Tagarchief: lezen

De beste boeken van 2022…

Posted on by

Mijn boekenkast was het afgelopen jaar goed gevuld. Ik ben, naast lezen, ook begonnen aan luisterboeken. Dat was even wennen. Want voorgelezen worden vergt een andere manier van verbeelding en niet iedere stem is even fijn om naar te luisteren. Maar al snel had ik de smaak te pakken.

Door te lezen en voorgelezen te worden kon ik in totaal 55 boeken van mijn lijst schrappen. Vooral bij saaie klussen zoals staldiensten of strijken kwam ik er achter dat het heerlijk is om voorgelezen te worden. De boeken waar ik totaal geen verwachting bij had bleken echte pareltjes!!

Teun Toebes: Verpleegthuis. Met een broekie op de cover had ik zo mijn bedenkingen maar jeetje, vanaf de eerste bladzijde was ik geboeid. Teun is 21 jaar wanneer hij zijn intrek neemt in een gesloten afdeling van een verpleeghuis. Zijn doel is een betere wereld te creëeren voor mensen met dementie. Hij verteld over zijn ervaringen, vriendschappen en de beperkingen van regelgeving en denkwijzen waar hij tegenaan loopt. Met 1 op 5 is de kans groot dat dit ook jou overkomt. Een eerlijk en hoopvol boek!

Douglas Stuart: Shuggie Bain. Ik moest even inkomen. Maar daarna las het als een trein. De eenzame Shuggie brengt zijn jeugd door in een vervallen sociale huurwoning in Glasgow. Zijn vader, zus en broer verlaten het huis. Hij blijft achter met zijn moeder. Ze is zijn alles en ze hebben alleen elkaar. Maar zijn moeder vind steeds meer heil in de drank. Het boek is ontroerend, verdrietig en tegelijk rauw. Hier en daar herkende ik de pijn en het verdriet van Shuggie. Misschien dat het boek mij daarom zo raakte.

Anya Niewierra & Merel Godelieve: Ook dat nog. Een dagboekroman geschreven vanuit het perspectief van een gescheiden moeder, een millennial in een identiteitscrisis en een hippie oma in een bejaardenoord. De recensies zijn niet allemaal lovend dus met scepsis begon ik aan het voorleesboek. In een woord: geweldig. Meer dan eens lag ik in een deuk! De juiste toon, sarcasme of ontroering op het juiste moment. Geen minuut geïrriteerd, alleen maar vermaakt. 

Nita Prose: Het kamermeisje. Molly, opgevoed door haar oma, is anders en wat ouderwets maar heeft haar hart op de juiste plaats. Ze werkt als kamermeisje in een hotel en is eigenlijk een grijze muis. “Wie ziet nu het kamermeisje?” Tot ze opeens de hoofdverdachte in een moordzaak is. Hoe kan ze daar nog uit ontsnappen? Een ontroerend en hier en daar verdrietig verhaal met oog voor detail.Net als “Ook dat nog” maakte de verhalenvertelster het verhaal beeldend en nog levendiger!!

Delia Owens: Daar waar de rivierkreeften zingen. Wisselende recensies maar ik was toe aan iets nieuws en begon onbevangen en zonder vooroordeel aan dit boek. Ik bleef maar lezen hier en daar een traantje wegpinkend. Prachtig, beeldend boek. Niet te moeilijk, niet te wollig, maar de emoties spatte van de bladzijdes.

Marlies Medema: Papieren paradijs. De cover was voor mij voldoende om te starten met lezen. Anna is uitgehuwelijkt aan dominee Arend van den Brandhof. Het is crisis in Nederland en in 1845 varen ze, geheel tegen de wil van Anna in naar Suriname om daar een plantage te stichten. De reis is afzien en niet iedereen komt heelhuids aan. Bij aankomst wordt al direct duidelijk dat het land een onherbergzame jungle betreft en ziekte overheerst. Het verhaal is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en heel fijn uitgewerkt tot een leesbare roman die zeker de moeite waard is.

Te leen…

Posted on by

Als mijn kledingkast aan kant is ga ik verder met de boekenkast. In de loop der jaren heb ik veel boeken gekocht en gekregen. Inmiddels lees ik alleen nog digitaal en staan mijn met liefde verzamelde boeken maar een beetje stof te vergaren. Mijn kostbare tijd besteed ik zo min mogelijk aan zaken als afstoffen. Die breng ik liever lezend door.

Tijd om afscheid te nemen. Maar zo maar weg doen vond ik toch wel wat lastig. De verhalen hebben mij mee gevoerd naar onbekenden en verre oorden. Hebben mijn fantasie geprikkeld en mij laten verdwalen in spannende, liefdevolle en soms ook treurige gebeurtenissen. Ze hebben mij vermaakt, beroerd en hier en daar aan het denken gezet.

