Tagarchief: leren

A little goes a long way…

Posted on by

De mensen die langer meelezen weten inmiddels dat ik mij sinds enige tijd verdiept heb in de CM methode. Ik volgde daarom begin december een krultraining waar ik veel geleerd heb. Monique zette mij op het juiste spoor en van daaruit kon ik verder met experimenteren en ondervinden van wat wel en niet bij mij past.

Op de training liet ze zien dat er voor het stylen van je haar veel manieren zijn. Bijvoorbeeld je haar in secties verdelen en iedere sectie afzonderlijk nat maken. Want water is een boost voor je haar tijdens het stylen. Met een speciale (Denman)borstel kam je de klitten eruit en “train” je het haar. Zo leert het om zijn natuurlijke krul (weer) te tonen. Je voorziet iedere pluk van cream, leave-in of curlactivator om het vervolgens tot aan de puntjes te sealen met gel. Voordeel van deze methode: mooie gedefinieerde lokken zonder pluis. 

Ik kan jullie vertellen dat dit heel veel werk is. De achterste pluk deed Monique voor mij. Maar de rest moest ik, onder haar toeziend oog, zelf doen. Ik schrok van de hoeveelheid cream en gel die ik moest gebruiken. Monique, die kapsels van haartype 4 gewent is lachte mij bijna uit. Wat ik veel vind, is voor hen niet eens bruikbaar. Ze doen misschien een paar weken met zo’n pot terwijl ik er een jaar zoet mee zou zijn.

Ik borstelde braaf al mijn haarplukken, “trainde” het haar met de Denmanbrush en voorzag het van de nodige producten. Toen mijn hele kapsel gedaan was had ik rimpelige “oma vingers” van het werken met nat haar. Na het föhnen kneep ik met een olie de cast eruit en mijn haar was gedaan. Het zat werkelijk supermooi en ik was er erg blij mee. 

De volgende morgen hoefde ik mijn haar enkel een refesh te geven. Er zat zoveel product in dat een beetje natmaken al genoeg was om alles opnieuw te activeren. Ik hield mijn kapsel ondersteboven en kneep de krullen erin. Met de föhn diffusen was voldoende om weer een dag met een volle bos krullen rond te lopen. Tenminste dat dacht ik. Mijn kapsel veranderde binnen een paar uur in een heel vies en vet aanvoelend geheel. Ik kon niet wachten om ’s avonds mijn haar weer te wassen. 

De volgende dag ging ik zelf aan de slag. Op schoon en in secties verdeeld haar. Nu had ik geen Monique die mij kon helpen met de achterste plukken. Ik moest het zelf doen. Met een spraybottle bewerkte ik iedere pluk. “trainde” het met de Denmanbrush en voorzag het van cream en gel. Ik besloot heel wat minder product te gebruiken dan de eerste keer. A little goes a long way!!! Ik begon er al wat meer handigheid in te krijgen. Ik was in ieder geval een stuk sneller klaar en had minder “oma handjes”. 

Om mijn met zorg verdeelde plukken haar niet tot een plakkerig geheel om te toveren scrunchte ik het voorzichtig. Monique raadde het af omdat je hierdoor wel meer definitie krijgt maar minder volume. Eigenwijs als ik ben… Ik diffusde het geheel met de föhn en scrunchte, zonder olie, de cast er uit. Het is tijdrovend en heel veel werk. Maar ik was aangenaam verrast. Zo mooi had het al die tijd nog niet gezeten. Ook de daarop volgende twee dagen zag het, weliswaar wat pluiziger, nog prima. 

Vanaf oktober tot nu….

Krultraining… 

Posted on by

Na weken van informatie vergaren (deel 1) en uitproberen (deel 2) was het begin december zover. Ik volgde een 1 op 1 sessie bij Monique van Krul Kriyoyo. Een heuse Curl Educator. Nog nooit eerder had ik hiervan gehoord. Maar ja, nog nooit eerder ben ik zo met mijn haar bezig geweest. Ik was reuze benieuwd wat ik allemaal zou leren en of ik er ook daadwerkelijk iets mee kon doen. 

Op internet had ik verschillende testen voorbij zien komen om mijn haareigenschappen te achterhalen. Zo weet je beter welke producten er bij je haar passen. Maar iedere keer kwam er een andere uitslag uit. De verschillende sites gaven ook weer andere adviezen. Voor een newbie in de krullenwereld is dat best verwarrend. Monique bood hulp!

