Tagarchief: familie

Sprookjesachtig mooi…

Posted on by

Het heeft heel de avond en nacht gesneeuwd. En niet die lullige kleine witte vlokjes die smelten zodra ze de grond raken. De vlokken die in Nederland meestal naar beneden vallen. Nee, dit is het echte werk. De sneeuw heeft zich als een dikke zachte deken over het hele landschap gedrapeerd. Als er in het dal al zoveel is gevallen, hoeveel zou er dan op de berg terecht zijn gekomen? Dat is de eerste gedachte die in mij opkomt als ik vanuit mijn slaapkamer naar buiten kijk. Ik kan mij bijna niet inhouden en voel mij als een kind dat op schoolreisje gaat. Uitgelaten en enthousiast. 

Maar eerst gaan we met de hele groep ontbijten. Het is half 8 als we aanschuiven in het restaurant en ons te goed doen aan al het lekkers. Ik eet veel te veel maar houd mijzelf voor dat het een actieve dag gaat worden. Zonder brandstof wordt het niks! Nog geen uur later staan we allemaal buiten, gehuld in onze warme sportieve kleding. Op naar de skilift voor onze eerste afdaling. 

Onderaan de lift nemen we afscheid van de twee tantes, die zichzelf vermaken in het dorp. Er volgt nog een groepsfoto en daarna gaan we naar boven. Het weer is wisselvallig. Zo nu en dan sneeuwt het. Dit houd eigenlijk heel de dag aan. Het maakt de winterse gedachte wel helemaal af. Het is heerlijk om het board weer aan mijn voeten te voelen. Hoewel het zicht af en toe wat lastiger wordt. Her en der boarden we namelijk letterlijk tussen de wolken door. De tweede dag is een lichte kopie van de eerste. Maar de zon laat zich nu wel af en toe zien. Een mooi voorbode voor de 3e dag. 

Die breekt sneller aan dan ik wil. Onderweg naar boven vergaap ik mij aan het mooie uitzicht. De zon zet alles, zoals altijd, in een ander perspectief. Boven is totaal niet te vergelijken met beneden. De sneeuw van de voorgaande nacht heeft alles bedekt en het heeft een dempend effect. Alles lijkt zachter en mooier. We zijn vroeg boven en zo’n beetje de eerste. De heren kiezen voor het stijle stuk maar dat sla ik graag over. Ik besluit het bospad te nemen. Aan het einde van de route komen beide stukken weer samen. Zodra ik de bocht om ben, ben ik helemaal alleen. 

Het enige geluid dat ik hoor is de knerpende sneeuw onder mijn board. Het liefst zou ik hier stil gaan staan om alles extra in mij op te nemen. Het is werkelijk prachtig. Het besneeuwde landschap strekt zich voor mij uit. De paden voor mij zijn nog onaangeroerd en de bomen zijn gehuld in een mooie witte deken. Kennen jullie het sprookje Narnia? Waarbij Lucy via de achterkant van een kledingkast in een ander land terecht komt? Zo voel ik mij ook. Dit is een compleet andere wereld. Magisch en betoverend.

Gelukkig mag ik hier nog een paar dagen vertoeven. Want de rest van de week, op de laatste dag na, is nog even magisch als die eerste dagen. De temperatuur loopt langzaam op maar de bomen zijn tot zeker dag 5 mooi wit en de bospaden goed begaanbaar. Dus neem ik iedere afdaling nog eens en nog eens en nog eens. Het is hier sprookjesachtig mooi!

Wel of niet …

Posted on by

“We weten nog niet of we meegaan…” of “We kijken wel of we nog kunnen boeken…”  of “Misschien, we weten het nog niet zeker…”. Allemaal antwoorden waar ik geen ruk mee kon. Maar die mij wel steeds de hoop gaven dat het geen definitief NEE was. Iedere keer als we elkaar zagen of spraken vroeg ik er naar. Iedere keer kreeg ik van mijn oom en tante het zelfde antwoord. “Geen idee, we zien wel, misschien…”

We gaan al jaren met elkaar op vakantie en de groep is gewoon niet compleet als niet iedereen er bij is. Op het laatste feestje dat we hadden zei mijn neefje spontaan dat ie ging kijken of het hem ging lukken vrij te nemen. Want tja, zo’n wintersportweek is toch wel heel tof! Maar van mijn oom en tante kreeg ik alleen een vaag antwoord zoals hierboven al omschreven.

