Tagarchief: familie

Omdat het baggerweer is…

Posted on by

… even terug naar vorig weekend.

Het is niet dat ik express de twee dagen in mijn agenda heb leeggelaten. Maar nu ik door mijn agenda blader schijnen ze mij toe als de zon die nu ook aan de hemel staat. Stiekem ben ik er wel blij mee. Niet zozeer mijn lichaam maar vooral mijn hoofd geeft aan dat ik een stapje terug moet doen. Ik besluit het er na een hele tijd weer eens van te nemen. Geen voetbalfoto’s, hoewel ik mij daar echt voor in moet houden. Niet een extra ritje fietsen of naar stal. Geen bezoek of op visite. Niet sporten, wat mij ook moeite kost want gisteren heb ik ook niets gedaan. Ik beloof mijzelf dat ik morgen weer los mag. Maar bovenal geen schoonmaak activiteiten. De boel de boel laten en even wat tijd voor mijzelf nemen. 

Als ik mij eenmaal over deze hobbel heen heb gezet gaat het mij redelijk makkelijk af. Zoon en schoondochter blijven tot einde van de ochtend thuis maar vertrekken dan richting voetbal. Vriendlief gaat er wel even met de fiets op uit en ik? Ik trek mijn korte broek en t-shirt aan en vertrek richting de tuin. Daar laat ik mij in een stoel zakken om er de eerst volgende 3 uur niet meer uit te komen. Voor ik mijn luisterboek aanzet blik ik nog even terug op mijn drukke, overvolle maar oh zo zalige week. 

Het begon vorig weekend al met een verjaardagsfeestje en etentje bij mijn tante thuis. Ze werd 60. Toen scheen de zon ook zo heerlijk en hebben we tot aan de maaltijd in de tuin kunnen zitten. Dinsdag mocht ik de kaarsjes op mijn eigen verjaardagstaart uitblazen en gingen we lekker uit eten. Op woensdag mocht ik uitslapen want ik was vrij. In de middag had ik een “lunchdate” met een vriendin die ik al heel lang niet meer had gezien. Onder het genot van een kop thee en gebak bespraken we onze laatste avonturen. En op vrijdag werd ik door Zoon en schoondochter getrakteerd op een etentje voor mijn verjaardag. Super lief!!

Tussendoor heb ik gewerkt voor drie. Want nog steeds missen we een aantal handjes op de zaak. Er zijn hulptroepen onderweg en er gaat snel (nog) een vacature open. Maar ja, we weten allemaal dat het tot die tijd roeien is met de riemen die we hebben. Inmiddels zijn er wel een aantal zaken aangepast en gedigitaliseerd waardoor processen alleen nog gemonitord hoeven te worden. Toch kost het heel veel energie om al die tijd alert en gefocust te blijven. Het lukte mij dan ook niet om mijn figuurlijke boog de hele week gespannen te houden. Mijn hoofd was maar wat blij toen het weekend aanbrak en ik de boel kon afsluiten. 

Vanaf het moment dat ik in de stoel ben gaan liggen en mijn week geëvalueerd heb kost het mij totaal geen moeite om te ontspannen en mij mee te laten voeren door het verhaal waar ik vorige week in begonnen ben. Dus nu lig ik hier, te genieten van het even niets hoeven ondernemen. Alleen maar luisteren, ontspannen, luieren en de warmte van de zon op mijn gezicht voelen. Het voelt bijna als vakantie! Ik heb dit zonnetje en het zalige weer intens gemist! En aangezien het volgende week weer “herfst” wordt, neem ik het er nu even van…

Tong-Tong, tijd voor thee…

Posted on by

Jeetje ik voel mij net zoonlief die ook altijd half onvoorbereid op pad gaat. Of er simpelweg vanuit gaat dat zijn maten het allemaal wel weten. Zo niks voor mij. En toch kom ik om half 12, op aanwijzen van tante, een soort van onvoorbereid aan op het station waar we met elkaar en de rest van de familie hebben afgesproken. Compleet vertrouwend op haar inzicht reizen we vandaag per trein, vanaf spoor 2, richting Den Haag alwaar we hebben afgesproken bij boekhandel Moesson voor een heuse Indische High Tea. 

