Categorie archief: Uit eigen ervaring verteld

Namasté…

Posted on by

Als de pijn in mijn rug weg is moeten zaken echt anders!! Besloot ik toen ik languit op bed lag zonder ook maar een vin te kunnen verroeren want PIJN… “Hier” lees je wat ik bedoel. Na mijn vakantie ging het gelukkig alweer de goede kant op. Toen ik eenmaal zonder pijn op de grond kon zitten en weer kon opstaan was het tijd om daad bij het woord te voegen. 

Niet alleen meer in beweging komen maar ook veel meer rekken en strekken zou mijn lichaam goed doen. “De sportschool” liet ik wijselijk links liggen. Hoe graag ik ook aan mijn conditie wilde werken, eerst maar eens wat aandacht naar mijn onderrug. Internet staat vol met oefeningen en er zijn ook de nodige apps op de markt gebracht. Ik zocht het een en ander uit en ging die week nog aan de slag. 

Uiteindelijk blijkt het voor mij toch lastig om via een app te sporten. Steeds maar weer naar mijn telefoon kijken of ik iets goed doe werkt niet bepaald motiverend. Voor een heel hoop andere apps moet ik betalen. Daar zou ik dan nog niet zo veel moeite mee hebben als de kleine lettertjes, zoals bijvoorbeeld het opzeggen van zo’n abonnement, niet zo vaag zouden zijn.

Mijn zoektocht gaat verder op youtube. Daar kom ik, na een aantal kanalen doorgespit te hebben, uit bij een Amerikaanse die yogales geeft. Ze heeft voor 10 jaar aan materiaal op internet staan en ook een hele mooi yoga beginners lijn. Niet geheel onbelangrijk ze heeft ook een hele reeks met yoga voor de rug. Ik word helemaal enthousiast bij het zien van deze filmpjes. Met mijn soort van beperkte lichaam kan ik hier toch mee uit de voeten. 

Ik prop mijn oortjes in en laat mij door haar leiden. Ze legt heel goed uit wat ik moet doen en welke lichaamsdelen ik zou moeten voelen, of juist zou moeten ontspannen of aanspannen. Poses hoeven niet altijd mega correct uitgevoerd te worden, zolang ze doen wat ze moeten doen is het goed. Als iets niet lukt of kan, komt ze met vervangende poses en ook voor mensen met een (nog) niet zo’n lenig lichaam is het goed te doen.

Alles gaat heel beheerst en rustig. Controle is het sleutelwoord. Evenals aanvoelen wat het lichaam nodig heeft. Wist ik veel dat er een nieuwe verslaving op de loer zou liggen. Inmiddels zijn we ruim zes maanden verder en sta ik dagelijks op mijn yogamat. 

Een aantal keer per week start ik mijn dag met yoga. Die vind ik stiekem de fijnste. Het is zo lekker om na een paar uur slapen al rekkend en strekkend aan een nieuwe dag te beginnen. Je bloed te voelen circuleren en je spieren op te warmen. Mijn ademhaling die dieper en ruimer wordt, de bewustwording van elke vezel in mijn lijf. En dan het gevoel na een sessie, alsof mijn lichaam weer voorzien is van een nieuw soort brandstof. Soms voelt het zelfs alsof ik bij de masseur vandaan komt. Heerlijk!

Nee, snel is anders en ik raak ook niet mega bezweet. Toch voel ik na sommige sessies spieren waarvan ik het bestaan niet wist. Het fijne is dat ik yoga overal en op ieder tijdstip kan doen. Uiteindelijk vaart niet alleen mijn onderrug er wel bij…

Morning has broken…

Posted on by

Het is één van de zondagen waarop het mijn beurt is om het ontbijt op te dienen op stal. Dat betekend vroeg uit de veren. Alhoewel, wat is vroeg? Maar als de wekker uiteindelijk om half 8 afgaat heb ik toch wat moeite om mijn warme bed uit te komen. Ik hijs mijzelf in mijn paardenkloffie, smeer wat brood voor een verlaat ontbijt en met mijn ongekamde haren in een knot op mijn hoofd rijd ik naar stal. Vriendlief in dromenland achterlatend. 

Onderweg komt de zon langzaam op. En zoals altijd weet ik dat het geen straf is om rond dit tijdstip in de polder te zijn. Dit is nog voor het moment waarop de wereld ontwaakt. Vanuit diepe rust met alleen de wind door de bomen en het roepen van de vogels is het heerlijk om zo wakker te worden. De lucht is sprankelend fris en voelt als een verkwikkende douche. Boven de velden en het water hangt een sluier van mist. De zon heeft nog niet echt in kracht gewonnen om de “witte wieven” te verjagen. Het liefst zou ik nu een lekkere lange wandeling willen maken. Maar first things first. 