Met alle boeken die ik heb zou ik zo een mini bieb kunnen beginnen. Maar daar heb ik helemaal geen zin in en geen tijd voor. Dan is doneren aan de boekenkasten die door andere leesfanaten in elkaar is gezet een prima optie. Ik struin het internet af naar adressen van mini biebs en al snel zie ik dat er zeker 7 in mijn omgeving staan. 

Ik bedenk mij geen moment. Verzamel zoveel mogelijk boeken. Schraap de adressenlijst van tafel en spring op mijn fiets. Op naar het eerste adres. 

Hemelsbreed nog geen 500 meter bij mij vandaan tref ik kast één. Deze zit propvol. Niet alleen met boeken maar ook met spelletjes. Wat leuk gemaakt. Met een bankje in het zonnetje is het heerlijk toeven hier. Ik scan de kast en zet er drie boeken tussen. Op naar kast twee. 

Deze staat in dezelfde wijk maar door een opgebroken straat kom ik er wat lastig bij. Het is een schattig kastje, grenzend aan de voortuin. Niet al te groot dus ik zoek een paar kleine boeken uit en vooruit, één dikke pil die ik dwars op de rest leg. Mijn tas is al half leeg. 

Boekenkast drie tref ik een paar blokken verder aan. Een briefje laat weten dat ik er iets uit mag pakken maar er zeker ook wat in mag stoppen. Dat laatste doe ik met plezier. Met een lege tas keer ik huiswaarts om hem opnieuw te vullen.

Ik fiets naar een andere wijk waar ik even moet zoeken voor ik boekenkast vier gevonden heb. Hij staat verscholen tussen de struiken. Ik scan de kast maar mijn boeken hebben ze nog niet. Nu dus wel!! Er staat zelfs dat ik mag aanbellen voor een praatje of een bak koffie. Wat leuk!! 

Kast vijf moet in de buurt staan maar kan ik niet vinden. En kast zes blijkt niet meer te zijn dan een vervallen ingeregende houten kist. Het zijn dan wel stofnesten maar ik heb ze altijd gekoesterd als ware het schatten en heb ze met veel plezier gelezen. Deze minibieb sla ik over. 

Ik fiets door naar bieb nummer zeven, die ik een wijk verder vind aan de voorkant van het huis. Even twijfel ik of ik nog een boek mee zou nemen. Maar nee, ik was hier met een andere reden. Mijn tas maak ik leeg door alles in deze kast te stoppen. 

In totaal doneer ik aan vijf biebs in drie verschillende wijken. Super creatief gedaan en erg leuk om wat bij te kunnen dragen. Mijn eigen kast is nog niet helemaal leeg en ik heb nog niet alle bies in de omgeving gehad. Dus binnenkort nog maar een ronde. 

Boors Boekenweek #16…

Posted on by

Per toeval kreeg ik een deel van de boekenserie Cormoran Strike in handen. Omdat de verhaallijn mij aansprak besloot ik de andere delen eerst op te snorren en aan te schaffen. Wanneer een serie mijn aandacht heeft dan is het wel zijn fijn om bij deel een te beginnen. Hoewel alle delen ook los te lezen zijn zit er wel een rode draad verweven door het verhaal. 

Cormoran, de hoofdpersoon in dit hele gebeuren, heeft niet echt een makkelijke jeugd achter de rug, met een moeder die verslaafd was en een bekende rockster, Johny Rokeby als vader. Wiens aandeel in de opvoeding overigens nihil is geweest. Ondanks zijn instabiele jeugd en het vele verhuizen zet hij alles op alles om iets van zijn leven te maken. Uiteindelijk gaat hij bij de SIB (Special Investigation Branch) van het leger. Tijdens een missie in Afghanistan verliest hij zijn rechter onderbeen.

Na een periode van revalidatie besluit hij verder te gaan als privédetective. Maar ook dat gaat niet van een leien dakje. Hij heeft zich zelf behoorlijk verwaarloosd. Omdat het uit is met zijn vriendin woont hij in zijn kantoor. Leeft op sigaretten, alcohol en fastfood. Zit in de schulden en zijn laatste klant staat op het punt om op te stappen. Maar dan doet Robin Ellacot, als zijn assistente, per ongelijk, haar intreden. 

Deze twee kunnen niet meer van elkaar verschillen dan dag en nacht. Robin, die een vreselijk verleden achter de rug heeft, staat ook nog eens op het punt om te gaan trouwen met een man die het helemaal niet eens is dat ze gaat werken voor en met een privédetective. Maar hoe verder je in het verhaal komt hoe meer je merkt dat de twee hoofdpersonen meer met elkaar gemeen hebben dan ze willen toegeven.