Het idee werd eerder dit jaar geboren toen we, heel toevallig, ook aan een High tea zaten met elkaar. Onder het genot van bijzondere smaken thee, grootmoeders appeltaart, zomerzotheid en vreugdevuur om maar wat namen te noemen, werkten we zowel zoetige als hartige versnaperingen naar binnen. Deelden we cadeautjes uit, want sis was jarig en hadden we naast serieuze gesprekken ook pijn in onze kaakspieren van het lachen. Dit vroeg dus om een herhaling. 

We gaan bijtijds van huis, want werkzaamheden aan het spoor. Maar de rit gaat sneller dan verwacht. Voor we het weten komen we aan in Den Haag. Een klein stukje met de tram brengt ons ruim 45 minuten eerder dan gepland op onze eindbestemming. De medewerkers van Moesson maakt het niks uit en we worden gastvrij ontvangen. Onze jassen worden aangenomen en daarna vermaken we ons tussen alle mooie kook-, lees- en geschiedenisboeken die er liggen. Ook worden er batik shirts, tassen en andere Indische spulletjes te koop aangeboden. Het kost mij moeite om niet grof in te slaan. 

Eerder dan verwacht is onze tafel, de enige in het winkeltje, gedekt en mogen we plaats nemen. We krijgen een overheerlijke (alcoholvrije) prosecco om te toasten. Daarna worden er twee goed gevulde etagère’s met Indische hartige en zoete hapjes gebracht, gevolgd door de thee. De komende twee uur kunnen we ons te goed doen aan al dit lekkers. Tussendoor wordt onze theepot bijgevuld en omdat we voor het raam van de winkel zitten hebben we veel bekijks van het winkelende publiek. Dat hebben ze slim gedaan want geen enkele reclame werkt beter dan het zien van mensen die het naar hun zin hebben EN die lekker aan het eten zijn! Geregeld blijven er dan ook mensen staan die denken dat het een toko is in plaats van een boekwinkeltje. 

Na enige tijd komt er een delegatie van de Indo-foodtours binnen. Deze groep krijgt een drankje en wat Indische hapjes. Gevolgd door een korte geschiedenisles waaraan wij mogen deelnemen. Er wordt verteld over wat Moesson precies is en hoe het ontstaan is. Wie de grondlegger, Tjalie Robinson, was en wat hij in zijn leven allemaal gedaan heeft. Zo is hij een grote spil (geweest) in de Indo gemeenschap. Hij heeft aan de wieg gestaan van wat wij nu kennen als de Pasar Malam. Toen werd het Tong Tong genoemd. Vernoemd naar een uitgeholde boomstam die in Indonesië werd gebruikt als alarmklok en seininstrument. (Tong-Tong te zien op foto hieronder). De Pasar in Den Haag heeft overigens meerdere namen gekend. Inmiddels heeft het alweer enige tijd de naam: Tong-Tong Fair.

Het lukt ons bijna om alles op te krijgen. Dat wat niet op gaat, gaat mee naar huis. En ook aan de kassa slaan we nog wat in voor het thuisfront. Want tja, met lege handen thuiskomen kan natuurlijk niet. De terugreis gaat in omgekeerde volgorde en eind van de middag staan we weer op het station. Het was een gezellige en smaakvolle middag. De Indische High-Tea bij Moesson is zeker een aanrader.

Kleinvogel…

Posted on by

“Hij zit toch wel in zijn kooi he?!” Was zo’n beetje de eerste uitspraak die ik van mijn schoonmoeder kan herinneren toen ze bij ons op bezoek kwam. Dat is alweer heel wat jaar geleden. Ik zal ongetwijfeld groene draak in zijn kooi hebben opgesloten, wat mij uiteraard een verontwaardigde blik heeft opgeleverd. Van Draak wel te verstaan. Want ophokken in zijn eigen huis is niet iets wat wij normaal gesproken doen. Maar voor schoonmoeders maakten we een uitzondering. 

Wanneer ze een tijdje later onverwachts voor de deur staat is het te laat om Draak in zijn kooi te stoppen. Hij zit parmantig op zijn troon en kijkt ons beurtelings aan met een blik die zegt: “Ha te laat!”. Het is moeders die hem als eerste opvalt. Helemaal los. Op zijn kooi. “Hij kan toch niet vliegen he?!” Is het eerste wat ze zegt. “Draak kan wel fladderen maar geen hoogte maken. Hij valt dus alleen je tenen aan. Meer niet.” Zeg ik iets te serieus en dat wordt bijna voor waar aangenomen. Als ik haar er echt van verzekerd heb dat Draak niets doet neemt ze, uit voorzorg, in de verste hoek van het huis plaats op een stoel. 

