de nacht naar onze plaats van bestemming. De ervaring heeft ons geleerd dat er dan niet veel open is. Als we alles in huis hebben rijd ik naar stal om Poownie gedag te zeggen. 

Ik geef mijn grote harige vriend nog een flinke poetsbeurt, een lekkere emmer met voer en een grote knuffel. Ook voor hem wordt deze week goed gezorgd. Als ik hem daarna tevreden tussen zijn maten in de paddock terug zet kan ik alles loslaten. Met een afgevinkte lijst rijd ik terug naar huis. Nu kan de vakantie echt beginnen… 

In 2022 was …

Posted on by

… het leukste feestje dat van mijn zus en haar werk. Het feest was door Corona al een keer uitgesteld. Het thema was “Happy Together”. Ik had mijn bedenkingen maar Boskalis heeft de verwachtingen overtroffen. De locatie was Ahoy met eetkramen, disco en dansvloeren, entertainment, diverse barretjes, wijnproeverijen en zelfs een heuse kermis werd de vooravond gevuld. Het tweede deel stond in het teken van de voetjes van de vloer met een toffe line up. oa Waylon, Edsilia Rombley, Gerard Jolink, en The Dirty Daddies kwamen voorbij. De hele avond was nogal overweldigend maar super tof.

… mijn boekenkast goed gevuld. Ik las (en luisterde) in totaal 55 boeken. Er zijn zoveel mooie verhalen voorbij gekomen met uiteenlopende genres dat ik besloten heb daar een apart blog over te schrijven. Deze drie sprongen er met kop en schouders boven uit. Waargebeurd en een echte eye opener: “Verpleegthuis” van Teun Toebes. Hilarisch: “Ook dat nog” gevoelig, ingetogen: “Het kamermeisje”. Alle drie een complete verrassing en echte aanraders.

… ons thema verduurzamen. We brachten een aantal aanpassingen aan in huis. Er kwamen zonnepanelen. Gingen voor een deel van het gas en met het starten van de winter testen we hoe koukleumerig we echt waren. Tevens werd het huis van een flinke isoleerlaag voorzien. Er staan nog wat taken op de to-do lijst. Maar die schuiven we naar volgend jaar.

… Poownie tegen alle verwachtingen in zo aangesterkt dat hij een verzorgster kreeg die hem nu wekelijks mee uitrijden neemt.

… het grote afscheid van bed en slaapkamer. Na lang zoeken vonden we een goed matras en nieuw bed. De slaapkamer kreeg een make-over met een hotel chique uitstraling en zo weinig mogelijk prul. De kleuren spierwit & nachtblauw met accenten van goud domineren nu de ruimte en er heerst een serene rust. Er moeten nog wat puntjes op de I gezet worden maar ben er helemaal blij mee.

… de keuken ook aan de beurt. Het bleek dat we eigenlijk heel tevreden zijn met de indeling. Wel moest er iets gedaan worden aan al het loslatende folie op deuren en laden. We besloten de boel te laten schilderen. Nu hebben we een chocolade bruine in plaats van roomwitte keuken. De nieuwe handvatten op deuren en laden en een mooie luxaflex voor het raam maken het helemaal af.

… het druk op mijn werk. Nieuwe directeur, projecten en aanpak. Dat laatste was ook van toepassing op zaken die jarenlang door de vingers werden gezien en wat de groei op meerdere vlakken tegenhield. Het was schokkend en tegelijk bevrijdend toen daar eindelijk iets aan gedaan werd. Het onderzoek kostte een collega (terecht) haar baan. Nu dit achter de rug is kunnen we weer vooruit zonder dat iemand op de rem blijft trappen.

… ik het minst op het water te vinden. Mijn SUP bleef vaker thuis. Mijn fototoestel kwam minder vaak uit de tas en ik plaatste ook maar 41 blogs. Wel heb ik een rondje op natuur ijs geschaatst.

… mijn rug op zijn zwakst. Ik ging er finaal doorheen en heb daar eigenlijk nog steeds last van. Hierdoor maakte ik wel kennis met yoga. Een heerlijke manier van rekken en strekken wat ik nu een paar keer per week met veel plezier doe.

