Tagarchief: vakantie

Sprookjesachtig mooi…

Posted on by

Het heeft heel de avond en nacht gesneeuwd. En niet die lullige kleine witte vlokjes die smelten zodra ze de grond raken. De vlokken die in Nederland meestal naar beneden vallen. Nee, dit is het echte werk. De sneeuw heeft zich als een dikke zachte deken over het hele landschap gedrapeerd. Als er in het dal al zoveel is gevallen, hoeveel zou er dan op de berg terecht zijn gekomen? Dat is de eerste gedachte die in mij opkomt als ik vanuit mijn slaapkamer naar buiten kijk. Ik kan mij bijna niet inhouden en voel mij als een kind dat op schoolreisje gaat. Uitgelaten en enthousiast. 

Maar eerst gaan we met de hele groep ontbijten. Het is half 8 als we aanschuiven in het restaurant en ons te goed doen aan al het lekkers. Ik eet veel te veel maar houd mijzelf voor dat het een actieve dag gaat worden. Zonder brandstof wordt het niks! Nog geen uur later staan we allemaal buiten, gehuld in onze warme sportieve kleding. Op naar de skilift voor onze eerste afdaling. 

Onderaan de lift nemen we afscheid van de twee tantes, die zichzelf vermaken in het dorp. Er volgt nog een groepsfoto en daarna gaan we naar boven. Het weer is wisselvallig. Zo nu en dan sneeuwt het. Dit houd eigenlijk heel de dag aan. Het maakt de winterse gedachte wel helemaal af. Het is heerlijk om het board weer aan mijn voeten te voelen. Hoewel het zicht af en toe wat lastiger wordt. Her en der boarden we namelijk letterlijk tussen de wolken door. De tweede dag is een lichte kopie van de eerste. Maar de zon laat zich nu wel af en toe zien. Een mooi voorbode voor de 3e dag. 

Die breekt sneller aan dan ik wil. Onderweg naar boven vergaap ik mij aan het mooie uitzicht. De zon zet alles, zoals altijd, in een ander perspectief. Boven is totaal niet te vergelijken met beneden. De sneeuw van de voorgaande nacht heeft alles bedekt en het heeft een dempend effect. Alles lijkt zachter en mooier. We zijn vroeg boven en zo’n beetje de eerste. De heren kiezen voor het stijle stuk maar dat sla ik graag over. Ik besluit het bospad te nemen. Aan het einde van de route komen beide stukken weer samen. Zodra ik de bocht om ben, ben ik helemaal alleen. 

Het enige geluid dat ik hoor is de knerpende sneeuw onder mijn board. Het liefst zou ik hier stil gaan staan om alles extra in mij op te nemen. Het is werkelijk prachtig. Het besneeuwde landschap strekt zich voor mij uit. De paden voor mij zijn nog onaangeroerd en de bomen zijn gehuld in een mooie witte deken. Kennen jullie het sprookje Narnia? Waarbij Lucy via de achterkant van een kledingkast in een ander land terecht komt? Zo voel ik mij ook. Dit is een compleet andere wereld. Magisch en betoverend.

Gelukkig mag ik hier nog een paar dagen vertoeven. Want de rest van de week, op de laatste dag na, is nog even magisch als die eerste dagen. De temperatuur loopt langzaam op maar de bomen zijn tot zeker dag 5 mooi wit en de bospaden goed begaanbaar. Dus neem ik iedere afdaling nog eens en nog eens en nog eens. Het is hier sprookjesachtig mooi!

Wel of niet …

Posted on by

“We weten nog niet of we meegaan…” of “We kijken wel of we nog kunnen boeken…”  of “Misschien, we weten het nog niet zeker…”. Allemaal antwoorden waar ik geen ruk mee kon. Maar die mij wel steeds de hoop gaven dat het geen definitief NEE was. Iedere keer als we elkaar zagen of spraken vroeg ik er naar. Iedere keer kreeg ik van mijn oom en tante het zelfde antwoord. “Geen idee, we zien wel, misschien…”

We gaan al jaren met elkaar op vakantie en de groep is gewoon niet compleet als niet iedereen er bij is. Op het laatste feestje dat we hadden zei mijn neefje spontaan dat ie ging kijken of het hem ging lukken vrij te nemen. Want tja, zo’n wintersportweek is toch wel heel tof! Maar van mijn oom en tante kreeg ik alleen een vaag antwoord zoals hierboven al omschreven.

