Categorie archief: Boeken

Leesflow van 2023…

Posted on by

Dit jaar besloot ik na veel wikken en wegen mijn abonnement op Bookschoice op te zeggen. Het ging mij wel aan het hart omdat ik al ruim 8 jaar lid was. Maar de keus aan boeken die ik kreeg werd steeds minder een keus die ik zelf zou maken. Om toch in mijn honger naar leesvoer te voorzien koos ik voor een abonnement op Storytel. Dat was een hele beste keus kan ik jullie zeggen. 

De leesboeken op mijn plank in combinatie met de luisterboeken van Storytel bracht mijn leesteller voor dit jaar maar liefst op 63 boeken. Het meest aantal boeken dat ik ooit in een jaar gelezen heb. En nog geheel vrijwillig ook! Daar zaten uiteraard een aantal pareltjes tussen maar ook een aantal boeken die voor mij de moeite niet echt waard waren. Uit nieuwsgierigheid heb ik ze toch uitgelezen. Maar meer dan 2 sterren kregen ze niet. Zei ik al dat ik heel blij ben met mijn storytel abonnement?! De keus aan boeken is aardig groot. Voor ieder moment is er wel een geschikt boek te vinden. Het enige nadeel is dat deze boeken niet op mijn eigen reader te lezen zijn. Ik gebruik voornamelijk de voorlees-variant. 

De boeken die mij het meest verrasten:

– Dat wordt nooit wat, van Bert Visscher. Leuk om door Bertje zelf voorgelezen te worden. Hilarische anekdotes van hoe hij ooit begon tot herkenbare stukken uit zijn voorstellingen. 
– Alles is relatief van Marjolein Vrijenhoek. Een simpel verhaal maar met de nodige humor en gevoel geschreven. Voor pas gescheiden ouders waarschijnlijk herkenbaar. Er is nu een vervolg op dit boek, die al op mijn boekenplank staat. 
– Augustus van J.D. Barker. Omdat het boek in positieve zin, compleet anders was dan ik eigenlijk verwacht had. Goed verhaal, fijn geschreven en vanaf het begin tot het einde zit je er midden in. Wel even je “oh ja, tuurlijk” modus uitzetten het heeft nogal een hoog “Marvel”  gehalte.  

De boeken die ik het meest vond tegenvallen: 

    – Vader wraak en kluis 21 van schrijversduo: Börge Hellström en Anders Roslund. Misschien waren mijn verwachtingen wel iets te hoog gegrepen. De verhalen zijn goed. De uitwerking een stuk minder. Ik kwam niet in het verhaal en bleef maar tegen nietszeggende dialogen aanlopen. Veel te veel bla bla en te weinig inhoud. Voor nu laat ik het hierbij. 
    – De Vallei van Krystyna Kuhn kon mij niet bekoren. Misschien omdat ik niet tot de doelgroep van “young adult” behoor. Na het lezen van deel 1 heb ik de rest terug op de plank gezet.

    De serie waarvan ik hoop dat er nog veel boeken van geschreven worden: 

    – Jack Reacher van Lee Child. In alle boeken doet Jack zijn best om het onrecht te bestrijden. Het is een combinatie tussen “24” Jack Bauer en de acties van Jackie Chan. Een hoog Amerikaans actie gehalte waarbij we onze Nederlandse nuchterheid even opzij moeten zetten. De verhalen lezen als een trein.

    Het boek waarvan ik stil was na het lezen: 

    – Stil in mij van Danielle Hermans en Esther Verhoef. Tientallen vrouwen vertellen hun schokkende verhaal van seksueel misbruik en fysiek en psychisch geweld door nonnen binnen de Rooms-Katholieke Kerk. Zet je aan het denken, niet!?

    Hoewel ik voor 2024 al de nodige boeken op de plank heb staan ben ik heel benieuwd of jij nog aanvullingen voor mij hebt?! 

    To read or not to read…

    Posted on by

    Vol verwachting open in de link naar mijn nieuwe acht boeken. Ik scroll langs de titels, lees de inhoud maar ze spreken mij geen van alle aan. Wat een teleurstelling. Ik had net zo’n zin in een nieuw spannend verhaal. De teleurstelling is niet nieuw. De afgelopen maanden verliepen het zelfde. Ik bekijk mijn profiel, opzoek naar de voorwaarden om mijn abonnement op Bookchoice op te zeggen. Tot mijn verbazing zie ik dat ik al vanaf 2015 lid ben. Ik heb het lang volgehouden! Toen heette het overigens nog Elly’s Choice. Voor een paar euro per maand krijg je acht E-boeken. Jammer genoeg mag je ze niet zelf kiezen. Maar er zaten altijd wel één of twee leuke boeken tussen. En op deze manier kwam ik ook met schrijvers en boeken in aanraking die ik anders nooit op mijn to-read lijst zou hebben gezet.

