De afgelopen weken had ik niks te klagen. Hoewel ik jammer genoeg maar één keer in de week tijd kon vrij maken om te lopen ging het toch vrij goed. Het lukte mij iedere keer een halve km aan mijn route vast te plakken. Langzaam zou de tien km dichterbij komen. Ik besloot mijn planning met hardlopen om te gooien en de zondag werd mijn nieuwe hardloop dag. Die dag is mij heilig. Sterker nog, ik kijk reikhalzend uit naar mijn hardloop uurtje, zelfs wanneer het regent.
Zo ook afgelopen zondag. Ik schoof de gordijnen opzij en het leek zowaar lente. Het zou een prachte dag worden. Ik moest de neiging onderdrukken om niet direct mijn kleding uit de kast te plukken, schoenen uit het rek te trekken en zonder ontbijt de deur uit te gaan. Ik wilde rennen en het liefst een stukje verder dan anders. Heel de week had ik een steek van jaloezie gevoeld als ik mensen hun rondje zag rennen terwijl ik of op mijn werk zat, of met Poonwie aan de kant van de weg stond te grazen… Zij wel…
Het werd tijd om een nieuwe route toe te voegen aan mijn bestaande lijst. Afwisseling van spijs doet eten en dat is met hardlopen net zo. Doorbreek de sleur. Hoewel ik daar nog geen last van heb. We kunnen het maar vast voor zijn.
De warming-up ging goed. Mijn eerste paar passen wat minder. Daarna was het hek van de dam. Ik voelde een steek in mijn voet die een poos bleef aanhouden. Toen dat was weg gezakt voelde ik mijn scheenbenen, niet één maar alle twee. Mijn bovenbenen voelden zwaar. Mijn haar zwiepten alle kanten op en het irritantst van alles, mijn shirtje kroop bij iedere pas omhoog. De nieuwe route die ik had uitgestippeld wilde ik uitlopen. Mijn lichaam riep terug, TERUG, T.E.R.U.G!!! Mijn geest riep door, DOOR, D.O.O.R.
Ken je dat gevoel dat je ergens zo’n zin in hebt en dat het puntje bij paaltje heel erg tegen valt? Nou, dat had ik dus! Godbetert… Wat doe ik mij zelf aan? Waarom zo afzien? Na 1.5 km kon ik nog makkelijk omdraaien, door het park naar huis en regelrecht naar de bank om daar neer te ploffen. Toch liep ik door, DOOR, D.O.O.R. Ging het tunneltje onderdoor. Ik kwam in een andere wijk terecht waar de weg die ik wilde lopen was afgezet. Dus er omheen. Inmiddels had ik drie km achter mij gelaten. Mijn lichaam was opgehouden met vervelend doen. Alleen mijn benen waren nog wat zwaar. Mijn tempo had ik daarom terug laten zakken naar gemiddeld acht km/ph.
Pas bij vier km kwam ik lekker in het tempo en voelde ik geen ongemakken meer. Dit hield ik vol bij vijf en bij zes. Op het moment dat ik mijn eigen wijk weer binnen kwam was het alsof mijn lichaam er plots mee ophield. Ik besloot een stukje te wandelen. Daarna ging het geluid van mijn muziek naar standje oorverdovend en schroefde ik het tempo op. Die laatste twee km zou ik ook uitrennen!! Toen mijn horloge bij acht km een signaal gaf stopte ik zwaar geïrriteerd met rennen. Trok de muziek uit mijn oren en slaakte een diepe zucht. Een wandelaar die mij, samen met zijn hond, tegemoet kwam lopen riep mij toe: “Het zit niet altijd mee he!?”
Daar had hij helemaal gelijk in. Het waren acht lange en zware km’s. Die ik niet had hoeven lopen. Maar ik deed het wel. Ik heb niet toegegeven aan het luie moment, hoewel ik dat heel graag wilde, maar heb mij een uur lang in het zweet gewerkt. Ik keek de man na en bedacht mij dat het vandaag inderdaad niet mee zat. De boog kan niet altijd gespannen staan. Ik troostte mij met deze gedachte. Een volgende keer kan het alleen maar beter gaan!
Deborah Hamar 
Iedereen heeft wel eens een dipje bij het lopen. En je slotzin klopt bijna helemaal. Al zal het de volgende keer niet beter gaan, maar beter lopen 🙂
Ja helemaal waar 🙂
Ik denk dat ik niet helemaal mee ben. Mensen die hardlopen spreken allemaal over ‘verslaving’. Hoe kan je nu verslaafd zijn aan jezelf pijnigen? Daarom bewonder ik alle mensen die zo sportief zijn en niet opgeven!