Poownie staat al bij het hek te wachten. Of dat speciaal voor mij is durf ik in twijfel te trekken. De wetenschap dat de eerste “bedienden” die verschijnt hem van zijn voeremmer voorziet is aannemelijk groter. Als ik mijzelf eenmaal op het terrein binnen heb gelaten staan er opeens 4 paarden keurig op een rijtje te wachten. Het is er maar 1 die hinnikt en dat is Poownie. De rest kijkt zwijgent toe als hij zijn emmer met slobber in ontvangst neemt. 

De paarden hebben goed hun best gedaan. Alle ruiven, die bij ons verspreidt over de gehele paddock staan, zijn leeggegeten. Tijdens de ochtenddienst voeren we minder als bij een avonddienst. Nu zie ik ook waarom. Op Poownie na staat zo’n beetje de hele kudde in de dut-stand. Ze lijken wel verzadigd van het eten in de nacht. Ook als ik mijn ronde loop om alles te vullen komt er niemand achter mij aan. Dat is tijdens een avonddienst wel anders.  

Als ook mijn mestdienst erop zit is het tijd voor een bakkie cappuccino. Dankzij een gulle stalgenoot kunnen we tegenwoordig koffie drinken in de keet. En als ik eenmaal met mijn koffie in het zonnetje zit merk ik pas hoe warm ik het gekregen heb. De damp slaat onder mijn jas vandaan. Het magische wintersportgevoel komt in mij op. Blauwe lucht, zonnetje en een gedempte stilte. Alleen geen strakke witte pistes dit keer.

De haan van de buren kraait een paar keer. Boven in de boom zitten een paar halsbandparkieten te kwetteren en ik? Ik geniet nog steeds van de rust. Op wat wandelaars en hardlopers na is er verder geen mens in de polder te zien. Ik heb mijn koffie op en bedenk mij geen moment. Ik roep Poownie. Die weet inmiddels wat er te wachten staat. Hij duikt nog eens keer in de ruif voor een hap hooi en komt dan mijn kant op. Hij neemt zijn halster in ontvangst en loopt alvast naar het hek terwijl ik de paddock verder afsluit. Hij mag nog een uurtje grazen terwijl we ondertussen van de stilte en het zonnetje genieten.

How to become a millionaire #1…

Posted on by

Begin 2021…

Cijfers en procenten is niet iets waar ik warm voor loop. Ik draai vaak getallen om, zie punten voor komma’s aan en breek mijn tong bij het uitspreken van grotere getallen dan 10.000. Mijn wiskunde docent was maar wat blij dat ik dit vak liet vallen. Ik was een hopeloos geval waar bijles 0,0 effect heeft gehad. Beleggen is daarom niet iets wat zomaar heel spontaan bij mij zou zijn opgekomen. Het is dat zoonlief al een paar jaar roept dat ie miljonair wil worden. Ik gil net zo hard met hem mee. Er gebeurd alleen niet zo veel. Dat komt omdat ik het volgens hem verkeerd doe. 

Ik somde verschillende manieren van rijk worden op. Maar hij schoof deze moeiteloos van tafel. Je moet namelijk je geld voor je laten werken, ik plaats van werken voor je geld!! Als je weet hoe je dat moet doen, dan heb je zoveel meer vrije tijd over voor de leukere dingen in het leven. Zoals al je zuurverdiende gecompounde interest en werkende geld weer uitgeven op de Bahama’s of zo. 

Beleggen dat is het volgens hem dus helemaal!! Samen met een paar vrienden is hij er in gedoken mij met grote vraagtekens achterlatend. Ik had geen flauw benul waar ze het allemaal over hadden. Maar het klonk heel aantrekkelijk. Laat ik voorop stellen dat ik mij geen illusies maak. Mijn salaris ontvangen vind ik erg fijn maar werken is voor mij zoveel meer dan alleen geld verdienen. En als beleggen zo makkelijk is dan waren er geen voedselbanken meer nodig. 