    Een voordeel van Bookchoice’s is dat je de boeken ook echt mag houden. Door ze binnen twee maanden te downloaden en op te slaan op je eigen pc. Dit in tegenstelling tot veel andere boekenproviders, waar je alleen tijdens je abonnement gebruik mag maken van de aangeboden boeken. Na al die jaren heb ik dus een aardige verzameling samengesteld. Via de App zijn de boeken zelfs tot een jaar terug te lezen en sinds enige tijd, te luisteren.

    Sinds die tijd lees ik dus niet alleen maar boeken. Ik word ook graag voorgelezen. Ik had niet verwacht dat ik dit zo leuk zou vinden. Vooral tijdens werkzaamheden waarbij 0 hersenactiviteit nodig is. Zoals bijvoorbeeld tijdens de wei en stalklussen. Wanneer ik wat huishoudelijke taken aan het wegwerken ben of als ik op de fiets zit. Maar dan moeten de boeken natuurlijk wel een beetje te hachelen zijn. Dit is nu net het punt waar ik al een paar maanden tegenaan loop.

    Bookchoice maakt voor zijn leden namelijk de keus. Uiteraard worden de boeken met zorg samengesteld. Zo zit er altijd wel een thriller, (historische) roman, detective en chicklit tussen. Meestal zijn het ook nog eens de nieuwste van de nieuwste verhalen. Geen oude meuk dus. Maar toch vallen de boeken die gekozen worden mij steeds vaker tegen. Wanneer ik zelf acht boeken zou mogen samenstellen dan zou ik niet eens overwogen hebben mijn account op te zeggen. Want prima service en een fijne app. 

    Met één klik van mijn muis beëindigde ik na acht jaar mijn abonnement. Maar wat nu? Mijn leeshonger is niet te stillen dus ik moet opzoek naar iets nieuws. Ik wil net als bij Bookchoice de mogelijkheid hebben boeken te lezen en te luisteren. Mijn zoektocht levert een aantal leveranciers die hier aan voldoen. Allemaal met een proefperiode en redelijk betaalbaar. Ik eindig mijn zoektocht met de start van een proefperiode van Storytel. En ik ben direct verkocht!

    Wat een heerlijke app. Zo’n beetje alle boeken die ik zou willen lezen zijn zowel als voorlees- en als E-book beschikbaar. Maar ook biografieën en boeken voor persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast het mooie, ik kan wisselen tussen lezen en luisteren. Wat een fantastische optie!! Er worden statistieken bij gehouden en er worden diverse lijsten getoond met tips, oa gebaseerd op je eigen samengestelde boekenplank. Het enige nadeel is dat de boeken niet te transporteren zijn naar mijn eigen reader. Maar ach, ik kan niet alles hebben he?! Voor nu kan ik weer helemaal los!

    De beste boeken van 2022…

    Posted on by

    Mijn boekenkast was het afgelopen jaar goed gevuld. Ik ben, naast lezen, ook begonnen aan luisterboeken. Dat was even wennen. Want voorgelezen worden vergt een andere manier van verbeelding en niet iedere stem is even fijn om naar te luisteren. Maar al snel had ik de smaak te pakken.

    Door te lezen en voorgelezen te worden kon ik in totaal 55 boeken van mijn lijst schrappen. Vooral bij saaie klussen zoals staldiensten of strijken kwam ik er achter dat het heerlijk is om voorgelezen te worden. De boeken waar ik totaal geen verwachting bij had bleken echte pareltjes!!

    Teun Toebes: Verpleegthuis. Met een broekie op de cover had ik zo mijn bedenkingen maar jeetje, vanaf de eerste bladzijde was ik geboeid. Teun is 21 jaar wanneer hij zijn intrek neemt in een gesloten afdeling van een verpleeghuis. Zijn doel is een betere wereld te creëeren voor mensen met dementie. Hij verteld over zijn ervaringen, vriendschappen en de beperkingen van regelgeving en denkwijzen waar hij tegenaan loopt. Met 1 op 5 is de kans groot dat dit ook jou overkomt. Een eerlijk en hoopvol boek!

    Douglas Stuart: Shuggie Bain. Ik moest even inkomen. Maar daarna las het als een trein. De eenzame Shuggie brengt zijn jeugd door in een vervallen sociale huurwoning in Glasgow. Zijn vader, zus en broer verlaten het huis. Hij blijft achter met zijn moeder. Ze is zijn alles en ze hebben alleen elkaar. Maar zijn moeder vind steeds meer heil in de drank. Het boek is ontroerend, verdrietig en tegelijk rauw. Hier en daar herkende ik de pijn en het verdriet van Shuggie. Misschien dat het boek mij daarom zo raakte.

