Auteursarchief: Deborah Hamar

Waar ben je lyrisch over?? 

Posted on by

Bij het opruimen van mijn bureau kwam ik een oude agenda tegen. Het was zo’n A4 model met voor iedere dag van de week een vraag. Ik weet nog dat ik hem heel enthousiast bestelde. Want nu had ik altijd inspiratie voor mijn blog. De agenda heb ik welgeteld een hele maand mee op sleeptouw genomen. Daarna verdween hij in mijn bureaula. Want, te groot. Het beantwoorden van de vragen hield na week drie al op.

Maar goed, ik was dus aan het ruimen geslagen en kwam dit boekwerk weer tegen. Ter inspiratie liet ik mijn vingers langs de bladzijdes glijden. Ik stopte halverwege en de vraag van de dag luidde: Waar ben jij helemaal lyrisch over? 

Dat is nog eens een leuke vraag om te beantwoorden. Ik ben zo’n beetje lyrisch over alles wat ik doe. Want bijna alles is leuk. Maar er is een onderwerp dat er met kop en schouders boven uitsteekt en dat is de wintersport. 

Als zomermens was het niet in mij opgekomen om op wintersport te gaan. Dat gedoe op een koude berg leek mij drie keer niks. Het is mijn tante geweest die met haar liefde voor de sport en de witte bergen mij zover heeft gekregen om met hen mee op wintersport te gaan. Ze was in feite de grondlegger voor deze specifieke week waar ik ieder jaar reikhalzend naar uitkijk. Inmiddels nog meer dan mijn zomervakantie. 

Het begint namelijk al met de reis er naar toe. Voor zover ik dit meekrijg, want we reizen ’s nachts. De eerste 800 km is wat saai, maar de laatste 1.5 uur van de reis doet het hem. We zien de zon aan de horizon opkomen. Het landschap veranderd gaandeweg. Van saai grijs asfalt naar witte dekens (als we geluk hebben) langs de weg en bergen. De wetenschap dat we familieleden snel zullen zien gevolgd door een gezamenlijk ontbijt doet de vermoeidheid van de reis tijdelijk vergeten. 

Rond 09.00 uur begint ons board en skiavontuur. We gaan vaak in kleinere groepjes uiteen. Zo kan iedereen doen wat ie leuk vind en ontmoeten we elkaar weer aan het begin van de middag om bij een van de vele restaurants op de berg te lunchen. Daarna volgen nog wat afdalingen. Einde van de middag is er tijd voor een gezamenlijke activiteit zoals shoppen, de bierbrouwerij bezoeken, zwemmen of ontspannen in de sauna.

De sfeer is zo anders dan thuis. Zelfs als er in het dal geen sneeuw ligt, alles groen en goed begaanbaar is voelt het anders. De omgeving en de bergen geven mij het gevoel alsof ik daadwerkelijk uit mijn eigen wereld ben gestapt. De witte besneeuwde afdalingen zorgen er voor dat alles er ook nog eens compleet anders uitziet. Het uitzicht vanaf de berg, de dorpjes aan de voet van de berg, de witte boomtoppen…  Dat gevoel is magisch. Nergens kan ik zo “ontsnappen” aan mijn leven dan daar. Het is alsof ik een week lang in een bubbel van alleen maar plezier leef. Plezier en lekker eten!!

De lichamelijke inspanning op de berg zorgt ook nog eens voor ontspanning in mijn hoofd. Neem daar de ongedwongenheid met familie, het lekkere eten en leuke dingen doen bij en je snapt waarom ik hier zo lyrisch over ben. Helaas gaat het dit jaar niet door. Maar volgend jaar zijn we zeker weer van de partij. 

 

A little goes a long way…

Posted on by

De mensen die langer meelezen weten inmiddels dat ik mij sinds enige tijd verdiept heb in de CM methode. Ik volgde daarom begin december een krultraining waar ik veel geleerd heb. Monique zette mij op het juiste spoor en van daaruit kon ik verder met experimenteren en ondervinden van wat wel en niet bij mij past.

Op de training liet ze zien dat er voor het stylen van je haar veel manieren zijn. Bijvoorbeeld je haar in secties verdelen en iedere sectie afzonderlijk nat maken. Want water is een boost voor je haar tijdens het stylen. Met een speciale (Denman)borstel kam je de klitten eruit en “train” je het haar. Zo leert het om zijn natuurlijke krul (weer) te tonen. Je voorziet iedere pluk van cream, leave-in of curlactivator om het vervolgens tot aan de puntjes te sealen met gel. Voordeel van deze methode: mooie gedefinieerde lokken zonder pluis. 

