Tagarchief: relaxen

Project twee…

Posted on by

Vorig jaar besloten we net als drie kwart van Nederland, de tuin op te knappen. Nog voor Corona ons leven beheerste waren we al door onze tuinset gezakt en daarmee was de eerste stap gezet. De set, die inmiddels al meer dan 10 jaar stond was drastisch aan vervanging toe. We waren het er over eens dat we weer zo’n zelfde set wilden maar die was gek genoeg nergens meer te verkrijgen. Daarmee was project één geboren. Maar omdat een aantal zaken langer op zich liet wachten door corona werd project één vanzelf project twee. 

Het begon dus met een zoektocht naar een fijne loungeset. Zo eentje waar je ook daadwerkelijk comfortabel een paar uur in kunt vertoeven. Toen we deze eenmaal gevonden hadden konden we de vuurtafel, die eigenlijk bij een andere tuinset hoorde niet laten staan. Met een rib minder maar met een vriend zo happy togen we terug naar huis. Hij blij met zijn vuur en ik kan marshmallows roosteren zonder de BBQ aan te steken. Ik zeg: win-win!!

Als het alleen hierbij zou blijven dan was het project geslaagd. Het komt door de bamboe schuttingen die we perse wilden hebben. Deze zou namelijk mooi staan achter de palmboom die we inmiddels ook al hadden aangeschaft. Maar juist dit onderdeel gooide roet in het eten. Normaal zouden ze bij elk gerespecteerd tuincentrum leverbaar zijn en nu lieten ze een kleine acht maanden op zich wachten. We hadden een tussenoplossing bedacht en daarmee kwam project tuin op een lager pitje te staan. 

Eigenlijk was ik de bamboe schutting alweer helemaal vergeten toen we plots een belletje van de leverancier kregen. “Deze week kunnen we ze dan eindelijk leveren…”

Het formaat zoals wij het wilden was natuurlijk niet leverbaar dus de heren gingen aan de klus. Hier en daar moesten ze wat zagen en inkorten. De omlijsting kreeg nog een lik vernis. Het geheel zag er nu al super leuk uit. De verdere aankleding volgden in de weken er op. Om het af te maken wilde ik er een plantenbak voor hebben. Vind er maar eens een die aan mijn eis voldoet, dat lukte niet. Daarop besloten we hem zelf in elkaar te knutselen. 

Dat had ook weer wat voeten in aarden, of liever gezegd wat splinters in de hand. Samen stonden we bamboestengels af te meten, door te zagen en te schroeven. Je snapt natuurlijk wel dat als wij iets willen we direct maar voor origineel gaan. Uiteindelijk heeft vriendlief een dag op zijn knieën gezeten. Niet om mij ten huwelijk te vragen maar om alle stukjes bamboe op onze eigen in elkaar gezette plantenbak te schroeven. 

In april waren we bijna wekelijks bij het plaatselijke tuincentrum te vinden. Maar einde van de maand was dan toch echt de laatste rit waarbij de grasjes, stenen en andere plantjes werden ingeslagen om de boel echt af te kunnen maken. 

Inmiddels zijn we een aantal weken verder en er zijn gelukkig al wat mooie dagen geweest waarbij we heerlijk van onze “nieuwe” tuin hebben kunnen genieten. Om de boel helemaal af te maken heeft vriendlief project drie bedacht. Nieuwe lampen voor binnen en buiten. Nu worden de planten en onze eigen “kunstwerken” verlicht in alle mogelijke kleuren die denkbaar zijn. 

Project 1…

Posted on by

Niet alles wat ik dit jaar wilde doen kon ik doen. En vandaag is de laatste dag van 2020. Ook al zou ik vandaag de kans krijgen om een en ander nog in te halen of te doen… Dan nog zou dat niet lukken. De gemiste kansen zijn voor het nieuwe jaar. Wat ik op deze laatste dag van het jaar wel kan doen is een begin maken met een nieuw project.

Het is op de wc na, de kleinste kamer in huis. Hij is zelfs nog in de oorspronkelijke staat zoals de vorige bewoners het hebben ingericht. Voor hen was het een werkruimte met diverse kastjes links en een kledingkast rechts. Er is en bureau aan de muur bevestigt en er hangt een groot werkblad om wat dan ook op uit te werken. Voor ons waren als deze extra opbergruimtes ideaal. Vooral om spullen een plek te geven die je anders rommel zou noemen. En de kast herbergt al onze wintersportkleding.