Dus besloot ik internet af te struinen, op zoek naar informatie. Wat is beleggen? Wat zijn aandelen en cryptomunten? En wat the fuck is compound interest?? En dat lieve lezers was het begin van iets wat in 2021 een groot deel van mijn tijd in beslag nam. Daarover later meer. Wat beleggen en investeren betreft heb ik echt onder een steen geleefd. Cijfers, berekeningen, geld uitgeven en in een zucht ook weer kwijt kunnen raken, dat laatste gebeurd bij heel veel mensen, daar word ik op zijn zachtst gezegd een beetje zenuwachtig van. Moest ik mij hier wel mee bezig houden? 

Toch wilde ik weten hoe dit allemaal in zijn werk ging. Zoonlief had iets aangeboord zonder te weten wat. Mijn nieuwsgierigheid was nu gewekt en die kan ik alleen maar stillen door hem te voeden met informatie. Er staat zo vreselijk veel op internet dat even omslachtig als onbegrijpelijk, en voor mij zelfs ondoorgrondelijk, geschreven is. Waar moet je in hemelsnaam beginnen? Volgens zoonlief gewoon op Youtube. Daar staat alles. Zelfs hoe je miljonair kunt worden. 

Ik moest er dan ook even naar zoeken maar vond een aantal youtubers met een mooi begrijpelijk platform. Alles in Jip en Janneke taal. Daar houd ik van. Mijn speurtocht werd verder voortgezet en ik kwam via de een bij de ander. Een paar weken lang was ik helemaal in de ban van deze wereld. Voor mijn gevoel een parallelle universum die ik nooit heb gezien maar er altijd al is geweest.  

Zoonlief vond het nu wel tijd worden om niet alleen informatie te vergaren maar ook een stap verder te gaan. Het openen van een rekening bij een broker. Ik was nog wat sceptisch, want mijn zuurverdiende dukaten geef ik niet zomaar uit…

Wordt vervolgd…

IF, the story continues…

Posted on by

Het is begin september als ik start met Intermittent Fasting. Geen idee wat het voor mij zou gaan betekenen. Maar jeetje, wat heb ik veel geleerd tijdens deze reis tot nu toe. Af en toe een beetje afzien, vooral in het begin. Hier en daar een figuurlijke “blaar”. Maar eigenlijk was het een grote leerschool vol verwonderingen wat wel, niet of uitstellen van eten en bewuste keuzes maken met mij heeft gedaan. 

Eerder was ik al eens aan het Paleodieet begonnen. Ik begon heel fanatiek maar stopte net zo snel weer. De stap was te groot om dit vol te (willen) houden. Toen las ik over IF en  bedacht ik dat dit veel meer in lijn is met mijn levensstijl. De kans was groter dat ik dit daarom makkelijker en langer vol zou houden. En zie hier. Meer dan een half jaar verder. 

Wat ik niet verwacht had was dat deze vrij eenvoudige stap mij zoveel meer heeft gebracht. Het zorgde voor een reis naar mijn eigen binnenste. Opeens ging ik nadenken, voelen en ervaren bij alles wat ik wel of niet at. Het zorgde er voor dat ik veel makkelijker knoppen kon omzetten. Nee kon zeggen tegen de anders zo grote verleiding van zoetigheid en steeds maar willen eten op elk moment van de dag.

Met de decembermaand had ik het wat lastig. Ik vast met het 16-8 schema waarbij mijn laatste maaltijd rond 18.30 uur is. Met alle gezellige avondjes en bijbehorende etentjes zou dat hem niet gaan worden. Dus liet ik de touwtjes vieren. Na de eerste week van januari zat ik weer in het ritme. Schakelen en de knop omzetten lukte mij dit keer heel goed. Ik wist wat ik er voor terug zou krijgen. 

Het gaat zelfs zo goed dat ik nog steeds zonder te watertanden bij de bakker binnen stap. De snoep en chips in de winkel loop ik met gemak voorbij. Ook chocolade afdeling kan mij niet meer zo makkelijk verleiden. Ik test mijzelf wel eens door heel bewust iets “lekkers” uit te kiezen. Maar eigenlijk is er nog maar weinig zoetigheid waar ik (nu) een moord voor zou doen. Ik vind het een gekke gedachte dat ik nog geen jaar geleden geen nee kon zeggen tegen dat stemmetje in mijn hoofd dat het liefst het hele schap met chips, snoep en chocola had leeggegeten. 

Naast het minderen van suikers merk ik ook dat ik minder behoefte heb aan vlees. Ik was voorheen een echte (BBQ)vleeseter. Steeds vaker ligt er een kleiner stukje, een vleesvervanger of geen vlees meer op mijn bord. Zelfs mijn hangry buien zijn zo goed als over. Dat vind ik nu zo leuk, iets constateren wat ik nooit voor mogelijk had gehouden! 

