Tagarchief: even niks

Zo moe…

Posted on by

Ik weet niet hoe het met jullie gesteld is? Het is voor mij heel goed te merken dat het einde van het jaar nadert. Ik ben lichamelijk versleten en geestelijk doodmoe. De accu is op. Het is steeds lastiger om mij ergens toe te zetten. Om mij op te laden weer iets te gaan doen of te ondernemen. Wanneer de wekker in alle vroegte afgaat ben ik geneigd te doen of ik hem niet hoor. Het is bijna een straf om mijn bed uit te komen. Mijn lijf voelt stram en stijf. Mijn ogen prikken al voordat ik ze open gewrikt heb. Om over mijn lijkwitte gezicht nog maar niet te spreken. Of is dit het proces van ouder worden?

Eenmaal op mijn werk gaat het best wel weer. Ik onderdruk een gaap of acht en drink meer koffie dan goed voor mij is. Ik kan een gelukzalig gevoel niet onderdrukken wanneer ik aan het einde van de werkdag denk. Het is lang geleden dat ik zo verlangend uit keek naar een avond niks doen. Bankhangen, boek lezen en tv kijken in de veilige, warme en vertrouwde cocon van mijn eigen huis. Het bleef echter niet bij één avondje. Inmiddels zijn we een paar weken verder. Hoewel ik mij soms nutteloos voel bij dit niksen, voelt het toch prima. Voor lichaam en geest zou het een stuk beter zijn wanneer ik de frisse lucht op zou zoeken. Rondje fietsen, wandelen. Lekker paardrijden. Maar geen van dit alles kan mij nu bekoren. 

Alleen de bank met zijn vreselijk grote aantrekkingskracht. Ik heb mij er met volle overgave aan toegegeven. Avond na avond. Week na week. Niet dat ik daar zielig zit te wezen. Vriendlief zit aan de andere kant van de bank en Groene Draak op mijn arm. Op schoot een boek en mijn rechterarm heb ik vrij voor een beker thee, een zak chips of een koppiekrauw voor Draak. Met gemiddeld één boek per week heb ik nu 52 boeken gelezen dit jaar en dus mijn reading challenge op Hebban ruim overschreden. Ik had namelijk ingezet op 40. Zoonlief heeft geprobeerd mij een abonnement op Netflix aan te praten. Als je dan toch op de bank zit… Hoe verleidelijk ook, daar heb ik voor gepast.

Hoewel ik nu in een gigantische fotoflow zit en iedere zaterdag langs de lijn te vinden ben, is het goed dat er een verplichte voetbalpauze aan komt. Naast het maken van de foto’s komt daar ook al het bewerken en verspreiden voor social media bij. Hoeveel voldoening het ook geeft, ik ben eigenlijk gewoon iedere zaterdag aan het werk. Nu de laatste wedstrijd van het jaar dit weekend geweest is, heb ik dus ook een paar weken verplicht weer echt weekend.

Een nadeel van dit niksen is dat ik nog minder zin en puf heb om überhaupt in beweging te komen. Het besef van tijd is ook een beetje weg. Oh, en dan hebben we mijn conditie nog. Die gaat ook met sprongen achteruit. Toch denk ik dat het af en toe goed is om toe te geven aan dit gevoel. De hele boel, zowel lichaam als geest, resetten. Daarom blijf ik mij nog even lekker nutteloos voelen, met mijn kerstvakantie als hoogtepunt. Een volle week uitslapen, bijtanken en bankhangen. Om in het nieuwe jaar weer fris en fruitig aan de “start” te verschijnen.

 

***

 

Vermoeiend…

Posted on by

Wanneer ik op de klok kijk weet ik dat ik over een paar uur, wanneer de wekker afgaat, spijt heb van mijn keuze. Maar ja, nog even dit, nog even dat… Wanneer de wekker na een zeer korte nacht daadwerkelijk af gaat heb ik inderdaad spijt dat ik niet eerder naar mijn bed ben gegaan. Vanavond!! Dan ga ik echt vroeg naar bed. Ik kijk er nu al naar uit. Het probleem is dat ik dit mijzelf al heel de week, wat zeg ik: meerdere weken, plechtig beloofd heb. Iedere ochtend weer. En iedere avond breek ik mijn eigen belofte. Wanneer de wekker gaat kan ik mijzelf wel voor mijn kop slaan. Gedane zaken nemen geen keer en ik zal de dag moeten overleven op koffie en veel frisse lucht. Vanavond kan ik in de herkansing.

Op de zaak is het na een periode van rennen en vliegen opeens angstvallig stil. Te stil… Het lijkt wel zomervakantie. En dat is op zijn zachtst gezegd, niet zo fijn. Het liefst stamp ik achter elkaar door om moe en voldaan aan het einde van de middag naar huis te gaan. Nu werk ik de ene geeuw na de andere weg en heb ik tijd om mij bezig te houden met hoe moe ik ben. Naast koffie drinken natuurlijk. Om wakker te blijven. De telefoon staat op een doorsnee dag roodgloeiend, maar is deze periode erg zwijgzaam. Geregeld controleer ik of we wel verbinding hebben. Het is raar om nu werk te moeten zoeken terwijl je anders tijd en handen te kort komt om alles af te krijgen. Juist daardoor ben ik ook niet vooruit te branden.