Ja inderdaad. Ik pijnig mijzelf liever niet.
Het leuke is dat je zo snel resultaat ziet. Daardoor blijf ik lopen. Het zat alleen niet helemaal mee die dag haha.
Knap dat je toch bent gegaan ondanks de tegenzin! Ik heb (bijna) geen ervaring met hardlopen maar ik denk dat er veel doorzettingsvermogen voor nodig is.
Een beetje doorzettingsvermogen wel Xaviera.
Want als het regent, of als ik moe ben, of als ik druk ben… Er is altijd wel iets anders dat de aandacht trekt. Of leuker is. Maar als ik dan toch geweest ben voel ik mij zo trots 🙂
Je bent zo te zien niet een snelle opgever, je gaat door! Ik hardloop niet echt, maar het lijkt me wel leuk.
Ik kan het je aanraden hoor!! 🙂
Heel herkenbaar! Ik was een fanatiek hardloopster totdat ik een aantal keer zware rondes had gelopen. Ik merkte dat ik het toen niet meer leuk vond om te doen, en tegenwoordig doe ik dus vooral veel krachttrainingen. Als ik dit verhaal weer zo lees, krijg ik echter wel weer kriebels. Misschien wordt het tijd om het maar weer eens op te pakken. 😉
Dat herken ik wel. Soms heb ik er ook even genoeg van en loop ik een paar weken (soms maanden) niet. Tot het echt weer begint te kriebelen.
Wat goed!Ik ben nog lang niet bij de 8 km 😉
Thnx. Je bent iig wel lekker bezig, toch?!
Jazeker, steeds een klein beetje sneller en verder 🙂
Goed gedaan hoor. Knap dat je jezelf kunt dwingen om door te lopen.
dat je toch doorgaat, ondanks die ongemakken, is een teken van volharding, Deborah
Flink van jou hoor!
Goed dat je ondanks dat het niet mee viel toch doorging. Luisteren naar je lichaam is goed, maar soms moet dat lichaam ook eens een schopje krijgen 🙂 En inderdaad, de volgende keer kan alleen maar beter zijn!
Een figuurlijke schop dan he haha. Klopt, de keer daarop heb ik heerlijk gelopen. (tegen alle verwachtingen in overigens…)
De ene dag is de andere niet… volgende keer beter! 🙂
Ja gek is dat he… Dan voel je je zo goed, en heb je zo’n zin om te lopen en dan gaat het gewoon niet..
Gek toch dat je soms zo vreselijk rot loopt. Super dat je het toch volgehouden hebt. Staande ovatie van mij!
Ah zie mijn reactie hierboven.
En bedankt, ik maak een diepe buiging 😀
En toch heb je het gedaan! Knap! Al mag je best wat minder streng zijn voor jezelf.
Dank je wel !
Enne, ik ben al minder streng voor mijzelf hoor. Ik loop nu (nog) maar één keer in de week ipv drie. Maar dat komt hopelijk wel weer terug als ik wat meer ruimte en tijd heb.
Een goed begin is het halve werk, zeggen ze dan. Maar jij had een slechte start en ondanks dat ging je door tot aan het gaatje. Chapeau! Ik wens je voor de volgende keer een goede start en en een véél prettiger hardloopsessie. En kijk uit voor blessures, vooral je kuitspieren willen bij ‘overmoed’ nog wel eens verrekken … zei ze (helaas) uit ervaring 😉
Dat is jammer dat je uit ervaring spreekt. Gelukkig heb ik er niks aan overgehouden. Het lopen de week erna ging super goed. Terwijl ik dat niet verwacht had.
Nou ik vind het al knap dat rennen moet ik zeggen hoor. En knap dat je doorgezet hebt. Hoe is het trouwens met je paard, gaat het wel goed door mee of weet je verder nog niets.
Wat lief dat je naar hem vraagt. Hij is nu vrij stabiel in zijn lopen. Was met de omslag van het weer wel wat stram, maar niet kreupel. Op dit moment is er in stap niks te zien. Alleen in draf is hij kreupel. Ik heb dus goede hoop. Het gaat dus eigenlijk best goed. Kan nog wel even duren ben ik bang. Voor ons wordt het een rustige winter, want meer dan een beetje grazen mag hij niet.