Er is meer (het is ongelofelijk….). Niet alleen lichamelijk merk ik meer rust en stabiliteit. Ik heb een veel lagere hartslag. Slaap beter en voel mij geen opgeblazen kogelvis meer. Maar ook in mijn hoofd zijn er een paar stoorzenders uit gegaan. Pas nu ik de “ruis” die blijkbaar als constante stoorzender in mijn grijze hersenmassa te pas en te onpas aanwezig was mis, merk ik hoe rustig en gecontroleerd mijn hoofd voelt. (Wat zou IF kunnen doen voor mensen met ADHD?)

Kortom ik ben blij dat ik IF heb ontdekt en voor een groot deel in mijn levensstijl heb kunnen verweven. 

Kapper…

Posted on by

“Euh? Ben jij dat Deb?” Vraagt de kapster als ik gehuld met mondkap de zaak binnen wandel. Toevallig had ik die ochtend mijn haar gedaan in tegenstelling tot andere keren wanneer ik naar de kapper ga. Dan zit het als een “pineapple” op mijn hoofd gedraaid. Nu krulde het prachtig, zei het ietwat te lang, over mijn schouders. “Wat heb je met je haar gedaan? Zoveel krullen! Hoe dan?”

Ze had mij bijna een jaar niet gezien en daarin is veel gebeurd. Ik ben mij gaan verdiepen in de CG-methode en na de afgelopen twee knipbeurten is mijn haar vervolgens steeds meer gaan krullen. Ik heb dus goede hoop dat mijn kapsel nog meer gaat krullen deze knipbeurt. 

Het doet mij wel een beetje zeer om mijn gekweekte krullen af te staan. Ik heb ze met liefde behandeld en er echt heel goed voor gezorgd. Maar de lagen waren er inmiddels helemaal uitgegroeid en hoe langer mijn haar wordt hoe dunner het oogt. Tijd om er weer eens een stukje af te halen. Het ziet er dan direct voller uit. 

Ik mag plaats nemen bij een van de wastafels. En echt, het is dat het zo’n duur grapje is, anders had ik dagelijks mijn haar laten wassen. Niet alleen mijn haar ruikt zalig maar de hoofdmassage is ook heerlijk. Ik hoop altijd dat ze niet te veel vragen stelt want dan moet ik iets terug zeggen terwijl ik liever even geniet van dit relax momentje. Als ze vraagt of er nog een maskertje in mag, wat vast niet CG-Proof is, zeg ik zeker geen nee! Ga je gang, leef je uit. Doe er nog maar 2 of zo?!

Na een kwartier met mijn harses achterover gelegen te hebben moet ik dan toch echt plaats nemen in de kappersstoel. Het moment is daar. Met een borstel wordt nog een keer alles uit gekamd. “Ja, het is echt wel heel lang geworden!” Zegt ze ter bevestiging. En dan is het moment daar. De schaar gaat er in. “Niet te kort?” “Nee niet te kort.” Maar ze knipt en knipt en knipt nog eens. Even heb ik spijt als ik alle plukken links en rechts langs mij heen zie vallen. 

Als ze klaar is, is mijn krul weg. Wat volgt is hier en daar een slag en thats is. Of het nog in model geföhnd moet worden? Nee hoor, inmiddels weet ik beter. Ik wandel naar huis met het complete vertrouwen dat ik de kennis in huis heb mijn haar weer terug te laten krullen. Vriendlief krijgt zoals altijd een rolberoerte wanneer ie mijn, in zijn ogen, veel te korte kapsel ziet… Toegegeven, het is wat aan de korte kant.

Die middag neem ik mijn korte kapsel zelf nog een keer onder handen. Niet met schaar maar wel gewapend met mijn CG-creme en gel. Het platte kapsel waarmee ik bij de kapper weg liep, zie ik onder mijn handen veranderen. Ik hang onderste boven om lok voor lok mijn krullen er weer in te scrunchen. De föhn doet daarna zijn werk. Binnen een paar minuten ben ik al klaar. Ik sta er zelf van te kijken. Dat is even andere koek. Yup, ik heb er alle vertrouwen in! Als de eerste slag eenmaal is terug gegroeid, krult het meer dan ooit. 