Hierdoor krijg ik last van uitstel gedrag, want waarom haasten als het morgen ook kan. Of overmorgen. Ik krijg last van snaai gedrag, want ik wil graag iets om handen hebben. De snoepautomaat is maar één verdieping lager. Ik krijg last van doorzitplekken, want ik ben te lui om even een blokje om te doen. En ieder uur naar de snoepautomaat gaat net iets te ver. Yuk, geef mij werk waarbij ik moet rennen en vliegen zodat ik lekker bezig ben. Slaap ik ‘s nachts ook vast een stuk beter. Echt, zo moe als ik mij nu voel heb ik mij in maanden niet gevoeld. Zelfs na de Roparun niet. En toen was ik echt gesloopt.

Natuurlijk heeft deze periode ook zijn voordelen. Zo kan ik namelijk mijn bloglovin lijst weer eens helemaal bij lezen. Want als ik ergens drastisch achterliep was het wel daar. Ook heb ik wat nieuwe blogs gevonden. Daarmee kon ik mooi mijn bloglijst updaten. Oude, niet langer in werking zijnde blogs er uit en nieuwe erin. En kan ik vooruitwerken met mijn eigen blog. Maar… Wanneer ik mij zo verveelt voel als nu is er meestal ook geen sprake van inspiratie. Dat blijft dan vaak wat achterwege. Jammer de bammer.

Nu moet ik jullie dus maar bezig houden met mijn gezemel over mijn vermoeiende (werk)dagen. Waarbij ik reikhalzend uitkijk naar het einde van de middag. Op naar huis zodat ik mij daar op het huishouden, boekje lezen, en wat al niet meer, kan storten. Wanneer we het einde van de week naderen kijk ik bijna smachtend uit naar het weekend. Twee hele dagen zonder achter mijn bureau te zitten (of te staan of te hangen) en te wachten op werk… Te korten nachten kunnen erg vermoeiend zijn. Dat “niks” doen op je werk net zo vermoeiend kon zijn heb ik nooit geweten.. PPFFF.

Q-time…

Posted on by

De motor resoneerde nog wat na toen ik de sleutel in het contact omdraaide. Even bleef ik in de stilte zitten. Mijn ogen gesloten. Einde van de werkdag en ik was versleten. En het was nog niet eens weekend. De regen liet zich gestaag op het dak van de auto vallen. Met mijn ogen dicht kon ik ze bijna sierlijk uit de lucht zien vallen om vervolgens mijn cabrio-dak als trampoline te gebruiken en dan in duizenden kleine spettertjes uiteen te spatten. Het geluid gaf mij een gevoel alsof ik onder een immens grote paraplu verscholen zat. Het werkte hypnotiserend. Heerlijk.

De verleiding was groot om hier nog even te blijven zitten. Op te gaan in het geluid. In het hier en nu en de saaie stille werkdagen en korte nachten van de afgelopen dagen te vergeten. Uiteindelijk pakte ik mijn spullen bij elkaar en besloot toch maar uit te stappen. Ik realiseerde mij dat ik de rest van de middag, voor zover deze nog restte, en de avond voor mijzelf had. De heren waren elk nog op het werk en op school en daarna zouden ze door gaan naar de voetbal. Ik voelde mij opleven. De vermoeidheid ebde weg. Dat gevoel duurde overigens maar even. Maar… Ik hoefde niet meer weg. Zelfs geen bezoek aan Poownie. Die het ook zonder mij prima doet op zijn nieuwe stek. Ik kon mijn nette kleding omruilen voor mijn slobbertrui en dito broek. Iets makkelijks eten en daarna languit op de bank. Gewoon even wat tijd voor mijzelf.

Na het eten stak ik één van de waxmelts aan. De heerlijke geur vulde al snel de kamer. Hoewel de zomer nog niet ten einde is leek het hier binnen wel winter. Met de gordijnen dicht en de kaarsjes aan. Eigenlijk moest ik de foto’s van de uitvaartreportage nog overzetten. Maar ik kon mij er niet toe zetten de pc aan te doen. Er lag ook nog een wasmand met strijk en helaas moest ik ook nog een stofzuiger door de kamer halen. Ik besloot het werk dat nog moest gebeuren een dag uit te stellen en neer te ploffen op de bank. Ik zat nog geen twee tellen of kleine krijger kroop op schoot. Ik kreeg spontaan zin om mij ook zo op te rollen onder een fleecedekentje en te slapen tot de volgende dag. Maar als ik dat zou doen, zou mijn boek moeten wachten. En dat wilde ik nu juist niet. Het verhaal was spannend en ik wilde heel graag weten hoe dit zou eindigen. Ik las “passagier 23” van Sebastian Fitzek. Het boek was uit net voor de heren weer thuis kwamen. Prima getimed dus.

Gewoon even de boel de boel laten en wat Q-time inlassen voor mijzelf doe ik soms te weinig. Er is zoveel dat gedaan moet worden. Er is zoveel dat ik zelf graag doe. Ik kan opgaan in heel veel dingen. Dat geeft mij energie. Net zoals hardlopen of een andere intensieve sport dat zou doen. Ik neem mij altijd plechtig voor om de volgende dag op tijd naar bed te gaan. Maar meestal komt dit er ook niet van. Tegen het einde van de week begon mijn batterij toch echt een beetje op te raken. Dan zijn dit soort avondjes een prima gelegenheid om toch even bij te tanken.

Ik moest nog maar één dag werken dan was het weekend. Inmiddels is deze ook alweer half achter de rug. Gevuld met een wedstrijd, huishouden en foto’s bewerken. Gelukkig worden we morgen niet bruut gestoord door de wekker. Maar kunnen we lekker uitslapen.

Goed weekend allemaal.