Auteursarchief: Deborah Hamar

In de tussentijd…

Posted on by

Tja ook bij ons op de zaak werd er vanaf begin maart zoveel mogelijk thuis gewerkt. Toen scholen verplicht gesloten werden, groepen van bepaalde grootte niet meer mochten en daarmee het aanbod van werk minder werd, besloten we zelfs om bepaalde taken niet meer uit te voeren. Omdat er simpelweg geen aanbod voor was. In een rooster werd vastgesteld wie er op bepaalde dagen dienst had, om toch de klant te woord te staan en de post weg te werken voorzover dit er was, en de mailboxen bij te werken. De rest was oproepbaar of vrij. 

Dit rooster draait nu nog steeds en dat is best vreemd. Want hoewel het idee om met pensioen te gaan mij al vanaf mijn 30e aanspreekt ben ik er achter dat ik daar eigenlijk nog helemaal niet aan toe ben. Ik wil bezig zijn. Zaken oppakken en oplossingen bedenken. Ik wil de gestructureerde chaos op mijn bureau terug. Waarbij collega’s denken dat er een bom ontploft is maar ik zelf nog prima weet hoe ik het georganiseerd heb. Ik wil rinkelende telefoons en mailboxen die vol blijven stromen. Ik wil klanten die a la minuut iets geregeld willen hebben. Ik wil… Ik wil… 

Wat ik wil is op dit moment ondergeschikt aan het algemeen belang. Yeah, I know, I know. Om dit tijdelijke pensioenmoment toch enigszins door te komen heb ik mijn werkrooster aangehouden. Oké, de wekker gaat iets later dan op echte werkdagen. Maar verder probeer ik zoveel mogelijk een ritme aan te houden. Want ik gedij nu eenmaal beter bij regelmaat en ritme. Dus op tijd naar bed en er op tijd weer uit. Normaal blijven eten, veel water drinken. In beweging blijven en daarom op vaste tijden sporten. Verder probeer ik mijn dag zoveel mogelijk in te vullen met, voor mijn gevoel, nuttige bezigheden. 

Inmiddels zijn daar ook een aantal nutteloze bezigheden bijgekomen. Want nu is daar wel de tijd om dit soort dingen te doen. Maar, daar zal ik in een ander blog misschien nog verder over uitweiden. Nu in ieder geval  door met wat nuttige tijdsbesteding, shoppen.

Nu ze de winkel gesloten hebben wip ik gewoon even digitaal bij ze langs en flikker mijn mand vol met mijn favoriete spullen. Flesje van dit, smeersel van dat. Geurkaars hier en stokjes daar. Nog een shampoo en wat spray… De digitale kassiere kijkt mij al verrukt aan. Maar ik bedenk mij. Ik ben iets te enthousiast, dus klik mijn met zorg uitgezochte artikelen weer uit mijn mandje. Ik wik en weeg. De shampoo heb ik eigenlijk niet nodig maar is wel heel erg verdient!!!!

De volgende dag wordt mijn pakket al geleverd!! Halleluja, postbezorger I love you!! 

Nu ga ik mijzelf eerst eens lekker in het zweet werken in de “sportschool”, voor ik mij in mijn eigen spabubbel mag terugtrekken. Naast dat ik nu van mijn overload aan energie af kom, geeft dit ook nog eens de meeste voldoening.

Wanneer de douche op temperatuur is spring ik er onder. Douchegel, badolie en shampoo, ik gebruik het allemaal. De ellendige Corona-crisis glijdt als een deken van mij af. De geurende stoom blijft als een dichte mist in de badkamer hangen. De kou omsluit mijn lichaam zodra ik de deur op een kier zet. Het is heerlijk verfrissend en ik voel mij, voor even, weer als herboren…

 

Binnen de lijntjes…

Posted on by

Met het opruimen van mijn werkplek, enige tijd geleden, had ik ze al bijna weggegooid. Ik deed er toch niet zo heel veel mee. Twee kleurboeken, een setje potloden en een map met stiften. Maar de krent in mij vond dat toch wel wat zonde dus gingen ze in een doos met de gedachte: misschien leuk voor ooit. 

Ik was mijn kleurboeken alweer helemaal vergeten tot ik op Pinterest, die ik in tijden van Corona weer heropend heb want verveling, een aantal waanzinnig mooie platen voorbij zag komen. De combinatie van kleuren en patronen die in elkaar overliepen deed mij gehypnotiseerd naar mn scherm staren. Ik bedacht mij geen moment. De tijd van ooit is nu gekomen. 