2022 was, met hier en daar een uitschieter, een rustig en mooi jaar. Voor 2023 heb ik energievolle verwachtingen die ik hopelijk ook waar kan maken. Daarover later meer. Bedankt voor alle keren dat jij hier langs kwam en de moeite nam mijn verhalen te lezen. Voor nu wens ik jou een fijn en warm uiteinde van dit jaar en een fantastisch mooi begin van 2023. Tot volgend jaar!

Te leen…

Posted on by

Als mijn kledingkast aan kant is ga ik verder met de boekenkast. In de loop der jaren heb ik veel boeken gekocht en gekregen. Inmiddels lees ik alleen nog digitaal en staan mijn met liefde verzamelde boeken maar een beetje stof te vergaren. Mijn kostbare tijd besteed ik zo min mogelijk aan zaken als afstoffen. Die breng ik liever lezend door.

Tijd om afscheid te nemen. Maar zo maar weg doen vond ik toch wel wat lastig. De verhalen hebben mij mee gevoerd naar onbekenden en verre oorden. Hebben mijn fantasie geprikkeld en mij laten verdwalen in spannende, liefdevolle en soms ook treurige gebeurtenissen. Ze hebben mij vermaakt, beroerd en hier en daar aan het denken gezet.

Met alle boeken die ik heb zou ik zo een mini bieb kunnen beginnen. Maar daar heb ik helemaal geen zin in en geen tijd voor. Dan is doneren aan de boekenkasten die door andere leesfanaten in elkaar is gezet een prima optie. Ik struin het internet af naar adressen van mini biebs en al snel zie ik dat er zeker 7 in mijn omgeving staan. 

Ik bedenk mij geen moment. Verzamel zoveel mogelijk boeken. Schraap de adressenlijst van tafel en spring op mijn fiets. Op naar het eerste adres. 

Hemelsbreed nog geen 500 meter bij mij vandaan tref ik kast één. Deze zit propvol. Niet alleen met boeken maar ook met spelletjes. Wat leuk gemaakt. Met een bankje in het zonnetje is het heerlijk toeven hier. Ik scan de kast en zet er drie boeken tussen. Op naar kast twee. 

Deze staat in dezelfde wijk maar door een opgebroken straat kom ik er wat lastig bij. Het is een schattig kastje, grenzend aan de voortuin. Niet al te groot dus ik zoek een paar kleine boeken uit en vooruit, één dikke pil die ik dwars op de rest leg. Mijn tas is al half leeg. 

Boekenkast drie tref ik een paar blokken verder aan. Een briefje laat weten dat ik er iets uit mag pakken maar er zeker ook wat in mag stoppen. Dat laatste doe ik met plezier. Met een lege tas keer ik huiswaarts om hem opnieuw te vullen.

Ik fiets naar een andere wijk waar ik even moet zoeken voor ik boekenkast vier gevonden heb. Hij staat verscholen tussen de struiken. Ik scan de kast maar mijn boeken hebben ze nog niet. Nu dus wel!! Er staat zelfs dat ik mag aanbellen voor een praatje of een bak koffie. Wat leuk!! 

Kast vijf moet in de buurt staan maar kan ik niet vinden. En kast zes blijkt niet meer te zijn dan een vervallen ingeregende houten kist. Het zijn dan wel stofnesten maar ik heb ze altijd gekoesterd als ware het schatten en heb ze met veel plezier gelezen. Deze minibieb sla ik over. 

Ik fiets door naar bieb nummer zeven, die ik een wijk verder vind aan de voorkant van het huis. Even twijfel ik of ik nog een boek mee zou nemen. Maar nee, ik was hier met een andere reden. Mijn tas maak ik leeg door alles in deze kast te stoppen. 

In totaal doneer ik aan vijf biebs in drie verschillende wijken. Super creatief gedaan en erg leuk om wat bij te kunnen dragen. Mijn eigen kast is nog niet helemaal leeg en ik heb nog niet alle bies in de omgeving gehad. Dus binnenkort nog maar een ronde. 

Grote opruiming…

Posted on by

Sinds een aantal maanden heb ik een nieuwe directeur. En nieuwe directeuren brengen (niet altijd maar nu gelukkig wel) nieuw elan met zich mee. Er waait een heuse frisse wind door ons kantoorpand. Want niet alleen pakt ze alles grondig aan, er staat ook een verbouwing gepland. Compleet met nieuw interieur. Ze pakte het rigoureus aan. Kasten moeten leeg, laden-blokken uit het jaar 0 gaan weg. Spullen die staan te staan omdat er nu eenmaal ruimte voor is en de eeuwige verzameling van lege doosjes, want wie weet moeten we ooit nog iets versturen, worden weggegooid. 