    Anya Niewierra & Merel Godelieve: Ook dat nog. Een dagboekroman geschreven vanuit het perspectief van een gescheiden moeder, een millennial in een identiteitscrisis en een hippie oma in een bejaardenoord. De recensies zijn niet allemaal lovend dus met scepsis begon ik aan het voorleesboek. In een woord: geweldig. Meer dan eens lag ik in een deuk! De juiste toon, sarcasme of ontroering op het juiste moment. Geen minuut geïrriteerd, alleen maar vermaakt. 

    Nita Prose: Het kamermeisje. Molly, opgevoed door haar oma, is anders en wat ouderwets maar heeft haar hart op de juiste plaats. Ze werkt als kamermeisje in een hotel en is eigenlijk een grijze muis. “Wie ziet nu het kamermeisje?” Tot ze opeens de hoofdverdachte in een moordzaak is. Hoe kan ze daar nog uit ontsnappen? Een ontroerend en hier en daar verdrietig verhaal met oog voor detail.Net als “Ook dat nog” maakte de verhalenvertelster het verhaal beeldend en nog levendiger!!

    Delia Owens: Daar waar de rivierkreeften zingen. Wisselende recensies maar ik was toe aan iets nieuws en begon onbevangen en zonder vooroordeel aan dit boek. Ik bleef maar lezen hier en daar een traantje wegpinkend. Prachtig, beeldend boek. Niet te moeilijk, niet te wollig, maar de emoties spatte van de bladzijdes.

    Marlies Medema: Papieren paradijs. De cover was voor mij voldoende om te starten met lezen. Anna is uitgehuwelijkt aan dominee Arend van den Brandhof. Het is crisis in Nederland en in 1845 varen ze, geheel tegen de wil van Anna in naar Suriname om daar een plantage te stichten. De reis is afzien en niet iedereen komt heelhuids aan. Bij aankomst wordt al direct duidelijk dat het land een onherbergzame jungle betreft en ziekte overheerst. Het verhaal is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en heel fijn uitgewerkt tot een leesbare roman die zeker de moeite waard is.

    Te leen…

    Posted on by

    Als mijn kledingkast aan kant is ga ik verder met de boekenkast. In de loop der jaren heb ik veel boeken gekocht en gekregen. Inmiddels lees ik alleen nog digitaal en staan mijn met liefde verzamelde boeken maar een beetje stof te vergaren. Mijn kostbare tijd besteed ik zo min mogelijk aan zaken als afstoffen. Die breng ik liever lezend door.

    Tijd om afscheid te nemen. Maar zo maar weg doen vond ik toch wel wat lastig. De verhalen hebben mij mee gevoerd naar onbekenden en verre oorden. Hebben mijn fantasie geprikkeld en mij laten verdwalen in spannende, liefdevolle en soms ook treurige gebeurtenissen. Ze hebben mij vermaakt, beroerd en hier en daar aan het denken gezet.

    Met alle boeken die ik heb zou ik zo een mini bieb kunnen beginnen. Maar daar heb ik helemaal geen zin in en geen tijd voor. Dan is doneren aan de boekenkasten die door andere leesfanaten in elkaar is gezet een prima optie. Ik struin het internet af naar adressen van mini biebs en al snel zie ik dat er zeker 7 in mijn omgeving staan. 

    Ik bedenk mij geen moment. Verzamel zoveel mogelijk boeken. Schraap de adressenlijst van tafel en spring op mijn fiets. Op naar het eerste adres. 

    Hemelsbreed nog geen 500 meter bij mij vandaan tref ik kast één. Deze zit propvol. Niet alleen met boeken maar ook met spelletjes. Wat leuk gemaakt. Met een bankje in het zonnetje is het heerlijk toeven hier. Ik scan de kast en zet er drie boeken tussen. Op naar kast twee. 

    Deze staat in dezelfde wijk maar door een opgebroken straat kom ik er wat lastig bij. Het is een schattig kastje, grenzend aan de voortuin. Niet al te groot dus ik zoek een paar kleine boeken uit en vooruit, één dikke pil die ik dwars op de rest leg. Mijn tas is al half leeg. 

    Boekenkast drie tref ik een paar blokken verder aan. Een briefje laat weten dat ik er iets uit mag pakken maar er zeker ook wat in mag stoppen. Dat laatste doe ik met plezier. Met een lege tas keer ik huiswaarts om hem opnieuw te vullen.

    Ik fiets naar een andere wijk waar ik even moet zoeken voor ik boekenkast vier gevonden heb. Hij staat verscholen tussen de struiken. Ik scan de kast maar mijn boeken hebben ze nog niet. Nu dus wel!! Er staat zelfs dat ik mag aanbellen voor een praatje of een bak koffie. Wat leuk!! 