IF, de eerste drie dagen…

Posted on by

Hier lees je deel 1. De eerste twee dagen gingen eigenlijk heel makkelijk. Ik startte in het weekend. Was hierdoor later wakker en door de planning ook al vroeg van huis. Eigenlijk een beetje zoals ik had verwacht. Inmiddels breekt mijn derde dag aan. Nu voel ik bij het opstaan toch wel een knaagje in mijn maagje. Ik weiger toe te geven. Ik voel mij verder oké en zoals bij alles wat anders gaat zal mijn lichaam eerst moeten ontwennen en wennen. Ik start de dag met een bak koffie en een fles water. 

Ik ben eigenlijk helemaal niet met het eten bezig. Mijn werk geeft afleiding. Maar halverwege de ochtend voel ik daar mijn maag weer. Hij protesteert en komt in opstand. Hij is het niet eens met mijn vasten-plan. Ik leg hem het zwijgen op door nog een glas water naar binnen te gieten. Voor nu is dat voldoende. Uit de ervaringen die ik gelezen heb is het vooral de eerste week wat ongemakkelijk. Goed naar je lichaam luisteren en indien nodig je vastenplan iets aanpassen is het devies. 

12.00 uur, lunchtijd. Mijn ogen zijn groter dan mijn maag. Ik pak vier boterhammen. Die normaal ook echt opgaan. Nu niet, na twee zit ik echt vol. Zelfs mijn appel past er niet meer bij. Nu al, na dag drie? Denk ik. Inmiddels ben ik mijn Pinterest aan het vullen met lekkere en gezonde maaltijd ideeën en snacks. Bij minder eten wil ik wel dat ik voldoende goede voeding binnen krijg. 

Een logische stap is ook het afbouwen van suikers. Helemaal zonder zal ik (nog) niet kunnen maar de koffie is een prima doelwit om mee te beginnen. Ik geef mijzelf een aantal weken om af te bouwen. Ik drink het nu nog met een ietsje pietsie suiker en melk. 

Het einde van de werkdag breekt aan. Een moment waarop ik altijd wat te snaaien pak. Ik hoor de snackies al gillen vanuit de la: EET MIJ!! Het duiveltje op mijn schouder doet er nog een schepje bovenop: “Geeft niet joh!! Pak gewoon. Niet eten is zoooooo 2020.” Alles om mijn vastberadenheid te laten wankelen. Ik doe het niet. De koeken blijven liggen waar ze liggen. Ik voel mij ver boven ze verheven. Voldaan schuif ik de la weer dicht. Geen idee hoe lang dit gevoel blijft. Het gaat mij lukken om te wachten tot het avondeten!

En die maaltijd bestaat uit groene groente met zoete aardappel (leuke kleurencombinatie) en vis. Oh wat keek ik hier naar uit. Want tussendoor heb ik mij echt ingehouden. Ik heb daar mijn stinkende best voor moeten doen. Geen koekje, geen snoepje alleen een appel rond 15.00 uur en water, heel veel water. De maaltijd smaakt goddelijk. Ik heb dan ook heel bewust van iedere hap genoten. Ik vond het jammer dat mijn bord leeg was. 

Deze drie dagen voelen als een overwinning. Zonder chagrijn. Zonder hongerklap. Mijn maag was leeg, dat merkte ik wel. Maar heel veel ongemak heb ik hier niet van gehad. Ik ben niet veranderd in een draak, spuugde geen vuur en had ook geen hangry bui. Dat schijnt nl ook een van de vele voordelen van Intermittent fasting te zijn. Geen grote pieken en dalen meer in je bloedsuikerspiegel en geen hangry buien meer. 

Ik voel mij lichter. Leger, dat ook. Maar vooral lichter. En trots dat zeker! Op naar de rest van de week. 

Intermittent fasting…

Posted on by

Oké, deze term heb ik vaker voorbij zien komen. Ik heb er nooit heel veel tijd aan besteed om uit te vogelen wat het precies is. Vasten zelf is al een eeuwenoud gebruik. Dat doen mensen met Ramadan of vanuit andere geloofsovertuigingen. Mensen die ziek zijn, of die willen afvallen… Maar ik? Nee, eten en Deb gaan hand in hand. Dus geen haar op mijn hoofd die het nodig vond om hier meer over te weten te komen. Never change a winning team!!

Maar waren mijn geest, lichaam en ik wel zo’n winning team? De laatste paar maanden zit ik nu niet zo heel erg lekker in mijn vel. Ondervind ik diverse lichamelijke kwalen en mijn hormoonhuishouding lijkt hier en daar al enige tijd verstoord. Met het ouder worden veranderd er uiteraard ook van alles. Toch blijft er iets aan mij knagen, en nee niet mijn lege maag, dat dit niet alles is. 