Ik kan jullie vertellen dat dit heel veel werk is. De achterste pluk deed Monique voor mij. Maar de rest moest ik, onder haar toeziend oog, zelf doen. Ik schrok van de hoeveelheid cream en gel die ik moest gebruiken. Monique, die kapsels van haartype 4 gewent is lachte mij bijna uit. Wat ik veel vind, is voor hen niet eens bruikbaar. Ze doen misschien een paar weken met zo’n pot terwijl ik er een jaar zoet mee zou zijn.

Ik borstelde braaf al mijn haarplukken, “trainde” het haar met de Denmanbrush en voorzag het van de nodige producten. Toen mijn hele kapsel gedaan was had ik rimpelige “oma vingers” van het werken met nat haar. Na het föhnen kneep ik met een olie de cast eruit en mijn haar was gedaan. Het zat werkelijk supermooi en ik was er erg blij mee. 

De volgende morgen hoefde ik mijn haar enkel een refesh te geven. Er zat zoveel product in dat een beetje natmaken al genoeg was om alles opnieuw te activeren. Ik hield mijn kapsel ondersteboven en kneep de krullen erin. Met de föhn diffusen was voldoende om weer een dag met een volle bos krullen rond te lopen. Tenminste dat dacht ik. Mijn kapsel veranderde binnen een paar uur in een heel vies en vet aanvoelend geheel. Ik kon niet wachten om ’s avonds mijn haar weer te wassen. 

De volgende dag ging ik zelf aan de slag. Op schoon en in secties verdeeld haar. Nu had ik geen Monique die mij kon helpen met de achterste plukken. Ik moest het zelf doen. Met een spraybottle bewerkte ik iedere pluk. “trainde” het met de Denmanbrush en voorzag het van cream en gel. Ik besloot heel wat minder product te gebruiken dan de eerste keer. A little goes a long way!!! Ik begon er al wat meer handigheid in te krijgen. Ik was in ieder geval een stuk sneller klaar en had minder “oma handjes”. 

Om mijn met zorg verdeelde plukken haar niet tot een plakkerig geheel om te toveren scrunchte ik het voorzichtig. Monique raadde het af omdat je hierdoor wel meer definitie krijgt maar minder volume. Eigenwijs als ik ben… Ik diffusde het geheel met de föhn en scrunchte, zonder olie, de cast er uit. Het is tijdrovend en heel veel werk. Maar ik was aangenaam verrast. Zo mooi had het al die tijd nog niet gezeten. Ook de daarop volgende twee dagen zag het, weliswaar wat pluiziger, nog prima. 

Vanaf oktober tot nu….

Project 1…

Posted on by

Niet alles wat ik dit jaar wilde doen kon ik doen. En vandaag is de laatste dag van 2020. Ook al zou ik vandaag de kans krijgen om een en ander nog in te halen of te doen… Dan nog zou dat niet lukken. De gemiste kansen zijn voor het nieuwe jaar. Wat ik op deze laatste dag van het jaar wel kan doen is een begin maken met een nieuw project.

Het is op de wc na, de kleinste kamer in huis. Hij is zelfs nog in de oorspronkelijke staat zoals de vorige bewoners het hebben ingericht. Voor hen was het een werkruimte met diverse kastjes links en een kledingkast rechts. Er is en bureau aan de muur bevestigt en er hangt een groot werkblad om wat dan ook op uit te werken. Voor ons waren als deze extra opbergruimtes ideaal. Vooral om spullen een plek te geven die je anders rommel zou noemen. En de kast herbergt al onze wintersportkleding.

Vandaag draait het nu juist om die laatste kast. Dit stukje van de kamer krijgt een andere invulling. Er komt namelijk een sauna. Niet zo’n mooie Finse. Met wolken stoom, geurige eucalyptus en een plonsbad ernaast. Maar eentje die wat meer past. Zowel bij ons als in de beschikbare ruimte. Het wordt een infraroodsauna. En dus moet de kast weg. Maar voor ie weg kan, moet ie leeg. 

Als ik alle kleding op bed heb uitgestald is het eigenlijk niet eens zo veel. Maar skibroeken en jassen nemen gewoon heel veel plek in beslag. Het blijkt zowaar in een koffer te passen die weer op de vliering kan. In minder tijd dan ik voor ogen had ben ik klaar met deze klus. Met tijd over besluit ik de andere kastjes ook onder handen te nemen. 