Het is overigens niet een standaard detective verhaal. Naast de huis-tuin-en keuken “snabbels” zijn de overige klanten die bij hem aankloppen het slachtoffer van incompleet politie optreden. Het onderzoek is vastgelopen of stopgezet. Zelfs cold cases dienen zich aan. Het oplossen van deze zaken geeft hem de nodige bekendheid. En dat is toch best lastig als je privédetective bent. 

De schrijver van deze serie is Robert Galbraith. Dit is een pseudoniem voor J.K. Rowling. De schrijfster van de Harry Potter boeken. Rowling wilde dat mensen de verhalen niet zouden beoordelen en vergelijken met haar eerdere werk. Door te kiezen voor een mannelijke naam had ze de hoop dat men er pas veel later achter zou komen dat zij de schrijfster is. Helaas kwam het al eerder aan het licht. Dit weerhield haar er niet van om de andere boeken, die toen nog geschreven moesten worden, uit te brengen onder dezelfde naam. 

Toegegeven, Galbraith is hier en daar lang van stof, de boeken hadden met minder bladzijdes afgekund. Maar het leest daarentegen wel lekker weg. Je krijgt wat meer stof tot nadenken. Niet alleen over de zaken die uitgeplozen moeten worden. De chemie tussen de twee hoofdpersonen is af en toe sterk aanwezig en tegelijk gebeurt er helemaal niks. Aan het eind van ieder boek bleef ik achter met de vraag: “krijgen ze nu nog wat met elkaar of wat?!” 

Galbraith geeft zelf aan dat ze nog niet van plan is te gaan stoppen. Zolang er plots zijn uit te werken wordt er geschreven. Op naar deel zes!!

Alle delen zijn er ook in het Engels. En voor wie niet wil lezen: de BBC heeft hem ook als serie uitgebracht.

De hel van Tjideng…

Posted on by

Het boek “Lichter dan ik” las ik binnen twee avonden uit. Ik vond het zo’n bijzonder boek dat ik er een blog over schreef. Vervolgens kwam mijn vriendin met twee nieuwe boeken die misschien ook wel wat voor mij zouden zijn. 

Beide boeken zijn persoonlijke verslagen van de tijd die zich rond de tweede wereldoorlog in Nederlands Indie heeft afgespeeld. In 1942 kwam Batavia onder controle van de Japanners en een deel van de stad werd als kamp gebruikt voor het interneren van Europese (vaak Nederlandse) vrouwen en kinderen. “De hel van Tjideng, een persoonlijk verslag van een Jappenkamp.” is het boek waarin ik besluit te beginnen. 

Toegegeven, de titel nodigt niet echt uit om er eens fijn voor te gaan zitten. De kaft toont een zwart wit foto waarop een rij met buigende vrouwen te zien is. Waarvan ik later begreep dat dit het dagelijkse appèl was van de ruim tienduizend vrouwen die in een paar straten bijeengedreven waren en moesten zien te overleven onder leiding van kampcommandant Sonei. 

“We moeten ons opstellen in rijen van tien, met ons gezicht naar Japan, de pink op de naad van de broek. En zwijgen. Ook de kleintjes. Wanneer Sonei er aankomt roept ze “Keirei” (buigt). We moeten dan op commando precies tegelijk buigen onder een hoek van 20 graden. Pas als we “Naore” horen mogen we weer omhoog komen. (soms pas uren later)” 

Dit boek verteld de overlevingsstrijd van Beb Lengkeek. Beb reist in 1939 haar verloofde Dick achterna die eerder in de jaren 30 werk vond in Nederlands Indie. Twee jaar later nemen de Japanse troepen Java in. Beb is op dat moment zwanger van hun dochtertje en komt in het kamp Tjideng terecht. Gescheiden van Dick, met wie ze inmiddels is getrouwd, moet ze het alleen, samen met duizenden andere vrouwen, zien te redden.  

Over WOII is heel veel geschreven. Een aantal van deze veelal fictieve en soms op waarheid gebaseerde verhalen heb ik gelezen. Ze gingen allemaal over de Duitse concentratiekampen, de Joden of de bombardementen in Rotterdam. Nooit eerder las ik iets over de vreselijke gebeurtenissen aan de andere kant van de wereld. Alle dieptepunten komen in dit boek voorbij. Langzame uithongering, ernstige lichamelijke en geestelijke mishandeling, urenlange appèls, overbevolking in de te kleine huizen en straten, slechte hygiene, zware lichamelijke arbeid en de dood. 

“Ik verdeel wat ik heb zorgvuldig onder de mensen die het hardst eten nodig hebben. Daarna is er echt totaal niks meer. Ik ben klaar om te sterven.”