Het was even zoeken en uiteindelijk vond ik de doos achter het schot op zolder. Een mooie manier om deze lethargische periode door te komen. Iedere dag een momentje van zen en bewustwording in combinatie met al die mooie kleuren…. 

Het kleurboek is nagenoeg leeg. Hier en daar had ik ooit al een begin gemaakt maar was er blijkbaar vrij snel weer mee gestopt. Ik vind een simpele plaat en trek een aantal stiften uit de verpakking. Enthousiast begin ik wat strepen te trekken. Nadat de eerste kleuren op papier staan vraag ik mij af what the fack ik aan het doen ben. Ik bedoel, het lukt mij niet eens om normaal binnen de lijntjes te kleuren. De neuroot in mij besluit toch wel eerst ff al die blaadjes groen te kalken. 

Het boek wordt tig keer gedraaid want normaal van links naar echts werken kan ik (blijkbaar) niet. Dus ik schilder van boven naar beneden en van rechts naar links om dan van linksonder naar rechtsboven verder te gaan. Het ziet er een beetje ongestructureerd uit. En dat is het ook. Maar ach, wie ziet dat nu, in deze quarantaine periode? Ik draai het boek weer een kwartslag om de laatste blaadjes in te kleuren. Mijn vingers en handen zijn in ieder geval schoon. Toch nog iets geleerd van mijn knutselmiddagen op de lagere school. 

Na een paar minuten ben ik de blaadjes en bloemen met stiften eigenlijk alweer zat. Ik zoek iets nieuws uit en pak de potloden er bij. Fout gedacht. Na de eerste drie krassen merk ik het al. Dit zijn van die goedkope crisis dingen. Ik snap nu ook wel waarom ik eerdere kleurplaten maar voor een kwart heb afgemaakt. Ik rot die potloden weer in hun etui en graai naar de stiften. Nieuwe bladzijde, nieuwe kleurtjes… Niet bepaald een rustgevend werkje dit!

Vroeger had ik nooit last van kramp in mijn vingers. Ik kliederde schrift na schrift vol en schreef brieven naar penvriendinnen waar geen einde aan kwam. Nu heb ik na vijf minuten al zo’n kramp in mijn handen dat ik besluit eerst maar eens een pauze in te lassen. Tijd voor koffie.

Inmiddels zijn we twee weken verder. Mijn stiften zijn voor de helft opgebruikt en het kleurboek is wat meer gevuld. Met neurotisch ingekleurde platen, dat dan weer wel. Ook heb ik mijn aquarelpotloden teruggevonden. Die ga ik van de week uitproberen. Zennn word ik er niet van en rustgevend is het ook niet bepaald. Maar een prima tijdverdrijf is het wel. Zeker nu we nog een weekje of wat “Coronona tijd” te gaan hebben…

 

Kleurboek voor volwassene

 

ps: niet alle kleurplaten hierboven zijn door mijzelf ingekleurd hoor 🙂

Uurtje grasmaaieren…

Posted on by

Daar sta ik dan weer te grasmaaieren met Poownie. Want dankzij Corona zeeën van tijd. En toegegeven, Poownie vind het ook gewoon heerlijk om dagelijks met zijn favoriete hobby bezig te zijn. Hij vind het dan ook totaal geen probleem dat ik vaker en langer om hem heen hang dan gebruikelijk is. Sinds hij een flinke koliekaanval heeft gehad, vorig jaar zomer, en een paar dagen in het “ziekenhuis” heeft moeten verblijven, is grazen een vast onderdeel van onze dagbesteding geworden. Gras is gewoon beter voor hem. Lucky him!

Ik kijk graag toe hoe hij heel secuur de lekkerste grasjes tussen de andere honderdduizenden sprieten uitzoekt. Hij heeft er een speciale neus voor. Als ik hem een mals ogende graspol laat zien, kiest hij steevast voor de droge spriet ernaast. Om mij niet voor mijn hoofd te stoten, iets met een paard en in de bek kijken, knaagt ie daarna nog wat aan het gras dat ik sta aan te wijzen. Voor mij is het een simpel grasveld, voor hem het walhalla.

Op drukke en chaotische dagen zijn dit echt de uurtjes waar ik naar uitkijk. Waarin ik niks hoef te doen dan enkel toe te kijken hoe Poownie staat te grazen. Ik laat mijn telefoon meestal even links liggen, of zet hem uit om niet in de verleiding te komen, en kijk wat meer om mij heen. Weet je hoeveel verschillende soorten vogels er in dit gebied vliegen? Zo kwam ik een zwerm staartmeesjes tegen. Een vogelsoort die ik nooit eerder in het echt heb gezien maar wel heel graag nog eens op de foto wil zetten. Niks geen fotohut, ze zitten gewoon bij stal! Het staartmeesje is zo’n leuk, grappig en schattig vogeltje dat ie ontworpen zou kunnen zijn door Dhr. Walt Disney himself.