Moeders heeft dus angst voor vogels. Waar deze angst vandaan komt weet ik niet. Misschien wel veroorzaakt door “The birds” een horrorfilm van bijna 100 jaar geleden. Vooral het gefladder is een eng en naar geluid. Draak is daarentegen ook niet bepaald een klein parkietje maar een heuse amazone papegaai. Hij neemt niet alleen figuurlijk gezien veel plek in beslag… Groene draak is een onderdeel van ons gezin. En op de koffie komen betekend nu eenmaal geconfronteerd worden met elkaar. Hem even in een andere kamer zetten of in de tuin los laten is er niet bij. 

Gelukkig weet Draak menig mens voor zich in te nemen met zijn jolige karakter en clowneske vertoningen. Dan moet je uiteraard niet bang zijn voor clowns… Bij ieder bezoek van schoonmoeders zei hij netjes “Hallo”, “Dankjewel” als ik hem tijdens de koffie ook wat lekkers gaf, en “dag, doei en tot strakjes” als ze weggingen. Na een tijdje was ze wel gewend aan zijn aanwezigheid. Hij hoefde zijn kooi niet meer in en werd zelfs persoonlijk, vanaf een afstandje dat dan weer wel, begroet. Ze leerde dat Draak ook braaf was en zichzelf prima vermaakte met alle speeltjes op en in zijn kooi. 

Sinds het overlijden van haar man is moeders vaker bij ons. Ze blijft ook geregeld eten en heeft in die tijd de complete routine van Draak en mij meegemaakt. Als hij mij helpt met het schrijven van blogjes. Als hij mee gaat zonnen in de achtertuin. Als we samen op de bank een film kijken, zit hij geregeld op mijn arm om mee te kijken. En als wij gaan eten, krijgt Draak ook eten. In zijn kooi wel te verstaan. Inmiddels spaart ze zelfs zijn kleurrijke veren. 

“Oma….. Zeg maar OMA” hoor ik vanuit de woonkamer als ik in de keuken met het eten bezig ben. Als ik om het hoekje kijk zie ik haar met haar neus bijna in de kooi staan, terwijl Draak op zijn stok aandachtig naar haar luistert. Ze herhaald haar vraag een aantal keer maar krijgt (nog) geen antwoord. Ze heeft haar angst in ieder geval overwonnen. De vogel op haar arm gaat haar te ver. Maar wie weet mag ie straks wel bij oma logeren als wij een weekendje weg zijn.

Geweldige week…

Posted on by

Ze zijn nog geen twee minuten open of ik sta al binnen. Terwijl mijn neusharen bij iedere ademhaling lijken te verschroeien, ontspand mijn lichaam zich meer en meer. Wat een zaligheid om op deze manier de dag af te sluiten. Hoewel afsluiten niet het goede woord is. Want we moeten nog eten en daarna hebben we nog een hele avond. Ik heb dus nog even. Er is verder niemand in de sauna aanwezig. Ik heb het hele zweterig houten hok voor mij alleen. Ongestoord laat ik mij door de warmte meenemen naar de afgelopen dagen.  

Wat een zalige week was het. We hebben alle weer type’s voorbij zien komen. Regen, mist, sneeuw en gelukkig ook blauwe lucht en zon. Uiteraard was ik weer veel te warm gekleed. Het woordje winter in onze wintersportweek doet geen eer aan waar wintersport normaal voor staat. Het woordje sport daarentegen wel. Want hoe later op de dag we kwamen hoe meer we moesten werken om überhaupt beneden te komen. Hele delen van de piste waren in korte tijd veranderd in een heuvelachtig landschap. Geregeld had ik het gevoel aan het wakeboarden te zijn in plaats van aan het snowboarden. 

En toch he, ik val in herhaling als ik zeg dat ik deze vakantie weer wat grenzen verlegd heb! Ondanks de niet zulke goede sneeuw- en weercondities is het ook dit jaar weer gelukt. Dit was by far de beste snowboard week voor mij ooit!! De twijfel die ik aan de start van mijn aller eerste afdaling van deze week had, want totaal geen voorbereidingen getroffen, was zo vet ongegrond dat ik er nu eigenlijk een beetje om moet lachen. 