Met de Japanse capitulatie op 15 augustus 1945 kwam er een einde aan deze hel. Maar voor velen was dit te laat. 

Tussen de regels door lees ik een aantal bekende plaatsen en ook wordt het Tjikinie ziekenhuis meermaals genoemd. Een bijzonder detail want mijn oma heeft daar gewerkt. Echter pas na de oorlog. De kans is dus heel klein dat ze Beb daar is ooit is tegengekomen. 

De hel van Tjideng is niet geromantiseerd en het is ook geen mooi boek. Elise Lengkeek laat je door de ogen van Beb de gruwelen zien van een waargebeurd, rauw en pijnlijk verleden. Waarbij vele vrouwen in deze hel verbleven en ook nog eens gescheiden werden van hun familie, geliefden en vaak ook van hun, nog veel te jonge kinderen. De vraag was niet wanneer, maar of je elkaar ooit nog terug zou zien. 

Boors boekenweek…

Posted on by

Het is alweer even geleden dat er iets over boeken op mijn blog verscheen. Ik heb redelijk wat gelezen maar veel van die boeken waren wat gewoontjes. Sommige verhalen heb ik zelfs half geskipt en er zijn zelfs boeken die ik na de eerste paar hoofdstukken gelezen te hebben, heb weggelegd. Het verhaal trok mij toch niet zoals ik had verwacht, of misschien had gehoopt. Gelukkig zijn er ook zat boeken die het verdienen om in de spotlights te verschijnen. Omdat ze zo fijn, spannend, mooi of ontroerend geschreven zijn. 

Lichter dan ik, geschreven door Dido Michielsen, is zo’n boek. Een ontroerend maar oh zo’n verdrietig geschreven verhaal. Vanaf het eerste hoofdstuk werd ik meegevoerd naar het Nederlands Indie rond 1850. Het verhaal gaat over Isah, een meisje dat opgroeit in de Kraton, het vorstenverblijf van de sultan in Djokja, waar haar moeder batikster is. Isah komt er voor het eerst achter dat niet alles is wat het lijkt, als haar vriendinnetje, Karsinah de prinses, haar aapje opeist. 

“Na een paar jaar wordt Karsinah uitgehuwelijkt aan een veel oudere man die al vele vrouwen heeft. Wanneer Isah’s moeder ook een plan uitstippelt om Isah uit te huwelijken voor een beter leven dan zijzelf gehad heeft, besluit ze weg te lopen van huis.  

Ze gaat een relatie aan met een Gey, een Hollandse militair en wordt zijn njai, wat zoiets betekend als een huishoudster, slavin, minnares en moeder van de verwekte kinderen. In eerste instantie verloopt haar leven bijna vlekkeloos en is Gey de man met wie ze hoopt te trouwen. Maar hij heeft hele andere plannen. Hij vertrekt terug naar Holland en laat haar met hun twee kinderen achter. Voor hij vertrekt treft hij een regeling met een bevriend stel. 

Om haar kinderen niet kwijt te raken stemt ze in om haar dochters door hen te laten adopteren. Ze mag in hun leven blijven als ze baboe, de kindermeid, wil worden. Daar staat echter één eis tegenover. Ze mag niet laten merken dat ze hun moeder is… ” 

Voor mijn moeder, mijn oma, mijn overgrootmoeder en alle moeders van wie wij de naam niet kennen …

Het voerde mij mee naar een tijd, lang vervlogen en ver hier vandaan. Terwijl mijn eigen roots daar toch ook voor een deel liggen. Misschien dat het daarom wel zo’n indruk heeft gemaakt. Het boek staat vol met Bahasa. Sommige herkende ik, maar veel niet. Toch stoorde het geen moment. Uit de tekst is namelijk prima op te makken wat er bedoeld wordt. Achterin het boek tref je een woordenlijst met de betekenis in het Nederlands. 

Het verhaal heeft “maar” 214 bladzijdes en wordt verteld vanuit het oogpunt van de oorspronkelijke bewoonster van het land. Dit is tevens Dido’s eerste roman, geïnspireerd op het leven van haar betovergrootmoeder en talloze inheemse vrouwen zoals zij. 

Dido weet het verhaal goed tot leven te wekken. Ik zat er midden in en las het in twee dagen uit. Ook al wordt aan het begin een en ander al min of meer weggegeven, toch hoopte ik dat het Isha lukt om haar zoektocht en haar leven tot een mooi einde te volbrengen. Of en hoe het haar lukt moet je zelf gaan lezen, want het boek is zeer zeker een aanrader!!