Na die week bleef iedere vorm van communicatie uit. Ik dacht nog dat ie het misschien gezegd had in een dronken- of sentimentele bui. Of omdat ie mijn gezeik zat was, dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Ik hield op met zeuren en legde mij er bij neer dat dit een jaar zou worden met het kleinste groepje wintersporters ooit. Want zoonlief ging ook al niet mee.

Dit mocht de pret niet drukken en met de overblijvers bespraken we al wat we zouden gaan doen. Lekker boarden en skiën. Misschien zelfs een dagje naar een ander skigebied. Een middag met tante op stap die niet skiet. En uiteraard een paar keer relaxen in de sauna. Maar eerst moesten we nog op de plaats van bestemming zien aan te komen. 

De reis naar Oostenrijk, die rond 22.00 uur van start ging, verliep heel voorspoedig. Het was super rustig onderweg. De voorspelde regen en sneeuw bleef gelukkig grotendeels uit en er waren ook geen al te grote wegwerkzaamheden. Dit hebben we wel eens anders meegemaakt. Waar we ons wel de tandjes van schrokken was de hoge benzineprijs langs de weg. Na één keer tanken besloten we daarna alleen nog in de dorpjes naast de snelweg te gaan tanken.

Veel vroeger dan anders kwamen we op onze vaste vakantiestek aan. Neef en nichtje waren reeds gearriveerd en stonden vanuit de lobby naar ons te zwaaien. Iet wat stijf liepen we het hotel in. En daar stond Neefje-die-mee-zou-gaan-maar-niks-meer-liet-horen midden in de hal. “Surprise!!” Riep hij keihard. Voor ik het wist hing ik om zijn nek en kneep hem bijna fijn. Super tof!! Ik kon er maar niet over uit dat het hem gelukt was. De stinkerd had ons niks verteld.

Inmiddels waren we allemaal gearriveerd. Net toen we het ons in de lobby gemakkelijk wilden maken in afwachting van de sleutel van de kamer, stond ons nog een verrassing te wachten. Oom en tante kwamen tevoorschijn. “Surprise!!!” Werd er weer geroepen. Nu kon ik mij niet meer inhouden. Ik vloog ze beide om de hals en moest er zelfs een traan van blijdschap van laten. Al die tijd wisten ze al dat ze mee zouden gaan maar vonden het te leuk om ons voor de gek te houden. Ze moesten wel ruim voor ons aanwezig zijn zodat ze ons konden verrassen. En dat is meer dan gelukt!!

Iedereen kan schilderen…

Posted on by

Het is een tijdje stil geweest hier. Mijn zus kreeg de sleutel van haar nieuwe huis en daar moest aardig wat geklust worden. Ze had een soort van strakke planning met hier en daar een deadline die gehaald moest worden. Hoewel ik totaal geen kluswonder ben, ik ben eerder een sta in de weg met twee linkerhanden, besloot ik wel iedere minuut vrij te maken om haar te helpen. Met een beetje “Ravensburger” in onze vingers besloten mijn zus en ik: “Iedereen kan schilderen.”

Onder onze handen kwam er steeds meer leven in het huis. Een huis dat door de vorige bewoners als afgedankt was achter gelaten. De vieze ranzige muffe geur werd met de dag minder. Het is zo leuk om te zien hoe schoon en mooi iets weer kan worden met wat liefde, aandacht, ammoniak en verf. Vooral dat laatste. Het probleem is dat ik hierdoor nog enthousiaster werd maar dat de vermoeidheid mij belette om door te gaan. Ik kwam iedere avond afgepeigerd en onder de verf en het stof thuis, met spieren die door de inspanning een compleet eigen leven gingen leiden. 

Moe of niet, deze weken gaven mij een berg aan energie!! Oké, mijn lichaam was het niet altijd eens met zoveel arbeid en vertoont hier en daar nog steeds een error. Eigenlijk ben ik gewoon een wandelend wrak maar jeetje wat hebben we een werk verricht! Er is in een korte tijd echt heel veel gedaan. 

De grootste klussen waren gelukkig al uitbesteed. Wat overbleef was de boel grondig schoonmaken, schuren, witten en schilderen. En kitten. Heel veel kitten om alle kieren en gaten weer dicht te krijgen. Het is een oud huis en er is flink in “geleefd”. Dat zie je terug in de butsen van het houtwerk, kozijn, deurposten en de trap. Hoewel de verhuurder er iets anders over denkt zou er eigenlijk een hoop vernieuwd moeten worden. Maar het huisje is charmant. Heeft redelijk ruime kamers met een grote vliering en tuin. 