Oké mijn leercurve staat, vergeleken bij zoonlief, in standje slak. Ik leer wel, maar niet zo snel. Snowboarden doe ik maar 1 keer per jaar een weekje. En toch gaat ie ieder jaar ietsjes omhoog. Dat, en alles er omheen uiteraard, maakt het snowboarden nog leuker. Want ieder jaar leer ik iets, verleg ik grenzen of lukt iets wat voorgaande keren niet ging. Daar teer ik de hele vakantie op en zelfs de eerste paar maanden na de vakantie. 

Dus toen ik deze week mn board onder bond en als een razende Roeland de berg af sjeesde zonder de controle te verliezen was niet alleen ikzelf verbaasd. Ook de rest stond er van te kijken. Het leek wel of een jaartje “rust” mijn lichaam had goed gedaan. Ondanks de slechte condities van de piste heb ik heel de week zalig geboard. Kun je nagaan hoe het zou gaan als we de perfecte condities hebben…

Het was weer een week vol pret. Waarin we te veel hebben gegeten en gedronken, te weinig hebben geslapen en dubbel zoveel lol hebben gehad. Een week met niet alleen spierpijn in mijn benen maar ook in mijn buik van al het lachen. We hebben samen geboard, geskied, geshopt, gewandeld, gegeten, herinneringen opgehaald en herinneringen gemaakt, een sauna en een drankje gepakt en spelletjes gespeeld. Een week van onbezorgd plezier maken met elkaar. 

Na 25 minuten is er een einde gekomen aan mijn sauna sessie. Het is tijd om te gaan douchen en de koffers te gaan pakken. Morgen begint de reis naar huis. Ik kijk nu al uit naar volgend jaar.

Gefeliciteerd…

Posted on by

In Café ’t Hemeltje is het waarschijnlijk afgeladen en stampers vol. Er zijn immer al voldoende mensen van ons heen gegaan om een stamkroeg te vullen. Ze zeggen dat je in de hemel niet ouder wordt. Toch geloof ik graag dat ze daar de slingers en ballonnen ophangen. En dat er een grote taart voor je is gebakken. Speciaal en helemaal ter ere van jou. Ik weet ook zeker dat Oma de hele dag in de keuken heeft gestaan om allemaal lekkere Indische hapjes te maken. Want een feest zonder eten is volgens onze familie nu eenmaal geen feest.

En weet je pa, ik zie jou al achter de draaitafels staan waar jij, heel toepasselijk, “Stayin’ Alive” uit de boxen laat schallen. Uiteraard in jou veel te grote witte engelen gewaad maar wel met feestmuts op. Want zo ben je dan ook wel weer. Als er dan een reden is voor feest en het is ook nog eens jouw feest, ga dan maar lekker los.

Ik ga er gewoon vanuit dat er in de hemel ook feest gevierd wordt. Dat het daar heel gezellig is. Dat iedereen daar los gaat op zijn en haar favoriete muziek. Dat iedereen “dronken” wordt van al het goddelijke drank dat vanuit de hemelse champagnetoren naar beneden druppelt. Dat iedereen zich misselijk eet aan alle heerlijke hapjes. En dat ze, heel misschien, zullen toasten op ons, zoals wij hier toasten op jou.

Gefeliciteerd pa 💞

Tranquilo…

Posted on by

Langzaam kom ik weer bij mijn positieven. Wat mij als eerste opvalt is de kramp in mijn nek. Daarna mijn slapende arm. Niet alleen mijn arm slaapt. Ik ben zelf ook gewoon in slaap gevallen. In één van de bedjes langs de rand van het zwembad. Maar dan wel in een hele rare houding. Voor ik in slaap ben gevallen had ik nog wel de tijd van geest om mijn zonnebril veilig te stellen. Mijn boek ligt half onder mij en heeft een fantastische afdruk in mijn buik achter gelaten. Ik draai mij op mijn rug en geniet van de verkoelende bries die over zee wordt aangevoerd. Het lukt mij nog niet om mij volledig onder het land der levenden te begeven. Ik lig zo lekker dat ik nog even mijn ogen sluit.

Met gesloten ogen hoor ik mijn twee tantes ergens bij de bar. “Wat was het nummer nu?? Joehoe niet zo snel!! Ik verstond je niet. Wat? 81?? He wat jammer die staat niet op mijn kaartje.” Het entertainment team, dat bestaat uit studenten uit Holland die stage lopen, is bezig een aantal vakantiegangers aan t-shirts en wijn te helpen. Maar daarvoor moeten er eerst wat activiteiten ondernomen worden. Vandaag staat bingo op het programma. Mijn tantes worden al na drie dagen gekscherend the Dutchies genoemd. Een bijnaam die ze de rest van de vakantie en waarschijnlijk ver erna zullen moeten aanhoren.  