De verbouwing is nog niet gestart maar je voelt nu al een andere vibe als je binnen komt. Het is leger, ruimer en schoner. Dat doet iets met je. Het geeft rust. Ook in je hoofd. Toen er vervolgens een mailing van Mila Ganpatsing, een dame die ik volg, met als onderwerp: “Doorbreek patronen door rigoureus te ruimen!” binnen kwam, besloot ik ook thuis maar eens flink aan de slag te gaan. 

Te beginnen bij mijn kledingkast. Ik bewaar kleding, laten we maar zeggen, veel te lang. Ik heb nu eenmaal moeite om iets weg te doen dat er nog goed en degelijk uitziet. Wie weet kan ik het ooit nog eens aan. Of het past heus nog wel als ik ff flink ga trainen. Mijn snowboardbroeken zaten dit jaar immers weer als gegoten nadat ik een half jaar aan IF had gedaan. Dus wie weet, wie weet… 

Mila zegt: “Alles is energie en dat geldt ook voor de spullen in je huis. Oude spullen wegdoen, betekent letterlijk je blokkades opruimen (en ruimte maken voor nieuwe dingen in je leven). 

Daar heeft Mila een goed punt. Blokkades heb ik ongetwijfeld en ruimte voor nieuwe dingen in mijn leven wil ik ook wel. Dus toch maar weer terug naar mijn kledingkast waar ik mijn “wie weet, wie weet” grondig aan ga pakken. 

Ik besluit te beginnen bij het hangende deel. Blousjes die ik al meer dan twee en sommige zelfs meer dan 3 jaar niet heb aangehad trek ik nu 1 voor 1 aan. Ze zitten te strak, zijn te kort of het model is er toch echt wel uit. Wat echt niet meer kan gooi ik weg. De rest gaat naar een tweedehands winkel. Een kwart van het hangende deel moet het veld ruimen. Twee blousjes komen door de herkeuring. 

Door met het gevouwen spul. Twee spijkerbroeken zijn rijp om afgedragen te worden op stal. Vier broeken kunnen direct naar de stapel voor tweedehands en 1 broek moet toch echt de prullenbak in. Ik vind zowaar twee broeken terug die ik een soort van opzij gelegd had want te klein of te strak. Maar nu pas ik ze perfect. Zie je, “wie weet, wie weet” komt hier dan toch weer mooi van pas!

Ook mijn truien en shirtjes bekijk ik eens kritisch. Een aantal daarvan mag afgedragen worden op stal en een aantal gaan in de zak voor de tweedehands toko. De zak zit inmiddels voller dan verwacht. Maar er is best nog plek voor twee paar nooit gedragen, en ik ga ze nooit dragen ook, schoenen.

Dit ruimde lekker op. Al met al is er heel wat meer ruimte in mijn kast ontstaan. Plek voor “nieuwe dingen” in mijn leven dacht ik zo. Nu eens kijken wat het volgende opruim project gaat worden. 

Groot gemis…

Posted on by

Het was een korte maar krachtige reis en ik had het niet willen missen. Er zijn deuren geopend en ik mocht ervaren hoe krachtig de geest kan zijn. Ze is een van de weinige paarden die mij tot in mijn ziel geraakt heeft. 

Ergens vorig jaar toen ze flink kreupel stond: Verloren kijkt ze langs mij heen alsof ik er niet ben. Het raakt mij dat zo’n groot en krachtig paard er zo bij kan staan. Tot dan wist ik niet zo veel van haar. Oké ze is groot maar heeft ook geregeld haar nukken naar de andere paarden. Haar oren kunnen zo plat in haar nek dat ik er van onder de indruk ben. Als ze met zo’n simpel gebaar al hier toe in staat is, wat kan 600 kg paard dan nog meer!?

Ik heb met haar te doen en zoek (lichamelijk en op energetisch niveau) contact. Ik leg mijn handen op haar rug, bedoeld om troost te bieden. Maar dit is voor haar veel te dichtbij, te benauwend, te bedreigend. Ze stampt weg en blijft argwanend naar mij kijken. Ik doe een stap naar achteren en met mijn handen voor mij uit tast ik naar een spoor van haar energie. Uiteindelijk laat ze mij toe en langzaam kan ik haar benaderen. We schrikken beide van de werking ervan. Het is zo heftig dat ze mij in tranen achter laat. Daarna kijkt ze mij zeker vier dagen niet aan. Elke vorm van communicatie vermijd ze. 