Omdat ik tijdens dit uurtje meer om mij heen kijk dan anders, zag ik ook dat een reiger het opnam tegen twee roofvogels. Heb je dat ooit gezien? Deze soorten hebben volgens mij niks met elkaar van doen. Maar kwamen iets te dicht in elkaars “vaarwater”. Volgens mij wisten de roofvogels ook niet helemaal wat ze hier mee aanmoesten. Ze vlogen elkaar een tijdje achterna over de waterplas om uiteindelijk ieder hun eigen kant weer op te gaan. Of de actie nu bedoeld of onbedoeld was, het was in ieder geval een gaaf gezicht.

Poownie staat altijd met zoveel smaak te grazen dat ik soms spontaan zin krijg om mee te doen. Zeker wanneer het gras begin van het seizoen zo diep groen en mals is. Nu is de keus helaas nog iets minder. Hoewel het land langzaam begint te ontwaken en er echt wel stukken mals en sappig gras staan, moet hij het grotendeels doen met de leftovers van vorig jaar. Op sommige plekken is het gras zo kaalgevroten dat er alleen nog wat “stoppeltjes” staan.

Naast dit “meditatie moment” want dat is het inmiddels geworden, kom ik veel meer in contact met de mensen die hier ook in het gebied recreëren. Vaak genoeg maak ik een praatje met hondeneigenaren. Nu uiteraard op gepaste afstand. Of wandelaars en fietsers die een praatje aanknopen, wederom op gepaste afstand. Sommige mensen vinden het blijkbaar een gek gezicht dat ik naast Poownie sta in plaats van erop zit. Poownie is tijdens deze momenten onverstoorbaar. Leuk hoor al die gezelligheid, moet hij denken, maar laat mij maar lekker grazen.

 

-🐴-

 

 

Het zit er weer op…

Posted on by

Zou het niet handig zijn wanneer de “transporter” uit Star Trek eens in het echt uitgevonden wordt? “Beam me up Scotty”. Geen files, geen ergernis en geen 9 tot 10 uur durende autorit naar je vakantiebestemming. Maar goed, we hebben het weer overleefd, zowel heen als terug. Dit jaar hebben zoon en ik van plek geruild. Hij voorin en ik achterin. Ondanks de rit zat ik er prima in mijn eigen knusse hoekje. Beetje lezen en slapen afgewisseld door mee blèren met de muziek en neurotisch naar buiten staren.

Rond de klok van 07.00 uur kwamen we aan op onze vaste wintersport stek. Dit keer eens niet als eerste. Toen onze vakantie groep eenmaal compleet was, werd het tijd voor ontbijt en koffie. Veel koffie, want de kamer liet nog even op zich wachten. De wachttijd werd gebruikt voor het doen van wat boodschappen, relaxen in de zon en veel bijpraten met elkaar. 

Neef en zoon deelden samen één kamer in plaats van een slaapplek bij de ouders. De kamer werd in notime omgetoverd tot een soort van mancave, met hier en daar een kleine aanpassing om de kamer zo optimaal mogelijk te kunnen gebruiken. Ze konden in ieder geval lekker doen en laten waar ze zin in hadden. Ik kan je zeggen dat het ook voor ons erg relaxed was.

De eerste dag doen we niet veel. Eerst eens bijkomen van de reis. Daarna volgt al snel het boodschappen doen, ski’s en boards wegbrengen naar de lockers bij de piste. De actieveling gaat zwemmen en de ander pakt een sauna’tje. Maar dan breekt automatisch dag twee aan. Die dag vind ik altijd bijzonder! Het heeft keer op keer iets magisch, wanneer de gondel je voor de eerste keer die week naar de bergtop brengt. Soms trek je door flarden van wolken heen. Je ziet de sneeuw op de boomtakken links en rechts van je liggen. Als je naar beneden kijkt zie je de pistes onder je terwijl de zon de bergtoppen aan de overkant belicht. 

Dan is er ook de eerste afdaling van de week. De spanning of ik nog wel weet hoe het moet, veranderd al snel in het vrije kinderlijke gevoel dat ik krijg als ik naar beneden board. De koude wind die ik langs mijn gezicht voel en mijn ogen doet tranen deert mij niet. Ik kom met een grote glimlach aan bij de rest van de groep, want toegegeven, ik ga nog steeds niet als een roadrunner van de berg. 