Met één oog scan ik de omgeving. Vriendlief zit aan de bar een overheerlijke cappuccino met een berg slagroom weg te werken. Oom is het water in gedoken voor wat afkoeling en de ander ligt ook op één oor.  Deze vakantie wordt gekenmerkt door lange dagen van luiheid. Onbekommerd lummelen bij het zwembad of op het strand. Zelfs tijdens het eten doen we het rustig aan. We nemen letterlijk de tijd voor alles en doen alles op ons gemak. Daar is het natuurlijk niet voor niets vakantie voor. 

Omdat iedereen om mij heen zich in deze relaxte modus bevind lukt het mij ook om er aan toe te geven. En dat is nieuw. Meestal heb ik te veel energie om zo lang niks te kunnen doen. Ik wil dingen zien en ondernemen. Maar nu heb ik er gewoonweg de puf niet voor. Ik word ouder of ik ben er gewoon echt aan toe, aan het even niks doen en niks hoeven. Ik vind het heerlijk om mij aan de warmte van de zon te laven. Zodra ik opwarm voel ik mij helemaal senang. Iedere vezel in mijn lijf kan zich ontspannen en ik probeer dit gevoel zo lang mogelijk vast te houden. 

Het klimaat is nu overigens ook niet heel uitnodigend om actief iets te ondernemen. Hoewel… We zijn naar de markt geweest. Zijn meerdere keren wezen shoppen. We hebben ons rot gesmeerd met zonnebrand en aftersun. Hebben gezwommen. Veel rond gelopen in het restaurant om al het lekkers te proeven. En daarna nog een keer bij het ijs en toetjes buffet. Wandelingen naar het strand gemaakt en weer terug uiteraard. Gejankt van het lachen. Naar de bar gelopen voor overheerlijke Pina Colada’s en Ronmiels. Heel veel gelezen, gelachen en gepraat. We hebben dus best wel iets gedaan. 

Dit was een heerlijke zonovergoten vakantie in goed gezelschap met lekker eten en drinken! Ik heb mij fantastisch vermaakt, ben bijgetankt en weer helemaal opgeladen voor de komende maanden.

💞

Heerlijk toeristisch…

Posted on by

Er is een markt in het dorpje verderop. En het leuke is dat we er met de boot naar toe kunnen. Dat het halve eiland dit ook bedacht heeft was even niet in mij opgekomen, want het is extreem druk in de haven. Dat een bezoek aan het marktje überhaupt bij mij is opgekomen is al bijzonder want winkelen is nu eenmaal niet mijn favoriete bezigheid. Laat staan tijdens mijn vakantie. Maar met zijn allen is het een leuke onderneming en in de haven zijn genoeg eet- en drink gelegenheden om de dag af te sluiten. 

Het is lekker om, al is het maar even, op het water te vertoeven want het zonnetje begint in rap tempo aan warmte toe te nemen. Het zeebriesje is extra aangenaam. De boottrip zal niet langer dan een kwartiertje geduurd hebben. De voorgaande rondvaartboot heeft net een lading toeristen uitgebraakt en wij zijn de volgende. Al snel verspreid de mensenmassa zich over de omringende straatjes, de markt of het strand. Zo ook wij. 

We bevinden ons in Puerto de Mogan, of te wel: haven van Mogan. Het is een voormalig vissersdorp van het eiland. Omdat het is doortrokken met kanalen en voorzien van bruggetjes wordt het ook wel het klein Venetië van Gran Canaria genoemd. Het water in de haven is zo helder dat je tot op de bodem kunt kijken. Ook de kleurenpracht van diverse vissen is hier goed te zien. De smalle straatjes met wit gepleisterde huisjes en de prachtige in bloei staande bloemen en planten maken het beeld helemaal af. Als je door het weer niet in zomerse sferen komt dan gebeurt het wel met een wandeling door deze straten.

In dit deel van het dorp vind je ook geen massa’s aan betonnen hotels. De bouw heeft hier namelijk wat strengere eisen en heeft als regel dat een gebouw niet meer dan twee verdiepingen mag tellen. Dit stukje doet bijna romantisch aan. Ik zeg bijna, want je moet wel de overige vakantiegangers ff wegdenken. 