Voor ik het weet ligt de hal vol met tassen oude rommel, spullen en kleding. Het is zo veel dat ik mij afvraag hoe en waarom we dat altijd bewaard hebben. Een deel krijgt een tweede (of derde) leven elders, de rest gaat de container in. Binnen een dag is de hele kamer leeg. Terwijl ik eigenlijk alleen voor de kast zou gaan. 

Vriendlief en ik zijn het al snel eens. De hele kamer gaat op de schop. Hij sloopt het werkblad en de overige kastjes uit de kamer en ik loop alles naar beneden. Dit levert mij voldoende spierpijn op om de dagen erna niet meer te hoeven sporten. Als de kamer leeg is trek ik, zonder te twijfelen, aan het behang. Ja, moet er ook af. 

Dat is wat we de eerste dag van het nieuwe jaar staan te doen, behang scheuren. Terwijl vriend al mopperend bezig is, want zijn stukje muur werkt niet mee, vind ik rust in het afkrabben van drie lagen opgeplakt papier. Nu de kamer bijna helemaal leeg en kaal is kunnen we gaan bedenken hoe we het verder gaan inrichten. Onze fantasie slaat al snel op hol. Zullen we dit?? Of zullen we dat?? Wordt het fotobehang, steenstrips, of hout? Gaan we voor uitbundig of wordt het een rustgevende ruimte?

Er is zoveel leuks van te maken. Gelukkig is de sauna al besteld en duurt het nog een paar weken voor ie geleverd wordt. We kunnen dus nog even wikken en wegen voor we verder gaan met klussen. 

Wordt vervolgt…

 

 

In 2020…

Posted on by

1 januari 2020. Een sprankelend nieuw jaar met een nog bijna lege agenda. Ik was er helemaal klaar voor en hier en daar had ik hem al ingevuld met tof tijdverdrijf. Helaas, Corona begon al rap om zich heen te slaan en ik kon beginnen met schrappen en verschuiven van mijn planning. Sommige afspraken en vakanties moesten zelfs geannuleerd worden. Wat had ik er naar uitgekeken, naar al die leuke momenten met familie en vrienden.

Het afgelopen jaar verliep niet helemaal zoals gepland, het was een tikkie anders dan verwacht en ging al helemaal niet als gehoopt… Maar was het allemaal zo ellendig?

In 2020 …

• Vierde ik mijn negende blog jubileum. Er verschenen in totaal 43 logs online. Al jullie bezoekjes en reacties maken het bloggen nog leuker. En ik heb ook nog eens een hoop nieuwe bloggers leren kennen.

• Las ik 36 boeken. Stiekem had ik gehoopt de teller op 40 te krijgen. Ik las bijzondere, fascinerende, spannende, iets minder van dit alles en boeiende boeken. Maar er was er een die er tussenuit sprong: De Alchemist van Paulo Coelho. Omdat het verhaal zoveel mooier was dan verwacht.

• Heb ik mijn collega’s nog nooit zo weinig live gezien. Veel van ons werkten vanuit huis, of in wisseldienst op kantoor.

• Vond ik mijn kleurboeken terug, intensiveerde ik mijn workout in de “sportschool” en leerde ik wat Yin-Yoga met mijn lichaam deed. Dat eerste kun je vergeten. Maar de laatste twee zijn zeker aanraders!!

• Gaf ik mijzelf een SUP cadeau. Hij stond al een jaar op mijn lijst en dankzij Corona besloot ik hem nu eindelijk te kopen. En net op tijd ook, want twee maanden later waren ze uitverkocht.

• Was ik dus veel op het water te vinden met vrienden en familie. Maar ook met totaal onbekenden. We bezochten diverse wateren en plaatsen. Vriendlief kon na de aanschaf van een bootje ook gezellig mee.

• Bleef de haven gelukkig gewoon open. Dus konden we ook nog lekker uitvaren met Merlin.

• Gaven we de moeder van een vriendin een onvergetelijke dag door haar mee uit varen te nemen. Op haar verzoek ging het gas helemaal open en vlogen we over het water. Dit bezorgde niet alleen haar een toffe dag.

• Adopteerde ik een vogel op afstand. Ging mijn nichtje trouwen. In aangepaste vorm mochten we hierbij aanwezig zijn. Blies Poownie alweer 26 kaarsjes uit.

• Hield ik mij bezig met de CG-methode en leerde dat mijn haar nog meer kon krullen. Ik volgde hier zelfs een workshop over.