De dagen erop laat ik haar weten dat het goed is, maar zoek verder geen toenadering. Tot het moment daar is en ze zelf contact zoekt. Ze duwt haar neus in mijn rug en als ik mij omdraai staat ze met gebogen hoofd voor me. Ik mag haar aaien.

Op een avond ga ik er eens goed voor staan en maak wederom (energetisch) contact. Ze lijkt mij inmiddels voldoende te vertrouwen want ze overlaad mij met beelden, gevoelens en emoties. De stroom lijkt maar niet te stoppen. Dit paard heeft veel te vertellen. Haar verdriet raakt mij en in mijn hart huil ik stille tranen. 

Wanneer de eigenaar het verhaal dat ik door kreeg bevestigd ben ik er ondersteboven van. Wat ben ik blij dat deze lieve vrouw, waar ze zo’n enorme band mee heeft, in haar leven is gekomen. Ik duim voor een voortzetting van dit nieuw hoofdstuk in haar leven waarin ze op haar manier mag stralen en in de spotlights mag staan zoals ze zelf wilt. Iets dat in haar verleden op de een of andere manier nooit goed tot uiting is gekomen. 

Na dit bijzondere contact zoekt ze mij geregeld op als ik bezig ben met stalklusjes. Hinnikt ze net als Poownie zodra ik met een emmer voorbij loop en mag ik ongegeneerd haar hals en schoft kriebelen. Ik voel zoveel genegenheid voor dit dier dat ik haar het liefst in mijn jaszak zou willen stoppen om haar overal met mij mee te kunnen nemen. 

Helaas blijkt ze inmiddels zieker dan verwacht. Na een half jaar tobben waarin haar baasje alles heeft gedaan wat in haar macht ligt en meer, om dit paard een leven te geven dat ze verdient, blijkt daar nu een einde aan te zijn gekomen. De pijn is te heftig en haar lichaam is op. Ze kan niet meer. 

Eindeloos verdrietig dat dit zo voor haar moest eindigen, huil ik. Geen stille tranen, maar tranen van een groot gemis. 

💫

De laatste vaart…

Posted on by

Begin oktober
De eerste 10 dagen van de maand oktober vlogen om. De overgang van zomer naar winter geeft een fijner gevoel wanneer dit vriendelijk gebeurd. Op zo’n manier dat de herfst bijna een cadeautje lijkt. Begin oktober was het regenachtig en vies weer maar gelukkig waren er ook een paar hele mooie nazomerdagen. Dagen waarop je bijna zou vergeten dat het al oktober was. Voor ons betekende dit naast werken ook veel buiten zijn en afscheid nemen van Merlin. Het boot- en vaarseizoen zit er voor dit jaar weer op.

Terugkijkend is het echt een belabberd watersport seizoen geweest. Door omstandigheden lag de boot pas een maand later dan gepland in het water en hadden we de hele maand mei zo’n beetje regen. Echt lange vaartrips hebben we niet gemaakt en ook is er maar een enkele keer iemand mee geweest. Nee, dit jaar was niet bepaald een watersport jaar dat de boeken in gaat als top jaar. Maar ach zo valt hopelijk volgend jaar des te meer op. Want daar hebben we nu onze zinnen op gezet. Een eerste afspraak op het water met familie staat nl gepland voor in het voorjaar.

Aan al het goede en iets minder goede komt dus een einde. Gelukkig is het weer ons nog even goed gezind. En ik denk zomaar eens dat dit een van de laatste mooie weekenden is die is aangebroken. Met wat extra lege tassen reizen we af naar Merlin want ze zal voor een groot deel leeggehaald en opgeruimd moeten worden. 

Maar eerst nemen we het er nog even van. Het is rustig in de haven. Een hoop boten liggen nog in het water maar het zal niet lang meer duren voor een groot deel op de kant staat. We varen uit op weg naar een van onze vaste ankerplaatsen. Het water is spiegeltje glad. Heerlijk wakeboardweer maar daar is het (voor mijn gevoel) nu iets te laat voor. Ook op het water is het heel rustig. Hier en daar ligt een boot voor anker. De rondvaartboot doet nog wel zijn ding en ook het voet- en fietsveertje is nog van de partij. 