Na die week bleef iedere vorm van communicatie uit. Ik dacht nog dat ie het misschien gezegd had in een dronken- of sentimentele bui. Of omdat ie mijn gezeik zat was, dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Ik hield op met zeuren en legde mij er bij neer dat dit een jaar zou worden met het kleinste groepje wintersporters ooit. Want zoonlief ging ook al niet mee.

Dit mocht de pret niet drukken en met de overblijvers bespraken we al wat we zouden gaan doen. Lekker boarden en skiën. Misschien zelfs een dagje naar een ander skigebied. Een middag met tante op stap die niet skiet. En uiteraard een paar keer relaxen in de sauna. Maar eerst moesten we nog op de plaats van bestemming zien aan te komen. 

De reis naar Oostenrijk, die rond 22.00 uur van start ging, verliep heel voorspoedig. Het was super rustig onderweg. De voorspelde regen en sneeuw bleef gelukkig grotendeels uit en er waren ook geen al te grote wegwerkzaamheden. Dit hebben we wel eens anders meegemaakt. Waar we ons wel de tandjes van schrokken was de hoge benzineprijs langs de weg. Na één keer tanken besloten we daarna alleen nog in de dorpjes naast de snelweg te gaan tanken.

Veel vroeger dan anders kwamen we op onze vaste vakantiestek aan. Neef en nichtje waren reeds gearriveerd en stonden vanuit de lobby naar ons te zwaaien. Iet wat stijf liepen we het hotel in. En daar stond Neefje-die-mee-zou-gaan-maar-niks-meer-liet-horen midden in de hal. “Surprise!!” Riep hij keihard. Voor ik het wist hing ik om zijn nek en kneep hem bijna fijn. Super tof!! Ik kon er maar niet over uit dat het hem gelukt was. De stinkerd had ons niks verteld.

Inmiddels waren we allemaal gearriveerd. Net toen we het ons in de lobby gemakkelijk wilden maken in afwachting van de sleutel van de kamer, stond ons nog een verrassing te wachten. Oom en tante kwamen tevoorschijn. “Surprise!!!” Werd er weer geroepen. Nu kon ik mij niet meer inhouden. Ik vloog ze beide om de hals en moest er zelfs een traan van blijdschap van laten. Al die tijd wisten ze al dat ze mee zouden gaan maar vonden het te leuk om ons voor de gek te houden. Ze moesten wel ruim voor ons aanwezig zijn zodat ze ons konden verrassen. En dat is meer dan gelukt!!

De voorbereidingen…

Posted on by

Terwijl ik nog wat nieuwe ideeën voor een project aan het uitwerken ben en tegelijk een handleiding aan het dichten ben voor een collega, tikt de tijd gestaag door. Daarmee komt ook mijn vakantie met rasse schreden dichterbij. Mijn collega roept iets in de trant van: “Zo, je zou maar met vakantie gaan deze week?!” Ik hoor het zinnetje aan en opeens realiseer ik mij dat ik inderdaad binnen een paar dagen al weg ben. 

Natuurlijk wist ik wel dat ik met vakantie zou gaan en de voorbereidingen waren links en rechts ook al getroffen. Zo waren onze ski’s en board reeds gewaxt. De kleding, schoenen en andere wintersportattributen hadden we het weekend er voor van de vliering gehaald. Maar de koffer moet nog wel ingepakt en ook Draak moet nog weggebracht worden naar zijn vakantie adres.   

Daarmee begint dus feitelijk mijn eerste vakantiedag. Het inpakken van de spullen en het wegbrengen van Draak. Dat mij meestal een klein beetje een weemoedig gevoel geeft. Alsof ik “zomaar” afstand van hem doe. Maar Draak is net als voorgaande jaren in goede handen. En is inmiddels helemaal thuis op zijn vakantieadres. 

Gelukkig komt het niet vaak voor maar nu toevallig wel. Van die onverwachte zaken die je er eigenlijk niet bij kunt hebben. Zoiets als: “Heb jij mijn skisokken toevallig gezien?? En weet je misschien waar mijn handschoenen zijn?” Spullen die normaal gesproken een vaste plek hebben. Maar daar nu dus niet liggen. 