    Kast vijf moet in de buurt staan maar kan ik niet vinden. En kast zes blijkt niet meer te zijn dan een vervallen ingeregende houten kist. Het zijn dan wel stofnesten maar ik heb ze altijd gekoesterd als ware het schatten en heb ze met veel plezier gelezen. Deze minibieb sla ik over. 

    Ik fiets door naar bieb nummer zeven, die ik een wijk verder vind aan de voorkant van het huis. Even twijfel ik of ik nog een boek mee zou nemen. Maar nee, ik was hier met een andere reden. Mijn tas maak ik leeg door alles in deze kast te stoppen. 

    In totaal doneer ik aan vijf biebs in drie verschillende wijken. Super creatief gedaan en erg leuk om wat bij te kunnen dragen. Mijn eigen kast is nog niet helemaal leeg en ik heb nog niet alle bies in de omgeving gehad. Dus binnenkort nog maar een ronde. 

    Boors Boekenweek #16…

    Posted on by

    Per toeval kreeg ik een deel van de boekenserie Cormoran Strike in handen. Omdat de verhaallijn mij aansprak besloot ik de andere delen eerst op te snorren en aan te schaffen. Wanneer een serie mijn aandacht heeft dan is het wel zijn fijn om bij deel een te beginnen. Hoewel alle delen ook los te lezen zijn zit er wel een rode draad verweven door het verhaal. 

    Cormoran, de hoofdpersoon in dit hele gebeuren, heeft niet echt een makkelijke jeugd achter de rug, met een moeder die verslaafd was en een bekende rockster, Johny Rokeby als vader. Wiens aandeel in de opvoeding overigens nihil is geweest. Ondanks zijn instabiele jeugd en het vele verhuizen zet hij alles op alles om iets van zijn leven te maken. Uiteindelijk gaat hij bij de SIB (Special Investigation Branch) van het leger. Tijdens een missie in Afghanistan verliest hij zijn rechter onderbeen.

    Na een periode van revalidatie besluit hij verder te gaan als privédetective. Maar ook dat gaat niet van een leien dakje. Hij heeft zich zelf behoorlijk verwaarloosd. Omdat het uit is met zijn vriendin woont hij in zijn kantoor. Leeft op sigaretten, alcohol en fastfood. Zit in de schulden en zijn laatste klant staat op het punt om op te stappen. Maar dan doet Robin Ellacot, als zijn assistente, per ongelijk, haar intreden. 

    Deze twee kunnen niet meer van elkaar verschillen dan dag en nacht. Robin, die een vreselijk verleden achter de rug heeft, staat ook nog eens op het punt om te gaan trouwen met een man die het helemaal niet eens is dat ze gaat werken voor en met een privédetective. Maar hoe verder je in het verhaal komt hoe meer je merkt dat de twee hoofdpersonen meer met elkaar gemeen hebben dan ze willen toegeven.

    Het is overigens niet een standaard detective verhaal. Naast de huis-tuin-en keuken “snabbels” zijn de overige klanten die bij hem aankloppen het slachtoffer van incompleet politie optreden. Het onderzoek is vastgelopen of stopgezet. Zelfs cold cases dienen zich aan. Het oplossen van deze zaken geeft hem de nodige bekendheid. En dat is toch best lastig als je privédetective bent. 

    De schrijver van deze serie is Robert Galbraith. Dit is een pseudoniem voor J.K. Rowling. De schrijfster van de Harry Potter boeken. Rowling wilde dat mensen de verhalen niet zouden beoordelen en vergelijken met haar eerdere werk. Door te kiezen voor een mannelijke naam had ze de hoop dat men er pas veel later achter zou komen dat zij de schrijfster is. Helaas kwam het al eerder aan het licht. Dit weerhield haar er niet van om de andere boeken, die toen nog geschreven moesten worden, uit te brengen onder dezelfde naam. 

    Toegegeven, Galbraith is hier en daar lang van stof, de boeken hadden met minder bladzijdes afgekund. Maar het leest daarentegen wel lekker weg. Je krijgt wat meer stof tot nadenken. Niet alleen over de zaken die uitgeplozen moeten worden. De chemie tussen de twee hoofdpersonen is af en toe sterk aanwezig en tegelijk gebeurt er helemaal niks. Aan het eind van ieder boek bleef ik achter met de vraag: “krijgen ze nu nog wat met elkaar of wat?!” 

    Galbraith geeft zelf aan dat ze nog niet van plan is te gaan stoppen. Zolang er plots zijn uit te werken wordt er geschreven. Op naar deel zes!!

    Alle delen zijn er ook in het Engels. En voor wie niet wil lezen: de BBC heeft hem ook als serie uitgebracht.

    De hel van Tjideng…

    Posted on by

    Het boek “Lichter dan ik” las ik binnen twee avonden uit. Ik vond het zo’n bijzonder boek dat ik er een blog over schreef. Vervolgens kwam mijn vriendin met twee nieuwe boeken die misschien ook wel wat voor mij zouden zijn. 