• Schrok ik van mijzelf toen ik zei dat ik de voetbal miste. Het seizoen begon veelbelovend maar verder dan vijf wedstrijden fotograferen ben ik niet gekomen. Ik schoot platen in de verzengende hitte maar ook tijdens de gietende regen. Dit leverde wel weer hele stoere platen op.

Dit is zomaar een greep uit de momenten van dit jaar die Corona en alles er omheen deden vergeten. 2021 zal opnieuw in het teken van Corona staan. Maar ik hoop anders. Ik hoop beter! Dat 2020 enkel een voorbode is geweest van hoe het kan zijn, maar niet hoeft te wezen.

2021 is loading

Bedankt voor alle keren dat jullie mijn blog bezochten en moeite namen om te reageren!! Hopelijk brengen jullie nog een paar mooie momenten in dit jaar door. Voor nu wens ik een ieder alvast een fijne overgang van oud naar nieuw en zien we elkaar terug in een schoon en fris 2021!!

 

💫

 

Krultraining… 

Posted on by

Na weken van informatie vergaren (deel 1) en uitproberen (deel 2) was het begin december zover. Ik volgde een 1 op 1 sessie bij Monique van Krul Kriyoyo. Een heuse Curl Educator. Nog nooit eerder had ik hiervan gehoord. Maar ja, nog nooit eerder ben ik zo met mijn haar bezig geweest. Ik was reuze benieuwd wat ik allemaal zou leren en of ik er ook daadwerkelijk iets mee kon doen. 

Op internet had ik verschillende testen voorbij zien komen om mijn haareigenschappen te achterhalen. Zo weet je beter welke producten er bij je haar passen. Maar iedere keer kwam er een andere uitslag uit. De verschillende sites gaven ook weer andere adviezen. Voor een newbie in de krullenwereld is dat best verwarrend. Monique bood hulp!

Na een korte kennismaking mocht ik aanschuiven voor een theorieles over mijn haar. We bespraken mijn haareigenschappen zoals type, porositeit, elasticiteit, dikte en structuur. Dit deden we aan de hand van verschillende (water)testen. Ze trok (voorzichtig) nog wat haren uit het hoofd van haar collega om de verschillen aan te tonen tussen dik, dun, coily, wavy, elastisch en stug haar. Dit was de eerste keer dat ik mijn haar zo onder de loep heb genomen.

Daarnaast leerde Monique mij hoe ik etiketten van producten moet lezen. Hoe ik kan zien of iets geschikt is, wat de verschillende thermen nu eigenlijk betekenen en hoe ik ze moet interpreteren. Maar ook hoe ik kan merken of een product geschikt zou kunnen zijn zonder direct het etiket te lezen. Wanneer je mij ooit in de winkel met een verpakking ziet schudden “shake it baby”, snap je waar ik mee bezig ben.

Om te kijken of de theorieles daadwerkelijk was geland mocht ik in haar winkel “shoppen”. Ik moest diverse producten zien te vinden die voor mijn haar geschikt zijn. Dat was niet zo makkelijk want alle flessen zagen er aantrekkelijk uit. Een eyeopener was dat ik alle producten zou kunnen gebruiken. Het resultaat hangt namelijk helemaal af van hoeveel en hoe ik het toepas. Maar ook dat verpakking niks zegt, de naam alleen maar fancy is en de geur ondergeschikt is. Uiteindelijk vond ik een cream en gel die het meest geschikt waren en waarmee we na de lunch mijn haar zouden gaan doen. 

Ondanks dat ik met meer definitie (meer krul) minder volume heb, wilde ik toch graag weten hoe ik dit voor elkaar kon krijgen. Monique liet aan de hand van verschillende methodes zien hoe mijn haar daarmee krulde. Daarna verdeelde ze het in secties en deed een gedeelte voor. De borstel, cream en gel werden aan mij overhandigd en ik mocht de overige secties, onder haar toezicht, afmaken. Daar was ik wel even zoet mee. 

Mijn handen zagen eruit alsof ik een uur in bad had gezeten, want water is je beste vriend bij het modelleren van je kapsel. Met een diffuser droogde ik mijn haar om daarna de cast er uit te knijpen met wat olie. Wat overbleef waren mooie, super zachte waves.

Monique is een vakvrouw die ook nog eens de tijd voor je neemt! 6 uur later (!!) stond ik pas weer buiten. Het was voor mij een leerzame dag en met de kennis die ik heb opgedaan kan ik nu zelf aan de slag. Wil jij je krullen leren kennen of leren temmen? Dan is een bezoek aan Studio Krul Kriyoyo in Dordrecht zeker een aanrader.

Krullend haar.

Voor en na. Zelfs na een middag wegwaaien op stal zat het nog prima.