Vandaag draait het nu juist om die laatste kast. Dit stukje van de kamer krijgt een andere invulling. Er komt namelijk een sauna. Niet zo’n mooie Finse. Met wolken stoom, geurige eucalyptus en een plonsbad ernaast. Maar eentje die wat meer past. Zowel bij ons als in de beschikbare ruimte. Het wordt een infraroodsauna. En dus moet de kast weg. Maar voor ie weg kan, moet ie leeg. 

Als ik alle kleding op bed heb uitgestald is het eigenlijk niet eens zo veel. Maar skibroeken en jassen nemen gewoon heel veel plek in beslag. Het blijkt zowaar in een koffer te passen die weer op de vliering kan. In minder tijd dan ik voor ogen had ben ik klaar met deze klus. Met tijd over besluit ik de andere kastjes ook onder handen te nemen. 

Voor ik het weet ligt de hal vol met tassen oude rommel, spullen en kleding. Het is zo veel dat ik mij afvraag hoe en waarom we dat altijd bewaard hebben. Een deel krijgt een tweede (of derde) leven elders, de rest gaat de container in. Binnen een dag is de hele kamer leeg. Terwijl ik eigenlijk alleen voor de kast zou gaan. 

Vriendlief en ik zijn het al snel eens. De hele kamer gaat op de schop. Hij sloopt het werkblad en de overige kastjes uit de kamer en ik loop alles naar beneden. Dit levert mij voldoende spierpijn op om de dagen erna niet meer te hoeven sporten. Als de kamer leeg is trek ik, zonder te twijfelen, aan het behang. Ja, moet er ook af. 

Dat is wat we de eerste dag van het nieuwe jaar staan te doen, behang scheuren. Terwijl vriend al mopperend bezig is, want zijn stukje muur werkt niet mee, vind ik rust in het afkrabben van drie lagen opgeplakt papier. Nu de kamer bijna helemaal leeg en kaal is kunnen we gaan bedenken hoe we het verder gaan inrichten. Onze fantasie slaat al snel op hol. Zullen we dit?? Of zullen we dat?? Wordt het fotobehang, steenstrips, of hout? Gaan we voor uitbundig of wordt het een rustgevende ruimte?

Er is zoveel leuks van te maken. Gelukkig is de sauna al besteld en duurt het nog een paar weken voor ie geleverd wordt. We kunnen dus nog even wikken en wegen voor we verder gaan met klussen. 

Wordt vervolgt…

 

 

In de tuin…

Posted on by

De wekker ging vanmorgen echt veel te vroeg nadat ik gisteravond veel te laat mijn bed in kroop. Maar ik had zelf ingestemd met het tijdstip voor een SUP-date met een aantal andere sportievelingen. Dus ik moet niet klagen. En inmiddels ben ik weer thuis na een hele toffe dag. Mijn sup- en zwemspullen zijn opgeruimd en alles ligt weer op zijn eigen plek. Nadat ik mijzelf van de nodige nieuwe brandstof heb voorzien komt de vermoeidheid om de hoek zetten. 

De zon staat hoog aan de hemel. De lucht is helder blauw en de ligstoel in de tuin staat er iets te uitnodigend bij. Ach waarom ook niet denk ik bij mijzelf… Ik pak nog wat te drinken en plof daarna op de stoel in de tuin. De zon verwarmd direct mijn vermoeide spieren en ik kan mijn ogen echt niet langer open houden.

Flarden van gesprekken van verschillende buren vullen mijn hoofd. Ik hoor de schaterlach van de meiden een paar huizen verderop die met water in de weer zijn. In de brandpoort wordt een of ander spel gespeeld met kids op rolschaatsen en met skateboards. Ondertussen vult mijn neus zich met de lucht van een BBQ die elders al wordt aangestoken. En ik? Ik laat mij langzaam op al die verschillende geluiden wegdrijven. Ze nemen mij mee, hoger en hoger. Ik voel mijzelf steeds lichter worden. Tot ik half in slaap val. De woorden van links en gesprekken van rechts vloeien in elkaar over. Het lijkt wel of ik boven de tuinen zweef en alles vanuit een ander perspectief zie en hoor.

