Tagarchief: moe

Zo moe…

Posted on by

Ik weet niet hoe het met jullie gesteld is? Het is voor mij heel goed te merken dat het einde van het jaar nadert. Ik ben lichamelijk versleten en geestelijk doodmoe. De accu is op. Het is steeds lastiger om mij ergens toe te zetten. Om mij op te laden weer iets te gaan doen of te ondernemen. Wanneer de wekker in alle vroegte afgaat ben ik geneigd te doen of ik hem niet hoor. Het is bijna een straf om mijn bed uit te komen. Mijn lijf voelt stram en stijf. Mijn ogen prikken al voordat ik ze open gewrikt heb. Om over mijn lijkwitte gezicht nog maar niet te spreken. Of is dit het proces van ouder worden?

Eenmaal op mijn werk gaat het best wel weer. Ik onderdruk een gaap of acht en drink meer koffie dan goed voor mij is. Ik kan een gelukzalig gevoel niet onderdrukken wanneer ik aan het einde van de werkdag denk. Het is lang geleden dat ik zo verlangend uit keek naar een avond niks doen. Bankhangen, boek lezen en tv kijken in de veilige, warme en vertrouwde cocon van mijn eigen huis. Het bleef echter niet bij één avondje. Inmiddels zijn we een paar weken verder. Hoewel ik mij soms nutteloos voel bij dit niksen, voelt het toch prima. Voor lichaam en geest zou het een stuk beter zijn wanneer ik de frisse lucht op zou zoeken. Rondje fietsen, wandelen. Lekker paardrijden. Maar geen van dit alles kan mij nu bekoren. 

Alleen de bank met zijn vreselijk grote aantrekkingskracht. Ik heb mij er met volle overgave aan toegegeven. Avond na avond. Week na week. Niet dat ik daar zielig zit te wezen. Vriendlief zit aan de andere kant van de bank en Groene Draak op mijn arm. Op schoot een boek en mijn rechterarm heb ik vrij voor een beker thee, een zak chips of een koppiekrauw voor Draak. Met gemiddeld één boek per week heb ik nu 52 boeken gelezen dit jaar en dus mijn reading challenge op Hebban ruim overschreden. Ik had namelijk ingezet op 40. Zoonlief heeft geprobeerd mij een abonnement op Netflix aan te praten. Als je dan toch op de bank zit… Hoe verleidelijk ook, daar heb ik voor gepast.

Hoewel ik nu in een gigantische fotoflow zit en iedere zaterdag langs de lijn te vinden ben, is het goed dat er een verplichte voetbalpauze aan komt. Naast het maken van de foto’s komt daar ook al het bewerken en verspreiden voor social media bij. Hoeveel voldoening het ook geeft, ik ben eigenlijk gewoon iedere zaterdag aan het werk. Nu de laatste wedstrijd van het jaar dit weekend geweest is, heb ik dus ook een paar weken verplicht weer echt weekend.

Een nadeel van dit niksen is dat ik nog minder zin en puf heb om überhaupt in beweging te komen. Het besef van tijd is ook een beetje weg. Oh, en dan hebben we mijn conditie nog. Die gaat ook met sprongen achteruit. Toch denk ik dat het af en toe goed is om toe te geven aan dit gevoel. De hele boel, zowel lichaam als geest, resetten. Daarom blijf ik mij nog even lekker nutteloos voelen, met mijn kerstvakantie als hoogtepunt. Een volle week uitslapen, bijtanken en bankhangen. Om in het nieuwe jaar weer fris en fruitig aan de “start” te verschijnen.

 

***

 

Truste…

Posted on by

Vrijdag de 13e bleek het de internationale dag van de slaap te zijn… Ik had daar werkelijk nog nooit van gehoord. In 2008 is deze dag voor het eerst in het leven geroepen. Het blijkt in België iets meer te leven dan in Nederland. Er wordt onder andere aandacht gevraagd voor de gevolgen van een slechte nachtrust en wat dit kan veroorzaken. Afgelopen week was het programma van Katja Schuurman, Bodyscan, op tv waar dit onderwerp ook onder de loep genomen werd. Wat gebeurt er oa met je lichaam en je geheugen als je vijftig uur niet slaapt? Leuk om te zien, niet leuk om te ervaren. Als ik terug denk aan mijn nachtdiensten die ik ooit draaide, krijg ik spontaan koppijn. Het onderwerp van de internationale dag van de slaap kwam ik tegen op het blog van Galabria. Daar stond ook de slaap-tag, en aangezien ik slapen erg fijn vind…

Slaap-tag:

Hoe laat ga je meestal naar bed?
Ik ben een echt ochtendmens, dus houd het in de avond niet zo lang uit. Meestal lig ik tussen 22.00 en 23.00 uur wel op bed.