 

 

RIB…

Posted on by

De vaste lezer weet dat ik het afgelopen jaar veel plezier heb gehad aan mijn Stand Up Paddleboard (SUP). Ik heb dan ook aardig wat uren op het water besteed. Vriendlief, die eerder had aangegeven dat SUPPen maar iets raars was, ging uiteindelijk toch overstag. Want na mijn eerste tocht alleen, waarbij hij vanaf de kade toe moest kijken en enkel foto’s kon maken, wilde hij eigenlijk ook wel mee. Niet op een SUP uiteraard. 

De week erop gingen we samen op pad. Hij in zijn kano en ik op mijn SUP. Helaas gooide een terugkerende schouderblessure roet in het eten. Een kwartier paddelen stond garant voor een week last en ongemak. Dat ging hem niet worden. De oplossing dacht hij gevonden te hebben in een rubberboot. Opblaasbaar en wanneer niet in gebruik opgeruimd in de kast. Maar zo relaxt als ik mijn SUP vaarklaar maak, zo frustrerend was het om die boot in elkaar te zetten. Het oppompen was één ding, maar de losse bodemdelen erin krijgen was een ander verhaal. De boot ging terug naar de winkel, die toegaf er zelf ook problemen mee te ondervinden….

Via via kwam hij aan een RIB. Niet helemaal inflatable zoals mijn SUP want hij heeft een vast bodemgedeelte. Maar wel een zitje met opbergplek. Opvouwen en in de kast is er dus niet bij. Er kwam dan ook een trailer aan te pas. En een stallingsplek want in de tuin ging hij niet passen. Tja, je moet er wat voor over hebben om mee het water op te kunnen. 

Dat we nog heel wat te leren hadden merkten we de eerste keer dat we gingen varen. Ik was als de dood dat de auto te ver de helling af zou rijden. De remmen het begaven of de boot de trailer niet af (of niet meer op) zou willen. We hebben wel even staan pielen hoe we een en ander netjes, beheerst en zonder schelden voor elkaar kregen. Maar eenmaal in het water was het reuze gezellig. 

Dat smaakte naar meer. We zochten naar locaties waar je eenvoudig met de boot het water in kon. Hier in de buurt zijn een aantal plekken waar je gratis gebruik mag maken van de helling. Voor de betere en mooiere locaties moet je uiteraard betalen. Wanneer de boot dan eenmaal lag, blies ik mijn SUP op. De boot werd voorzien van allerhande versnaperingen en warme kleding. Want daar was nu toch plek voor en zo hoefde ik mijn SUP niet vol te bepakken. En off we go. 

Een ander bijkomend voordeel was dat ik op deze manier veel verder kon paddelen dan wanneer ik alleen zou gaan. Als ik moe werd of de wind draaide kreeg ik van mijn eigen “bezemboot” een sleepje terug naar de haven. Samen hebben we heel wat avonden op het water doorgebracht. We bezochten geregeld onze eigen “achtertuin” maar we gingen ook naar Kinderdijk. Waar op dat moment verder niemand op het water te vinden was. Ook stond er een langere tocht op de Giessen gepland. Maar zoals je hier kunt lezen maakte ik een fout door een sluis over het hoofd te zien. 

Mochten we deze winter niks te doen hebben dan gaan we opzoek naar hellingen waar we in het nieuwe jaar gebruik van kunnen maken. Want samen is het gewoon veel gezelliger.

 

SUPPEN langs de molens van Kinderdijk

 

 

Mijn eerste baantje…

Posted on by

Meer dan 20 jaar geleden werd het tijd om zelf voor wat zakgeld te zorgen. Tante F. wist dat ze bij haar op de zaak nog een vakantiekracht zochten. Ze hielp mee met de sollicitatiebrief, want internet was toen nog een schaarste (haha, dat was alleen mogelijk met een inbelverbinding via de huistelefoon, als je geluk had!) Diezelfde week mocht ik al op gesprek. Waarbij het onderwerp salaris overigens niet eens ter sprake is gekomen. Ik kreeg een rondleiding en werd aangenomen. Vanaf dat moment was ik queen of de vaatwasser. Mijn aller eerste baantje in de keuken van een verpleegtehuis in Dordrecht.