Na een korte kennismaking mocht ik aanschuiven voor een theorieles over mijn haar. We bespraken mijn haareigenschappen zoals type, porositeit, elasticiteit, dikte en structuur. Dit deden we aan de hand van verschillende (water)testen. Ze trok (voorzichtig) nog wat haren uit het hoofd van haar collega om de verschillen aan te tonen tussen dik, dun, coily, wavy, elastisch en stug haar. Dit was de eerste keer dat ik mijn haar zo onder de loep heb genomen.

Daarnaast leerde Monique mij hoe ik etiketten van producten moet lezen. Hoe ik kan zien of iets geschikt is, wat de verschillende thermen nu eigenlijk betekenen en hoe ik ze moet interpreteren. Maar ook hoe ik kan merken of een product geschikt zou kunnen zijn zonder direct het etiket te lezen. Wanneer je mij ooit in de winkel met een verpakking ziet schudden “shake it baby”, snap je waar ik mee bezig ben.

Om te kijken of de theorieles daadwerkelijk was geland mocht ik in haar winkel “shoppen”. Ik moest diverse producten zien te vinden die voor mijn haar geschikt zijn. Dat was niet zo makkelijk want alle flessen zagen er aantrekkelijk uit. Een eyeopener was dat ik alle producten zou kunnen gebruiken. Het resultaat hangt namelijk helemaal af van hoeveel en hoe ik het toepas. Maar ook dat verpakking niks zegt, de naam alleen maar fancy is en de geur ondergeschikt is. Uiteindelijk vond ik een cream en gel die het meest geschikt waren en waarmee we na de lunch mijn haar zouden gaan doen. 

Ondanks dat ik met meer definitie (meer krul) minder volume heb, wilde ik toch graag weten hoe ik dit voor elkaar kon krijgen. Monique liet aan de hand van verschillende methodes zien hoe mijn haar daarmee krulde. Daarna verdeelde ze het in secties en deed een gedeelte voor. De borstel, cream en gel werden aan mij overhandigd en ik mocht de overige secties, onder haar toezicht, afmaken. Daar was ik wel even zoet mee. 

Mijn handen zagen eruit alsof ik een uur in bad had gezeten, want water is je beste vriend bij het modelleren van je kapsel. Met een diffuser droogde ik mijn haar om daarna de cast er uit te knijpen met wat olie. Wat overbleef waren mooie, super zachte waves.

Monique is een vakvrouw die ook nog eens de tijd voor je neemt! 6 uur later (!!) stond ik pas weer buiten. Het was voor mij een leerzame dag en met de kennis die ik heb opgedaan kan ik nu zelf aan de slag. Wil jij je krullen leren kennen of leren temmen? Dan is een bezoek aan Studio Krul Kriyoyo in Dordrecht zeker een aanrader.

Krullend haar.

Voor en na. Zelfs na een middag wegwaaien op stal zat het nog prima.

 

 

Je haar danst…

Posted on by

Krullen of slag pas vanaf halverwege mijn hoofd? Dat schreef ik laatst in *dit* log. Nou, nu niet meer hoor. De slag begint gewoon helemaal bovenaan. Oké, toegegeven, het zijn nog geen gigantische krullen maar wel een behoorlijke slag vergeleken met een paar weken terug. De loze uurtjes die ik hier en daar had heb ik gebruikt om kennis te vergaren op het gebied van de CG-methode. Of te wel de Curly Girl methode. 

Kort gezegd betekend CG niets anders dan het vermijden van bepaalde ingrediënten in haarproducten. Je laat alle siliconen, sulfaten, minerale oliën, wax en uitdrogende alcohol weg en past bepaalde manieren van wassen, drogen en stylen toe. Omdat je het niet meer dichtsmeert, uitdroogt, vervet of verstikt krijgt je haar de mogelijkheid om weer te gaan glanzen en te krullen. Mits je het goed toepast. Internet staat vol met informatie dus ik ga hier verder niet uitgebreid op in. 

Als je niet oppast heb je jezelf arm gekocht aan haarproducten en shampoo’s. Gelukkig wordt mijn haar binnenkort bekeken door een ervaringsdeskundige en dan kan ik echt los. Tot die tijd valt er voldoende te experimenteren met wat ik in huis heb. En, lucky me, een aantal producten bleek al CG-proof te zijn.

Ik kwam er achter dat ik toch wel wat moest afleren. Mijn haar niet meer borstelen en al helemaal niet als het droog is. Alleen nog onder de douche met een flinke dot conditioner er in. Drogen met een handdoek?? Foei!! Daar gebruik ik nu een microvezeldoek voor. Dit voorkomt pluis en op de juiste manier gebruikt, door te “scrunchen” en te “ploppen” creëer ik slag en krul. Oh en vooral van je haar AFBLIJVEN. 

