Het is alweer even geleden dat er iets over boeken op mijn blog verscheen. Ik heb redelijk wat gelezen maar veel van die boeken waren wat gewoontjes. Sommige verhalen heb ik zelfs half geskipt en er zijn zelfs boeken die ik na de eerste paar hoofdstukken gelezen te hebben, heb weggelegd. Het verhaal trok mij toch niet zoals ik had verwacht, of misschien had gehoopt. Gelukkig zijn er ook zat boeken die het verdienen om in de spotlights te verschijnen. Omdat ze zo fijn, spannend, mooi of ontroerend geschreven zijn.
Lichter dan ik, geschreven door Dido Michielsen, is zo’n boek. Een ontroerend maar oh zo’n verdrietig geschreven verhaal. Vanaf het eerste hoofdstuk werd ik meegevoerd naar het Nederlands Indie rond 1850. Het verhaal gaat over Isah, een meisje dat opgroeit in de Kraton, het vorstenverblijf van de sultan in Djokja, waar haar moeder batikster is. Isah komt er voor het eerst achter dat niet alles is wat het lijkt, als haar vriendinnetje, Karsinah de prinses, haar aapje opeist.
“Na een paar jaar wordt Karsinah uitgehuwelijkt aan een veel oudere man die al vele vrouwen heeft. Wanneer Isah’s moeder ook een plan uitstippelt om Isah uit te huwelijken voor een beter leven dan zijzelf gehad heeft, besluit ze weg te lopen van huis.
Ze gaat een relatie aan met een Gey, een Hollandse militair en wordt zijn njai, wat zoiets betekend als een huishoudster, slavin, minnares en moeder van de verwekte kinderen. In eerste instantie verloopt haar leven bijna vlekkeloos en is Gey de man met wie ze hoopt te trouwen. Maar hij heeft hele andere plannen. Hij vertrekt terug naar Holland en laat haar met hun twee kinderen achter. Voor hij vertrekt treft hij een regeling met een bevriend stel.
Om haar kinderen niet kwijt te raken stemt ze in om haar dochters door hen te laten adopteren. Ze mag in hun leven blijven als ze baboe, de kindermeid, wil worden. Daar staat echter één eis tegenover. Ze mag niet laten merken dat ze hun moeder is… ”
Voor mijn moeder, mijn oma, mijn overgrootmoeder en alle moeders van wie wij de naam niet kennen …
Het voerde mij mee naar een tijd, lang vervlogen en ver hier vandaan. Terwijl mijn eigen roots daar toch ook voor een deel liggen. Misschien dat het daarom wel zo’n indruk heeft gemaakt. Het boek staat vol met Bahasa. Sommige herkende ik, maar veel niet. Toch stoorde het geen moment. Uit de tekst is namelijk prima op te makken wat er bedoeld wordt. Achterin het boek tref je een woordenlijst met de betekenis in het Nederlands.
Het verhaal heeft “maar” 214 bladzijdes en wordt verteld vanuit het oogpunt van de oorspronkelijke bewoonster van het land. Dit is tevens Dido’s eerste roman, geïnspireerd op het leven van haar betovergrootmoeder en talloze inheemse vrouwen zoals zij.
Dido weet het verhaal goed tot leven te wekken. Ik zat er midden in en las het in twee dagen uit. Ook al wordt aan het begin een en ander al min of meer weggegeven, toch hoopte ik dat het Isha lukt om haar zoektocht en haar leven tot een mooi einde te volbrengen. Of en hoe het haar lukt moet je zelf gaan lezen, want het boek is zeer zeker een aanrader!!
het door ging en werden we om 18.00 uur verwacht in Gorinchem. Toen we aankwamen waren ze al bezig met het “opblazen” van de grootste ballon van de wereld waar rond de 27 personen in mee zouden gaan. Daar leek onze ballon, die er naast lag en met 13/14 man zou vertrekken, een kleintje bij. Voordat de ballon goed en wel stond kregen we eerst de “instap” instructies. De mand lag nu nog op zijn kant en in ieder compartiment moesten alvast twee mensen zitten voordat de luchtballon overeind stond. Dus vriendlief en ik kropen op onze knietjes de mand in en lagen te wachten tot de mand rechtop zou komen te staan. Binnen een paar minuten was de luchtballon er klaar voor en kwam hij langzaam van de grond. De overige passagiers kregen de opdracht er ook in te klimmen. Toen de piloot goed en wel aan boord stond en iedereen een plekje gevonden had werd de ballon van meer warme lucht voorzien. Door de enorme ballon naast ons werden we een stuk opzij geschoven, wat iets weg had van een kermisattractie. Volgens onze piloot, Alex, hoorde dat er allemaal bij. Toen we een meter van de grond waren, de ballon zijn eigen ruimte had gevonden en de kabel waarmee de ballon vast zat aan de auto helemaal strak stond, gaf Alex een ruk aan de quick. We waren helemaal los van de grond en stegen in rap tempo hoger en hoger. Nog even zwaaiden we naar zijn “grote broer” die inmiddels ook al klaar stond voor vertrek.
Het zicht was adembenemend. Links van ons zagen we nog een ballon van Greetzz. Die bleek bij Utrecht te zijn opgestegen. Rechts van ons was nog een luchtballon. Die was opgestegen in de buurt van Tilburg. Verder weg dreven er nog een paar. Vanaf deze hoogte hadden we zicht over een groot gedeelte van Nederland. Alex liet de ballon zaken tot een paar meter boven de grond en dan weer stijgen tot ver boven de grond. Na bijna een uur gevaren te hebben kregen we te horen dat we zouden gaan landen. Hij vertelde ons hoe we moesten gaan staan en wat we konden verwachten. De mand zou met deze snelheid en ons er in hoogstwaarschijnlijk niet omvallen. Alleen wat stuiteren voor we stil zouden staan. Aan het begin van het boerenland raakten we met een klap de grond. De ballon sleepte ons nog enkele meters over de grond mee en toen stonden we stil. Als een klein kind stond ik te springen en te klappen voor de mooie landing en de rest deed daar aan mee. Nu moest de ballon naar beneden getrokken worden. Twee mannen, waaronder mijn vriend, kregen daar de opdracht voor en moesten met touwen zo ver mogelijk naar achteren rennen. Alex boog zich vervolgens over de volgauto die ons moest zien te vinden en de rest was bezig met het leeg laten lopen en opvouwen van de ballon.
Deborah Hamar 