Toen las ik het blog van Levensjutters. Ze gaf mij het zetje dat ik nodig had. Ik besloot mij er toch eens in te verdiepen. Waar het op neerkomt is dat je het tijdsframe van wanneer je eet verkleind. Dus geen drie maaltijden en tig tussendoortjes. Je eet wat je moet/wil eten in een kortere periode. Hierdoor heeft je lichaam een langere periode rust en daardoor tijd om andere zaken in je lichaam weer op orde te brengen. Zaken waar het anders niet aan toekomt. Misschien wel de reden waarom ik mij soms zo moe, vol en opgeblazen voel.

Intermittent fasting (IF) wordt ingezet om af te vallen, je energieker te voelen, beter te slapen en (chronische) ziektes te voorkomen. Nu is afvallen niet de opzet van mijn plan. Toegegeven, het is een mooie bijkomstigheid. Wat voor mij doorslaggevend is, is dat vasten van invloed is op herstelprocessen, je genen en hormoonhuishouding. Met name insuline, dat er voor zorgt dat je bloedsuikerspiegel weer daalt. Hoe lager de insuline hoe beter je vetten kunt verbranden. Minder pieken en dalen. Meer rust voor je maag en darmen (die weer communiceren met de hersens). De lijst met voordelen lijkt oneindig.

Er zijn veel schema’s te vinden en ik zag dat ik al geregeld deze weg bewandel. Ik sla soms mijn ontbijt over omdat ik geen honger heb. Het probleem is alleen mijn inname aan snackie’s tussendoor. Eigenlijk eet ik de hele dag. Als ik de snacks op de avond nu eens weglaat? Dus na, laten we zeggen 20.00 uur, niks meer eten. Ik schuif mijn ontbijt op naar de lunch van 12 uur en drink enkel nog water, thee en koffie? Dan zou ik al “voldoen” aan het 16/8 schema. Ik kan nog een buffer inbouwen door de klok van 20 naar 22 uur te verplaatsen bij echte honger. Of mijn lunch iets te vervroegen naar 11.00 uur. Klinkt als te doen!

Ik wil niet al te streng zijn, maar ik wil dit wel serieus een kans geven. Dus besloot ik te starten in het weekend. Want dan pak je de voordelen terwijl je lekker ligt te slapen. Win/win. Natuurlijk moet ik ook mijn inname aan voedsel onder de loep gaan nemen. Het heeft geen nut om te vasten als je daarna alleen maar troep wegwerkt. Stapje voor stapje! Ik ben benieuwd hoe mij dit gaat bevallen. Lezers: fasten your seatbelts, ik ga jullie meenemen op mijn “vasten-reis”…

Herinnering #2…

Posted on by

Terwijl ik boven op de loopband mijn benen uit mn lijf aan het rennen ben staat zoonlief te klooien met een bal. Hij stuitert op zijn voet, op zijn knie en weer op zijn voet. Het hele tafereel herhaald zich een aantal keer. Op het moment dat hij even uit balans is glipt de bal van zijn voet, op de grond zo de trap af naar beneden. De bal komt met een klap tegen de voordeur tot stilstand. Op dat moment schiet mij een herinnering van heel, heel lang geleden te binnen. Ik vergeet bijna mijn ene voet voor de andere te zetten en een fractie van een seconde lijkt het er op dat ik mijn evenwicht verlies en van de loopband af stuiter. Ik herpak mij gelukkig sneller dan die bal en doe of de ongemakkelijke beweging bij m’n dagelijkse work-out hoort.

Door die herinnering wordt ik ver terug in de tijd geworpen. Samen met mijn ouders ben ik in het Noordpark. Mijn zusje, niet ouder dan een paar maanden, is er ook bij en ligt in de kinderwagen. Dat betekend dat ik niet ouder dan vier jaar kan zijn. Terwijl moeders zich vanaf een bankje bezig houdt met mijn zusje, spelen mijn vader en ik met een bal. Naar mijn idee is hij rood met witte stippen. Maar helemaal zeker weten doe ik dat niet. Iets zegt mij dat dit gewoon zo in het plaatje past. We hadden in die tijd geen auto dus zullen we lopend naar het park gegaan zijn. Iets wat wij vroeger heel vaak deden. Misschien brachten we ervoor of erna wel een bezoek aan opa en oma die toentertijd beneden aan de dijk woonden. 