Wat is jouw vaste ritueel voor het slapen gaan?
Hoe laat het ook is, hoe moe ik ook ben, ik moet altijd even een paar pagina’s uit mijn boek gelezen hebben. Vriendlief is erg blij dat ik digitaal lees. Dat zorgt voor minder herrie bij het omslaan van de bladzijde. 😂

Wat doe je als je niet kunt slapen?
Daar heb ik gelukkig bijna nooit last van. Maar als het mij toch overkomt, komt dit door stress of een vervelende gebeurtenis. In dat geval probeer ik door middel van meditatie en ademhalingsoefeningen mijn hartslag en ademhaling onder controle te krijgen. Vaak werkt dit wel. En de keren dat het niet werkt? Daar heb ik mij bij neer gelegd. Als je ligt dan rust je ook. Blijkbaar heb ik op dat moment dan dan geen slaap nodig…

Wat is je favoriete slaaphouding?
Ik lig het liefst op mijn rug. Vroeger kon ik zo niet in slaap vallen en lag ik het liefst op mij zij. Maar als ik nu op mijn zij lig krijg ik na een tijdje het gevoel dat mijn been of arm “slaapt”.

Waarvoor mag je jou altijd wakker maken?
Als je leven je lief is, dan laat je mij gewoon lekker slapen. Behalve als we met vakantie gaan en in de nacht al weg moeten. Maar dat is echt de enige uitzondering.

Hoe laat gaat je wekker?
Meestal rond 06.30 uur. In de weekend een uurtje (soms twee) later in verband met de voetbalwedstrijden.

Snoozen of direct opstaan?
Een keer snoozen en daarna mijn bed uit. Meestal ben ik net iets voor de wekker al wakker.

Slaap je uit in het weekend? Uitslapen betekend voor mij wakker worden zonder de wekker. Soms is dat wel eens eerder dan op een werkdag. Hoewel ik mijn slaap echt nodig heb vind ik het sinds enige tijd zonde om tot laat in mijn bed te blijven liggen. Ik wil altijd veel doen dus sta ik het liefst bijtijds op. Dan ga ik direct aan de slag om zoveel mogelijk uit mijn dag te halen.

Hoeveel kussens liggen er op je bed?
Vroeger wilde ik heel graag een groot bed vol met kussens. Maar dat was vroeger. Ik slaap op één kussen en wil verder zo min mogelijk zooi op mijn bed hebben.

Wat heb je aan in bed?
Tot grote ergernis van vriendlief, draag ik het liefst een pyjama. Zo eentje met een broek en shirt met lange mouwen. Ik heb een grote hekel aan kou.

Slaap je met sokken aan?
Nee. Mijn sokken blijven in bed nooit zitten en gaan dan draaien. Uiteindelijk zitten mijn hiel en tenen niet meer op de plaats waar ze zitten moeten. Dat voelt zo irritant en daar kan ik dus echt wakker van liggen.

Hoe groot is jouw bed?
Groot genoeg.

Als ik ‘s morgens wakker wordt, is het eerste wat ik doe…
Mijn dromen uitpluizen. Ik heb vaak heel uiteenlopende dromen. Ook droom ik geregeld over mijn ouders en over vroeger. Verder vind ik het heerlijk om mij, net als een kat, uit te rekken en zo langzaam helemaal wakker te worden.

En jij? Is slapen ook jouw ding of breng jij het liefst zo min mogelijk van je tijd slapend door?

 

 

Afgelopen week…

Posted on by

Het is maandagmorgen als mijn wekker afgaat. Na drie gebroken nachten sleep ik mijzelf naar de badkamer. Met ogen op steeltjes en flinke wallen eronder staar ik naar mijzelf in de spiegel. Ik zie er op zijn zachts gezegd niet uit. Het voelt alsof ik een week onafgebroken nachtdienst heb gehad. En verlang nu alweer naar mijn overheerlijke warme, zachte, wollige bedje. Om direct weer naar dromenland afgevoerd te worden zodra mijn hoofd het donzige kussen raakt. Voor het eerst in acht jaar tijd ga ik met lichte tegenzin naar mijn werk. Ik wist vrijdag al dat het deze week extreem druk zou gaan worden. Maar daar kon ik vrijdagmiddag om 1700 uur niks mee. Dus dat gevoel heb ik twee dagen los gelaten, om het vandaag ten volle tot mij door te laten dringen…

Nog voor ik mij goed en wel geïnstalleerd heb op mijn werkplek weet ik ook dat mijn concentratievermogen die dag niet groot zal zijn. Dat blijkt wel als ik bij iedere opdracht die ik afhandel mij afvraag wat ik in vredesnaam aan het doen ben. Als iedereen met lunchpauze is geweest, staar ik naar de klok met de vraag hoe het toch kan dat het al 14.00 uur is. De tijd glijdt als zand door mijn handen. Ik ben met 101 dingen bezig geweest en tegelijkertijd kan ik niet benoemen wat ik allemaal gedaan heb. De tijd gaat snel, te snel. Door mijn vermoeidheid loop ik achter alle feiten aan en dat is dubbel zo frustrerend.