 

Lichter dan ik, boek

In 2020…

Posted on by

1 januari 2020. Een sprankelend nieuw jaar met een nog bijna lege agenda. Ik was er helemaal klaar voor en hier en daar had ik hem al ingevuld met tof tijdverdrijf. Helaas, Corona begon al rap om zich heen te slaan en ik kon beginnen met schrappen en verschuiven van mijn planning. Sommige afspraken en vakanties moesten zelfs geannuleerd worden. Wat had ik er naar uitgekeken, naar al die leuke momenten met familie en vrienden.

Het afgelopen jaar verliep niet helemaal zoals gepland, het was een tikkie anders dan verwacht en ging al helemaal niet als gehoopt… Maar was het allemaal zo ellendig?

In 2020 …

• Vierde ik mijn negende blog jubileum. Er verschenen in totaal 43 logs online. Al jullie bezoekjes en reacties maken het bloggen nog leuker. En ik heb ook nog eens een hoop nieuwe bloggers leren kennen.

• Las ik 36 boeken. Stiekem had ik gehoopt de teller op 40 te krijgen. Ik las bijzondere, fascinerende, spannende, iets minder van dit alles en boeiende boeken. Maar er was er een die er tussenuit sprong: De Alchemist van Paulo Coelho. Omdat het verhaal zoveel mooier was dan verwacht.

• Heb ik mijn collega’s nog nooit zo weinig live gezien. Veel van ons werkten vanuit huis, of in wisseldienst op kantoor.

• Vond ik mijn kleurboeken terug, intensiveerde ik mijn workout in de “sportschool” en leerde ik wat Yin-Yoga met mijn lichaam deed. Dat eerste kun je vergeten. Maar de laatste twee zijn zeker aanraders!!

• Gaf ik mijzelf een SUP cadeau. Hij stond al een jaar op mijn lijst en dankzij Corona besloot ik hem nu eindelijk te kopen. En net op tijd ook, want twee maanden later waren ze uitverkocht.

• Was ik dus veel op het water te vinden met vrienden en familie. Maar ook met totaal onbekenden. We bezochten diverse wateren en plaatsen. Vriendlief kon na de aanschaf van een bootje ook gezellig mee.

• Bleef de haven gelukkig gewoon open. Dus konden we ook nog lekker uitvaren met Merlin.

• Gaven we de moeder van een vriendin een onvergetelijke dag door haar mee uit varen te nemen. Op haar verzoek ging het gas helemaal open en vlogen we over het water. Dit bezorgde niet alleen haar een toffe dag.

• Adopteerde ik een vogel op afstand. Ging mijn nichtje trouwen. In aangepaste vorm mochten we hierbij aanwezig zijn. Blies Poownie alweer 26 kaarsjes uit.

• Hield ik mij bezig met de CG-methode en leerde dat mijn haar nog meer kon krullen. Ik volgde hier zelfs een workshop over.

• Schrok ik van mijzelf toen ik zei dat ik de voetbal miste. Het seizoen begon veelbelovend maar verder dan vijf wedstrijden fotograferen ben ik niet gekomen. Ik schoot platen in de verzengende hitte maar ook tijdens de gietende regen. Dit leverde wel weer hele stoere platen op.

Dit is zomaar een greep uit de momenten van dit jaar die Corona en alles er omheen deden vergeten. 2021 zal opnieuw in het teken van Corona staan. Maar ik hoop anders. Ik hoop beter! Dat 2020 enkel een voorbode is geweest van hoe het kan zijn, maar niet hoeft te wezen.

2021 is loading

Bedankt voor alle keren dat jullie mijn blog bezochten en moeite namen om te reageren!! Hopelijk brengen jullie nog een paar mooie momenten in dit jaar door. Voor nu wens ik een ieder alvast een fijne overgang van oud naar nieuw en zien we elkaar terug in een schoon en fris 2021!!

 

💫

 

Wie leest…

Posted on by

… leeft duizend levens voor hij sterft.
Wie nooit leest leeft slechts een keer…

Een mooie quote die ik tegen kwam op Pinterest. En ja, als boekenwurm kan ik mij hier helemaal in vinden. Soms ben ik verzadigd door alle verhalen, maar dat is eigenlijk nooit van lange duur. Mijn honger naar leesvoer is niet te stillen. Daarom is deze tag, die ik tegen kwam bij Saturnein, zo van toepassing. Het is overigens niet de eerste keer dat ik bij haar een tag wegpluk. Lees je mee

Wanneer en hoe lang lees je?
Zodra ik een minuut de tijd heb lees ik en lees zolang het kan. Maar zeker voor ik ga slapen. Dat is al sinds jaar en dag een ritueel. Ik lees door tot ik mijn ogen echt niet meer open kan houden.