Irritant!!! Want waarom liggen deze spullen niet op hun gebruikelijke plek? Nu ben ik eerst een uur lang alle kasten, tassen en verborgen ruimtes af aan het zoeken om tot de conclusie te komen dat zoonlief alles met de kerstvakantie geleend heeft voor zijn skivakantie. Grote kans dat het nog bij hem ligt. Na wat bel- en appwerk zijn sokken en handschoenen gelukkig weer boven water. Terug naar de “zenmodus” en de tassen kunnen verder worden ingepakt.  

Voor we alles zo efficiënt mogelijk in de auto plaatsen, want we hebben dit jaar geen skibox op het dak, moeten we eerst Draak wegbrengen. We mogen in onze handjes knijpen dat er lieve mensen zijn die hun huis en haard ter beschikbaar stellen. Draak is nog geen meter over de drempel en praat al honderd uit. Hij voelt zich helemaal op zijn gemak. Wanneer zijn verblijf, in het midden van de kamer met uitzicht op het parkje, gereed is kan hij niet wachten om zijn intrek te nemen. Hij begint direct met poetsen en eten en roept daarna: “Daaaag, Doei!!!” Met andere woorden: Ga maar lekker weg!!

Een aantal taken op de to-do-lijst kan ik inmiddels afstrepen. Met iedere vink die ik zet voel ik een laagje “dat-moet-ook-nog” wegvallen en het vakantie gevoel groeien. We halen nog wat boodschappen voor de heenreis want we rijden in de nacht naar onze plaats van bestemming. De ervaring heeft ons geleerd dat er dan niet veel open is. Als we alles in huis hebben rijd ik naar stal om Poownie gedag te zeggen. 

Ik geef mijn grote harige vriend nog een flinke poetsbeurt, een lekkere emmer met voer en een grote knuffel. Ook voor hem wordt deze week goed gezorgd. Als ik hem daarna tevreden tussen zijn maten in de paddock terug zet kan ik alles loslaten. Met een afgevinkte lijst rijd ik terug naar huis. Nu kan de vakantie echt beginnen… 

Round 2…

Posted on by

Vriendlief mocht de locatie voor de tweede vakantieweek uitzoeken. Onze uitvalsbasis voor die dagen werd “old school” Renesse. Iets met jeugdherinneringen en zeilkampen uit drie levens terug. Ons verblijf: een hotel met alles er op en eraan. Het zou nog even spannend worden of ik het met mijn rug wel zou gaan redden. De pijn was dusdanig gezakt dat we er in ieder geval naar toe konden. De (actieve)planning moesten we wel een beetje omgooien. Blowkarten en quadrijden werden daarom van het menu geschrapt. 

Er was heel veel regen voorspeld, maar ook deze week vielen we, net als bij de eerste week, met onze neus in de boter. Na aankomst schoven we eerst een lekkere kibbeling naar binnen om daarna door te rijden naar het strand. Het wolkendek brak open en de zon stond ons al op te wachten. Omdat we het niet hadden verwacht, maar wel stiekem gehoopt, hebben we er extra van genoten. We wisselende het liggen en zitten af voor pootje baden in de zee. Tot laat in de middag verbleven we op het strand waar we het langzaam vloed zagen worden. 

We keerden terug naar ons hotel voor een snelle douche voordat we naar het gezellige “centrum” van Renesse, dat bestaat uit 1 hele winkelstraat, terugkeerden om ons daar te goed te doen aan de verse Zeeuwse mosselen. Vriendlief dan, ik koos voor iets smakelijkers… Over het toetje waren we het wel eens, vers Italiaans schepijs zodat we ondertussen de benen even konden strekken. En het moet gezegd, tot nu toe de lekkerste ijssalon die ik in jaren tegengekomen ben. 

De avond liet al snel van zich horen en ook langs het water viel er, op wat vissersbootjes na, niet veel meer te zien. Gelukkig stond er een relaxte avond op het programma. En eenmaal uitgebuikt brachten we een bezoek aan de sauna. Daar werd ik echt heel blij van. Mijn rug, die aardig wat te voortduren heeft gehad, ook. 

Dag twee bleek weer een mooie en warme dag. Prima weer om iets te ondernemen. Maar eerst een uitgebreid ontbijt in het restaurant. Vervolgens reden we naar Neeltje Jans. Tijdens de geschiedenislessen op school wel ooit besproken maar ik was er nog nooit geweest. Na de watersnoodramp van ’53 is de Neeltje Jans een werkeiland geworden als onderdeel van de Oosterscheldekering. Nu is het een informatie en “attractiepark” waar je rondleidingen kunt krijgen. Misschien dat ik er ooit nog eens een blog aan wijd. We sloten ons bezoek af met een rondvaart langs de Oosterscheldekering.