    Beide boeken zijn persoonlijke verslagen van de tijd die zich rond de tweede wereldoorlog in Nederlands Indie heeft afgespeeld. In 1942 kwam Batavia onder controle van de Japanners en een deel van de stad werd als kamp gebruikt voor het interneren van Europese (vaak Nederlandse) vrouwen en kinderen. “De hel van Tjideng, een persoonlijk verslag van een Jappenkamp.” is het boek waarin ik besluit te beginnen. 

    Toegegeven, de titel nodigt niet echt uit om er eens fijn voor te gaan zitten. De kaft toont een zwart wit foto waarop een rij met buigende vrouwen te zien is. Waarvan ik later begreep dat dit het dagelijkse appèl was van de ruim tienduizend vrouwen die in een paar straten bijeengedreven waren en moesten zien te overleven onder leiding van kampcommandant Sonei. 

    “We moeten ons opstellen in rijen van tien, met ons gezicht naar Japan, de pink op de naad van de broek. En zwijgen. Ook de kleintjes. Wanneer Sonei er aankomt roept ze “Keirei” (buigt). We moeten dan op commando precies tegelijk buigen onder een hoek van 20 graden. Pas als we “Naore” horen mogen we weer omhoog komen. (soms pas uren later)” 

    Dit boek verteld de overlevingsstrijd van Beb Lengkeek. Beb reist in 1939 haar verloofde Dick achterna die eerder in de jaren 30 werk vond in Nederlands Indie. Twee jaar later nemen de Japanse troepen Java in. Beb is op dat moment zwanger van hun dochtertje en komt in het kamp Tjideng terecht. Gescheiden van Dick, met wie ze inmiddels is getrouwd, moet ze het alleen, samen met duizenden andere vrouwen, zien te redden.  

    Over WOII is heel veel geschreven. Een aantal van deze veelal fictieve en soms op waarheid gebaseerde verhalen heb ik gelezen. Ze gingen allemaal over de Duitse concentratiekampen, de Joden of de bombardementen in Rotterdam. Nooit eerder las ik iets over de vreselijke gebeurtenissen aan de andere kant van de wereld. Alle dieptepunten komen in dit boek voorbij. Langzame uithongering, ernstige lichamelijke en geestelijke mishandeling, urenlange appèls, overbevolking in de te kleine huizen en straten, slechte hygiene, zware lichamelijke arbeid en de dood. 

    “Ik verdeel wat ik heb zorgvuldig onder de mensen die het hardst eten nodig hebben. Daarna is er echt totaal niks meer. Ik ben klaar om te sterven.”

    Met de Japanse capitulatie op 15 augustus 1945 kwam er een einde aan deze hel. Maar voor velen was dit te laat. 

    Tussen de regels door lees ik een aantal bekende plaatsen en ook wordt het Tjikinie ziekenhuis meermaals genoemd. Een bijzonder detail want mijn oma heeft daar gewerkt. Echter pas na de oorlog. De kans is dus heel klein dat ze Beb daar is ooit is tegengekomen. 

    De hel van Tjideng is niet geromantiseerd en het is ook geen mooi boek. Elise Lengkeek laat je door de ogen van Beb de gruwelen zien van een waargebeurd, rauw en pijnlijk verleden. Waarbij vele vrouwen in deze hel verbleven en ook nog eens gescheiden werden van hun familie, geliefden en vaak ook van hun, nog veel te jonge kinderen. De vraag was niet wanneer, maar of je elkaar ooit nog terug zou zien. 

    Boors boekenweek…

    Posted on by

    Het is alweer even geleden dat er iets over boeken op mijn blog verscheen. Ik heb redelijk wat gelezen maar veel van die boeken waren wat gewoontjes. Sommige verhalen heb ik zelfs half geskipt en er zijn zelfs boeken die ik na de eerste paar hoofdstukken gelezen te hebben, heb weggelegd. Het verhaal trok mij toch niet zoals ik had verwacht, of misschien had gehoopt. Gelukkig zijn er ook zat boeken die het verdienen om in de spotlights te verschijnen. Omdat ze zo fijn, spannend, mooi of ontroerend geschreven zijn. 

    Lichter dan ik, geschreven door Dido Michielsen, is zo’n boek. Een ontroerend maar oh zo’n verdrietig geschreven verhaal. Vanaf het eerste hoofdstuk werd ik meegevoerd naar het Nederlands Indie rond 1850. Het verhaal gaat over Isah, een meisje dat opgroeit in de Kraton, het vorstenverblijf van de sultan in Djokja, waar haar moeder batikster is. Isah komt er voor het eerst achter dat niet alles is wat het lijkt, als haar vriendinnetje, Karsinah de prinses, haar aapje opeist. 