Als een schilder of stukadoor vanaf een afstand had toegekeken hoe wij te werk zijn gegaan dan had ie blauw gelegen van het lachen of zich kapot geschaamd omdat we het “vak” ten schande hebben gebracht. Maar he, ik ben trots op mijn twee “linker handen”. Kamers witten, deurposten lakken, leidingwerk schilderen en muren van structuurverf voorzien. Hier en daar geholpen door Youtube, we hebben het toch maar even gedaan!

En boy oh boy wat ben ik trots. Trots op mijn zus dat ze ondanks de weinige middelen en mankracht (!) er toch voor is gegaan. Trots op vriendlief die zich in alle bochten heeft gewrongen om te helpen en zo blij met Oom B. en Tante V. die ook heel wat uren hebben opgeofferd om te komen helpen. Dank aan Neef X. voor het leggen van de vloer in zo’n beetje de heetste week van juli!! En dank voor de hulp van Vriend P. voor aller handen (stroomkabel)klusjes, schildertips het sjouwen en verhuizen zelf. Verhuizers en sjouwers jullie waren top!! Heel fijn dat er mensen zijn die bereid waren te helpen.  

Lieve zus, je had je zinnen gezet op dit huis en het is je huis geworden. Het heeft wat bloed, zweet en hier en daar een traan gekost, maar het is je gelukt! Ik wens je heel veel woon-plezier in je nieuwe paleisje.

🏡

Buitengewoon fantastisch…

Posted on by

Dit is echt mijn meest onvoorbereide wintersport ever! Normaal volg ik een lesje. Bezoek ik een indoor skiberg of ben ik druk met het uitwerken van een eigen sportprogramma. Alles om maar zo optimaal mogelijk van die ene week in de bergen te kunnen genieten. Dit jaar ging ik er van uit dat onze wintersport, net als vorig jaar, vanwege corona niet door zou gaan. Maar toen kregen we groenlicht en was het al een soort van te laat om nog echt iets te kunnen doen. Ik waxte mijn board, wat tot dan toe mijn enige echte voorbereiding was en hoopte er maar het beste van.

Het duurt even voor ik in de vakantiestemming kom. Sommige mensen zouden het vakantiestress noemen. Toen Draak ons vanaf zijn vakantie-adres volmondig “dag” en “doei” toeriep en ik Poownie voor een laatste keer een aai over zijn hoofd had gegeven, kon ik echt mijn koffers in de auto schuiven. De voor mijn gevoel eeuwig durende rit naar Oostenrijk start rond 21.30 uur. De rest van de familie is al zeker een uur aan het rijden en wacht ons op zodra we bij het hotel aankomen.

Als we de grens bij Kufstein oversteken worden we begroet door sneeuw. Sneeuw langs de kant van de weg en sneeuwval uit de lucht. Kijk, dat begint alvast goed. De hele week is er Kaiserwetter voorspelt. Witte pistes, blauwe lucht en de juiste temperatuur. Wanneer we ’s middags naar de piste lopen om boards en ski’s weg te brengen naar de lockers genieten we hier alvast van. Wat een zaligheid om hier na twee jaar weer te zijn. 

De eerste echte skidag breekt aan. Toch wat onwennig besluit ik er, samen met mijn nichtje en oom, op het middenstation uit te gaan. De rest gaat door naar boven en zien we na de eerste afdaling weer terug ergens op de berg. We starten op een relatief rustige piste. Zowel wat mensen betreft maar ook qua afdaling. Dit is er een uit mijn favorieten. Soms is het handig om bekend te zijn met je omgeving. 

Mijn zorgen over mijn techniek en houding zijn zo onterecht geweest. Een jaar niet op wintersport heeft mij goed gedaan. Met gemak kom ik naar beneden. De rest van de vakantie kan ik alleen maar genieten van zo’n beetje iedere afdaling die ik maak. Door het zalige weer is het geen straf om in de stoeltjeslift te zitten. Waar overigens de meest gekke gesprekken gehouden worden (Gerritje meets Coentunnel voor “insiders” 🤣). En omdat het allemaal zo fijn gaat besluiten we de afdaling gewoon nog een keer of drie te doen. 