Waar lees je?
Op het werk, in de tuin, in bad, tijdens het koken, op het strand, in de wei, in de wachtkamer bij de dokter. Eigenlijk overal.

Koop je vaak boeken?
Nee, niet meer. Ik had planken en kasten vol. De leukste boeken heb ik nog steeds. De rest heb ik weggegeven. Boeken zijn stofnesten. En als ik moet kiezen tussen lezen en afstoffen… 

E-reader of papier?
Hoewel ik graag door boekenwinkels loop en het niet kan laten om door al die boeken heen te bladeren, kaften te bekijken en omslagen te lezen, lees ik het liefst via mijn reader. Een reader weegt niks en er kan voldoende leesvoer op. Zoveel handiger wanneer we met vakantie gaan. Geen gesleep met een tas vol boeken. Hij is tevens waterdicht. Ideaal voor in bad of bij het zwembad. 

Favoriete kinderboek?
Als kind was ik lid van de bibliotheek, maar vond lezen nooit zo bijzonder. Mijn liefde voor lezen kwam pas toen ik niet meer op school zat en het geen verplichting meer was. Ik heb dus niet echt een favoriet kinderboek. Maar heb wel de complete serie van Pinkeltje. Daar las mijn moeder voor het slapengaan uit voor toen wij zelf nog niet konden lezen.

Favoriete genre?
Thrillers hebben mijn voorkeur, maar de historische romans doen het ook zeker goed. Gek op geschiedenis.

Van welke schrijver lees je elk boek?
Karin Slaughter, M.J. Arligde, Simone vd Vlugt, Dan Brown, Camilla Läckberg, Tess Gerritsen, Harlan Coben. Zal ik nog even doorgaan??!! 

Welk boek moet iedereen gelezen hebben?
De Alchemist van Paulo Coelho. Zijn woorden dansen op het papier. Maar dat geld ook voor Carlos Ruiz Zafon. Hoewel sommige stukken uit zijn boeken wat langdradig zijn kan ook hij echt toveren met woorden. Niet alleen goed voor je fantasie maar ook voor je woordenschat. 

Welk genre zou je nooit lezen?
Chiclits. Ik heb het echt geprobeerd maar de verhalen zijn te voorspellend en te simpel dat ik vaak hele stukken van het boek oversla. Zonde van mijn tijd. 

Fictie of non-fictie?
De meeste boeken die ik lees zijn fictie. Maar non-fictie is ook prima. Zolang het verhaal maar boeiend genoeg geschreven is. Het moet nieuwsgierig maken naar meer en je prikkelen om door te lezen. Bladzijden na bladzijden…

Is er een boek dat je leven veranderd heeft?
A streetcat named Bob van James Bowen. Een methadonverslaafde wiens leven veranderde nadat Bob in zijn leven kwam. Geraakt door dit mooie verhaal ben ik anders naar bepaalde zaken gaan kijken. 

En vertel mij, wat is jouw favoriete boek en waarom?

Dit was september…

Posted on by

De weken vliegen voorbij maar zoveel heb ik niet gedaan. Of toch wel? Ik kijk mijn fotostream eens door om te zien wat mij bezig heeft gehouden. Net als het weer was mijn planning toch best uiteenlopend. Mijn kledingkeuze trouwens ook. Zo droeg ik nog een korte broek en bikini en zo liep ik alweer in (regen)laarzen met coltrui.

Ons nieuwe werkrooster is vanaf september ingegaan. Er werd besloten om op vaste dagen vanuit huis te gaan werken om zo met een minimale bezetting de werkvloer te bestieren. In de hoop iedereen zo veilig mogelijk aan het werk te houden. Helaas zat ik maar bij één voetbalwedstrijd langs de lijn om foto’s te maken. De rest van de zaterdagen werd opgeslokt door andere bezigheden.

Wel hebben we nog ontelbaar keer geBBQt en zijn we tweemaal buiten de deur gaan eten. De eerste keer werden we getrakteerd door vrienden en kregen een Indische rijsttafel voorgeschoteld. Het was alweer even geleden dat ik de smaken van “vroeger” mocht proeven. Een throwback naar oma’s keuken en dat vond ik helemaal niet erg. We namen zus mee op een ander etentje. We hadden elkaar al een tijd niet gezien en tot overmaat van ramp ging ons zussenweekend ook niet door. Die staat voor volgend jaar in de planning. (Heb het lef eens Corona!!)

In totaal paddelde ik in september 23 km in een tijdsbestek van 6 uur. Ik ging een keer alleen op pad. Vriendlief bleef op Merlin achter en kon ongestoord zonnen, terwijl ik de Biesbosch onveilig maakte. Nog nooit heb ik het daar zo rustig meegemaakt. Ik ging een aantal keer met mijn nichtje weg. Zo zagen we een mooie zonsondergang. En bezochten de vele eilandjes op de Achterplas in Hillegersberg. Ik eindigde mijn SUP-avontuur deze maand met Vriendlief en een bezoek aan Hardinxveld Giessendam. Meer daarover in een ander log.