    “Na een paar jaar wordt Karsinah uitgehuwelijkt aan een veel oudere man die al vele vrouwen heeft. Wanneer Isah’s moeder ook een plan uitstippelt om Isah uit te huwelijken voor een beter leven dan zijzelf gehad heeft, besluit ze weg te lopen van huis.  

    Ze gaat een relatie aan met een Gey, een Hollandse militair en wordt zijn njai, wat zoiets betekend als een huishoudster, slavin, minnares en moeder van de verwekte kinderen. In eerste instantie verloopt haar leven bijna vlekkeloos en is Gey de man met wie ze hoopt te trouwen. Maar hij heeft hele andere plannen. Hij vertrekt terug naar Holland en laat haar met hun twee kinderen achter. Voor hij vertrekt treft hij een regeling met een bevriend stel. 

    Om haar kinderen niet kwijt te raken stemt ze in om haar dochters door hen te laten adopteren. Ze mag in hun leven blijven als ze baboe, de kindermeid, wil worden. Daar staat echter één eis tegenover. Ze mag niet laten merken dat ze hun moeder is… ” 

    Voor mijn moeder, mijn oma, mijn overgrootmoeder en alle moeders van wie wij de naam niet kennen …

    Het voerde mij mee naar een tijd, lang vervlogen en ver hier vandaan. Terwijl mijn eigen roots daar toch ook voor een deel liggen. Misschien dat het daarom wel zo’n indruk heeft gemaakt. Het boek staat vol met Bahasa. Sommige herkende ik, maar veel niet. Toch stoorde het geen moment. Uit de tekst is namelijk prima op te makken wat er bedoeld wordt. Achterin het boek tref je een woordenlijst met de betekenis in het Nederlands. 

    Het verhaal heeft “maar” 214 bladzijdes en wordt verteld vanuit het oogpunt van de oorspronkelijke bewoonster van het land. Dit is tevens Dido’s eerste roman, geïnspireerd op het leven van haar betovergrootmoeder en talloze inheemse vrouwen zoals zij. 

    Dido weet het verhaal goed tot leven te wekken. Ik zat er midden in en las het in twee dagen uit. Ook al wordt aan het begin een en ander al min of meer weggegeven, toch hoopte ik dat het Isha lukt om haar zoektocht en haar leven tot een mooi einde te volbrengen. Of en hoe het haar lukt moet je zelf gaan lezen, want het boek is zeer zeker een aanrader!!

     

    Lichter dan ik, boek

    Wie leest…

    Posted on by

    … leeft duizend levens voor hij sterft.
    Wie nooit leest leeft slechts een keer…

    Een mooie quote die ik tegen kwam op Pinterest. En ja, als boekenwurm kan ik mij hier helemaal in vinden. Soms ben ik verzadigd door alle verhalen, maar dat is eigenlijk nooit van lange duur. Mijn honger naar leesvoer is niet te stillen. Daarom is deze tag, die ik tegen kwam bij Saturnein, zo van toepassing. Het is overigens niet de eerste keer dat ik bij haar een tag wegpluk. Lees je mee

    Wanneer en hoe lang lees je?
    Zodra ik een minuut de tijd heb lees ik en lees zolang het kan. Maar zeker voor ik ga slapen. Dat is al sinds jaar en dag een ritueel. Ik lees door tot ik mijn ogen echt niet meer open kan houden.

    Waar lees je?
    Op het werk, in de tuin, in bad, tijdens het koken, op het strand, in de wei, in de wachtkamer bij de dokter. Eigenlijk overal.

    Koop je vaak boeken?
    Nee, niet meer. Ik had planken en kasten vol. De leukste boeken heb ik nog steeds. De rest heb ik weggegeven. Boeken zijn stofnesten. En als ik moet kiezen tussen lezen en afstoffen… 

    E-reader of papier?
    Hoewel ik graag door boekenwinkels loop en het niet kan laten om door al die boeken heen te bladeren, kaften te bekijken en omslagen te lezen, lees ik het liefst via mijn reader. Een reader weegt niks en er kan voldoende leesvoer op. Zoveel handiger wanneer we met vakantie gaan. Geen gesleep met een tas vol boeken. Hij is tevens waterdicht. Ideaal voor in bad of bij het zwembad. 

    Favoriete kinderboek?
    Als kind was ik lid van de bibliotheek, maar vond lezen nooit zo bijzonder. Mijn liefde voor lezen kwam pas toen ik niet meer op school zat en het geen verplichting meer was. Ik heb dus niet echt een favoriet kinderboek. Maar heb wel de complete serie van Pinkeltje. Daar las mijn moeder voor het slapengaan uit voor toen wij zelf nog niet konden lezen.

    Favoriete genre?
    Thrillers hebben mijn voorkeur, maar de historische romans doen het ook zeker goed. Gek op geschiedenis.