De hele vakantie heb ik mij zo kinderlijk blij en mega ontspannen gevoeld. Deze vakantie heeft echt alle voorgaande overtroffen. En wat was ik blij met mijn zelf gewaxte board! Op dag drie heb ik hem nog een keer onder handen genomen en kwam de rest van de vakantie prima van de berg. 

De wintersport voelt, nog meer dan de zomervakantie, aan alsof ik in een bubbel leef en van de “buitenwereld” afgesloten ben. De berg, het idyllische dorp, waar altijd iets te doen is, het (veel te) lekkere eten en het goede gezelschap. Alsof de rest van de wereld er niet is en alleen alles in die ene bubbel er toe doet. 

Inmiddels zijn we alweer bijna drie weken terug en nog steeds teer ik op de energie van deze geweldige week. We hebben flink geboft. Des te meer omdat de skigebieden in verband met corona nu zo’n beetje allemaal gesloten zijn…

 

 

***

Wax on, Wax off…

Posted on by

“Ik heb je snowboard opgehaald. Die hebben ze in de winkel voor je gewaxt.” Zegt vriend terwijl hij ondertussen mijn geliefde plank uit de auto plukt. Zonder bindingen weegt het stukje hout niet zo veel. Ik pak hem aan en werp een blik op de onderkant. “Is dit gewaxt?” Vraag ik hem? Het belag heeft nog hele witte uitgebeten plekken. Ineens herinner ik mij de irritatie van de wintersport van vorig jaar. Waarbij ik op dag twee letterlijk stilstond op de piste terwijl iedereen mij als een “Razende Roeland” voorbij kwam. Toen zag mijn board er precies zo uit als nu. Alsof ik er al een week snowboarden op heb zitten. 

Mijn kennis over het goed onderhouden van een snowboard is nihil. Dit laat ik normaal gesproken doen. Maar na mijn tweede ergernis bij deze shop was ik er klaar mee. Ik besloot mij er in te verdiepen. Is mijn board op en versleten of kan ik het zelf misschien beter dan in de winkel? Zo moeilijk kan zelf waxen toch helemaal niet zijn bedacht ik mij? Om er zeker van te zijn las ik diverse sites en zocht ik youtube af over het hoe en waarom. 

Het waxen van je board is voor meerdere redenen goed. Zo blijft het belag gevoed en raakt minder snel uitgedroogd. Wax zorgt ook voor een goede afvoer van het water en voor meer boardplezier en snelheid. Tevens doe je langer met een goed onderhouden board. In winkels worden ski’s en boards vaak machinaal gewaxt. Met de juiste materialen is het volgens de pro prima zelf te doen. 

Mijn arme plank blijkt dus gewoon finaal uitgedroogd!! Dat hadden ze in de winkel best wel even mogen zeggen! lekkere service maar niet heus. Vanaf nu besluit ik wat beter voor mijn board te zorgen. Ik bestel een strijkbout, wax, schraper en een slijpset. Op mijn vrije dag wordt alles geleverd en kan ik aan de slag. 

Als eerste haal ik wat bramen weg en vijl ik de staalkant. Dat is geen overbodige luxe merk ik. Daarna is het belag aan de beurt. Normaal moet je de onderkant schoonmaken. Maar die van mij is al gepoetst in de winkel. Zodra het speciale waxijzer (vooral niet de normale strijkbout gebruiken) op temperatuur is houd ik de wax er tegenaan. Ik druppel een heel spoor over de onderkant van mijn board. Het lijkt op gestold kaarsvet. Als ik er met het ijzer overheen ga wordt alles weer vloeibaar en smeert het lekker uit. Ik ga net zolang door tot er een mooie egale laag op ligt. Met mijn hand voel ik aan de andere kant van het board. Zodra dat op temperatuur is stop ik. 

Met een speciale schraper haal ik alvast de waxlaag van de staalkanten af, de rest moet nu intrekken en uitharden. Als ik later op de dag een blik op mijn board werp weet ik niet wat ik zie. Wat een verschil en dat na 1 keer. Het overtollige wax moet er afgeschraapt worden. Dit doe ik met een speciale schraper en is het minst leuke aan deze hele klus. Alles zit onder het schraapsel dat ook nog eens lekker overal aan blijft plakken en de vloer spekglad maakt. 

Voor we met vakantie gaan zal ik hem nog een keer onder handen nemen. Het is best een leuke bezigheid en hopelijk word ik er op de piste voor beloond. 