De hele zomervakantie stond in het teken van werken. Ik wilde een goede indruk maken en vooral mijn tante niet teleurstellen. Dus deed ik mijn stinkende best. In rap tempo werd ik ingewerkt. Want een lopende band vaatwasser is niet zo makkelijk als men denkt. Daar kwam bij dat elke afdelingen zijn eigen kar met serviesgoed had. Alles was ook nog eens voorzien van een eigen kleur. Enige systematiek was dus vereist. Voor de lunch moesten de karren schoon en klaar staan om gevuld te worden met de maaltijden voor de bewoners. Na onze eigen lunch kwamen de karren ranziger terug. ’s Middags had ik als taak om naast alle karren, ook het keukengerei van de koks weer schoon te krijgen.

Ik zat iedere dag tot aan mijn oksels in de etensresten en had toch de tijd van mijn leven. De koks vonden het een beetje sneu dat ik alleen maar heen en weer aan het rennen was tussen vuil- en schoon serviesgoed. Dus werd ik ook ingedeeld om andere klusjes te doen. ’s Morgens het eten bereiden en ’s middags de mise-en-plas. Zelf vond ik dat allemaal iets minder. Een koksmes hanteren om 10 kg ui te versnipperen is niet mijn ding. Evenals het afwegen van voedingsmiddelen. Gaat altijd verkeerd! Het maken van toetjes en uitlepelen van de bakken slagroom was dan wel echt mijn ding. Ik leerde wat HACCP inhield en hoe ik correct en hygiënisch schoon moest maken. Ik leerde ook wat een terug-koeler was en dat de steamer echt heel heet is. *au*

Het beviel zo goed dat ik besloot te blijven. Vanaf dat moment werkte ik naast alle vakanties ook twee weekenden in de maand. Ik zat in het tofste weekend, met de leukste collega’s. Maar moest mijn tante missen. Die zat helaas in een ander weekend. De radio stond vaak op standje kneiter hard. Soms kwamen ze van de kerk vragen of het misschien iets zachter kon. Wij kwamen boven het orgel uit.

Op warme zomerdagen zorgden de Technische Dienst voor de nodige hilariteit. Er stonden geregeld emmers water op het dak, om iedereen tijdens de koffiepauze (wanneer deze buiten gehouden werd) van een verfrissende douche te voorzien. Wie de dans ontsprong werd in de middag achterna gezeten met de brandslang. Met alle protocollen van tegenwoordig is dit nu ondenkbaar…

Na drie jaar afwashulp werd het tijd om op te stappen en opzoek te gaan naar een vaste job. Het afscheid viel mij zwaarder dan ik had verwacht. Ik heb nog heel vaak gedroomd over dit werk. Dan rende ik rond met serviesgoed of waren mijn karren opeens weg. Die karren hebben nogal indruk gemaakt. Ik denk dat ik geen leukere eerste werkervaring op had kunnen doen dan daar.

Was jullie eerste baantje ook zo leuk als dat van mij?

Je haar danst…

Posted on by

Krullen of slag pas vanaf halverwege mijn hoofd? Dat schreef ik laatst in *dit* log. Nou, nu niet meer hoor. De slag begint gewoon helemaal bovenaan. Oké, toegegeven, het zijn nog geen gigantische krullen maar wel een behoorlijke slag vergeleken met een paar weken terug. De loze uurtjes die ik hier en daar had heb ik gebruikt om kennis te vergaren op het gebied van de CG-methode. Of te wel de Curly Girl methode. 

Kort gezegd betekend CG niets anders dan het vermijden van bepaalde ingrediënten in haarproducten. Je laat alle siliconen, sulfaten, minerale oliën, wax en uitdrogende alcohol weg en past bepaalde manieren van wassen, drogen en stylen toe. Omdat je het niet meer dichtsmeert, uitdroogt, vervet of verstikt krijgt je haar de mogelijkheid om weer te gaan glanzen en te krullen. Mits je het goed toepast. Internet staat vol met informatie dus ik ga hier verder niet uitgebreid op in. 

Als je niet oppast heb je jezelf arm gekocht aan haarproducten en shampoo’s. Gelukkig wordt mijn haar binnenkort bekeken door een ervaringsdeskundige en dan kan ik echt los. Tot die tijd valt er voldoende te experimenteren met wat ik in huis heb. En, lucky me, een aantal producten bleek al CG-proof te zijn.

Ik kwam er achter dat ik toch wel wat moest afleren. Mijn haar niet meer borstelen en al helemaal niet als het droog is. Alleen nog onder de douche met een flinke dot conditioner er in. Drogen met een handdoek?? Foei!! Daar gebruik ik nu een microvezeldoek voor. Dit voorkomt pluis en op de juiste manier gebruikt, door te “scrunchen” en te “ploppen” creëer ik slag en krul. Oh en vooral van je haar AFBLIJVEN. 