Voor de mensen die hier niet bekend zijn: Het Noordpark is een klein park gelegen tussen Hendrik Ido Ambacht en Zwijndrecht en kijkt uit over de Maas. Sinds jaren heet het ook wel het Beeldenpark. Zoals ik al zei kwamen we hier best vaak, om te wandelen, naar boten te kijken vanaf een van de vele bankjes aan de oever, pootje baden op het “strandje” of te slingeren aan het touw dat iemand 100 jaar terug aan de grote oude boom heeft gehangen. Maar terug naar mijn herinnering…

We schoppen de bal over en weer en op het moment dat we er klaar mee zijn schop ik de bal nog een paar keer tegen een hele dikke boom. Mijn vader, (wist hij veel, maar hierna wel beter), vertelt mij dat dit niet handig is. Nu heb ik het hele huis van Mijnheer de Eekhoorn gesloopt. Zijn meubels liggen op de grond en alles ligt door elkaar. Ik heb helemaal geen eekhoorn gezien, maar die knoest halverwege de boom wel. En die ziet er verdacht veel uit als de voordeur van een eekhoornhuis. Het dringt tot mij door wat voor schade ik heb aangericht met mijn bal. Vanaf dat moment ben ik ontroostbaar en zit mijn vader met een jankend kind opgescheept. De enige oplossing is een briefje ophangen met daarop mijn welgemeende excuses. Het briefje wordt aan een tak geprikt en nu maar hopen dat de schade mee valt.

Bij volgende bezoekjes aan het park heb ik die boom gemeden. Want een boze eenhoorn wilde ik liever niet zien. Grappig hoe het stuiteren van een bal deze herinnering opriep. Ik vraag mij af of die boom er nog staat…

eekhoorn op boomstronk

Mijn eerste baantje…

Posted on by

Meer dan 20 jaar geleden werd het tijd om zelf voor wat zakgeld te zorgen. Tante F. wist dat ze bij haar op de zaak nog een vakantiekracht zochten. Ze hielp mee met de sollicitatiebrief, want internet was toen nog een schaarste (haha, dat was alleen mogelijk met een inbelverbinding via de huistelefoon, als je geluk had!) Diezelfde week mocht ik al op gesprek. Waarbij het onderwerp salaris overigens niet eens ter sprake is gekomen. Ik kreeg een rondleiding en werd aangenomen. Vanaf dat moment was ik queen of de vaatwasser. Mijn aller eerste baantje in de keuken van een verpleegtehuis in Dordrecht.

De hele zomervakantie stond in het teken van werken. Ik wilde een goede indruk maken en vooral mijn tante niet teleurstellen. Dus deed ik mijn stinkende best. In rap tempo werd ik ingewerkt. Want een lopende band vaatwasser is niet zo makkelijk als men denkt. Daar kwam bij dat elke afdelingen zijn eigen kar met serviesgoed had. Alles was ook nog eens voorzien van een eigen kleur. Enige systematiek was dus vereist. Voor de lunch moesten de karren schoon en klaar staan om gevuld te worden met de maaltijden voor de bewoners. Na onze eigen lunch kwamen de karren ranziger terug. ’s Middags had ik als taak om naast alle karren, ook het keukengerei van de koks weer schoon te krijgen.

Ik zat iedere dag tot aan mijn oksels in de etensresten en had toch de tijd van mijn leven. De koks vonden het een beetje sneu dat ik alleen maar heen en weer aan het rennen was tussen vuil- en schoon serviesgoed. Dus werd ik ook ingedeeld om andere klusjes te doen. ’s Morgens het eten bereiden en ’s middags de mise-en-plas. Zelf vond ik dat allemaal iets minder. Een koksmes hanteren om 10 kg ui te versnipperen is niet mijn ding. Evenals het afwegen van voedingsmiddelen. Gaat altijd verkeerd! Het maken van toetjes en uitlepelen van de bakken slagroom was dan wel echt mijn ding. Ik leerde wat HACCP inhield en hoe ik correct en hygiënisch schoon moest maken. Ik leerde ook wat een terug-koeler was en dat de steamer echt heel heet is. *au*

Het beviel zo goed dat ik besloot te blijven. Vanaf dat moment werkte ik naast alle vakanties ook twee weekenden in de maand. Ik zat in het tofste weekend, met de leukste collega’s. Maar moest mijn tante missen. Die zat helaas in een ander weekend. De radio stond vaak op standje kneiter hard. Soms kwamen ze van de kerk vragen of het misschien iets zachter kon. Wij kwamen boven het orgel uit.