 

Snowboard ongewaxt en gewaxt

The Summer Tag…

Posted on by

In mijn tijdlijn kwam ik “The Summer Tag” tegen van blogger Sater9’s World.  Een blog dat ik nog niet zo heel lang volg en ook nog eens bij toeval tegen kwam. Iets met op de verkeerde plek in mijn reader kijken en opeens allemaal leuke nieuwe blogs ontdekken. Van het een kwam het ander. Voor ik het wist had ik weer een compleet gevulde readerlijst met nieuwe bloggers. Maar goed, ik dwaal af. Ik las daar dus The Summer Tag. En met al dat smerige weer dat ik de laatste tijd over mij uitgestort heb gekregen hunker ik naar wat zonlicht. Naar warme en zwoele avonden. Met blote voeten in het gras en lome middagen op de boot. Om alvast in de stemming te komen besloot ik de tag ook in te vullen.

WAT IS JE FAVORIETE IJSJESSMAAK?
Met stip op 1: citroen. Overigens ben ik niet echt een ijs liefhebber. Maar als ik het eet dan citroen. Het heeft een frisse smaak en dat doet mij dan weer aan de zomer denken.

WELKE KLEDINGSTUKKEN ZIJN ’S ZOMERS ONMISBAAR?
Simpele en luchtige kleding. Een korte broek en een shirt volstaat. Niet te veel poespas. Oh en liefst de hele dag op blote voeten.

WAT IS JE FAVORIETE ZOMERSE DRANKJE?
Ik kan natuurlijk een of andere (vakantie)cocktail noemen. Shaken not stirred! Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik eigenlijk helemaal geen alcohol liefhebber ben. Dus houd ik het op de icetea Green. Fris en dorstlessend. En niet het gevoel hebben dat er een steen op mijn maag ligt. Hoewel simpel kraanwater hier ook in liters gedronken wordt.

WAT IS JE LIEVELINGSACTIVITEIT ’S ZOMERS?
Zolang het maar buiten is… Ik heb er daarom ook meerdere. Van een heerlijke rit te paard, naar skaten door de polder. Wandelen door het bos (doen we veel te weinig), naar het strand of varen. Maar waar je mij helemaal blij mee kunt maken is een wakeboardsessie achter de boot. Dat kost energie maar geeft tegelijkertijd ook heel veel energie. Omdat dit eigenlijk alleen maar in de zomer kan, kijk ik daar de hele winter reikhalzend naar uit.

Wakeboarden vanachter de boot

HOE ZIET JOUW TYPISCHE ZOMERSE MAKE-UPLOOK ERUIT?
Zeer naturel haha.

WAT IS JE FAVORIETE ZOMERSE LIEDJE?
Tellen de vogels die bij het ontwaken van de dag fluiten ook? Alles wat een beetje melodieus klinkt is prima. Spaanstalige liedjes geven mij wel echt een zomervakantie gevoel.

WELK ZOMERS GERECHT EET JE HET LIEFST?
Vooralsnog is dat pizza van onze eigen BBQ. Met ultieme rooksmaak! Dat dan weer wel. Iets wat bij de pizzeria niet te verkrijgen is. Maar een heerlijke maaltijdsalade met frietjes gaat er met warm weer ook prima in.

WAT IS VOOR JOU DE ULTIEME ZOMER DIY?
Euh….

WELKE GEUR DRAAG JE ’S ZOMERS?
Luchtige, bloemachtige en vooral niet al te zware luchtjes hebben mijn voorkeur. Overigens het hele jaar door.

WELKE PLANNEN HEB JE VOOR DE ZOMER?
In de planning staat in ieder geval een toffe vakantie met een aantal familieleden. Daar kijk ik echt heel erg naar uit. Daarnaast veel weg met de boot. Lekker wakeboarden. Fotograferen. En gezellige ritten te paard met de dames van stal.

 

Tussen de golven

Zo, wie neemt het stokje over?

Carnivore goes vegan…

Posted on by

“Kom maar door met die datums” kregen we over de app. Op de datums die doorkwamen kwam een nee, nee en heel verrassend nog een nee. Iedere keer was er wel weer een agenda van één van de dames die roet in ons etentje gooide. Het leek bijna een onbegonnen missie om iets in te plannen. Het duurde ook even maar uiteindelijk lukte het eind december om een datum te prikken voor begin februari.