    Van welke schrijver lees je elk boek?
    Karin Slaughter, M.J. Arligde, Simone vd Vlugt, Dan Brown, Camilla Läckberg, Tess Gerritsen, Harlan Coben. Zal ik nog even doorgaan??!! 

    Welk boek moet iedereen gelezen hebben?
    De Alchemist van Paulo Coelho. Zijn woorden dansen op het papier. Maar dat geld ook voor Carlos Ruiz Zafon. Hoewel sommige stukken uit zijn boeken wat langdradig zijn kan ook hij echt toveren met woorden. Niet alleen goed voor je fantasie maar ook voor je woordenschat. 

    Welk genre zou je nooit lezen?
    Chiclits. Ik heb het echt geprobeerd maar de verhalen zijn te voorspellend en te simpel dat ik vaak hele stukken van het boek oversla. Zonde van mijn tijd. 

    Fictie of non-fictie?
    De meeste boeken die ik lees zijn fictie. Maar non-fictie is ook prima. Zolang het verhaal maar boeiend genoeg geschreven is. Het moet nieuwsgierig maken naar meer en je prikkelen om door te lezen. Bladzijden na bladzijden…

    Is er een boek dat je leven veranderd heeft?
    A streetcat named Bob van James Bowen. Een methadonverslaafde wiens leven veranderde nadat Bob in zijn leven kwam. Geraakt door dit mooie verhaal ben ik anders naar bepaalde zaken gaan kijken. 

    En vertel mij, wat is jouw favoriete boek en waarom?

    650 jaar terug in de tijd…

    Posted on by

    Slot Loevestein stond al even op mijn lijst om te bezoeken. Maar pas nadat ik het boek Maria, van Suzanne Wouda gelezen had. Een verhaal over het leven van Hugo de Groot. Een personage die ik enkel ken uit een vage geschiedenisles. En waarvan eigenlijk alleen de naam, Loevestein en boekenkist is blijven hangen. 

    Het verhaal begint met de beschrijving van het leven van twee vrouwen, Maria van Reigersberch en Elske van Houweningen. Twee totaal verschillende vrouwen, uit een compleet ander milieu. Hun paden kruisen elkaar in Rotterdam. De één trouwt met Hugo. De ander wordt hun dienstmeid. Hugo wordt vanuit het perspectief van Elske en Maria verteld. Ik kreeg een opfrissing van mijn geschiedenislessen. Die, zoals ik al zei, geheel was weggezakt.

    Ik kom steeds meer te weten over Hugo naar mate het verhaal vordert. Zo was hij schrijver, openbaar aanklager, raadsheer en later werd hij stadspensionaris. Hij werkte nauw samen met Johan van Oldenbarnevelt. Beide werden door Prints Maurits wegens hoogverraad gearresteerd. Van Oldenbarnevelt werd publiekelijk onthoofd en de Groot kreeg levenslange opsluiting in, jawel, Slot Loevestein. Zijn gezin en hun dienstmeid gingen vrijwillig met hem mee. Daar wordt door zijn vrouw een plan beraamd. Op 22 maart 1621, twee jaar na zijn opsluiting, lukt het Hugo met hulp van Elske te ontsnappen uit Slot Loevestein in die verrekte boekenkist. 

    Het boek was uit en ik was onder de indruk. Niet zozeer door het verhaal zelf. Wel omdat Suzanne de geschiedenis tot leven weet te brengen. Alsof het gisteren, hier om de hoek, is gebeurd. Na het lezen moest ik naar Slot Loevestein. Daar zelf rondlopen. Het kasteel zien. Wat zag Hugo vanuit zijn kamer?

    Dus op een vrije dag togen wij naar Slot Loevestein. Alleen al de route er naar toe is de moeite waard. Je rijd door de uiterwaarden van de Maas en de Waal. Waar Konikspaarden, schapen en koeien/stieren rond lopen. Je mag er vrij rondstruinen en van de paden. Het is ook mogelijk om de vluchtroute van Hugo te volgen van Loevestein naar Antwerpen. Dat ging ons iets te ver. We parkeren de auto en lopen langs het water naar de poort waar onze verkenningstocht kan beginnen.

    Van de dame achter de kassa krijgen we een sleutel om ons nek. Hiermee kunnen we tijdens de rondleiding korte verhalen en presentaties starten. Op vaste plaatsen in het kasteel treffen we verhalenvertellers. Vriendlief is niet zo’n museumfan, dus laten we die voor wat ze zijn. Na wat speuren vinden we de ruimte van Hugo en zijn bekende boekenkist. Die helaas niet geopend kan worden.