Naast het afleren moest ik ook methodes aanleren. Mijn favoriet is de “squish to condish” waarbij ik de conditioner door mijn hele haar werk. Bij het zien van de hoeveelheid slag die mijn haar dan al heeft word ik blij. Ook het stylen doe ik nu op nat haar. Met de “praying hands” methode, (ja jongens, er ging een wereld voor mij open!) verdeel ik de gel door mijn haar. Daarna scrunch ik mijn haar met een microvezelhanddoek ondersteboven van clumps naar slag. De föhn hoover ik over mijn hoofd om daarna via “pixi diffusing” (what ??) de krullen er in te krijgen. Vervolgens scrunch ik de cast uit mijn haar. Wat overblijft zijn mooie zachte bouncing waves en curls. (als ik het goed heb gedaan…)

Mijn woordenschat is, op het gebied van haarstyling, nog nooit zo groot geweest. Wekelijks leer ik iets nieuws. Het kost aardig wat tijd dat dan weer wel. Maar het is zo leuk om er mee bezig te zijn. Om te kijken welke manieren bij mij passen. Maar ook welke producten en in welke volgorde, mijn haar mooier laten krullen. Niet alles pakt even goed uit. Soms is de slag opeens weg of is het na een uur baggervet. Dan hangen de slierten haar om mijn hoofd. De juiste techniek (en producten) heb ik nog niet helemaal gevonden. Maar mijn dag kan praktisch niet meer stuk als mijn haar dan wel een keer super goed zit. 

En dan te bedenken dat dit pas het begin is… 

 

Het verschil in een paar weken tijd. Hoe ik begon naar hoe het nu is…

Curly Girl…

Posted on by

“Zoooo, wat heb jij met je haar gedaan?” Vraag ik mijn nichtje wanneer ik tijdens een zomers uitstapje bij haar in de auto stap. “Wat een hoop krullen!!” Die heeft ze altijd al, maar vandaag zit het gewoon in een woord prachtig! Krul na krul na krul. Zelfs na een flinke workout, met tegenwind en wat regen, op het water zit het nog steeds perfect. 

Ze vertelde wat haar nieuwe haarroutine is en daarop besloot ik eens wat onderzoek te doen. Mijn haar heeft altijd een slag gehad met hier en daar een verdwaalde krul. Omdat mijn slag pas ergens halverwege mijn hoofd begint laat ik het in laagjes knippen. Dan lijkt het nog wat. Maar zulke mooie gedefinieerde krullen als mijn nichtje? Daar kan ik alleen maar van dromen. Of toch niet?!

Op internet blijkt er een complete krullen-community actief te zijn. De methode wordt Curly Girl genoemd. Van een simpele slag tot kroeshaar, voor ieder type is er een manier van stylen met bijbehorende producten. Ik had er nog nooit van gehoord maar na een avondje lezen en vooral plaatjes kijken was ik heel wat wijzer. Ik zag verschillende before en after foto’s. Wat een verschil kan de CG-methode maken! 

Nu was ik mijn haar met wat voor handen is. Antiklit? Niet nodig. Een masker? Onzin. Kammen doe ik iedere dag en opbinden in een staart of knot net zo makkelijk. Ik spuit mijn kapsel vol met verstikkende haarlak en zet zonder pardon de warme föhn erop. Als het maar in model blijft. Als ik mijn routine vergelijk met de CG-methode zou ik mij moeten schamen!! Ik mishandel mijn haar keer op keer. Terwijl het zo zijn best doet om hier en daar toch een krul te produceren. Laten we het er maar ophouden dat ik gewoon niet beter weet. Euh, wist!! Want inmiddels weet ik iets beter.  

Kort gezegd betekend Curly Girl niets anders dan het vermijden van bepaalde ingrediënten in haarproducten. Je laat alle siliconen, sulfaten, minerale oliën, wax en uitdrogende alcohol weg en past bepaalde manieren van wassen, drogen en stylen toe. Omdat je het niet meer dichtsmeert, uitdroogt, vervet of verstikt krijgt je haar de mogelijkheid om weer te gaan glanzen en te krullen. Internet staat vol met informatie dus ik ga hier verder niet uitgebreid op in. 