Als we op onze plek liggen genieten we nog even extra van het zonlicht, de rust en het kabbelende geluid van het water tegen de romp van de boot. Na een paar uur dobberen wordt het tijd om terug te gaan. Eenmaal weer in de haven moeten we nog even flink aan de slag. De koelkast moet leeggehaald worden. De vriezer, haha ja die zit er ook in, moet ontdooit worden. Verder moeten alle waardevolle spullen mee naar huis. Alle handdoeken, kledingstukken, slippers en andere schoenen die in de loop van het jaar achter gebleven zijn verzamel ik en gaan ook mee. 

Na een tijdje staan we met een aantal flink gevulde tassen op de steiger. Vriendlief loopt Merlin nog eenmaal na om te zien of we echt niks vergeten zijn. Of voor nu, alle lijnen en trossen goed vastliggen en de raampjes open, dan wel dicht zijn. 

De monteur is reeds gebeld. Hij komt Merlin een dezer dagen uit het water vissen. Ze wordt dan schoongemaakt, nagelopen en winterklaar gemaakt voor ze voor een paar maanden naar de binnenloods verdwijnt. Nu duimen dat het volgend jaar in alle opzichten een beter watersport seizoen mag worden. 

Een botsing met het verleden…

Posted on by

Gedesoriënteerd word ik wakker. In korte tijd ben ik meerdere keren in slaap gevallen. Niet even weggedommeld maar echt in slaap gevallen. In die korte tijd ben ik ook even abrupt weer wakker geschrokken. Iedere keer droomde ik over iets anders. Allemaal hadden ze 1 ding met elkaar gemeen. Vriendschap, familie en de dood. Het verdriet van het verlies van familieleden ligt achter mij. Maar soms botsen we onverwachts tegen elkaar op en het gevoel doorboort mij gewetenloos.  

Wanneer de sluier tussen de droomwereld en het ontwaken op zijn dunst is blijven de ervaringen het meeste kleven. Het is alsof al deze momenten, die waarschijnlijk maar enkele seconden hebben geduurd, echt gebeurd zijn. Mijn hele wezen lijkt daadwerkelijk daar aanwezig te zijn. Het is zo echt dat ik bij het ontwaken nog een vleug van de geur uit mijn dromen op kan snuiven. Het gevoel dat sommige gebeurtenissen in het leven onomkeerbaar zijn heeft zijn stempel voor de rest van de dag gedrukt.

Als ik voor een derde keer geschokt wakker word besluit ik niet opnieuw in slaap te vallen. Drie keer geconfronteerd te worden met het verleden en beseffen dat ze er niet meer zijn is genoeg! Ik spring uit bed en loop linea recta naar de badkamer. Stap half slaperig onder de douche om enigszins het leven in mijn eigen lichaam terug te krijgen. Inmiddels weet ik dat ik dit gevoel, dat als een beklemmende deken om mij heen gedrapeerd hangt, de rest van de dag met mij mee zal dragen. 

Contact met gene zijde vind ik af en toe ook best fijn. Alsof de draadjes met onze dierbaren toch niet helemaal doorgesneden zijn. Maar zij zijn er niet meer en ik moet verder. Daarom doe ik echt mijn best om de dromen daar te laten waar ze horen, uit mijn hoofd en op mijn kussen en mij te richten op de dingen in het heden. Dat lijkt nog niet zo makkelijk. Na mijn, soort van, verkwikkende douche loop ik toch als een kip zonder kop door het huis. Ik vergeet dingen en ben er gewoon niet helemaal bij. 

Ik blijf niet lang thuis dralen maar begeef mij naar de wei. Op de wei en tussen de dieren hangt altijd een andere vibe. Ze staan veel beter in het hier en nu en net als hen moet ik ook gewoon even aarden. Zoals simpel poepscheppen en paarden borstelen. Samen met een vriendin en haar paard maken we een wandeling door de polder. De zon en wind waaien mijn hoofd leeg. De gesprekken met haar voeren mij weg van het aangeslagen gevoel. Wat overblijft is weemoedigheid en nostalgie. 