Aan het einde van de middag trokken we nog wat baantjes in het zwembad. De zon was verdwenen en de wind iets opgetrokken. Buiten was daarom geen optie meer. Maar er was gelukkig ook een verwarmd binnenbad. Daar werd mijn rug weer blij van. In de avond reden we naar het dorp waar we ons wederom culinair hebben laten verwennen. 

De regen die al twee weken voorspeld was kwam op dag drie in volle hevigheid naar beneden. Verwacht maar niet gehoopt. Ons ontbijt werd een brunch en lekker uitgebreid en op het gemak namen we plaats in het restaurant. We vulden de rest van de dag met het kijken naar mooie huizen en een bezoek aan een van de omliggenden centrums voor we op huis aan gingen. 

Ga je mee?

Posted on by

Onze vakantie kwam met rasse schreden dichterbij. Het liefst hadden we een week in een strandstoel op een van de Canarische Eilanden doorgebracht maar met alle ellende in de wereld en het gezeik bij de vliegvelden verging de zin al snel. Dus besloten we de toerist in eigen land uit te hangen en voor twee verschillende locaties en hotels te kiezen. Want ook hier in Nederland is voldoende te zien en te beleven. 

De eerste bestemming mocht ik uitkiezen. Dat werd Limburg met een aantal overnachtingen op het landgoed van een kasteel. Ik vind het tof om rond te dwalen door een historie van pracht en praal. Een plek waar zich heel veel heeft afgespeeld, maar waar ik nooit wat van heb meegemaakt. Nu loop ik door oude gangenstelsels. Heb ik vanuit de torenkamer zicht op de omgeving. Flaneer ik door de kasteeltuin en dineer ik in een balzaal waar ooit feesten werden gegeven (of mensen werden vermoord, geen idee) De toegangsweg waar ooit ridders met paarden galoppeerden bewandel ik nu zelf en ik loop onder de poort door die in woelige tijden werd afgesloten (of wanneer het bedtijd was, geen idee…).  Kortom ik laat de geschiedenis voor mijn ogen tot leven komen alleen door hier te zijn. 

Toen we aan ons haute cuisine diner zaten, want dat leek mij zo leuk op deze locatie, vroeg ik mij af of de andere gasten om ons heen bij het meubilair hoorden of gewoon, net als wij, gasten waren?! Uit welk deel van de geschiedenis stammen die?! Op een ander stel na, waren wij de jongste van het hele gezelschap. Het mocht de pret niet drukken. Wij genoten tot op zekere hoogte van onze maaltijd. Eerlijk is eerlijk, wat ons geserveerd werd zag er werkelijk prachtig uit. Maar de hoeveelheid en smaak daar valt over te twisten. Ik ben gastronomisch niet goed onderlegd en misschien komt het daardoor dat ik de slogan: “Voor de echte fijnproever” een beetje verkeerd geïnterpreteerd heb. Wij waren in ieder geval blij dat we maar voor een luxe diner hadden gereserveerd. 

Het verblijf was verder echt fantastisch. Onze kamer super ruim en direct gelegen naast de befaamde toegangspoort. De oude van dagen hielden het al vroeg voor gezien dus last van feestgangers hadden we niet. De serene rust hing al die tijd als een fijne deken over het hotel en onze “voortuin”. Die overigens was voorzien van een fonteintje en zitjes met kussens. Speciaal voor de oudjes, of de koukleumen zoals ik, met fijne zachte fleeceplaids. Zo konden we gezellig daar een drankje doen en al babbelend en lezend de avond relaxed afsluiten. 

Verder deden we wat de gemiddelde toerist in Limburg doet. Lekker shoppen. Wandelen door het mooie Valkenburg waarbij we dit keer de grotten over sloegen. Bezochten nog een ander kasteel en reden rond in dit mooie landschap. Op aanraden gingen we naar Gaia Zoo in Kerkrade en genoten we van het uitzicht op het toeristische Drielandenpunt. Verder hebben we ons heel veel laten verwennen door uit eten te gaan.

Aan alles komt een eind en ik vond het jammer dat we maar voor een paar dagen geboekt hadden. Deze omgeving is zo mooi en verdiend meer tijd om bezocht en gezien te worden. Daarom laat ik Limburg gewoon op mijn lijstje staan. Voor een volgende keer. 