Ik kan de duurste producten in mijn haar smeren maar zolang het niet is wat mijn haar nodig heeft, zullen ze nog steeds niet de juiste uitwerking hebben. Ik moet dus eerst weten wat voor haartype ik heb. Er zijn testen om de dichtheid, dikte, krultype, porositeit en elasticiteit te meten. Aan de hand hiervan kan ik bepalen wat ik nodig heb. Maar alsof het allemaal niet verwarrend genoeg is komen er bij mij verschillende uitslagen uit de test. 

Via mijn nichtje kwam ik in contact met een vrouw die alles weet van en over krullen. Ik heb bij haar een workshop geboekt zodat we deze testen nog eens kunnen doen. En ze gaat mij laten zien hoe ik mijn haar nog beter kan verzorgen om het te laten krullen. Tot die tijd ben ik lekker bezig met het lezen van en experimenteren met (de producten die ik nog in huis heb), de diverse methodes die er zijn om mijn haar te wassen, te drogen en te stylen. Na één week zag ik al verschil…

verschil in curlygirl methode

 

To be continued….

What SUP…

Posted on by

Hij stond al even op mijn verlanglijst. Het is er echter niet eerder van gekomen dan begin mei. Eerst werd het winter met smerig vies weer. Vervolgens kwam corona de hoek om janken. Weg vrijheid!! Gelukkig werden de teugels na een paar weken iets gevierd en dat vierde ik door mijn eigen (inflatable) SUP aan te schaffen. Eindelijk!!

Eerst werd ik uitgelachen door Vriendlief. Staand paddelen? Daar is toch geen hol aan! Dat is direct het grote verschil tussen ons. Ik vind het heerlijk om neurotisch actief bezig te zijn. Terwijl hij het liefst een versnelling terug neemt. Toegegeven, dat kan ook fijn zijn. Maar niet te lang. Anders blijf ik in die lethargische modus hangen. Wij gaan ook wel eens samen kanoën en dan hoor ik geregeld: “doe eens rustig!” Of “paddel niet zo snel!” Terwijl ik denk: Schneller, Schneller!!

Ik wilde dus al enige tijd mijn waterhobby uitbreiden met iets actiefs. En nu ligt het hele gevaarte midden in mijn woonkamer. In de doos leek hij niet zo groot. Maar eenmaal “opgeblazen” is de plank 3.20 meter lang. Oh boy, als dat maar goed gaat komen. Het duurt ook nog eens drie dagen voor ik hem kan uittesten op het water. Gelukkig is het precies die dag super zonnig en goed weer. 

We varen uit met Merlin en gaan op zoek naar een testspot. Het is dan wel 26 graden, er staat wel een redelijke wind en het water is ook niet al te rustig. Omdat het weekend en lekker weer is, is het ook drukker op het water dan anders. Grote boten, sloepjes, motorboten en zelfs zeilbootjes passeren ons en wij hen. Als het hier lukt, houd ik mijzelf vol, lukt het overal. Een slim mens boekt eerst een les. Maar ja, corona… 

We vinden een mooie plek en gaan voor anker. Een paar meter verder is een baai met laag water, zandbodem en geen andere boten. De stroom en golfslag is hier ook een heel stuk minder. Uit voorzorg trek ik toch mijn wetsuit en zwemvest maar aan. Er is een reeële kans dat ik te water ga en dat is op dit moment nog niet warmer dan een graad of 17. 

Het oppompen van de SUP duurt een minuut of 8. Hiermee heb ik direct mijn warming-up te pakken. Heel voorzichtig schuif ik van de boot op mijn SUP. Dat voelt op zijn zachtst gezegd wat onwennig. Ik blijf de eerste paar minuten op mijn knieën zitten om het gevoel en evenwicht te vinden. Ik paddel tegen de stroming in richting de baai en pak direct mijn eerste golfjes mee. *Wiebelig*

Dan moet ik gaan staan, wat zowaar direct lukt. Even voelt het alsof ik voor het eerst met mijn snowboard boven aan de rode piste sta en mij afvraag hoe ik in vredesnaam heelhuids beneden moet komen. Ik krijg toch de slag te pakken. Hoe harder ik paddel hoe makkelijker het gaat en hoe stabieler ik sta.

Meer dan een uur ben ik bezig om mijn board te leren kennen. Daarbij heb ik een complete workout achter de rug. Dat merk ik pas als ik kei moe en enigszins trillend terug op de boot klim. Maar ik ben als een kind zo blij!! De spierpijn die ik de volgende dag voel neem ik voor lief. Dat went vanzelf. Ik kan niet wachten om mijn eerste tourtjes te gaan maken… 

Moai supboard in het water.