Ik spitte mijn eigen vogelfoto’s door en het begon het weer te kriebelen. Het geplande bezoek aan de steenuilenhut eerder dit jaar ging niet door, want Corona. Het was dus alweer even geleden. Ik zocht een aantal hutten af maar helaas was alles op korte termijn volgeboekt. Viste ik achter het net omdat bepaalde hutten maar geboekt konden worden tot september of waren vanwege Corona helemaal uit de running gehaald. Voor volgend jaar heb ik een aantal bijzondere bezoeken op mijn wensenlijst gezet. In de hoop dat Corona dit keer geen roet in de planning gooit.

Eigenlijk dacht ik dat ik mijn target van vier boeken uitlezen in een maand niet zou halen. Het duurde nl even voor ik het juiste boek te pakken had. Voor het eerst heb ik een aantal boeken, nadat ik er in begonnen was, terzijde geschoven. Ze waren veel te langdradig, van de hak op de tak of te simpel geschreven. Inmiddels heb ik zo’n grote 2-read lijst dat ik alleen nog maar boeken wil lezen die mij boeien. Simone vd Vlugt las deze maand het fijnste weg. De grootste verrassing was Colleen Hoover. Met scepsis begon ik er aan, want roman, maar bleek een leuk en vlot geschreven verhaal.

Via allerlei bezigheden zijn we echt aangekomen in oktober. De herfst staat centraal. De paarden gaan weer van het land. Lezen in de tuin wordt nu met een plaid op de bank. Ik ben er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor en hoop stiekem op nog een aantal droge en zonnige dagen.

Wat was jullie mooiste moment uit september?

Dat was juli… 

Posted on by

Stonden we in april en mei zo’n beetje stil, kwamen we in juni langzaam weer op gang maar scheurde we in versnelling zes door de maand juli. Nu is de maand gewoon alweer voorbij. Op de zaak konden we eindelijk weer een beetje normaal aan de slag. De regels werden dusdanig versoepeld dat het toe liet om weer te werken. Klanten kwamen ook langzaam weer tot “leven” en opdrachten stroomden net voor de bouwvak nog binnen. Terwijl de eerste collega’s met vakantie gingen greep uit zelf ook ieder moment aan om lekker bezig te zijn. Uiteraard niet alleen met werken. Niet zo gek dus, dat ik het gevoel heb dat de maand is omgevlogen.

Aan het begin van de maand zag ik de planning van de jeugdvoetbal. De teams hadden er in hun nieuwe samenstelling net een week trainen opzitten en mochten al direct aan de bak tijdens een paar oefenwedstrijden. Bij twee ervan kon ik mijn hart ophalen. Wat heerlijk om weer langs de lijn te zitten en actieplaten te schieten. Ik kan dan ook niet wachten tot het wedstrijdseizoen echt gaat beginnen. 

 FC Dordrecht jeugd tijdens wedstrijd

We hebben ook een paar zalige zomerse dagen mogen meepikken waardoor er heel wat tijd op het water gespendeerd kon worden. Eindelijk konden we onze vrienden mee nemen voor een vaartrip met Merlin. De afspraak stond al sinds vorig jaar maar door omstandigheden werd deze steeds verschoven. We gingen er lekker op uit en onze dag was naast een tocht door de Biesbosch, gevuld met bijpraten, eten en zonnen. Deze fijne dag sloten we af met een “diner” aan boord.

Al Stand Up Paddelend heb ik heel wat meters op het water gemaakt. Vriendlief kan sinds deze maand ook mee het water op. Hij heeft geen SUP-board maar zijn eigen kleine RIB. Daarover later meer. Samen hebben we het Waaltje al een aantal keer onveilig kunnen maken en hebben we (wederom) de molens van Kinderdijk bezocht. En dat was echt een prachtige avond. Geen wind, stroming of toerist. De zon stond hoog aan de hemel en we hadden de molens voor onszelf. 

suppen langs de molens van Kinderdijk

In de maand juli las ik vier boeken. Ik begon aan de driedelige serie van Ad van de Lisdonk. Een Nederlandse schrijver die een redelijk spannende thrillerserie heeft neergezet met zijn “Amazone” boeken. Toegegeven, sommige teksten zijn wat plat geschreven. Het heeft ook een hoog “24” gehalte maar desalniettemin leest het lekker weg. Ik eindigde de maand met Onmacht van Yvonne Doorduyn. Eveneens een Nederlandse schrijfster. Beetje sceptisch begon ik aan het verhaal maar het heeft mij aangenaam verrast. Binnen twee dagen was het boek uit.  