Als ik iets vroeger dan anders mijn bedje weer in stap ben ik de drukte van die dag heel snel vergeten. Op het moment dat ik mijn ogen sluit prikken ze nog even na. Het kost mij moeite om ze ontspannen dicht te houden. Ze hebben teveel prikkels moeten doorstaan. Maar al snel voel ik een rust over mij heen dalen. Weet je hoe lekker het is als je beseft dat je lichaam op het punt staat om naar dromenland over te stappen? Ken je dat? Je ademhaling wordt langzamer en je voelt je gewichtsloos, alsof je aan het zweven bent. Zodra ik mij hier aan over geef ben ik weg. Ik word pas wakker wanneer mijn wekker bruut in mijn linker oor staat te tetteren…

De uren regen zich aaneen tot dagen en de dagen werden een volle drukke werkweek. Het was echt aanpoten, lange dagen, korte avonden en voor mijn gevoel nog kortere nachten. Niet alleen voor mij want ook vriendlief en Uk waren druk. Een ouderavond op school, voetbalwedstrijd van de KNVB, training bij FC Dordrecht en een training op de eigen club. Zelf werkte ik mij nog even in het vuil bij Poownie om daarna rond 21.30 uur uitgeblust op de bank te belanden. De vrijdag was onze eerste avond zonder afspraken. Niemand de deur uit en na het eten heerlijk met zijn drietjes op de bank. Deze avond geen voetbal, geen werk en geen paard. Wat was ik blij dat het weekend was begonnen en deze week was afgelopen…

Fijn weekend allemaal!!

De verschrikkelijke acht…

Posted on by

De afgelopen weken had ik niks te klagen. Hoewel ik jammer genoeg maar één keer in de week tijd kon vrij maken om te lopen ging het toch vrij goed. Het lukte mij iedere keer een halve km aan mijn route vast te plakken. Langzaam zou de tien km dichterbij komen. Ik besloot mijn planning met hardlopen om te gooien en de zondag werd mijn nieuwe hardloop dag. Die dag is mij heilig. Sterker nog, ik kijk reikhalzend uit naar mijn hardloop uurtje, zelfs wanneer het regent.

Zo ook afgelopen zondag. Ik schoof de gordijnen opzij en het leek zowaar lente. Het zou een prachte dag worden. Ik moest de neiging onderdrukken om niet direct mijn kleding uit de kast te plukken, schoenen uit het rek te trekken en zonder ontbijt de deur uit te gaan. Ik wilde rennen en het liefst een stukje verder dan anders. Heel de week had ik een steek van jaloezie gevoeld als ik mensen hun rondje zag rennen terwijl ik of op mijn werk zat, of met Poonwie aan de kant van de weg stond te grazen… Zij wel…

Het werd tijd om een nieuwe route toe te voegen aan mijn bestaande lijst. Afwisseling van spijs doet eten en dat is met hardlopen net zo. Doorbreek de sleur. Hoewel ik daar nog geen last van heb. We kunnen het maar vast voor zijn.

De warming-up ging goed. Mijn eerste paar passen wat minder. Daarna was het hek van de dam. Ik voelde een steek in mijn voet die een poos bleef aanhouden. Toen dat was weg gezakt voelde ik mijn scheenbenen, niet één maar alle twee. Mijn bovenbenen voelden zwaar. Mijn haar zwiepten alle kanten op en het irritantst van alles, mijn shirtje kroop bij iedere pas omhoog. De nieuwe route die ik had uitgestippeld wilde ik uitlopen. Mijn lichaam riep terug, TERUG, T.E.R.U.G!!! Mijn geest riep door, DOOR, D.O.O.R.

Ken je dat gevoel dat je ergens zo’n zin in hebt en dat het puntje bij paaltje heel erg tegen valt? Nou, dat had ik dus! Godbetert… Wat doe ik mij zelf aan? Waarom zo afzien? Na 1.5 km kon ik nog makkelijk omdraaien, door het park naar huis en regelrecht naar de bank om daar neer te ploffen. Toch liep ik door, DOOR, D.O.O.R. Ging het tunneltje onderdoor. Ik kwam in een andere wijk terecht waar de weg die ik wilde lopen was afgezet. Dus er omheen. Inmiddels had ik drie km achter mij gelaten. Mijn lichaam was opgehouden met vervelend doen. Alleen mijn benen waren nog wat zwaar. Mijn tempo had ik daarom terug laten zakken naar gemiddeld acht km/ph.