MOAI SUP 10’6

 

 

Opgaan in het moment II…

Posted on by

In eerste instantie was ik helemaal niet bezig om het “mindfulness” aan te pakken. Het woord alleen bezorgd mij jeuk. Het is wel precies wat ik gedaan heb. *HIER* lees je deel één. Mijn doel is mijn gehaaste leven veel meer een halt toe te roepen. Ik wil meer opgaan in welk moment dan ook en meer genieten van dat wat ik aan het doen ben. Ik neem jullie graag mee in mijn zoektocht naar het creëren van meer zen-momenten in alledaagse dingen. 

Mijn plan om het door te trekken in meerdere dingen die ik doe, blijkt toch minder eenvoudig te zijn dan ik dacht. Soms is het zelfs lastig om (al is het maar) twee minuten stil te staan en echt bewust te voelen en op te merken met waar ik mee bezig ben. Begin dit jaar, toen ik er mee begon wist ik nog niet dat Corona ervoor zou zorgen dat mijn hele leven, in ieder geval de komende maanden een stuk rustiger zou worden. Slow down brother!! 

Stiekem had ik gehoopt dat het hierdoor wat makkelijk zou zijn. Niets is minder waar. Ik heb mij op dit moment dan niet meer met 101 dingen bezig te houden maar er malen nog voldoende gedachten door mijn hoofd. En waar kan ik die nu beter stil zetten dan op de plek waar de bewoners altijd leven in het hier en nu?! Die geen last hebben van mentale ruis, oordelen of zorgen. Ja, of er na deze ene hap gras misschien nog een volgende hap genomen kan worden… 

Ik zet mijn zoektocht naar zen-momenten voort op stal. Of eigenlijk de wei, want daar staan de paarden sinds enkele weken. Ik ga vandaag heel bewust strontscheppen! Tenminste, dat ga ik proberen. Het hebben van een paard is echt niet zo romantisch, dat je het ff weet. Normaal doe ik deze klus op de automatisch piloot en draait mijn hoofd overuren. Vandaag heb ik extra geluk. De knollen zijn een wei verplaatst en het gras staat zo’n beetje kniehoog. Extra uitdaging is niet verkeerd om ergens met je volle aandacht bij te zijn. 

Bij het betreden van de wei blijf ik met een voet hangen in een grashalm en breek bijna mijn nek. Dat begint al goed. Maar hierna is iedere handeling doelbewust en heel gericht. Het is heel wat vermoeiender om bij dit stompzinnige werk je (telefoon en) denken uit te schakelen en alleen bezig te zijn met hier en nu. Met paard en poep. Tel daar het ploegen met kruiwagen en al, door het hoge gras bij op en ik heb naast een geestelijke ook een fysieke inspanning geleverd.

Voor ik er erg in heb ben ik al een uur lang “spoorzoekertje” aan het spelen. Voel ik wat mijn spieren doen en luister naar de geluiden om mij heen, in plaats van in mijn hoofd. Wat een herrie daar binnen en wat een rust daarbuiten!! Is het gelukt? Nee niet helemaal. Misschien komt het door de klus op zich?! Die was letterlijk en figuurlijk intensief. Wel was ik meer uit mijn hoofd en in mijn lichaam. 

Wanneer ik op de fiets stap voor de terugreis naar huis voel ik mij toch voldaan! Nu is het de kunst om het uit te bouwen. Eens zien wat mijn volgende onderwerp gaat worden… 

Systeemupdate voor dummies …

Posted on by

Ergens in oktober vorig jaar:
Al een paar weken meld mijn Macbook netjes dat hij een update nodig heeft. Net voor ik op de knop wil rammen om hem te laten updaten kijk ik nog even op internet. Daar zie ik, bij “toeval”, een melding staan dat deze update voor sommige programma’s niet zo fijn zou zijn. Deze zouden namelijk niet meer werken als de computer, in plaats van 32, op 64 bits zou draaien. Op zich een logische gedachte. Mijn fotobewerkingsprogramma is er één van. Even wachten met de update was het advies. Iets wat ik als digidummy dan ook maar opvolg.

Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en mijn Macbook begint steeds harder te gillen. Naast de melding krijg ik geregeld waarschuwingen en uitroeptekens te zien. Maar ik durf niet. Ik speur het hele internet af of deze update wel echt noodzakelijk is. Van Lightroom krijg ik de melding dat mijn aangekochte versie helaas niet wordt ondersteund. De enige optie is een abonnement van Adobe. Daarmee zou ik altijd up-to-date blijven en zou mijn software altijd werken. Nog veel meer moois, waar ik nooit mee werk, werd mij beloofd. Ik laat mij daar niet toe verleiden. Vet betalen voor iets wat ik soms een paar weken niet gebruik.