Met het zweet op mijn rug kuier ik achter de tantes aan die het voorzien hebben op de aller eerste marktkraam die zichtbaar is. Daar begint het ge-emmer. De verkoper duwt mij een jurkje in handen en gilt special-price-only-for-you. Ja, leuk!! Hoe meer ik weiger hoe meer geld er van de special price afgaat. Afdingen is dus nog steeds een “hot item” hier. Niet ik, maar tante besluit het jurkje uiteindelijk te kopen. 

Als ik denk dat we verder kunnen verdwijnen ze in het volgende kraampje. Dit gaat nog wel even duren ben ik bang. Ik laat de kledingkramen voor wat ze zijn en sluit mij aan bij de heren. We kuieren op gepast tempo, want WARM, over de markt. Hier en daar werp ik blikken in kraampjes. Niet te opvallend want voor je het weet krijg je weer een special-price-item in je handen gedrukt. We mogen wat rum proeven, dat dan wel weer en bekijken de mooie handwerkjes. Lekker toeristisch dus.

De markt eindigt aan het einde van de haven. Daar draaien we om en bezoeken we, via de andere kleine straatjes het plein met de terrasjes voor een kleine versnapering. Rond een uurtje of drie brengt de boot ons terug naar de haven Puerto Rico, onze thuisbasis voor deze week. Waar we mooi nog even kunnen aansluiten voor een bakje cappuccino en een stuk “tarta del dia”.   

Hasta luego…

Posted on by

Ik draai mij nog een keer om en net op het moment dat ik weer in slaap val gaat mijn wekker. Even ben ik in de war. Waarom heb ik op dit onchristelijke tijdstip mijn wekker gezet? Het is zelfs nog donker buiten. Maar dan valt het kwartje. Het is 0400 uur in de ochtend en met amper 5 uur slaap achter de rug spring ik mijn bed uit. Het afgaan van mijn wekker is tevens het startsein van de vakantie. Woehoe.

Ik jump onder de douche en smeer wat broodjes voor later in de ochtend, want zo vroeg iets eten gaat mij niet lukken. Met een glas water in mijn mik wacht ik vriendlief op die de koffers naar beneden sjouwt. Precies op tijd komt Neef voorrijden. Hij brengt ons weg naar het vliegveld. Na 500 meter van huis sluiten oom en tante aan ook. In colonne gaan we op pad. Niet voor de wintersport in Oostenrijk maar naar zon, zee en strand op Gran Canaria. De vakantie die eigenlijk al eerder gepland stond maar die we dankzij de Corona perikelen aan onze neus voorbij moesten laten gaan. 

Het inchecken gaat voortvarend en de koffers zijn net aan het gewicht *oef*. De douane en tassen-controle passeren we zonder moeite. Iets wat ik niet verwacht had aangezien vriendlief nogal wat toiletartikelen in zijn handbagage heeft gepropt. Nu we dit achter de rug hebben moeten we wachten. De rij voor de koffie en toiletten is driedubbeldik. Onze vlucht gaat als één van de laatste en langzaam wordt het rustiger. Tijd voor koffie en een plaspauze voor we gaan boarden. De gezelligheid zit er al lekker in. Dat beloofd wat voor de rest van de vakantie. 

De heenreis gaat zonder vertraging of oponthoud. We kletsen en eten wat, maar een groot deel blijk ik slapend te hebben doorgebracht want voor ik het weet zet de landing al in. Ons hotel is niet geheel onbekend. 10 jaar geleden brachten we hier ook een vakantie door. Toen hadden we wat problemen om de verdiepingen te doorgronden. En dat ging deze vakantie net zo. Iets met de ligging, half in een rots en de termen: zo boven, zo beneden, maakt dat drie hoog ook drie verdiepingen lager kan zijn. Verwarrend. 

Onze kamers bevinden zich naast elkaar en zijn gigantisch. Ons uitzicht is overigens prachtig en in de ochtend worden we gewekt door het ruisen van de zee.

Omdat we al zo vroeg geland zijn kunnen we nog aanschuiven voor onze eerste lunch. Deze smaakt buitengewoon goed. Uiteraard trakteren we onszelf op een stukje “tarte del dia”. Aansluitend zoeken we een plekje bij het zwembad. De rest van de dag staat in het teken van luieren en niks doen. In de tussentijd vermaken we het entertainment-team door deel te nemen aan de bingo en een aantal t-shirts in de wacht te slepen. 