Pas bij vier km kwam ik lekker in het tempo en voelde ik geen ongemakken meer. Dit hield ik vol bij vijf en bij zes. Op het moment dat ik mijn eigen wijk weer binnen kwam was het alsof mijn lichaam er plots mee ophield. Ik besloot een stukje te wandelen. Daarna ging het geluid van mijn muziek naar standje oorverdovend en schroefde ik het tempo op. Die laatste twee km zou ik ook uitrennen!! Toen mijn horloge bij acht km een signaal gaf stopte ik zwaar geïrriteerd met rennen. Trok de muziek uit mijn oren en slaakte een diepe zucht. Een wandelaar die mij, samen met zijn hond, tegemoet kwam lopen riep mij toe: “Het zit niet altijd mee he!?”

Daar had hij helemaal gelijk in. Het waren acht lange en zware km’s. Die ik niet had hoeven lopen. Maar ik deed het wel. Ik heb niet toegegeven aan het luie moment, hoewel ik dat heel graag wilde, maar heb mij een uur lang in het zweet gewerkt. Ik keek de man na en bedacht mij dat het vandaag inderdaad niet mee zat. De boog kan niet altijd gespannen staan. Ik troostte mij met deze gedachte. Een volgende keer kan het alleen maar beter gaan!

Lam & Lendig …

Posted on by

Zodra ik wakker word zijn er twee dingen die mij opvallen. Eén: Mijn oor is geplet en doet zeer. Hij voelt aan alsof ik de hele nacht op een baksteen heb gelegen. Niet dat ik weet hoe dat voelt maar ik kan mij er inmiddels iets bij voorstellen. Twee: het is midden in de nacht en ik ben wederom klaar wakker. Uit frustratie draai ik mij om en besef direct dat ik dit beter niet had kunnen doen. De wereld draait en mijn maag protesteert. Daarom voelt mijn oor wat pijnlijk aan. Ik lig niet voor niets al twee dagen op mijn linkerzij. Dan draait de wereld iets minder snel.

Mijn maag en darmgestel zijn eveneens in strijd met elkaar wie als eerste zijn inhoudt mag legen. Als opperhoofd had ik al een staakt-het-vuren aangekondigd maar daar wordt niet naar geluisterd. Voor zover mijn overwicht op mijn eigen lichaam. Zolang ik maar rustig blijf liggen is er niets aan de hand. Nou ja, niets… Terwijl vriendlief al twee dagen onder zijn zomerdekbed ligt omdat hij het warm heeft, heb ik me naast mijn winterdekbed, toegedekt met nog een extra fleeceplaid. K O U D!!

Kort geleden zei ik nog tegen een collega: “Jeetje, ik ben echt al een jaar niet ziek geweest!”  Nu word ik blijkbaar gestraft voor mijn woorden. Terwijl iedereen zich opmaakt voor een nieuwe werkweek waarin de beste wensen rondvliegen op kantoor kruip ik nog even onder de dekens. Met naast mij de aspro, vitamientje C, een kop hete thee en mijn laptop binnen handbereik. Zodra mijn hoofd het toe laat tik ik wat woorden op het digitale papier en neus wat rond op andere blogjes. Want dat is het enige voordeel van ziek zijn. Naast slapen is er genoeg tijd voor het bijlezen van blogjes die ik de afgelopen paar weken/maanden verwaarloosd heb…

Vroeger, als ik ziek was, lag ik op de bank en bracht mijn moeder mij van alles om mij snel weer op de been te krijgen. Dit varieerde van thee, beschuit met suiker, geperste sinaasappelsap tot soep (waar ik altijd een gruwelijke hekel aan had maar waar ik niet onder uit kwam omdat ik anders niet beter zou worden. Als kind geloof je nu eenmaal de dingen die je verteld worden) en keek ik naar het programma “de muis” met dat blauwe olifantje. Kennen jullie dat programma toevallig ook? Helaas is vriendlief werken dus moet ik mezelf voorzien van thee en beschuit en is de muis al lang niet meer op tv. In plaats daarvan staar ik naar een groene vogel die al gravend zijn hele bodembedekking over het randje van zijn kooi aan het schuiven is en daarbij volmondig roept dat ie aan het werk is. Ach, is in ieder geval één van ons druk met werken.