Maar ja, ik kan mijn arme Macbook, mijn steun en toeverlaat, niet eindeloos aan het lijntje houden. Ik besloot er eens goed voor te gaan zitten en opzoek te gaan naar een ander fotobewerkingsprogramma. Er zijn daarin echt een hoop aanbieders. Zowel gratis, als tegen betaling. Dat ik er voor moet betalen is niet erg. Zolang het maar een fijn, werkend programma is zonder al te veel poespas. Eerder dan verwacht loop ik tegen iets aan. Mijn back-up is bij deze alvast geregeld.

De winterstop van de voetbal breekt aan en fotograferen zit er niet meer in. Een ideaal moment om de knoop door te hakken. Met enige aarzeling druk ik op de “update” knop. Van Mojave naar Catalina. (na een zoektocht weet ik eindelijk hoe ze aan deze namen komen…) De Macbook ratelt en rekent. Het aftellen is begonnen. Tussendoor komt nog de melding of ik het echt wel heel zeker weet, want bye bye Adobe Lightroom!! Eerst gillen dat je een update wil, ben ik eindelijk zover en dan vragen of ik het echt zeker weet? GGRRRRRR. Dus ik ram op de knop “JA”.

Ik duim de hele tijd op een goede afloop en dat alles het nog zou doen. Dat ik geen mappen en bestanden kwijt ben. Want echt, na het zoeken op internet kwam ik de gekste en engste “worst-kaas-scenario’s” tegen. De belangrijkste documenten had ik echter al veilig gesteld op een andere schijf. Dat dan weer wel …

Dan is het zover. Na wat geklik zit ik overal weer in. Het logo van Lightroom staat te shinen op mijn bureaublad. Die zal het, na de waarschuwing van mijn Macbook en Lightroom wel niet meer doen, denk ik als ik het icoontje aanklik. Het programma opent zonder problemen en werkt zoals zou moeten. Ik snapte er al niet veel van, maar nu nog minder. Waarom al die ophef?! Maar oké, mij zal je er verder niet over horen, ik ben al lang blij dat ik met mijn vertrouwde programma kan blijven werken …

Nu hopen dat Corona ons snel gaat verlaten, zodat we weer mooie actieplaten tijdens de voetbalwedstrijden kunnen gaan schieten.

Wax on, Wax off…

Posted on by

“Ik heb je snowboard opgehaald. Die hebben ze in de winkel voor je gewaxt.” Zegt vriend terwijl hij ondertussen mijn geliefde plank uit de auto plukt. Zonder bindingen weegt het stukje hout niet zo veel. Ik pak hem aan en werp een blik op de onderkant. “Is dit gewaxt?” Vraag ik hem? Het belag heeft nog hele witte uitgebeten plekken. Ineens herinner ik mij de irritatie van de wintersport van vorig jaar. Waarbij ik op dag twee letterlijk stilstond op de piste terwijl iedereen mij als een “Razende Roeland” voorbij kwam. Toen zag mijn board er precies zo uit als nu. Alsof ik er al een week snowboarden op heb zitten. 

Mijn kennis over het goed onderhouden van een snowboard is nihil. Dit laat ik normaal gesproken doen. Maar na mijn tweede ergernis bij deze shop was ik er klaar mee. Ik besloot mij er in te verdiepen. Is mijn board op en versleten of kan ik het zelf misschien beter dan in de winkel? Zo moeilijk kan zelf waxen toch helemaal niet zijn bedacht ik mij? Om er zeker van te zijn las ik diverse sites en zocht ik youtube af over het hoe en waarom. 

Het waxen van je board is voor meerdere redenen goed. Zo blijft het belag gevoed en raakt minder snel uitgedroogd. Wax zorgt ook voor een goede afvoer van het water en voor meer boardplezier en snelheid. Tevens doe je langer met een goed onderhouden board. In winkels worden ski’s en boards vaak machinaal gewaxt. Met de juiste materialen is het volgens de pro prima zelf te doen. 

Mijn arme plank blijkt dus gewoon finaal uitgedroogd!! Dat hadden ze in de winkel best wel even mogen zeggen! lekkere service maar niet heus. Vanaf nu besluit ik wat beter voor mijn board te zorgen. Ik bestel een strijkbout, wax, schraper en een slijpset. Op mijn vrije dag wordt alles geleverd en kan ik aan de slag. 