Nog nooit ben ik zo snel beneden geweest en heb ik hele stukken piste achter elkaar geboard zonder kramp in kuiten en voeten. Dit is de eerste vakantie dat ik langer in de lift zit dan dat ik over een afdaling doe.

Met het prachtige weer lunchen we iedere middag op het terras aan de piste en sluiten we de dag af met een schnaps op ons balkon in de zon. Heel vervelend allemaal!

De week is omgevlogen en inmiddels zijn we weer thuis met een berg vuile was. Maar ook met een dosis nieuwe energie, een stapel toffe foto’s en een lading fijne herinneringen. Op naar volgend jaar.

 

Steeds verder weg…

Posted on by

Op deze foto is mijn moeder net zo oud als ik nu ben. Wat ik echt een hele rare gedachte vind. We lijken zo veel op elkaar en tegelijk verschillen we als dag en nacht. Het moment dat deze foto gemaakt is herinner ik mij als de dag van gisteren. Ze wilde liever niet op de foto want haar haar zat niet goed, ze had geen make-up op en haar trui was vies. Ik ben blij dat deze foto toch gemaakt is. Het is namelijk een van de laatste foto’s waar we samen en ook nog eens lachend op staan. 

Ik ben nu bijna zo oud als mijn moeder was toen ze het leven niet echt meer zag zitten. Ze vroeg zich vaak af wat ze hier nog deed. Terwijl ik dagelijks mijn zegeningen tel en plannen aan het beramen ben voor “straks”, “morgen” en ook nog voor “later”. Onze situatie’s zijn totaal verschillend en daarom ook helemaal niet te vergelijken. 

De band met haar familie was niet om over naar huis te schrijven. Wat natuurlijk ook een reden had. Ze wist het maar het aanpakken en veranderen was lastig. Toen kwam er een tijd dat wij onze vleugels uitsloegen. Misschien maakten we in haar ogen beslissingen die ze niet had gewild voor ons. Wanneer we recht tegenover elkaar stonden wist ze diep van binnen dat elke beslissing die wij namen beter was dan hoe ze zelf in het leven stond. 

Met het verstrijken van de tijd werd het moederen over ons steeds minder. En dat was denk ik het kantelpunt voor haar. Wij waren haar ketting naar “het vaste land” dat wat ooit ook haar familie en haar leven was. Dat ankerpunt viel weg toen wij uit huis gingen.  

Ik sta op het punt een onzichtbare drempel te overschrijden die zij op deze leeftijd nooit heeft gekend. Midden in het leven staan en volop genieten van dat wat is. Hoewel er zeker overeenkomsten zijn. Ook ik ben (stief) moeder en zie mijn zoon opgroeien, ouder en wijzer worden. Werken en geld uitgeven. Zijn eigen beslissingen nemen. Kortom zijn vleugels uitslaan. 

De situatie is uiteraard weer compleet anders. Zoonlief komt hier wel eens vragen waar hij goed aan doet, om vervolgens zijn plan van aanpak bij te stellen. Of niet. Dat hij geregeld naar mij toe komt om te vragen wat ik ergens van vind, geeft mij het liefdevolle, soms aanzwengelende trotse gevoel, met hier en daar een “WTF- heb-je-in-je-hoofd-gehaald” moment. Wat mijn moeder ongetwijfeld ook had… 

Het doet pijn dat mijn tijd met mijn moeder steeds verder weg is. De echte tijd die we samen doorbrachten is zelfs nog langer geleden. We groeiden uit elkaar en ik ging mijn eigen weg.

Ik droom de laatste maanden heel levendig over haar. Soms zit ze alleen maar stil in een hoekje. Soms zie ik er niet eens maar is er een alwetend gevoel dat ze er wel bij is. Dan weer verteld ze mij hele verhalen. Ik zie ze stuk voor stuk als momentjes van ons samen en probeer het vredige gevoel bij het ontwaken zo lang mogelijk vast te houden.

Het geeft een troostend gevoel te weten dat ze nu op een plek is waar ze het fijner heeft. Ik hoop dat als ze naar beneden kijkt ze haar dochters het leven ziet leiden dat ze voor ons voor ogen had.

Let’s celebrate…

Posted on by

Terwijl een aantal collega’s de eerste week van het jaar lekker vrij waren bestonden die dagen voor mij gewoon uit werken. Mijn noeste arbeid werd verspreid over kantoor en thuis. De helft van Nederland was ook nog lekker vrij en dat zorgde voor de nodige rust aan de telefoon. Het waren heerlijke werkdagen. Ik kreeg taken lekker vlot af en kon op die manier mijn 2-do lijst achter elkaar afvinken. Alsof ik in een flow aan het werk was. Zelfs taken die stiekem al even lagen te wachten kon ik die week mooie afmaken. Hopelijk is dit een voorbode voor de rest van het jaar. 