Vorig jaar zijn we een aantal keer met de dames van stal uit eten geweest. Het is leuk om elkaar ook in een ander omgeving te zien. Met normale kleding en zonder hooi in het haar. Of zoals met de afgelopen stormen, verwaaid haar. Je hebt eens wat andere gespreksonderwerpen dan enkel paard. Daarnaast is het ook gewoon super gezellig. En wij zijn wel te porren voor wat gezelligheid tijdens het eten.

“Ik stel voor om jullie eens mee te nemen naar een veganistisch restaurant!! Werd er door een van de dames geopperd. Overigens al ergens in september vorig jaar. Maar toen bleek de toko waar we ons oog op hadden laten vallen compleet vol geboekt. Aangezien een datum afspreken niet bepaald vlot gaat besloten we de boel niet om te gooien maar gewoon een ander restaurant te kiezen. Wat in het vat zit verzuurt immers niet…

Dat vat werd dus begin februari geopend. De gelegenheid: Rozey in Rotterdam. Een restaurant met een all you can eat concept en waarbij enkel vegetarische en veganistische gerechten geserveerd worden. Als carnivoor, (met name steak en BBQ liefhebber) een leuke uitdaging. De menukaart zag er alvast goed uit. Voldoende om uit te kiezen en de smaakpapillen te kunnen testen. Verder is er geen tijdslimiet dus je kunt tot praktisch sluitingstijd blijven zitten. Iets wat wij (uiteraard) ook deden.

Het was even zoeken naar een parkeerplek en uiteindelijk besloten we de auto maar achter te laten in een van de parkeergarages. Waar we later op de avond een klein kapitaal mochten neerleggen om hem weer mee te mogen nemen. De slagboom eruit rijden was misschien goedkoper. Op de een of andere manier had ik een compleet andere voorstelling van het restaurant. Bij de naam Rozey denk ik aan warm en knus. Maar toen we het overvolle restaurant binnenstapte bleek dat niet echt het geval.

Het restaurant heeft een frisse, hippe maar iet wat industriële uitstraling. Echter zouden ze wel wat aan de verlichting mogen doen. We werden de hele avond verblind door de spotjes boven ons hoofd. Dat mocht de pret niet drukken. Nadat de eerste drankjes op tafel stonden gingen we los op diverse voorgerechten. Gevolgd door zo’n beetje alle hoofdgerechten. Wetende dat er ook nog plek moest zijn voor alle toetjes… Een klein nadeel was dat ze begin van de avond al door de “Kentucky-fried-bloemkool” en het Jackfruit heen waren. Tot groot ongenoegen van een van de dames. Gelukkig was er volop keus en moest ik na mijn 2e toetje passen voor de aller laatste ronde. Ik zat bomvol.

Ik had het niet verwacht maar was aangenaam verrast. De gerechten waren smaakvol en veelzijdig. Ik heb heerlijk gegeten en het (echte)vlees geen minuut gemist. De draadjesvlees bitterballen en saté waren overigens bijna niet van echt te onderscheiden! Om over de zalige cheesecake nog maar niet te spreken. Ons stal-uitje was wederom prima geslaagd. Nu eens verzinnen waar we de volgende keer heen gaan..

 

diverse vegetarische gerechten van Rozey

 

***

Sympathy for the devil…

Posted on by

Vanaf je geboorte wandelt hij onzichtbaar met je mee. Hij slaat toe wanneer het hem uitkomt. Hier en daar. Bij jou, bij mij. De dood kent geen genade. De dood kent geen verschil. Vroeg of laat. Jij en ik, we komen er niet onderuit. Ongeacht je achtergrond, geloof of afkomst. De dood maakt voor niemand een uitzondering.

De dood heeft mij altijd gefascineerd maar toch moest ik er niets van hebben. Het stond ver van mij af. Ik kende het alleen van horen zeggen. Nooit had ik er van dichtbij mee te maken. Een bezoek aan een begraafplaats, om een roos op het graf van mijn overgroot oma te leggen, gaf mij maagkramp en alleen al praten over de dood bezorgde mij rillingen. Nee, de dood was iets raars en vooral iets wat op afstand moest blijven. 

Met het overlijden van mijn beide ouders veranderde dit. Ik werd in één jaar tijd keihard geconfronteerd met de dood, verlies, verdriet, acceptatie en door gaan zonder… Vanaf dat moment realiseerde ik mij heel goed dat de dood er nu eenmaal is en er altijd zal zijn. De drang om iets te kunnen betekenen voor mensen die ook iemand verloren hadden werd hierna steeds groter. Ik weet hoe het is om door zo’n emotionele achtbaan te gaan. Juist hierdoor besloot ik mij toe te leggen op het maken van afscheidsreportages.