Als eerste haal ik wat bramen weg en vijl ik de staalkant. Dat is geen overbodige luxe merk ik. Daarna is het belag aan de beurt. Normaal moet je de onderkant schoonmaken. Maar die van mij is al gepoetst in de winkel. Zodra het speciale waxijzer (vooral niet de normale strijkbout gebruiken) op temperatuur is houd ik de wax er tegenaan. Ik druppel een heel spoor over de onderkant van mijn board. Het lijkt op gestold kaarsvet. Als ik er met het ijzer overheen ga wordt alles weer vloeibaar en smeert het lekker uit. Ik ga net zolang door tot er een mooie egale laag op ligt. Met mijn hand voel ik aan de andere kant van het board. Zodra dat op temperatuur is stop ik. 

Met een speciale schraper haal ik alvast de waxlaag van de staalkanten af, de rest moet nu intrekken en uitharden. Als ik later op de dag een blik op mijn board werp weet ik niet wat ik zie. Wat een verschil en dat na 1 keer. Het overtollige wax moet er afgeschraapt worden. Dit doe ik met een speciale schraper en is het minst leuke aan deze hele klus. Alles zit onder het schraapsel dat ook nog eens lekker overal aan blijft plakken en de vloer spekglad maakt. 

Voor we met vakantie gaan zal ik hem nog een keer onder handen nemen. Het is best een leuke bezigheid en hopelijk word ik er op de piste voor beloond. 

 

Snowboard ongewaxt en gewaxt

Opgaan in het moment…

Posted on by

Geregeld doe ik het al zonder er echt bewust van te zijn. Zoals bij het fotograferen of een graassessie met Poownie bijvoorbeeld. Steevast voel ik mij happy en voldaan wanneer ik de foto’s bekijk of terug ben op stal. Happy en soms zelfs een beetje zen… 

Hoe kan het dat “simpele” dingen mij zoveel voldoening geven? Dat ik met nog meer plezier uitkijk naar een volgende keer? Mijn hoofd leger en rustiger is? Alsof de boel herschikt of opnieuw geordend is. Kun je mij nog volgen? Sommige sporters ervaren dit ook wel eens na een flinke workout. Je voelt je (emotioneel) lichter en fijner.

Eind vorig jaar besloot ik mijzelf te “analyseren” wanneer ik foto’s aan het maken was. Ik wilde weten hoe het kwam dat juist fotografie mij zo veel meer dan alleen maar mooie platen oplevert. Het antwoord had ik vrij snel boven tafel en was heel simpel: Ik heb zoveel plezier in wat ik doe dat ik op ga in het moment. Eén zijn met dat wat er voor mijn neus gebeurd. Niet nadenken, analyseren, herkauwen en opnieuw doen! Nee, gewoon helemaal opgaan in het hier en nu. Met mijn volle aandacht genieten van wat ik aan het doen ben. Dat is in een vogelhut, afgesloten van de buitenwereld, misschien niet zo moeilijk. Maar het lukt mij ook langs een drukke zijlijn op het voetbalveld. Waar mensen en spelers soms letterlijk om mij heen lopen. 

Wat nou als ik deze ervaring eens door trek in mijn leven? Iedere dag een soort meditatie geluksmoment, misschien zelfs meerdere keren per dag die flow voelen? Uiteraard zonder gebruik van verdovende middelen, laten we daar duidelijk in zijn. Zou dat kunnen? Ik denk het wel. De rustige omgeving is, gezien de drukte langs een voetbalveld, niet perse noodzakelijk. Mijn eigen handelen en denkwijze daarentegen wel. Daarvoor moet ik wel aan de bak. 

Wanneer ik ’s avonds alleen ben besluit ik het direct uit te testen. Normaal is het koken iets wat moet. Even tussen de bedrijven door en niet iets waar ik altijd zin in heb. Nu doe ik het anders. Eerder op de dag had ik met zorg mijn eten uitgekozen en alle ingrediënten liggen nu voor mij uitgestald op het aanrecht. Op het menu staat een pastasalade. Niet het aller moeilijkste om klaar te maken. Toch besluit ik er letterlijk de tijd voor de nemen. De enige tijd die ik in de gaten hoef te houden is de kooktijd voor de pasta.

Het vergt nogal wat doorzettingsvermogen om er mijn volle aandacht bij te houden. Koken is niet echt mijn ding. Ik moet er even inkomen. De ingrediënten met zorg snijden. Het maken en kruiden van de dressing. In gedachte proef ik alvast hoe het eindresultaat zal zijn. Wanneer ik ga eten staan telefoon, tv en radio uit. Een met mijn maaltijd! Ook nu besluit ik er de tijd voor de nemen. Ik constateer twee dingen: ik proef intenser wat ik eet en mijn maaltijd smaakt lekkerder dan ooit. Ik betrap mijzelf er op dat ik hiervan heb genoten. 