Buitengewoon fantastisch…

Posted on by

Dit is echt mijn meest onvoorbereide wintersport ever! Normaal volg ik een lesje. Bezoek ik een indoor skiberg of ben ik druk met het uitwerken van een eigen sportprogramma. Alles om maar zo optimaal mogelijk van die ene week in de bergen te kunnen genieten. Dit jaar ging ik er van uit dat onze wintersport, net als vorig jaar, vanwege corona niet door zou gaan. Maar toen kregen we groenlicht en was het al een soort van te laat om nog echt iets te kunnen doen. Ik waxte mijn board, wat tot dan toe mijn enige echte voorbereiding was en hoopte er maar het beste van.

Het duurt even voor ik in de vakantiestemming kom. Sommige mensen zouden het vakantiestress noemen. Toen Draak ons vanaf zijn vakantie-adres volmondig “dag” en “doei” toeriep en ik Poownie voor een laatste keer een aai over zijn hoofd had gegeven, kon ik echt mijn koffers in de auto schuiven. De voor mijn gevoel eeuwig durende rit naar Oostenrijk start rond 21.30 uur. De rest van de familie is al zeker een uur aan het rijden en wacht ons op zodra we bij het hotel aankomen.

Als we de grens bij Kufstein oversteken worden we begroet door sneeuw. Sneeuw langs de kant van de weg en sneeuwval uit de lucht. Kijk, dat begint alvast goed. De hele week is er Kaiserwetter voorspelt. Witte pistes, blauwe lucht en de juiste temperatuur. Wanneer we ’s middags naar de piste lopen om boards en ski’s weg te brengen naar de lockers genieten we hier alvast van. Wat een zaligheid om hier na twee jaar weer te zijn. 

De eerste echte skidag breekt aan. Toch wat onwennig besluit ik er, samen met mijn nichtje en oom, op het middenstation uit te gaan. De rest gaat door naar boven en zien we na de eerste afdaling weer terug ergens op de berg. We starten op een relatief rustige piste. Zowel wat mensen betreft maar ook qua afdaling. Dit is er een uit mijn favorieten. Soms is het handig om bekend te zijn met je omgeving. 

Mijn zorgen over mijn techniek en houding zijn zo onterecht geweest. Een jaar niet op wintersport heeft mij goed gedaan. Met gemak kom ik naar beneden. De rest van de vakantie kan ik alleen maar genieten van zo’n beetje iedere afdaling die ik maak. Door het zalige weer is het geen straf om in de stoeltjeslift te zitten. Waar overigens de meest gekke gesprekken gehouden worden (Gerritje meets Coentunnel voor “insiders” 🤣). En omdat het allemaal zo fijn gaat besluiten we de afdaling gewoon nog een keer of drie te doen. 

Nog nooit ben ik zo snel beneden geweest en heb ik hele stukken piste achter elkaar geboard zonder kramp in kuiten en voeten. Dit is de eerste vakantie dat ik langer in de lift zit dan dat ik over een afdaling doe.

Met het prachtige weer lunchen we iedere middag op het terras aan de piste en sluiten we de dag af met een schnaps op ons balkon in de zon. Heel vervelend allemaal!

De week is omgevlogen en inmiddels zijn we weer thuis met een berg vuile was. Maar ook met een dosis nieuwe energie, een stapel toffe foto’s en een lading fijne herinneringen. Op naar volgend jaar.

 

Oostenrijks avondje…

Posted on by

Terwijl bijna iedereen al terug is hebben wij nog lekker twee weken vakantie. De eerste dag begint direct al goed. Eerder die week ontvingen we een uitnodiging van tante: “Kunnen jullie zaterdag ook? Dan maken we er een Oostenrijks avondje van!” Daar hebben we er iets te veel van moeten missen het afgelopen jaar dus onze toezegging volgt direct. Op zoonlief na, die een feestje met zijn maten had, was de groep zo goed als compleet. 

Een zomer- en een wintersportvakantie is ons door corona door onze neus geboord en ook de gezellige avondjes samen hadden we al heel lang niet meer met de complete groep gehad. We zagen elkaar zo nu en dan wel maar de groep is sinds vorig jaar zomer niet meer bij elkaar geweest. Omdat het (eindelijk weer) kan en ik het toch ook heel erg gemist heb, kijk ik er reikhalzend naar uit. 