Vaag ben ik mij er van bewust dat de kat van de buren langs mijn arm strijkt en zich naast de stoel vlijt in de hoop op een kriebel. Hoewel ik mij vederlicht voel lijken mijn armen wel van lood, ik krijg ze niet opgetild om het dier een aai te geven. Hij miauwt nog wat maar laat het er daarna, volgens mij, bij zitten. 

De zon brand veel te fel om zo te blijven liggen. Maar ze voelt zo zalig dat ik toch, tegen beter weten in, nog een minuut blijf liggen. De volgende minuut ook en de minuut die er op volgt ook. Ze rijgen zich aaneen tot een vol half uur. Ergens hoor ik een gil en val plots, voor mijn gevoel, een paar meter naar benden. Ik ben in ieder geval wel in een keer wakker. In de brandpoort wordt inmiddels een watergevecht gehouden. Gillende kinderen rennen heen en weer en om de zoveel tijd zie ik een waterstraal over de schutting komen. 

Ik had al een redelijke kleur van deze ochtend en om niet te verbranden moet ik nu toch echt uit de zon. Ik zucht eens diep. Aai de kat, die nog steeds op zijn plek ligt en sta dan met grote moeite op. 

Zo’n beetje alle spieren in mijn lichaam laten zich “horen”. Ze zijn de laatste paar weken flink aan het werk gezet. Maar ik voel ze nog het meest van mijn ochtend op het water. Het is lang geleden dat ik mij op deze manier zo moe maar oh zo voldaan heb gevoeld. 

 

Suppen langs de molens van Kinderdijk

 

Al die keuzes…

Posted on by

Vakanties uitzoeken, ik kan er weken mee bezig zijn voordat het moment daadwerkelijk aanbreekt. Uitzoeken welk land kan al voor veel voorpret zorgen. Dan het verblijf en vervolgens de mogelijke excursies doorspitten. Veelal nam ik het voortouw hierin. Hiermee bezig zijn gaf mij energie en ik kon er heel wat tijd in steken, zoals ik al schreef. Maar de laatste paar jaar werd dat steeds iets minder. Het is nu eenmaal een dingetje dat moet gebeuren om weg te kunnen. Internet is makkelijk maar ook vreselijk vervuild. Door de vele aanbieders zie ik door de bomen het bos soms niet meer.

Zoonlief heeft de leeftijd dat hij ook een en ander kan op- en uitzoeken. Ik besloot hem op te zadelen met mijn “oude” zomervakantieklus. Want anders doen we iets wat mij leuk lijkt: een blue cruise bijvoorbeeld. Niet te verwarren met een boos-cruise. Want verder dan een Fristi on the Rocks kom ik niet. Dus, zei ik tegen hem, zoek een land en verblijf uit waar we ons allemaal kunnen vermaken. Vervolgens stoof hij met zijn laptop, telefoon en headset naar boven om vanuit zijn eigen Tactisch Commando Centrum (het ontoegankelijke terrein dat ook wel slaapkamer heet) met zijn matties te overleggen. Gedeelde smart is halve smart…

Terwijl ik, eveneens boven, aan het opruimen was hoorde ik hem druk overleggen met wie er dan ook allemaal aan de andere kant van de lijn aanwezig was. Hij moest keuzes maken. Ging hij voor de vele glijbanen of werd het een voetbalveld? Een druk centrum of werd het een privéstrand? Slapen in een tipi of een 5* hotel. Ik hoorde hem vloeken toen hij bij het onderdeel “prijzen” was aangekomen. “Huh, wanneer ik op school zit is het allemaal veel goedkoper. Hoe oneerlijk?! Ik neem wel een week eerder vrij!!” Geweldig, het had een opmerking van mij kunnen zijn…

Stiekem was ik toch wel heel benieuwd naar wat hij allemaal gevonden had. Geduldig bleven wij wachten tot hij naar beneden zou komen om ons te “briefen” over zijn bevindingen. Hij had zich in een paar uur tijd door 101 websites geworsteld. Alle voors en tegens afgewogen en kwam heel subtiel nog even terug op het weekje eerder vrij om zo de kosten te drukken. Aller eerst, zo begon hij zijn betoog, gaat het geen cruise worden. Sorry, ik weet dat je dat leuk vind. Maar al die haaien op zee vind ik maar niks! Uiteindelijk had hij een top drie samengesteld.