De eerste dag is al een prima weergaven van hoe de rest van de vakantie zal moeten gaan verlopen. Even geen vermoeiende activiteiten in welke zin dan ook. Geen verplichtingen ook al vind ik ze doorgaans leuk. Voor nu alleen maar puur relaxen, genieten van het moment en tijd doorbrengen met elkaar. 

De dagen erna…

Posted on by

De zon schijnt en het valt mij op hoe prachtig het buiten is. De eerste mooie lentedag is aangebroken. Of althans voor mij. Want er zijn best een aantal prima dagen geweest maar deze zijn compleet langs mij heen gegaan. Twee sterfgevallen in één week tijd. Met de daaropvolgende week uiteraard twee uitvaarten. Hoewel ik bij alle twee niet direct iets heb hoeven regelen hakt het er wel behoorlijk in. Dan ben je even met wat anders bezig dan lente en zon. 

Mijn oom besloot als eerste aan zijn laatste reis te gaan beginnen. Hij was ziek en we wisten allemaal dat het einde nabij zou zijn. Hij besloot zelf te stoppen met de behandeling en te dealen met de tijd die hem restte. Dat het uiteindelijk zo snel zou gaan had niemand kunnen bedenken. 

Zijn uitvaart heeft veel emoties losgemaakt en oude wonden opengereten. Verdriet dat plots weer naar de oppervlakte terug keerde. Ik liet het allemaal maar over mij heenkomen. Gelukkig kijk ik wel terug op een hele mooie en warme uitvaartdienst. Een dienst die een diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Evenals de gesprekken na de dienst. Want ik droom er zeer geregeld over. 

Mijn schoonvader besloot zijn voorbeeld te volgen en drie dagen later begon hij aan zijn laatste reis. Ook hij was ziek, maar was niet van plan het op te geven. Na anderhalf jaar tobben kreeg hij een nieuwe hartklep en het leek zowaar beter met hem te gaan. Als het aan hem zou liggen zat hij nu lekker met zijn vrouw op de bank met een heerlijke bak koffie en een stuk taart. Maar zo mocht het voor hem niet zijn. Hij werd getroffen door een bacterie en is hier uiteindelijk aan overleden. Hoe oneerlijk!!

Zijn uitvaart was compleet anders als eerder in de week. Maar helemaal zoals hij was. Er werd met liefde over hem gesproken, door zijn kinderen, kleinkinderen en aanverwanten. Er was muziek en er waren foto’s. Zijn leven van jong tot nu kwam in korte tijd voorbij. Er waren heel wat mensen die hem een laatste eer kwamen bewijzen. En er waren rozen, heel veel rozen.

Dus toen de zon begon te schijnen op deze, voor mijn gevoel eerste echte lente dag, twijfelde ik geen minuut langer. Ik trok mijn paardenkloffie aan en reed naar stal. Want er is bijna geen andere plek te verzinnen om even op adem te komen na zo’n emotioneel beladen en verdrietige periode. 

Terwijl ik samen met Poownie sta te grasmaaieren op ons wel bekende stukje valt het mij des te meer op dat het zo rustig is in de polder. Het zonnetje staat hoog aan de hemel en er is nagenoeg geen wind. Hier en daar komen sporters en wandelaars voorbij. Maar er zit een sloot en zeker een meter of 30 gras tussen ons in. We hebben geen last van elkaar. Ik hoor de vogels fluiten en laat mij meedrijven op hun lied. Het werkt rustgevend. De zon verwarmd mijn verkrampte spieren en beetje voor beetje kan ik loslaten. 

Na een uur is Poownie klaar met grazen. Zelf weet ik nog niet zo goed hoe ik mij voel. Moe, dat wel. Leeg, dat ook. Maar toch is daar het begin van berusting. De zon zet, zoals altijd, alles in een ander perspectief. 

Final goodbye …

Posted on by

Met zijn hand in de mijne blijven we zwijgend zitten. Als het tijd is om te gaan kijk ik hem aan. Zijn donkere ogen priemen in die van mij. Ik zeg hem dat ik van de week nog een keer langs kom. Hij knijpt in mijn hand en zegt: “Dat is goed hoor wijfie!”
Maar stiekem weten we alle twee, dit is de laatste keer dat we elkaar zullen zien…  

Rust zacht lieve Oom Don. 
21-03-1956 – 27-03-2023