Mijn weekend start met veel regen en veel te koud weer. Oké het is winter en dan hoort het dit weer te zijn. Maar als warmte liefhebber voel ik mij toch altijd een beetje ontheemd in deze natte en vieze dagen. Zowel de vrijdagmiddag en avond als de zaterdag bleef het maar regenen. Als ik zaterdagmiddag verkleumd van stal thuis kom is de warme douche een zaligheid. Veel tijd heb ik niet want tegen 17.00 uur worden we op het eerste feestje van het nieuwe jaar verwacht. Een nieuwjaarsreceptie bij mijn schoonouders. 

Het contrast met het troosteloze weer buiten en de gezellige sfeer binnen had niet groter kunnen zijn. Het is behaaglijk warm, er hangen sfeerlichtjes en overal staan kaarsjes. Hierdoor voel ik mij in een mum van tijd rozig worden. En dan heb ik nog niet eens van de champagne gedronken. Veel tijd om in mijn cocontoestand (niet te verwarren met corona toestand) te verkeren heb ik niet. Er zijn al familieleden binnen en niet veel later is de rest ook gearriveerd. 

We toasten met champagne op het nieuwe jaar en mijn schoonouders verklaren het buffet voor geopend. Er staat van alles en voor ieder wat wils. Onder het eten passeren de gebeurtenissen van het afgelopen jaar de revue. We halen herinneringen op aan lang geleden en praten over de plannen van dit nieuwe jaar. Zoals altijd gaan we later dan verwacht pas weer naar huis. 

Het tweede feestje van dit jaar heb ik direct de dag erna. Mijn zusje, al heel lang een volwassen vrouw, maar voor mij nog steeds mijn zusje, is jarig. Hoewel ze het niet echt viert maar wel een hele grote doos gebak in de koelkast heeft staan, zijn een aantal vrienden en familieleden welkom. Vroeg in de middag reis ik af naar Bergen op Zoom. Ik had wel naar haar verjaardag gevraagd maar niet expliciet laten weten dat ik kwam. Het was dus een (hopelijk) leuke verrassing toen ik opeens voor de deur stond.

Eenmaal daar snapte ik waarom de gebaksdoos zo vreselijk groot was. Er zaten maar een paar koeken in. Maar die hadden wel een doorsnee van een kleine 20 tot 25 cm, zo niet groter. Het waren de bekende “Groffen Koeken”. Of de “platte tiet” voor de doorsnee inwoners van Bergen. Tiet of niet, de smaak is super. De koek is groot, rond, gevuld met banketbakkersroom en afgewerkt met chocolade fondant. Mier zoet en zoveel lekkerder dan taart. Na deze “koek” eenmaal weggewerkt te hebben zat ik tot het avondeten vol. 

Ik ben bijtijds weer thuis zodat ik de avond rustig in kan luiden. Nog even een moment voor mijzelf voor de werkweek weer start. 

Dankbaarheid…

Posted on by

Na een korte nacht breekt de eerste dag van het nieuwe jaar aan. We hebben niks bijzonders op de planning staan. Geen afspraken of visites. Vandaag wil ik lekker relaxen en tussendoor de boel een beetje schoonmaken. In de ochtend app ik een aantal mensen met de vraag wat hun leukste moment van vorig jaar was. Om zelf antwoord te geven moet ik overigens ook even alle momenten de revue laten passeren. Sneller dan verwacht krijg ik berichtjes terug. Sommige hebben mooie, ontroerende en grappige dingen meegemaakt. Andere hebben van alles ondernomen maar kunnen niets bijzonders noemen. 

Een heel jaar is voorbij gegaan. 365 dagen, waarin ze van alles hebben ondernomen. Mensen ontmoet, naar evenementen en zelfs andere landen zijn geweest. Maar er sprong niets noemenswaardigs uit. Dit is tijd die als zand door je vingers glipt. Voorgoed voorbij en niet meer terug te halen. Als je dit laat gebeuren, neem je dan simpelweg genoegen met dat wat is?