De locatie: een warm land want dat is gewoon “chill”… Verblijf: hotel, want (godzijdank) een camping was een no-go. Inclusief zwembaden, strand, eetgelegenheden, voetbalvelden en niet geheel onbelangrijk gratis Wi-Fi. Toen bleek dat twee van zijn drie opties al volgeboekt waren en de derde een 16+ hotel was zakte de moed hem in de schoenen. Ik prees hem voor zijn zoektocht, afwegingen en keuzes. Hij heeft nu zelf ervaren dat het best een hele klus is om iets te vinden dat past binnen het budget en waar iedereen zich in kan vinden.

Natuurlijk hadden wij zelf ook gezocht. Iets uit de richting van zijn eigen keus. Hemelsbreed 4500 km bij elkaar vandaan. Maar nadat we hem hadden laten zien wat er allemaal gedaan kon worden werd hij steeds enthousiaster. Als er geen haaien zitten, mag ik daar dan ook surfen?? We moeten nog even geduld hebben, maar wij zijn er klaar voor!

***

Op jacht …

Posted on by

“Heb je al een voorkeur?” Vraagt vriendlief. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Avond eten? Vakantie? Nieuwe tuintegels? Toch een tweede vogel? Ik geef het op. “Voorkeur, voor wat?” “Voor een boot natuurlijk!” Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Oh dat… “Zo één waarbij ik niet zelf hoef te roeien.” Is mijn antwoord. Ik glimlach vriendelijk en pak mijn leesboek er weer bij. Vriendlief liet zich niet afschepen. Nu een van ons eindelijk het vaarbewijs op zak heeft, houdt niks hem tegen om nog intensiever op jacht te gaan naar een boot. Vriendlief is nog steeds in afwachting van een antwoord, want zijn wenkbrauwen staan in een heel rare boog op zijn voorhoofd. “Mijn voorkeur gaat toch wel een beetje uit naar een boot met kapitein.” Zeg ik in een tweede poging. “Dat soort boten liggen helaas ver buiten ons budget.” Vriendlief snuift, fronst zijn wenkbrauwen nog iets meer en duikt zijn PC weer in. Op jacht, naar een boot zonder kapitein maar waarbij we niet hoeven te roeien.

Dat weekend besloten we er eens goed voor te gaan zitten. Wat willen we nu eigenlijk? Ik heb net zoveel verstand van boten als van UFO’s. Hoewel ik na mijn X-file periode daar wel aardig over mee kan praten… Wat dat betreft heb ik nog een hoop te leren. We maakten een lijst met onze wensen, en vroegen ons af wat we precies van plan waren met een boot? Dagtochten? Korte vakantie? Wakeboarden? Toen dat eenmaal duidelijk was konden we gerichter gaan zoeken. Dan zie je pas hoeveel verroest ijzer er te koop staat. Gelukkig ook heel veel moois. Heel veel nieuws en heel veel ouds. Ik had de hoop voor die dag al opgegeven toen vriendlief een boot gevonden had die praktisch aan al onze wensen voldeed. Niet te groot, niet te klein. Gelukkig zonder roeispaan en helaas zonder kapitein… Maar wel met een keukentje, badkamertje en slaapgedeelte. Alles heel klein, kneuterig maar heel gezellig.

Toen we de boot zagen was het liefde op het eerste gezicht. Daar sta je dan… Niet te hard van stapel willen lopen maar je kunt niet wachten om jezelf in het diepe te smijten. Diezelfde week hadden we een afspraak voor een officiële bezichtiging en natuurlijk voor meer informatie. De eigenaar vertelde vol liefde over zijn boot. De avonturen die ze hadden mee gemaakt. Havens die ze hadden aangedaan. Weken dat ze met het gezin waren weg geweest. Hij wilde de boot nog helemaal niet weg doen. Had hem zelfs kort geleden nog helemaal onder handen laten nemen. Maar helaas was er een situatie ontstaan waarbij ze nauwelijks nog zouden gaan varen. Eeuwig zonde.

Ook al waren we heel erg enthousiast, we wilden eerst nog wat zaken uitzoeken. De informatie laten bezinken en er moesten nog wat telefoontjes gepleegd worden naar andere bootkenners. Wanneer daar een positief antwoord op zou komen moest er nog nader onderzoek gedaan worden naar de staat van de boot zelf. Hoewel de eigenaar met zoveel zorg en liefde voor zijn boot had gezorgd dat ik een vermoede had dat dit wel goed zou zitten.

