Het is begin september als ik start met Intermittent Fasting. Geen idee wat het voor mij zou gaan betekenen. Maar jeetje, wat heb ik veel geleerd tijdens deze reis tot nu toe. Af en toe een beetje afzien, vooral in het begin. Hier en daar een figuurlijke “blaar”. Maar eigenlijk was het een grote leerschool vol verwonderingen wat wel, niet of uitstellen van eten en bewuste keuzes maken met mij heeft gedaan. 

Eerder was ik al eens aan het Paleodieet begonnen. Ik begon heel fanatiek maar stopte net zo snel weer. De stap was te groot om dit vol te (willen) houden. Toen las ik over IF en  bedacht ik dat dit veel meer in lijn is met mijn levensstijl. De kans was groter dat ik dit daarom makkelijker en langer vol zou houden. En zie hier. Meer dan een half jaar verder. 

Wat ik niet verwacht had was dat deze vrij eenvoudige stap mij zoveel meer heeft gebracht. Het zorgde voor een reis naar mijn eigen binnenste. Opeens ging ik nadenken, voelen en ervaren bij alles wat ik wel of niet at. Het zorgde er voor dat ik veel makkelijker knoppen kon omzetten. Nee kon zeggen tegen de anders zo grote verleiding van zoetigheid en steeds maar willen eten op elk moment van de dag.

Met de decembermaand had ik het wat lastig. Ik vast met het 16-8 schema waarbij mijn laatste maaltijd rond 18.30 uur is. Met alle gezellige avondjes en bijbehorende etentjes zou dat hem niet gaan worden. Dus liet ik de touwtjes vieren. Na de eerste week van januari zat ik weer in het ritme. Schakelen en de knop omzetten lukte mij dit keer heel goed. Ik wist wat ik er voor terug zou krijgen. 

Het gaat zelfs zo goed dat ik nog steeds zonder te watertanden bij de bakker binnen stap. De snoep en chips in de winkel loop ik met gemak voorbij. Ook chocolade afdeling kan mij niet meer zo makkelijk verleiden. Ik test mijzelf wel eens door heel bewust iets “lekkers” uit te kiezen. Maar eigenlijk is er nog maar weinig zoetigheid waar ik (nu) een moord voor zou doen. Ik vind het een gekke gedachte dat ik nog geen jaar geleden geen nee kon zeggen tegen dat stemmetje in mijn hoofd dat het liefst het hele schap met chips, snoep en chocola had leeggegeten. 

Naast het minderen van suikers merk ik ook dat ik minder behoefte heb aan vlees. Ik was voorheen een echte (BBQ)vleeseter. Steeds vaker ligt er een kleiner stukje, een vleesvervanger of geen vlees meer op mijn bord. Zelfs mijn hangry buien zijn zo goed als over. Dat vind ik nu zo leuk, iets constateren wat ik nooit voor mogelijk had gehouden! 

Er is meer (het is ongelofelijk….). Niet alleen lichamelijk merk ik meer rust en stabiliteit. Ik heb een veel lagere hartslag. Slaap beter en voel mij geen opgeblazen kogelvis meer. Maar ook in mijn hoofd zijn er een paar stoorzenders uit gegaan. Pas nu ik de “ruis” die blijkbaar als constante stoorzender in mijn grijze hersenmassa te pas en te onpas aanwezig was mis, merk ik hoe rustig en gecontroleerd mijn hoofd voelt. (Wat zou IF kunnen doen voor mensen met ADHD?)

Kortom ik ben blij dat ik IF heb ontdekt en voor een groot deel in mijn levensstijl heb kunnen verweven. 

Hier lees je deel 1. De eerste twee dagen gingen eigenlijk heel makkelijk. Ik startte in het weekend. Was hierdoor later wakker en door de planning ook al vroeg van huis. Eigenlijk een beetje zoals ik had verwacht. Inmiddels breekt mijn derde dag aan. Nu voel ik bij het opstaan toch wel een knaagje in mijn maagje. Ik weiger toe te geven. Ik voel mij verder oké en zoals bij alles wat anders gaat zal mijn lichaam eerst moeten ontwennen en wennen. Ik start de dag met een bak koffie en een fles water. 

Ik ben eigenlijk helemaal niet met het eten bezig. Mijn werk geeft afleiding. Maar halverwege de ochtend voel ik daar mijn maag weer. Hij protesteert en komt in opstand. Hij is het niet eens met mijn vasten-plan. Ik leg hem het zwijgen op door nog een glas water naar binnen te gieten. Voor nu is dat voldoende. Uit de ervaringen die ik gelezen heb is het vooral de eerste week wat ongemakkelijk. Goed naar je lichaam luisteren en indien nodig je vastenplan iets aanpassen is het devies. 

12.00 uur, lunchtijd. Mijn ogen zijn groter dan mijn maag. Ik pak vier boterhammen. Die normaal ook echt opgaan. Nu niet, na twee zit ik echt vol. Zelfs mijn appel past er niet meer bij. Nu al, na dag drie? Denk ik. Inmiddels ben ik mijn Pinterest aan het vullen met lekkere en gezonde maaltijd ideeën en snacks. Bij minder eten wil ik wel dat ik voldoende goede voeding binnen krijg. 

Een logische stap is ook het afbouwen van suikers. Helemaal zonder zal ik (nog) niet kunnen maar de koffie is een prima doelwit om mee te beginnen. Ik geef mijzelf een aantal weken om af te bouwen. Ik drink het nu nog met een ietsje pietsie suiker en melk. 

Het einde van de werkdag breekt aan. Een moment waarop ik altijd wat te snaaien pak. Ik hoor de snackies al gillen vanuit de la: EET MIJ!! Het duiveltje op mijn schouder doet er nog een schepje bovenop: “Geeft niet joh!! Pak gewoon. Niet eten is zoooooo 2020.” Alles om mijn vastberadenheid te laten wankelen. Ik doe het niet. De koeken blijven liggen waar ze liggen. Ik voel mij ver boven ze verheven. Voldaan schuif ik de la weer dicht. Geen idee hoe lang dit gevoel blijft. Het gaat mij lukken om te wachten tot het avondeten!

En die maaltijd bestaat uit groene groente met zoete aardappel (leuke kleurencombinatie) en vis. Oh wat keek ik hier naar uit. Want tussendoor heb ik mij echt ingehouden. Ik heb daar mijn stinkende best voor moeten doen. Geen koekje, geen snoepje alleen een appel rond 15.00 uur en water, heel veel water. De maaltijd smaakt goddelijk. Ik heb dan ook heel bewust van iedere hap genoten. Ik vond het jammer dat mijn bord leeg was. 

Deze drie dagen voelen als een overwinning. Zonder chagrijn. Zonder hongerklap. Mijn maag was leeg, dat merkte ik wel. Maar heel veel ongemak heb ik hier niet van gehad. Ik ben niet veranderd in een draak, spuugde geen vuur en had ook geen hangry bui. Dat schijnt nl ook een van de vele voordelen van Intermittent fasting te zijn. Geen grote pieken en dalen meer in je bloedsuikerspiegel en geen hangry buien meer. 

Ik voel mij lichter. Leger, dat ook. Maar vooral lichter. En trots dat zeker! Op naar de rest van de week.