Ik eindig dit blog waar ik in juli mee begon. Ik adopteerde een papegaai. Een soort Foster Parrot Plan. Draak kreeg er, op afstand, een vriendje bij. “My Own Little Zoo” een kennis uit de papegaaienwereld, zorgt voor heel veel papegaaien. De meesten hebben speciale zorg nodig omdat ze (al dan niet door hun vorige eigenaren) op diverse fronten verwaarloosd zijn. Laura geeft ze een forever home met een papegaaienleven zoals hoort. Goede huisvesting, socialisatie, het juiste eten en speelgoed. Maar ook de nodige doktersbezoeken en “ziekenhuisopnames”. Dat kost geld. Heel veel geld. Deze familie doet, met zoveel liefde en toewijding, wat ik zelf niet kan. Daarom steun ik ze graag!! Wil je ook helpen? Kijk dan eens op hun facebook of instagram hoe je een bijdrage kunt leveren ❤️

De vogels van My Own Little Zoo

© My Own Little Zoo

 

Dit was mijn juli, hoe was die van jullie?

De laatste vaart…

Posted on by

Normaal varen we enkel met prettig weer. En daarmee bedoel ik een zonnetje, windkracht 0 en vooral geen regen. Maar nu de herfst al enige tijd huishoud en nog niet van plan is om te wijken voor de laatste zonnestralen van het jaar, besloten we onze “goedweer-vaar-mentaliteit” even overboord te gooien. Bikkels dat wij zijn, gaan we op onze vrije woensdag toch naar Merlin. In de hoop op wat rustig en vooral droog weer. 

De hele weg er naar toe komt het met bakken uit de hemel. De ruiterwissers maken overuren. Let op mijn woorden zegt Vriendlief. Zodra we aankomen schijnt de zon. En wel ja. Eenmaal op de parkeerplaats, waar de bokken en tonnen al klaar staan voor de boten die de wintermaanden op de kant doorbrengen, is het droog en schijnt de zon. Alsof het zo is afgesproken is er zelfs blauwe lucht zichtbaar. Een klein strookje maar het is er. 

Er is zoveel water gevallen dat het zelfs buiten zijn oevers treed. En de trap naar de steiger? Die staat bijna horizontaal. Zoals altijd doen we eerst een bak koffie. Daarna maken we de boot klaar voor vertrek en varen uit terwijl het zonnetje ons toelacht. Maar we zijn nog geen twee minuten weg of het begint alweer voorzichtig te regenen. Er is geen pleziervaart te bekennen. Wat begrijpelijk is, want echt plezierig is het niet met dit weer. Dat het nu zo rustig is heeft wel zijn voordelen. Eindelijk kunnen we ook eens aanleggen bij een steiger waar het normaal wemelt van de boten.

Dat doen we dan ook. Wanneer Merlin eenmaal vast ligt gaan we eerst eens op verkenningstocht. Er is een wandelpad dat geen idee waar naar toe leidt. De mogelijkheid om echt te ontdekken wat daar nog meer te zien is hebben we niet want daar is de regen weer. We lopen snel terug naar de boot waar we droog en uit de wind zitten. Ik verbeeld mij hoe de regendruppels al vallend pirouettes maakt terwijl het uiteindelijk uit elkaar spat op ons dak. Het maakt zo’n gezellig en knus geluid terwijl wij in de “voortent” van onze drijvende “caravan” zitten en van het uitzicht genieten. 

Er zijn wel geteld twee boten voorbij gekomen in al die tijd dat wij hier liggen. Niet druk op het water dus. Inmiddels is het lunchtijd, gevolgd door koffietijd. Wanneer de zon zich even laat zien is het super warm. We ritsen de “voorruit” los en kunnen zo toch lekke in de zon zitten. Terwijl vriend het er even van neemt pak ik mijn boek en wat lekkers. Zo brengen we de komende paar uur door. Geen hinder van de regen en toch lekker in de zon wanneer deze zich laat zien. 

Als de klok 16.00 uur aangeeft is het welletjes geweest. De wind is ook flink aangewakkerd. Hierdoor is het nog knap lastig om Merlin weer in zijn box te krijgen. Hij is licht en vrij hoog waardoor we een speelbal zijn voor de wind. Maar met een paar keer steken lukt het. Wanneer alle touwen weer zijn vastgemaakt begint het te hozen. We zijn dus net op tijd binnen. Zoals het er nu naar uitziet zou dit wel eens de laatste vaart van het jaar geweest kunnen zijn… 

 

Boot bij aanlegsteiger.

 

 

***