Naast het afleren moest ik ook methodes aanleren. Mijn favoriet is de “squish to condish” waarbij ik de conditioner door mijn hele haar werk. Bij het zien van de hoeveelheid slag die mijn haar dan al heeft word ik blij. Ook het stylen doe ik nu op nat haar. Met de “praying hands” methode, (ja jongens, er ging een wereld voor mij open!) verdeel ik de gel door mijn haar. Daarna scrunch ik mijn haar met een microvezelhanddoek ondersteboven van clumps naar slag. De föhn hoover ik over mijn hoofd om daarna via “pixi diffusing” (what ??) de krullen er in te krijgen. Vervolgens scrunch ik de cast uit mijn haar. Wat overblijft zijn mooie zachte bouncing waves en curls. (als ik het goed heb gedaan…)

Mijn woordenschat is, op het gebied van haarstyling, nog nooit zo groot geweest. Wekelijks leer ik iets nieuws. Het kost aardig wat tijd dat dan weer wel. Maar het is zo leuk om er mee bezig te zijn. Om te kijken welke manieren bij mij passen. Maar ook welke producten en in welke volgorde, mijn haar mooier laten krullen. Niet alles pakt even goed uit. Soms is de slag opeens weg of is het na een uur baggervet. Dan hangen de slierten haar om mijn hoofd. De juiste techniek (en producten) heb ik nog niet helemaal gevonden. Maar mijn dag kan praktisch niet meer stuk als mijn haar dan wel een keer super goed zit. 

En dan te bedenken dat dit pas het begin is… 

 

Het verschil in een paar weken tijd. Hoe ik begon naar hoe het nu is…

9 jaar geleden…

Posted on by

Deze week is het 9 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Hoewel ik er niet meer met zoveel pijn en verdriet aan terugdenk, ben ik er wel altijd in deze periode net iets meer mee bezig dan anders. Sommige momenten uit die periode staan in mijn geheugen gebrand en ik kan ieder stukje oproepen. In het begin kwamen deze momenten, die bestaan uit gevoelens, geuren, kleuren, geluiden of een bepaalde vorm van energie, te pas en te onpas naar bovendrijven. Ze konden letterlijk een stempel drukken op het huidige moment. Wat soms heel vervelend was. Een fijn moment kon hierdoor ineens overschaduwd worden door een bepaalde geur die ik rook of een geluid dat ik hoorde. 

In de loop van de tijd gebeurde dit gelukkig steeds minder. Het is waar als mensen zeggen dat de scherpe randjes er vanaf gaan. Het verdriet en het gemis heeft zijn eigen plek gekregen. Iets waar ik vooral de eerste twee jaar heel erg mee heb geworsteld. Want wat is nu dat “plekje” waar ik mijn verdriet kon achterlaten?? Niemand die het mij kon vertellen. Na de eerste paar jaar sluimerde het gevoel nog op de achtergrond en inmiddels is het netjes opgeborgen in een van de lades van mijn geheugen. 

Bepaalde gevoelens en emoties kan ik daar zo uit oproepen. Dat is wat ik bedoel met in mijn geheugen gebrand staan. Het daadwerkelijk doorleven, het emotioneel doorstaan, dat is er niet meer. Het is alsof ik van buiten mijzelf meekijk naar hoe het ooit was. Hoe het ooit voelde. Misschien gebeurd dit altijd wel wanneer je iets heftigs mee maakt dat zo’n grote indruk op je heeft gemaakt maar je het dus uiteindelijk wel een plek hebt kunnen geven. 

Inmiddels is het dus alweer negen jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien en gesproken hebben. In die tussentijd is er zo vreselijk veel gebeurd. Ik vraag mij wel eens af of ze van boven mee kijkt. Of ze dan hoofdschuddend denkt: “My god! Heb ik je zo opgevoed??” Want er zijn wel wat momenten waarbij ik mij dat kan voorstellen… Zou ze ook trots zijn op de dingen die ik tot nu toe bereikt hebt?! Dat ze op haar wolk zit en pa (die daar inmiddels ook al 9 jaar zit) met haar elleboog tussen zijn ribben stoot en dan zegt: “He, kijk nu eens wat ze geflikt heeft. Heeft ze goed voor elkaar zo!!” 

Dromen over mijn beide ouders doe ik nog steeds. In tegenstelling tot andere dromen zijn deze heel levendig. Kleuren, geuren en gevoelen zijn zo echt dat de energie zelfs bij het ontwaken nog aanwezig is. Het lijkt hierdoor vaak of ik niet gedroomd heb maar gewoon even in een andere wereld geweest ben om vervolgens in mijn eigen bed wakker te worden. 