Met deze ervaringen in mijn achterhoofd wil ik de komende maanden proberen mijn gehaaste leven veel meer een halt toe te roepen. Meer opgaan in welk moment dan ook. Genieten van dat wat nu is. Ik hoop jullie mee te kunnen nemen in mijn zoektocht naar het creëren van meer zen-momenten in alledaagse dingen. Doen jullie mee?

 

 

Wordt vervolgt… 

***

Altijd makkelijker dan je denkt…

Posted on by

Mijn moeder bakte het wel vaker. Speciaal voor ons want zelf vond ze het niet te eten. Maar met verjaardagen of op een zaterdagavond bij de film stond het voor ons op tafel. Een hele grote schaal met popcorn. En dan niet de magnetron variant met zo’n vieze chemische vette smaak. Waar ook je huis nog eens drie dagen naar rook terwijl de popcorn binnen 10 minuten op was. Ik bedoel de echte, boterzachte popcorn met een zoutlaagje.

Eenmaal op mijzelf maakte ik het ook geregeld klaar. De heren en zelfs Groene Draak vinden ook vers gemaakte popcorn een stuk lekkerder dan die uit de magnetron. Maar het is wel altijd dezelfde zoute smaak. Omdat ik niet wist hoe ik de echte zoete bioscooppopcorn na moest maken. Tot nu.

In mijn vakantie, inmiddels een paar weken geleden alweer, had ik wat tijd over en besloot er eens voor te gaan zitten. Zelf karamelpopcorn maken blijkt een stuk makkelijker dan ik dacht. Het is wel wat bewerkelijker dan de zoute variant en toegegeven het is niet bepaald caloriearm. Maar lekker dat het is!!! Nu ben ik totaal geen keukenprinses en karamel maken had ik tot voor kort ook nog nooit gedaan. Want ik dacht altijd dat het heel moeilijk zou zijn.

Een goede voorbereiding is het halve werk. Alles wat ik nodig heb staat al voor het grijpen. Eerst maak ik de popcorn klaar. Dit doe ik in een gietijzeren pan. Die kunnen namelijk wel tegen een stootje. Zodra het scheutje olie in de pan warm is kan de (popcorn)mais er bij. Het wordt altijd meer dan je denkt. Dus een bodem mais is meer dan genoeg. Ik laat het vuur op hoog staan tot de mais goed aan het poffen is. Uiteraard met een deksel op de pan. Wanneer de boel flink poft gaat het vuur omlaag. We schudden de pan geregeld zodat het niet aanbrand. Het hele proces duurt maar een paar minuten. Wanneer het poffen minder wordt gaat de pan van het vuur en de popcorn op een bakplaat met bakpapier.  

Karamel maken is wat bewerkelijker. Ik doe een ruime hoeveelheid suiker met een beetje water in een steelpan en zet dit op middelhoog vuur. Ondertussen knaag ik van de net klaargemaakte popcorn. Ik blijf stug naar mijn pannetje kijken want mij was gezegd dat het snel kon gaan. Maar blijkbaar heb ik iets te veel water toegevoegd want het duurt een eeuw voor het suikerwater amberkleurig wordt. Maar wanneer het eindelijk zover is gaat het inderdaad snel. Ik meng wat zout en een stukje roomboter door het suikerwater. Het begint vreselijk te borrelen maar ik blijf roeren tot het een egale massa is. 

Met mijn vinger in de pan, om even te proeven, kan niet want de karamel is loei heet. Op goed geluk giet ik alles uit over de popcorn op de bakplaat dat direct aan elkaar begint te plakken. Het lijkt wel magnetisch dat spul. De suikerdraden lopen van de pan naar de popcorn en terug naar mijn vingers. Zodra de karamel is uitgeschonken moet alles afkoelen. Maar ik kan natuurlijk weer niet wachten. 

Terwijl de karamelpopcorn eigenlijk nog iets te warm is staan vriend en ik ongeduldig boven de bakplaat, ons al te goed te doen aan dit nieuwe baksel. Het is iets meer werk, en achteraf ben je ook kotsmisselijk, je bent dus gewaarschuwd. Maar de smaak is werkelijk goddelijk!!

 

van popcorn mais tot karamelpopcorn

 

Zie internet voor het juiste recept, er zijn vele wegen die naar heerlijke popcorn leiden 😋…

 

 

***