Ik moest even bedenken wat mijn leukste moment van 2021 is geweest. We hebben best wat ondernomen en de tijd is voorbij gevlogen. Toen schoot mij het tevreden en voldane gevoel te binnen, dat ik had toen ik met mijn “koek en zopie” op de bank zat op te warmen na een heerlijke dag schaatsen.  

Onze wintersport in Oostenrijk ging helaas niet door, want Corona. Daarvoor in de plaats kwam de wintersport gewoon naar ons. Hernieuwde enthousiasme overspoelt mij als ik aan die week terug denk. Tijdens onze vakantie hadden we sneeuw en bevroren sloten. Maakten we winterwandelingen in onze eigen buurt. En stonden we na jaren weer eens op onze schaatsen. Drie dagen lang leefde ik mij, samen met familieleden en vrienden, uit op het ijs.

Die dagen gaven mij een kinderlijk gevoel van blijdschap. De maffe gesprekken die we hadden. Het geklauter over de vlonders omdat we perse een rondje om het eiland wilde schaatsen. Mijn nichtje en ik die probeerde over te stappen en achteruit te schaatsen. De ijshockeypuk die in het enige gat van het ijs belande en daar dus nog ergens op de bodem moet liggen. Het gevoel wordt versterkt als ik kijk naar de foto’s. De mooie blauwe lucht, het zonnetje en onze rode wangen van de kou. Alles en meer, voor altijd bevroren in die momenten op het ijs. 

Vorige week las ik bij Hoofdtaal een blog waar het bijhouden van dankbaarheid momenten besproken werd. Ik sluit mijn dag geregeld al af met met het doornemen van en reflecteren op wat er allemaal gebeurd is. Zelfs in sombere of verdrietige tijden. Vaak geeft dit mij rust en kan ik zaken makkelijker loslaten. Alleen schreef ik het nooit op en sta er daarna niet echt meer bij stil. 

Terugblikken en zien wat je gedaan, gevoeld of teweeg hebt gebracht in plaats van enkel maar najagen wat je graag wilt, zorgt voor meer dankbaarheid in je leven. Wat weer zorgt voor een tevreden gevoel. Wat weer zorgt voor een positievere mindset. Wat weer zorgt voor…  Kortom, je wordt een blijer persoon.

Een (nog) blijer persoon wil ik wel zijn. En wat is er nu mooier om met zo’n doel te starten aan het begin van een nieuw jaar? Een bijkomend voordeel: zo heb ik over 365 dagen een nog dankbaarder jaar om op terug te kijken.

Met familie en vrienden schaatsen op het ijs in de polder begin 2021

Familie weekend…

Posted on by

Begin oktober stond het familieweekend met mijn schoonfamilie gepland. Eigenlijk vorig jaar lente al, maar Corona-lockdown en dus verschoven naar herfst dit jaar. Met een groep van een kleine 40 man, was het een gezellige chaos. Het moet gezegd: die familie weet wel hoe ze uitjes moeten plannen en aankleden. De locatie: 6 huisjes bij Port Zelande. Waarbij Opa’s en Oma’s een huisje deelden. Neven en nichten met kleine kinderen samen zaten en ook de pubers hun eigen stek hadden. 

En dat laatste huisje was tevens het meest bezochte huisje. Neef J. had namelijk een heuse biertap(bar) geïnstalleerd. Er kon naar hartelust getapt worden. Dat liet niet alleen de jeugd zich een tweede keer zeggen. Aan het einde van het weekend kon je met de alcoholwalm die daar hing zo’n beetje alles desinfecteren. Het leek wel een kroeg.

De laatste keer dat wij mee waren was in 2013. De gemiddelde leeftijd van de kids was toen tussen de 6 en 10. Waarin een hoop om hen draaide. Dat was nu wel anders. De gemiddelde leeftijd nu is tussen 14 en 18. Die hebben hun ouders echt niet meer nodig voor vermaak. Nou, bijna niet meer. Want er moest nog wel ff getaxi’t worden naar een of andere “disco”, die voor hun op zaterdagavond in de planning stond. 

Iedere dag was er een activiteit gepland. Waarbij we de vrijdag, en dus het bijklets- en taarten eetmoment moesten overslaan. We kwamen pas op zaterdagochtend aan. Een hoop familie hadden we al een tijd niet meer gezien. Dat gold ook voor zoonlief. Toch was er direct een klik. Kamers en bedden werden geruild en nog voor de lunch stonden ze met elkaar pannenkoeken te bakken. 