Alles zat mee en de onderhandeling met de eigenaar kon beginnen. We waren het sneller eens dan ieder van ons gedacht had. Met toch wel enige trots wil ik jullie voorstellen aan Merlin …. Onze nieuwe buddy op het water. 💙

Foto Hamar mag varen met nieuwe motorboot, Larson. Nieuwe hobby op het water.

Q-time…

Posted on by

De motor resoneerde nog wat na toen ik de sleutel in het contact omdraaide. Even bleef ik in de stilte zitten. Mijn ogen gesloten. Einde van de werkdag en ik was versleten. En het was nog niet eens weekend. De regen liet zich gestaag op het dak van de auto vallen. Met mijn ogen dicht kon ik ze bijna sierlijk uit de lucht zien vallen om vervolgens mijn cabrio-dak als trampoline te gebruiken en dan in duizenden kleine spettertjes uiteen te spatten. Het geluid gaf mij een gevoel alsof ik onder een immens grote paraplu verscholen zat. Het werkte hypnotiserend. Heerlijk.

De verleiding was groot om hier nog even te blijven zitten. Op te gaan in het geluid. In het hier en nu en de saaie stille werkdagen en korte nachten van de afgelopen dagen te vergeten. Uiteindelijk pakte ik mijn spullen bij elkaar en besloot toch maar uit te stappen. Ik realiseerde mij dat ik de rest van de middag, voor zover deze nog restte, en de avond voor mijzelf had. De heren waren elk nog op het werk en op school en daarna zouden ze door gaan naar de voetbal. Ik voelde mij opleven. De vermoeidheid ebde weg. Dat gevoel duurde overigens maar even. Maar… Ik hoefde niet meer weg. Zelfs geen bezoek aan Poownie. Die het ook zonder mij prima doet op zijn nieuwe stek. Ik kon mijn nette kleding omruilen voor mijn slobbertrui en dito broek. Iets makkelijks eten en daarna languit op de bank. Gewoon even wat tijd voor mijzelf.

Na het eten stak ik één van de waxmelts aan. De heerlijke geur vulde al snel de kamer. Hoewel de zomer nog niet ten einde is leek het hier binnen wel winter. Met de gordijnen dicht en de kaarsjes aan. Eigenlijk moest ik de foto’s van de uitvaartreportage nog overzetten. Maar ik kon mij er niet toe zetten de pc aan te doen. Er lag ook nog een wasmand met strijk en helaas moest ik ook nog een stofzuiger door de kamer halen. Ik besloot het werk dat nog moest gebeuren een dag uit te stellen en neer te ploffen op de bank. Ik zat nog geen twee tellen of kleine krijger kroop op schoot. Ik kreeg spontaan zin om mij ook zo op te rollen onder een fleecedekentje en te slapen tot de volgende dag. Maar als ik dat zou doen, zou mijn boek moeten wachten. En dat wilde ik nu juist niet. Het verhaal was spannend en ik wilde heel graag weten hoe dit zou eindigen. Ik las “passagier 23” van Sebastian Fitzek. Het boek was uit net voor de heren weer thuis kwamen. Prima getimed dus.

Gewoon even de boel de boel laten en wat Q-time inlassen voor mijzelf doe ik soms te weinig. Er is zoveel dat gedaan moet worden. Er is zoveel dat ik zelf graag doe. Ik kan opgaan in heel veel dingen. Dat geeft mij energie. Net zoals hardlopen of een andere intensieve sport dat zou doen. Ik neem mij altijd plechtig voor om de volgende dag op tijd naar bed te gaan. Maar meestal komt dit er ook niet van. Tegen het einde van de week begon mijn batterij toch echt een beetje op te raken. Dan zijn dit soort avondjes een prima gelegenheid om toch even bij te tanken.

Ik moest nog maar één dag werken dan was het weekend. Inmiddels is deze ook alweer half achter de rug. Gevuld met een wedstrijd, huishouden en foto’s bewerken. Gelukkig worden we morgen niet bruut gestoord door de wekker. Maar kunnen we lekker uitslapen.

Goed weekend allemaal.