Logo uitvaartfotografie Hamar.

De eerste paar reportages voelden onwennig. Met een overleden persoon in één ruimte zijn was wel een dingetje. Maar ik stapte een onzichtbare drempel over en al snel was ik op mijn plaats waar verdriet en gemis vochten om de boventoon. Ik maakte sfeer- en overzichtsfoto’s zodat er voor de familie een blijvende herinnering ontstond aan deze droevige dag. Ik kreeg de kans om iets te kunnen toevoegen aan een uitvaart, plechtigheid, herdenking of condoleance. Hierdoor leerde ik de dood te accepteren. Het verdriet en grote gemis dat ik zelf nog steeds bij mij droeg, boog ik om in iets creatiefs. De uitvaartfotografie bleek uiteindelijk een onderdeel van mijn eigen rouwproces.

Ik kwam met veel verschillende en uiteenlopende families in aanraking. Geen enkele dienst was het zelfde. Sommige families en diensten waren zo bijzonder dat ze een blijvende indruk op mij hebben achter gelaten. Ook het werk van de uitvaartbegeleiders kreeg ik vanaf een heel andere kant te zien. Al het geregel achter de schermen maar vooral ook heel liefdevol en geduldig naar de families en alles met passie. Stuk voor stuk mooie mensen met ieder een eigen reden om zich in dit vakgebied te begeven. 

Hoewel de uitvaartfotografie voor nu een gesloten boek is, koester ik wel alle ontmoetingen en herinneringen. Ze brachten mij zo veel meer dan alleen maar een bijdrage aan… Ik heb onzichtbare drempels genomen. Mijn eigen angst in de ogen moeten kijken en uiteindelijk overwonnen. Ik deelde in het verdriet van een ander, maar gaf ook wat van mijzelf. Ik was aanwezig op momenten waarop de mens zich van een heel kwetsbare kant laat zien. Ik mocht zien, ervaren en vooral voelen en kon hierdoor een stukje zijn van het groter geheel.

 

 

***

van ruilen komt huilen…

Posted on by

Van ruilen komt huilen nietwaar? Nou bijna wel toen vanmorgen mijn wekker in alle vroegte afging. Na een veel te korte nacht zat ik daar eigenlijk helemaal niet op te wachten. Maar ja, ik had zelf mijn zondagse voerdienst geruild met een stalgenoot zodat ik daar tijdens de aanstaande vakantie niet mee in de knoei zou komen. Dus slik ik de opkomende “tranen” weg en besluit nog heel even te blijven liggen. Dat even wordt een paar minuten langer maar dan moet ik er toch echt uit.

Eerst begroet ik Draak die ook nog slaapdronken op zijn stok zit. Zich afvragend waar al die drukte op de zondagochtend goed voor is. Ik geef hem vast zijn ontbijt en drink zelf nog een bak koffie. Nog geen knaag in mijn maag, maar ik weet dat mijn honger uit het niets kan komen opzetten. Dus ik neem mijn ontbijt gewoon mee naar stal, en vertrek ik toch met enige haast van huis.

Als ik aankom word ik begroet door een stel uitgehongerde paarden. Alsof ze dagen niks te eten hebben gehad. Ja, je leest het goed DAGEN!! Ik begroet het paardenvolk dan ook maar even snel en controleer intussen de hooi ruiven. Stuk voor stuk zijn ze tot op de bodem leeg gevroten. Drie paarden kijken mij aan met een blik van: “Ik zei het toch!?” Ze hebben het zo slecht bij ons…

De hooibaal die ik moet hebben ligt uiterst rechts en helemaal bovenop in het hooihok. Ik klauter met gevaar voor eigen leven naar boven om aan mijn oh zo dankbare taak te beginnen. Het stof en de losse hooistengels dwarrelen om mij heen als ik alle hooinetten vul. Op de achtergrond is het beieren van de kerkklokken te horen. Verder is het heerlijk stil. Wanneer het zoveelste net gevuld is klauter ik het hok weer uit, met het stof in mijn neus en mijn kapsel voorzien van hooi. Rechts staan paarden te hinniken en links komt een hele groep bejaarde wandelaars voorbij die mij ietwat meewarig aankijken. “Arm schepsel” lees ik boven hun hoofd. Ik zwaai vriendelijk om een gesprek te voorkomen en sleep daarna de flink gevulde netten naar hun eindbestemming.