Als ik thuis kom voel ik mij weer een beetje heel. Alsof mijn geest terug in mijn lichaam is geland. Een andere omschrijving heb ik er niet voor. Ik weet wel dat ik mij de resterende dag niet moet bezighouden met serieuze zaken of discussies. De bovenverdieping poetsen en schoonmaken is een beter idee. Simpel werk zonder al te veel nadenken geeft de geest wat lucht. Verder houd ik het bij het lezen van een boek voor de ontspanning en ’s avonds een kort bezoekje aan de boot. 

Gelukkig heb ik ze niet vaak, dit soort botsingen met het verleden. Maar als ik ze heb, dan hakt het er genadeloos in.  

In 2020…

Posted on by

1 januari 2020. Een sprankelend nieuw jaar met een nog bijna lege agenda. Ik was er helemaal klaar voor en hier en daar had ik hem al ingevuld met tof tijdverdrijf. Helaas, Corona begon al rap om zich heen te slaan en ik kon beginnen met schrappen en verschuiven van mijn planning. Sommige afspraken en vakanties moesten zelfs geannuleerd worden. Wat had ik er naar uitgekeken, naar al die leuke momenten met familie en vrienden.

Het afgelopen jaar verliep niet helemaal zoals gepland, het was een tikkie anders dan verwacht en ging al helemaal niet als gehoopt… Maar was het allemaal zo ellendig?

In 2020 …

• Vierde ik mijn negende blog jubileum. Er verschenen in totaal 43 logs online. Al jullie bezoekjes en reacties maken het bloggen nog leuker. En ik heb ook nog eens een hoop nieuwe bloggers leren kennen.

• Las ik 36 boeken. Stiekem had ik gehoopt de teller op 40 te krijgen. Ik las bijzondere, fascinerende, spannende, iets minder van dit alles en boeiende boeken. Maar er was er een die er tussenuit sprong: De Alchemist van Paulo Coelho. Omdat het verhaal zoveel mooier was dan verwacht.

• Heb ik mijn collega’s nog nooit zo weinig live gezien. Veel van ons werkten vanuit huis, of in wisseldienst op kantoor.

• Vond ik mijn kleurboeken terug, intensiveerde ik mijn workout in de “sportschool” en leerde ik wat Yin-Yoga met mijn lichaam deed. Dat eerste kun je vergeten. Maar de laatste twee zijn zeker aanraders!!

• Gaf ik mijzelf een SUP cadeau. Hij stond al een jaar op mijn lijst en dankzij Corona besloot ik hem nu eindelijk te kopen. En net op tijd ook, want twee maanden later waren ze uitverkocht.

• Was ik dus veel op het water te vinden met vrienden en familie. Maar ook met totaal onbekenden. We bezochten diverse wateren en plaatsen. Vriendlief kon na de aanschaf van een bootje ook gezellig mee.

• Bleef de haven gelukkig gewoon open. Dus konden we ook nog lekker uitvaren met Merlin.

• Gaven we de moeder van een vriendin een onvergetelijke dag door haar mee uit varen te nemen. Op haar verzoek ging het gas helemaal open en vlogen we over het water. Dit bezorgde niet alleen haar een toffe dag.

• Adopteerde ik een vogel op afstand. Ging mijn nichtje trouwen. In aangepaste vorm mochten we hierbij aanwezig zijn. Blies Poownie alweer 26 kaarsjes uit.

• Hield ik mij bezig met de CG-methode en leerde dat mijn haar nog meer kon krullen. Ik volgde hier zelfs een workshop over.

• Schrok ik van mijzelf toen ik zei dat ik de voetbal miste. Het seizoen begon veelbelovend maar verder dan vijf wedstrijden fotograferen ben ik niet gekomen. Ik schoot platen in de verzengende hitte maar ook tijdens de gietende regen. Dit leverde wel weer hele stoere platen op.

Dit is zomaar een greep uit de momenten van dit jaar die Corona en alles er omheen deden vergeten. 2021 zal opnieuw in het teken van Corona staan. Maar ik hoop anders. Ik hoop beter! Dat 2020 enkel een voorbode is geweest van hoe het kan zijn, maar niet hoeft te wezen.

2021 is loading

Bedankt voor alle keren dat jullie mijn blog bezochten en moeite namen om te reageren!! Hopelijk brengen jullie nog een paar mooie momenten in dit jaar door. Voor nu wens ik een ieder alvast een fijne overgang van oud naar nieuw en zien we elkaar terug in een schoon en fris 2021!!

 

💫