Op warme zomerdagen zorgden de Technische Dienst voor de nodige hilariteit. Er stonden geregeld emmers water op het dak, om iedereen tijdens de koffiepauze (wanneer deze buiten gehouden werd) van een verfrissende douche te voorzien. Wie de dans ontsprong werd in de middag achterna gezeten met de brandslang. Met alle protocollen van tegenwoordig is dit nu ondenkbaar…

Na drie jaar afwashulp werd het tijd om op te stappen en opzoek te gaan naar een vaste job. Het afscheid viel mij zwaarder dan ik had verwacht. Ik heb nog heel vaak gedroomd over dit werk. Dan rende ik rond met serviesgoed of waren mijn karren opeens weg. Die karren hebben nogal indruk gemaakt. Ik denk dat ik geen leukere eerste werkervaring op had kunnen doen dan daar.

Was jullie eerste baantje ook zo leuk als dat van mij?

Opgaan in het moment II…

Posted on by

In eerste instantie was ik helemaal niet bezig om het “mindfulness” aan te pakken. Het woord alleen bezorgd mij jeuk. Het is wel precies wat ik gedaan heb. *HIER* lees je deel één. Mijn doel is mijn gehaaste leven veel meer een halt toe te roepen. Ik wil meer opgaan in welk moment dan ook en meer genieten van dat wat ik aan het doen ben. Ik neem jullie graag mee in mijn zoektocht naar het creëren van meer zen-momenten in alledaagse dingen. 

Mijn plan om het door te trekken in meerdere dingen die ik doe, blijkt toch minder eenvoudig te zijn dan ik dacht. Soms is het zelfs lastig om (al is het maar) twee minuten stil te staan en echt bewust te voelen en op te merken met waar ik mee bezig ben. Begin dit jaar, toen ik er mee begon wist ik nog niet dat Corona ervoor zou zorgen dat mijn hele leven, in ieder geval de komende maanden een stuk rustiger zou worden. Slow down brother!! 

Stiekem had ik gehoopt dat het hierdoor wat makkelijk zou zijn. Niets is minder waar. Ik heb mij op dit moment dan niet meer met 101 dingen bezig te houden maar er malen nog voldoende gedachten door mijn hoofd. En waar kan ik die nu beter stil zetten dan op de plek waar de bewoners altijd leven in het hier en nu?! Die geen last hebben van mentale ruis, oordelen of zorgen. Ja, of er na deze ene hap gras misschien nog een volgende hap genomen kan worden… 

Ik zet mijn zoektocht naar zen-momenten voort op stal. Of eigenlijk de wei, want daar staan de paarden sinds enkele weken. Ik ga vandaag heel bewust strontscheppen! Tenminste, dat ga ik proberen. Het hebben van een paard is echt niet zo romantisch, dat je het ff weet. Normaal doe ik deze klus op de automatisch piloot en draait mijn hoofd overuren. Vandaag heb ik extra geluk. De knollen zijn een wei verplaatst en het gras staat zo’n beetje kniehoog. Extra uitdaging is niet verkeerd om ergens met je volle aandacht bij te zijn. 

Bij het betreden van de wei blijf ik met een voet hangen in een grashalm en breek bijna mijn nek. Dat begint al goed. Maar hierna is iedere handeling doelbewust en heel gericht. Het is heel wat vermoeiender om bij dit stompzinnige werk je (telefoon en) denken uit te schakelen en alleen bezig te zijn met hier en nu. Met paard en poep. Tel daar het ploegen met kruiwagen en al, door het hoge gras bij op en ik heb naast een geestelijke ook een fysieke inspanning geleverd.

Voor ik er erg in heb ben ik al een uur lang “spoorzoekertje” aan het spelen. Voel ik wat mijn spieren doen en luister naar de geluiden om mij heen, in plaats van in mijn hoofd. Wat een herrie daar binnen en wat een rust daarbuiten!! Is het gelukt? Nee niet helemaal. Misschien komt het door de klus op zich?! Die was letterlijk en figuurlijk intensief. Wel was ik meer uit mijn hoofd en in mijn lichaam. 

Wanneer ik op de fiets stap voor de terugreis naar huis voel ik mij toch voldaan! Nu is het de kunst om het uit te bouwen. Eens zien wat mijn volgende onderwerp gaat worden…