In het begin vond ik dat heel moeilijk. Het voelde alsof ik weer afscheid had genomen. Inmiddels ben ik er redelijk aan gewend geraakt. In mijn dromen zijn mijn ouders nog steeds mijn ouders. Mijn vader is altijd de rustige en mijn moeder is over het algemeen wat meer aanwezig. Gevoelsmatig is er wel iets veranderd, alsof er meer afstand is ontstaan. Misschien is dat juist wel goed. Toch vind ik het fijn om zo af en toe “contact” met ze te hebben. Want missen doe ik ze nog steeds…

 

-❤️-

Wie leest…

Posted on by

… leeft duizend levens voor hij sterft.
Wie nooit leest leeft slechts een keer…

Een mooie quote die ik tegen kwam op Pinterest. En ja, als boekenwurm kan ik mij hier helemaal in vinden. Soms ben ik verzadigd door alle verhalen, maar dat is eigenlijk nooit van lange duur. Mijn honger naar leesvoer is niet te stillen. Daarom is deze tag, die ik tegen kwam bij Saturnein, zo van toepassing. Het is overigens niet de eerste keer dat ik bij haar een tag wegpluk. Lees je mee

Wanneer en hoe lang lees je?
Zodra ik een minuut de tijd heb lees ik en lees zolang het kan. Maar zeker voor ik ga slapen. Dat is al sinds jaar en dag een ritueel. Ik lees door tot ik mijn ogen echt niet meer open kan houden.

Waar lees je?
Op het werk, in de tuin, in bad, tijdens het koken, op het strand, in de wei, in de wachtkamer bij de dokter. Eigenlijk overal.

Koop je vaak boeken?
Nee, niet meer. Ik had planken en kasten vol. De leukste boeken heb ik nog steeds. De rest heb ik weggegeven. Boeken zijn stofnesten. En als ik moet kiezen tussen lezen en afstoffen… 

E-reader of papier?
Hoewel ik graag door boekenwinkels loop en het niet kan laten om door al die boeken heen te bladeren, kaften te bekijken en omslagen te lezen, lees ik het liefst via mijn reader. Een reader weegt niks en er kan voldoende leesvoer op. Zoveel handiger wanneer we met vakantie gaan. Geen gesleep met een tas vol boeken. Hij is tevens waterdicht. Ideaal voor in bad of bij het zwembad. 

Favoriete kinderboek?
Als kind was ik lid van de bibliotheek, maar vond lezen nooit zo bijzonder. Mijn liefde voor lezen kwam pas toen ik niet meer op school zat en het geen verplichting meer was. Ik heb dus niet echt een favoriet kinderboek. Maar heb wel de complete serie van Pinkeltje. Daar las mijn moeder voor het slapengaan uit voor toen wij zelf nog niet konden lezen.

Favoriete genre?
Thrillers hebben mijn voorkeur, maar de historische romans doen het ook zeker goed. Gek op geschiedenis.

Van welke schrijver lees je elk boek?
Karin Slaughter, M.J. Arligde, Simone vd Vlugt, Dan Brown, Camilla Läckberg, Tess Gerritsen, Harlan Coben. Zal ik nog even doorgaan??!! 

Welk boek moet iedereen gelezen hebben?
De Alchemist van Paulo Coelho. Zijn woorden dansen op het papier. Maar dat geld ook voor Carlos Ruiz Zafon. Hoewel sommige stukken uit zijn boeken wat langdradig zijn kan ook hij echt toveren met woorden. Niet alleen goed voor je fantasie maar ook voor je woordenschat. 

Welk genre zou je nooit lezen?
Chiclits. Ik heb het echt geprobeerd maar de verhalen zijn te voorspellend en te simpel dat ik vaak hele stukken van het boek oversla. Zonde van mijn tijd. 

Fictie of non-fictie?
De meeste boeken die ik lees zijn fictie. Maar non-fictie is ook prima. Zolang het verhaal maar boeiend genoeg geschreven is. Het moet nieuwsgierig maken naar meer en je prikkelen en om door te lezen. Bladzijden na bladzijden…

Is er een boek dat je leven veranderd heeft?
A streetcat named Bob van James Bowen. Een methadonverslaafde wiens leven veranderde nadat Bob in zijn leven kwam. Geraakt door dit mooie verhaal ben ik anders naar bepaalde zaken gaan kijken. 

En vertel mij, wat is jouw favoriete boek en waarom?