Al bij binnenkomst sieren “Oostenrijkse” hapjes en drankjes de tafel. Laat dat maar aan tante over. Het is buiten 25 graden maar om vast in de stemming te komen proosten we met snaps en gurkentalhr. +25 of -10, bij de liefhebbers gaat dat er altijd wel in. Oostenrijkse koekjes, cakejes, pretzels, Mozart kuglen, het lag er allemaal. Het voelde een beetje als après-skiën na een dag op de besneeuwde berg doorgebracht te hebben.  

Tijdens de wintersportweek lunchen we altijd ergens op de berg. Bij een van de restaurants worden halve haantjes van het spit geserveerd. Niet dat ik dat lekker vind. Maar vriendlief des te meer. Steevast grijpt hij mis. Of ze zijn al op voor we boven zijn. Of ze zijn die week, om wat voor reden dan ook, niet leverbaar. Het is iedere keer wel wat. Dus ligt er deze avond kip op de BBQ. Maar we beginnen met een goulashsoep aangevuld met salade en aardappel rösti. Het enige wat ik nog mis is de kren (mierikswortel). Gelukkig maar!

Tussen het eten door halen we herinneringen op aan onze eerste vakanties samen. De eerste is inmiddels alweer 10 jaar geleden. Toen was de groep nog veel groter dan nu. Sommige momenten was ik alweer helemaal vergeten. Met leuke anekdotes word ik teruggevoerd naar dat ene moment. Sommige herinneringen staan op mijn netvlies gebrand. Dat waren echt hilarische momenten en de tranen lopen alweer over mijn wangen van het lachen. Een grap of val op de piste die bij toeval gefilmd is, of het per abuis afbreken van zoonliefs skistok. Een domme actie met het snowboard of het losklikken van andermans bindingen. Ach, je had er bij moeten zijn. 

Na het eten gaat de vuurtafel aan en onder het genot van koffie, ijs en nog vele andere versnaperingen maken we de avond vol. De sfeer, het eten en goed gezelschap is in ieder geval een heerlijke ontspannen start van onze “zomervakantie”. Maar door te praten over alle voorgaande vakanties krijg ik wel heel erg veel zin in een nieuwe vakantie.

Gelukkig is de wintersportweek alweer geboekt. Nu hopen dat Corona voldoende onder controle is dat we weer een volle week kunnen genieten in de bergen. Omdat we vorig jaar ook onze zomervakantie met elkaar hebben moeten annuleren hoop ik dat we die ook nog eens in kunnen halen. Binnenkort eens een datum prikken om te peilen of daar bij de rest ook (nog) interesse in is.

Pauze…

Posted on by

Even niet met stukken tekst bezig zijn of mijzelf de verplichting opleggen iets te plaatsen en vooruit te werken, besloot ik een blogpauze in te lassen. Het klinkt wel zwaar he? “Verplichting” “vooruitwerken”. Af en toe is het goed om even afstand te nemen van wat je doet. Ook van de dingen die je leuk vind. Meestal krijg je daar juist nieuwe inspiratie door en wordt je weer lekker creatief. 

Dus, met dat in mijn achterhoofd sloot ik mijn blog begin juli af. En vandaag, op 1 augustus start ik hem weer op met een terugblik op de afgelopen maanden. 

Door de vele regenval in mei heb ik soms het gevoel dat ik de lente heb overgeslagen. De wei was nog niet begaanbaar want alles was een grote modderpoel. Weg met de boot ging ook niet want regen. Wel aten we een aantal keer aan boord. Gewoon om het vakantiegevoel te vieren en er toch even uit te zijn. Poownie werd 27 en ik bezocht samen met Oom B. een steenuilenhut in België om foto’s te maken. Dit was een fantastische ervaring. Overigens waren dat de enige foto’s die ik tot dan geschoten heb. Het hele jaar is mijn camera zijn tas niet uit geweest. 

We starten juni met een week vrij. Gewoon even niks doen, uitslapen en onthaasten. De weergoden zijn ons goed gezind. Na een maand van regen en vies weer worden we zowaar getrakteerd op warme dagen en volop zon. Niet zo gek dat we veel tijd doorbrengen op het water. Ik maak zelfs een early bird rondje met de sup.