De middag was gereserveerd voor de bodyslide. Een glijbaan van 8 meter waarbij je gelanceerd wordt in het water. In de lucht zwaai je nog even charmant naar de toeschouwers en daarna maak je een gracieuze duik. Ik daarentegen kwam als een zak aardappelen naar beneden. Maaide met wat ledematen in het luchtledige om vervolgens, heel onhandig, als een steen op het water te vallen. Kei leuk man!!

Na de glij- en valpartijen konden we vervolgens bijtanken op de bowlingbaan om bij terugkomst getrakteerd te worden op een BBQ die de opa’s al aan het voorbereiden waren. Nadat de pubers opgedoft en al vertrokken waren hadden wij hun huis voor ons “alleen”. Onder het genot van een hapje en een drankje kletsten we gezellig met iedereen bij en werden er herinneringen aan heel lang geleden opgehaald.

De volgende ochtend stond oom G. alweer vroeg aan de deur met verse broodjes en croissants. Helaas viel het blowkarten door de regen en geen wind in het water. Maar we konden wel een plek reserveren in de adventure dome, waar we in blacklight naar harte lust konden klimmen en klauteren.

Als afsluiting aten we de restanten taart, soep, broodjes en BBQ en ruimden met elkaar de huisjes op. Einde van de dag namen we afscheid. Hoewel mijn lichaam mij vertelde dat 2 dagen lang genoeg was vond ik het eigenlijk veel te kort. Ik had nog niet eens met iedereen bij kunnen praten en er was nog zoveel leuks te doen. 

Zo’n feestelijk weekend met zoveel mensen hakt er na 1.5 jaar “coronastilte” echt wel in. Ik heb een volle week nodig gehad om bij te komen. Familie bedankt voor deze mooie dagen. Enne, volgend voorjaar zien we elkaar “op het water”!!

Oostenrijks avondje…

Posted on by

Terwijl bijna iedereen al terug is hebben wij nog lekker twee weken vakantie. De eerste dag begint direct al goed. Eerder die week ontvingen we een uitnodiging van tante: “Kunnen jullie zaterdag ook? Dan maken we er een Oostenrijks avondje van!” Daar hebben we er iets te veel van moeten missen het afgelopen jaar dus onze toezegging volgt direct. Op zoonlief na, die een feestje met zijn maten had, was de groep zo goed als compleet. 

Een zomer- en een wintersportvakantie is ons door corona door onze neus geboord en ook de gezellige avondjes samen hadden we al heel lang niet meer met de complete groep gehad. We zagen elkaar zo nu en dan wel maar de groep is sinds vorig jaar zomer niet meer bij elkaar geweest. Omdat het (eindelijk weer) kan en ik het toch ook heel erg gemist heb, kijk ik er reikhalzend naar uit. 

Al bij binnenkomst sieren “Oostenrijkse” hapjes en drankjes de tafel. Laat dat maar aan tante over. Het is buiten 25 graden maar om vast in de stemming te komen proosten we met snaps en gurkentalhr. +25 of -10, bij de liefhebbers gaat dat er altijd wel in. Oostenrijkse koekjes, cakejes, pretzels, Mozart kuglen, het lag er allemaal. Het voelde een beetje als après-skiën na een dag op de besneeuwde berg doorgebracht te hebben.  

Tijdens de wintersportweek lunchen we altijd ergens op de berg. Bij een van de restaurants worden halve haantjes van het spit geserveerd. Niet dat ik dat lekker vind. Maar vriendlief des te meer. Steevast grijpt hij mis. Of ze zijn al op voor we boven zijn. Of ze zijn die week, om wat voor reden dan ook, niet leverbaar. Het is iedere keer wel wat. Dus ligt er deze avond kip op de BBQ. Maar we beginnen met een goulashsoep aangevuld met salade en aardappel rösti. Het enige wat ik nog mis is de kren (mierikswortel). Gelukkig maar!

Tussen het eten door halen we herinneringen op aan onze eerste vakanties samen. De eerste is inmiddels alweer 10 jaar geleden. Toen was de groep nog veel groter dan nu. Sommige momenten was ik alweer helemaal vergeten. Met leuke anekdotes word ik teruggevoerd naar dat ene moment. Sommige herinneringen staan op mijn netvlies gebrand. Dat waren echt hilarische momenten en de tranen lopen alweer over mijn wangen van het lachen. Een grap of val op de piste die bij toeval gefilmd is, of het per abuis afbreken van zoonliefs skistok. Een domme actie met het snowboard of het losklikken van andermans bindingen. Ach, je had er bij moeten zijn. 