Ik maak het mijzelf weer veel te moeilijk door er te veel tegelijk mee te willen slepen. Om mij heen zwermen de paarden in de hoop alvast een hap te kunnen nemen voor ik het in de ruiven heb kunnen verdelen. De brutalen hebben de halve wereld en dat is in het dierenrijk niet anders. Er zijn er twee die niet alleen een hap willen maar eigenlijk gewoon het hele net willen toe-eigenen. Ik moet alle zeilen bijzetten om deze brutalen “honden” op hun plek te zetten, de boel niet los te laten en ook niet over mijn of hun benen te struikelen.

Het duurt even maar dan is iedereen van een plek aan één van de ruiven voorzien. Mijn werk zit er al voor de helft op. Maar eerst is het tijd om zelf ook even te ontbijten. Met mijn brood en bak koffie zit in heerlijk in het zonnetje. Om mij heen is op dit moment niets anders te horen dan het geluid van knagende paarden en het gefluit van vogeltjes. Ach, vroeg op stal zijn is niet altijd zo erg …

 

etende paarden aan hooi ruif

 

*🐴*

Ik mocht weer…

Posted on by

Het was alweer even geleden dat ik langs de lijn had gezeten om foto’s te maken. 30 november om precies te zijn. Vervolgens had ik andere afspraken en brak de winterstop aan. De eerste wedstrijden van het nieuwe jaar waren bijna allemaal “uit” of door de weeks, dus nam ik het er nog even van. Maar nu sta ik toch echt te springen om weer aan de slag te mogen. Er zijn heel wat wedstrijden om uit te kiezen. Maar ik besluit de eerste van de dag te pakken. De ochtendstond heeft immers goud in de mond… 

Alsof de spelers er zelf ook op zaten te wachten kreeg ik in de aanloop naar het weekend toe al diverse berichtjes. Van een vriendelijke vraag of ik misschien tijd, gelegenheid en zin had om hun wedstrijd op de foto te zetten. Tot een zeer korte maar duidelijke boodschap: He! Waar blijf je! Je bent al lang niet meer geweest! Dit is toch fantastisch?! Dat niet alleen ik maar dus ook de spelers het leuk vinden. Dat geeft mij nog meer voldoening. Door het uitoefenen van hun hobby kan ik mij weer bezighouden met mijn hobby. En uiteindelijk zijn we er allemaal blij mee. 

Het liefst had ik op alle berichtjes ja gezegd. Elk team heeft zijn eigen charme, toppers van spelers en unieke keepers. En vooral de keepers!! Daar begin ik steeds meer bewondering voor te krijgen. Springen en duiken naar de bal en ook nog eens de figuurlijke klappen vangen als je het fout doet en een bal doorlaat. Inmiddels probeer ik iedere wedstrijd een aantal actieplaten van de keepers te maken. Dat is nog niet altijd even makkelijk.

Maar overal ja op zeggen gaat helaas niet. Ik heb maar een paar uur fotografeer-tijd. Dan roepen er andere hobby’s en ook mijn schouder. En die laatste roept denk ik nog wel om het hardst. Een aantal jaar terug kwam ik er op een pijnlijke manier achter wat er gebeurt als ik hem negeer en toch doorga. Wil ik met plezier mijn hobby blijven uitoefenen zal ik mijn grens moeten bewaken. Dat betekende dat ik er een paar teleur moest stellen.

FC Dordrecht O14 had PEC Zwolle O14 op de koffie uitgenodigd en ze moeten voor vandaag de spits afbijten. Ook voor hun is het de eerste competitiewedstrijd sinds de winterstop. Wanneer je een wedstrijd al fotograferend bekijkt, ziet het er altijd anders uit. Ik krijg eigenlijk maar een kwart mee van wat er daadwerkelijk gebeurt. Ik volg de bal, een speler, of de handelingen langs de lijn. Het geheel ontgaat mij. 

Terwijl ik, gehuld in Siberische kleding, mijn plek heb ingenomen golft het spel heen en weer. Beide teams krijgen meerdere kansen. Maar het is FC Dordrecht die er het meeste gebruik van weet te maken. Dat krijg ik dan wel weer mee. PEC Zwolle gaat met lege handen naar huis en FC Dordrecht gaat er met de winst vandoor. Eindstand 3-1.

Op het moment dat het spel afgelopen is bedenk ik mij geen moment. Met bevroren vingers ruim ik mijn fotospullen op en loop met gezwinde spoed richting auto. Daar gaat de verwarming op standje subtropisch om te ontdooien. De eerste wedstrijd van dit jaar is ook wel direct een zeer koude. Op naar volgende week. Minder koud maar (waarschijnlijk) met regen. Ach, ook dat heeft zijn charmes… 

 

 

***