Ik spreek af met oom R. die ik al ruim 35 jaar niet echt meer gezien of gesproken heb. Zo gaat dat soms in het leven. Ieder gaat zijns weegs. Maar nu hadden we een paar uur samen en onder het genot van wat te drinken en te knagen hebben we heel wat bijgekletst. Het blijkt dat we redelijk wat overeenkomsten hebben. We staan op sommige punten het zelfde in het leven. Terugkijkend was het een fijne avond.

De tijd tikt gestaag door en daarmee start plots de maand juli. De paarden staan vanaf nu eindelijk dag en nacht op de wei. Dat betekend iets meer rust en vrijheid. Onze nieuwe wei is echt mega groot en het is een heerlijk gezicht als je de kudde zo ziet grazen. Ze waren er echt aan toe. Ik ook trouwens. 

Gelukkig komt de voetbal ook weer op gang. De eerste oefenwedstrijden in aanloop naar een nieuw seizoen zijn reeds geweest. Ik had het nooit verwacht te zeggen, maar ik heb dit zo vreselijk gemist!! Ik was daarom ook maar wat blij dat ik weer langs de lijn mocht zitten met mijn camera. 

De eerste twee wedstrijden heb ik inmiddels op de foto gezet. Dat was, na bijna een jaar niet gefotografeerd te hebben, toch wel even schakelen. De snelheid, het licht, de instellingen. Ik ben niet geheel ontevreden over het resultaat. Maar laten we het er maar op houden dat ik ook wat “oefenwedstrijden” kan gebruiken.

Schrijver Robert Galbraith heeft een aantal leuke verhalen neer gepend. Dus hield ik een leesmarathon en las alle vijf de delen in een maand weg. Maar daarover later meer. 

Al met al een rustige periode om op terug te kijken. Ik ben heel benieuwd of dit zich de rest van het jaar zo voortzet. De tijd zal het leren… 

Waar ben je lyrisch over?? 

Posted on by

Bij het opruimen van mijn bureau kwam ik een oude agenda tegen. Het was zo’n A4 model met voor iedere dag van de week een vraag. Ik weet nog dat ik hem heel enthousiast bestelde. Want nu had ik altijd inspiratie voor mijn blog. De agenda heb ik welgeteld een hele maand mee op sleeptouw genomen. Daarna verdween hij in mijn bureaula. Want, te groot. Het beantwoorden van de vragen hield na week drie al op.

Maar goed, ik was dus aan het ruimen geslagen en kwam dit boekwerk weer tegen. Ter inspiratie liet ik mijn vingers langs de bladzijdes glijden. Ik stopte halverwege en de vraag van de dag luidde: Waar ben jij helemaal lyrisch over? 

Dat is nog eens een leuke vraag om te beantwoorden. Ik ben zo’n beetje lyrisch over alles wat ik doe. Want bijna alles is leuk. Maar er is een onderwerp dat er met kop en schouders boven uitsteekt en dat is de wintersport. 

Als zomermens was het niet in mij opgekomen om op wintersport te gaan. Dat gedoe op een koude berg leek mij drie keer niks. Het is mijn tante geweest die met haar liefde voor de sport en de witte bergen mij zover heeft gekregen om met hen mee op wintersport te gaan. Ze was in feite de grondlegger voor deze specifieke week waar ik ieder jaar reikhalzend naar uitkijk. Inmiddels nog meer dan mijn zomervakantie. 

Het begint namelijk al met de reis er naar toe. Voor zover ik dit meekrijg, want we reizen ’s nachts. De eerste 800 km is wat saai, maar de laatste 1.5 uur van de reis doet het hem. We zien de zon aan de horizon opkomen. Het landschap veranderd gaandeweg. Van saai grijs asfalt naar witte dekens (als we geluk hebben) langs de weg en bergen. De wetenschap dat we familieleden snel zullen zien gevolgd door een gezamenlijk ontbijt doet de vermoeidheid van de reis tijdelijk vergeten. 

Rond 09.00 uur begint ons board en skiavontuur. We gaan vaak in kleinere groepjes uiteen. Zo kan iedereen doen wat ie leuk vind en ontmoeten we elkaar weer aan het begin van de middag om bij een van de vele restaurants op de berg te lunchen. Daarna volgen nog wat afdalingen. Einde van de middag is er tijd voor een gezamenlijke activiteit zoals shoppen, de bierbrouwerij bezoeken, zwemmen of ontspannen in de sauna.