Na het eten gaat de vuurtafel aan en onder het genot van koffie, ijs en nog vele andere versnaperingen maken we de avond vol. De sfeer, het eten en goed gezelschap is in ieder geval een heerlijke ontspannen start van onze “zomervakantie”. Maar door te praten over alle voorgaande vakanties krijg ik wel heel erg veel zin in een nieuwe vakantie.

Gelukkig is de wintersportweek alweer geboekt. Nu hopen dat Corona voldoende onder controle is dat we weer een volle week kunnen genieten in de bergen. Omdat we vorig jaar ook onze zomervakantie met elkaar hebben moeten annuleren hoop ik dat we die ook nog eens in kunnen halen. Binnenkort eens een datum prikken om te peilen of daar bij de rest ook (nog) interesse in is.

Een botsing met het verleden…

Posted on by

Gedesoriënteerd word ik wakker. In korte tijd ben ik meerdere keren in slaap gevallen. Niet even weggedommeld maar echt in slaap gevallen. In die korte tijd ben ik ook even abrupt weer wakker geschrokken. Iedere keer droomde ik over iets anders. Allemaal hadden ze 1 ding met elkaar gemeen. Vriendschap, familie en de dood. Het verdriet van het verlies van familieleden ligt achter mij. Maar soms botsen we onverwachts tegen elkaar op en het gevoel doorboort mij gewetenloos.  

Wanneer de sluier tussen de droomwereld en het ontwaken op zijn dunst is blijven de ervaringen het meeste kleven. Het is alsof al deze momenten, die waarschijnlijk maar enkele seconden hebben geduurd, echt gebeurd zijn. Mijn hele wezen lijkt daadwerkelijk daar aanwezig te zijn. Het is zo echt dat ik bij het ontwaken nog een vleug van de geur uit mijn dromen op kan snuiven. Het gevoel dat sommige gebeurtenissen in het leven onomkeerbaar zijn heeft zijn stempel voor de rest van de dag gedrukt.

Als ik voor een derde keer geschokt wakker word besluit ik niet opnieuw in slaap te vallen. Drie keer geconfronteerd te worden met het verleden en beseffen dat ze er niet meer zijn is genoeg! Ik spring uit bed en loop linea recta naar de badkamer. Stap half slaperig onder de douche om enigszins het leven in mijn eigen lichaam terug te krijgen. Inmiddels weet ik dat ik dit gevoel, dat als een beklemmende deken om mij heen gedrapeerd hangt, de rest van de dag met mij mee zal dragen. 

Contact met gene zijde vind ik af en toe ook best fijn. Alsof de draadjes met onze dierbaren toch niet helemaal doorgesneden zijn. Maar zij zijn er niet meer en ik moet verder. Daarom doe ik echt mijn best om de dromen daar te laten waar ze horen, uit mijn hoofd en op mijn kussen en mij te richten op de dingen in het heden. Dat lijkt nog niet zo makkelijk. Na mijn, soort van, verkwikkende douche loop ik toch als een kip zonder kop door het huis. Ik vergeet dingen en ben er gewoon niet helemaal bij. 

Ik blijf niet lang thuis dralen maar begeef mij naar de wei. Op de wei en tussen de dieren hangt altijd een andere vibe. Ze staan veel beter in het hier en nu en net als hen moet ik ook gewoon even aarden. Zoals simpel poepscheppen en paarden borstelen. Samen met een vriendin en haar paard maken we een wandeling door de polder. De zon en wind waaien mijn hoofd leeg. De gesprekken met haar voeren mij weg van het aangeslagen gevoel. Wat overblijft is weemoedigheid en nostalgie. 

Als ik thuis kom voel ik mij weer een beetje heel. Alsof mijn geest terug in mijn lichaam is geland. Een andere omschrijving heb ik er niet voor. Ik weet wel dat ik mij de resterende dag niet moet bezighouden met serieuze zaken of discussies. De bovenverdieping poetsen en schoonmaken is een beter idee. Simpel werk zonder al te veel nadenken geeft de geest wat lucht. Verder houd ik het bij het lezen van een boek voor de ontspanning en ’s avonds een kort bezoekje aan de boot. 

Gelukkig heb ik ze niet vaak, dit soort botsingen met het verleden. Maar als ik ze heb, dan hakt het er genadeloos in.