    In elke ruimte treffen we zuilen met informatie. Zo leerden we dat Loevestein veel meer is (geweest) dan alleen de gevangenis van Hugo de Groot. De geschiedenis gaat zo’n 650 jaar terug in de tijd en is in te delen in drie periodes: de middeleeuwen, de staatsgevangenis en de Hollandse Waterlinie. Tevens is er een ruimte met aller handen opgravingen te bezichtigen. Maar ook skeletten van dieren en mensen. Een aantal liggen nog op de “begraafplaats” al daar. Een meisje van een jaar of 8 is tentoongesteld. 

    Dankzij Suzanne heb ik weer een mooie geschiedenisles gehad die langer zal blijven hangen. Voor mensen die hier nog nooit geweest zijn, het is zeker de moeite waard dit fort en zijn omgeving eens te bezoeken. 

     

    Slot Loevestein en de Boekenkist van Hugo de Groot

     

    ***

    In hoeverre kun je winnen…

    Posted on by

    Soms moet een verhaal dat ik net uitgelezen heb even bij mij landen. Dan lukt het gewoonweg niet om direct een nieuw boek te pakken en mijzelf onder te dompelen in nieuwe avonturen, nieuwe tragedie’s bij andere families. Het verhaal van Farida Khalaf is er zo één. Het heeft indruk gemaakt. Een stempel achter gelaten. En als het dat al doet bij mij, wat voor stempel heeft het dan gedrukt bij Farida, en alle andere meisjes die ze representeert met haar verhaal? De titel van het boek is dan wel “het meisje dat van IS won” maar zeg nu zelf, in hoeverre heb je gewonnen als je de gruwelijkheden die je zijn aangedaan voor altijd met je meedraagt?

    Quote van moeder: “Sommige dingen zijn belangrijker dan dit aardse leven…”

    Bedenk eens wat het met jou zou doen, wanneer je gevraagd wordt om je geloofsovertuigingen, alles waar jij voor leeft en waar jij voor staat en waar je ouders en groot ouders voor hebben gestaan, vaarwel te zeggen en je aan te sluiten bij een nieuw uit de grond gestampt geloof met nieuwe gebruiken en gewoonten die totaal niet aansluiten bij die van jou? Weiger je de overstap te maken, dan tel je niet meer mee en mogen ze beschikken over jouw lichaam en zal je enkel als gebruiksvoorwerp tot dienst zijn. Alleen als vrouw. De mannen die zich niet bekeren wacht een ander lot. Tot zover dus je keus! Dat overkwam Farida en haar Jezidi’se familie toen de IS in 2014 besloot Kocho, hun dorp in Irak, binnen te vallen.

    Quote Farida wanneer ze denkt aan zelfmoord: “Om zuiver en onbezoedeld de dood in te gaan.
    Ethische uitgangspunten van het geloof is belangrijker dan wat dan ook.”

    Het verhaal is geschreven door Andrea C. Hoffmann die al heel wat jaar als Midden-Oosten correspondent werkt voor een Duits magazine. Tijdens haar bezoek aan een Jezidi-vluchtelingenkamp werd ze gegrepen door het verhaal van Farida, die stukje bij beetje haar grootste nachtmerrie aan haar openbaart. 

    Het boek begint met de beschrijving van het vredige leven van de 18 jarige Farida. Daar komt een einde aan als IS in opmars is en uiteindelijk het gebied verovert. Een deel van het dorp vlucht de bergen in, de achterblijvers moeten zich bekeren. Ze vermoorden alle mannen. De vrouwen en kinderen nemen ze mee als slaaf en de (jonge) ongetrouwde meisjes worden meegenomen en verkocht op een slavinnenmarkt. Farida en haar vriendin Evin weten bij elkaar te blijven. Maar worden meermaals mishandeld, als vee doorverkocht en verkracht. Uiteindelijk lukt het ze om te ontsnappen. Maar wie kunnen ze nog vertrouwen?  

    Quote Farida: “Nu ik mijzelf zo hoorde besefte ik hoe wantrouwend ik was geworden tegenover alle moslims en de wereld in het algemeen. Ik kon mij nauwelijks meer voorstellen dat er ook fatsoenlijke mensen onder waren…”

    De oorlogsboeken die ik lees hebben veelal te maken met de tweede wereld oorlog. Hoewel deze verhalen zijn geromantiseerd moet ik er niet aan denken in deze horror terecht te komen. Het verhaal van Farida is van veel recentere datum en ook echt niet zover bij ons vandaan! Hoewel IS ons vaak persoonlijk niet raakt doet dit verhaal dat wel. Het zou zomaar jou en mij kunnen overkomen! De meisjes hebben wel gewonnen van IS maar in hoeverre zullen ze ooit vrij zijn?

    Schrijfster: Andrea C. Hoffmann.
    Boek verscheen in 2016
    Aantal pagina’s: 320
    Bron: Hebban

    de cover van het boek, het meisje dat van IS won.

     

     

    ***