De sfeer is zo anders dan thuis. Zelfs als er in het dal geen sneeuw ligt, alles groen en goed begaanbaar is voelt het anders. De omgeving en de bergen geven mij het gevoel alsof ik daadwerkelijk uit mijn eigen wereld ben gestapt. De witte besneeuwde afdalingen zorgen er voor dat alles er ook nog eens compleet anders uitziet. Het uitzicht vanaf de berg, de dorpjes aan de voet van de berg, de witte boomtoppen…  Dat gevoel is magisch. Nergens kan ik zo “ontsnappen” aan mijn leven dan daar. Het is alsof ik een week lang in een bubbel van alleen maar plezier leef. Plezier en lekker eten!!

De lichamelijke inspanning op de berg zorgt ook nog eens voor ontspanning in mijn hoofd. Neem daar de ongedwongenheid met familie, het lekkere eten en leuke dingen doen bij en je snapt waarom ik hier zo lyrisch over ben. Helaas gaat het dit jaar niet door. Maar volgend jaar zijn we zeker weer van de partij. 

 

Het zit er weer op…

Posted on by

Zou het niet handig zijn wanneer de “transporter” uit Star Trek eens in het echt uitgevonden wordt? “Beam me up Scotty”. Geen files, geen ergernis en geen 9 tot 10 uur durende autorit naar je vakantiebestemming. Maar goed, we hebben het weer overleefd, zowel heen als terug. Dit jaar hebben zoon en ik van plek geruild. Hij voorin en ik achterin. Ondanks de rit zat ik er prima in mijn eigen knusse hoekje. Beetje lezen en slapen afgewisseld door mee blèren met de muziek en neurotisch naar buiten staren.

Rond de klok van 07.00 uur kwamen we aan op onze vaste wintersport stek. Dit keer eens niet als eerste. Toen onze vakantie groep eenmaal compleet was, werd het tijd voor ontbijt en koffie. Veel koffie, want de kamer liet nog even op zich wachten. De wachttijd werd gebruikt voor het doen van wat boodschappen, relaxen in de zon en veel bijpraten met elkaar. 

Neef en zoon deelden samen één kamer in plaats van een slaapplek bij de ouders. De kamer werd in notime omgetoverd tot een soort van mancave, met hier en daar een kleine aanpassing om de kamer zo optimaal mogelijk te kunnen gebruiken. Ze konden in ieder geval lekker doen en laten waar ze zin in hadden. Ik kan je zeggen dat het ook voor ons erg relaxed was.

De eerste dag doen we niet veel. Eerst eens bijkomen van de reis. Daarna volgt al snel het boodschappen doen, ski’s en boards wegbrengen naar de lockers bij de piste. De actieveling gaat zwemmen en de ander pakt een sauna’tje. Maar dan breekt automatisch dag twee aan. Die dag vind ik altijd bijzonder! Het heeft keer op keer iets magisch, wanneer de gondel je voor de eerste keer die week naar de bergtop brengt. Soms trek je door flarden van wolken heen. Je ziet de sneeuw op de boomtakken links en rechts van je liggen. Als je naar beneden kijkt zie je de pistes onder je terwijl de zon de bergtoppen aan de overkant belicht. 

Dan is er ook de eerste afdaling van de week. De spanning of ik nog wel weet hoe het moet, veranderd al snel in het vrije kinderlijke gevoel dat ik krijg als ik naar beneden board. De koude wind die ik langs mijn gezicht voel en mijn ogen doet tranen deert mij niet. Ik kom met een grote glimlach aan bij de rest van de groep, want toegegeven, ik ga nog steeds niet als een roadrunner van de berg. 

De hele vakantie heb ik mij zo kinderlijk blij en mega ontspannen gevoeld. Deze vakantie heeft echt alle voorgaande overtroffen. En wat was ik blij met mijn zelf gewaxte board! Op dag drie heb ik hem nog een keer onder handen genomen en kwam de rest van de vakantie prima van de berg. 

De wintersport voelt, nog meer dan de zomervakantie, aan alsof ik in een bubbel leef en van de “buitenwereld” afgesloten ben. De berg, het idyllische dorp, waar altijd iets te doen is, het (veel te) lekkere eten en het goede gezelschap. Alsof de rest van de wereld er niet is en alleen alles in die ene bubbel er toe doet. 

Inmiddels zijn we alweer bijna drie weken terug en nog steeds teer ik op de energie van deze geweldige week. We hebben flink geboft. Des te meer omdat de skigebieden in verband met corona nu zo’n beetje allemaal gesloten zijn…

 

 

***