Pauze…

Even niet met stukken tekst bezig zijn of mijzelf de verplichting opleggen iets te plaatsen en vooruit te werken, besloot ik een blogpauze in te lassen. Het klinkt wel zwaar he? “Verplichting” “vooruitwerken”. Af en toe is het goed om even afstand te nemen van wat je doet. Ook van de dingen die je leuk vind. Meestal krijg je daar juist nieuwe inspiratie door en wordt je weer lekker creatief. 

Dus, met dat in mijn achterhoofd sloot ik mijn blog begin juli af. En vandaag, op 1 augustus start ik hem weer op met een terugblik op de afgelopen maanden. 

Door de vele regenval in mei heb ik soms het gevoel dat ik de lente heb overgeslagen. De wei was nog niet begaanbaar want alles was een grote modderpoel. Weg met de boot ging ook niet want regen. Wel aten we een aantal keer aan boord. Gewoon om het vakantiegevoel te vieren en er toch even uit te zijn. Poownie werd 27 en ik bezocht samen met Oom B. een steenuilenhut in België om foto’s te maken. Dit was een fantastische ervaring. Overigens waren dat de enige foto’s die ik tot dan geschoten heb. Het hele jaar is mijn camera zijn tas niet uit geweest. 

We starten juni met een week vrij. Gewoon even niks doen, uitslapen en onthaasten. De weergoden zijn ons goed gezind. Na een maand van regen en vies weer worden we zowaar getrakteerd op warme dagen en volop zon. Niet zo gek dat we veel tijd doorbrengen op het water. Ik maak zelfs een early bird rondje met de sup.

Ik spreek af met oom R. die ik al ruim 35 jaar niet echt meer gezien of gesproken heb. Zo gaat dat soms in het leven. Ieder gaat zijns weegs. Maar nu hadden we een paar uur samen en onder het genot van wat te drinken en te knagen hebben we heel wat bijgekletst. Het blijkt dat we redelijk wat overeenkomsten hebben. We staan op sommige punten het zelfde in het leven. Terugkijkend was het een fijne avond.

De tijd tikt gestaag door en daarmee start plots de maand juli. De paarden staan vanaf nu eindelijk dag en nacht op de wei. Dat betekend iets meer rust en vrijheid. Onze nieuwe wei is echt mega groot en het is een heerlijk gezicht als je de kudde zo ziet grazen. Ze waren er echt aan toe. Ik ook trouwens. 

Gelukkig komt de voetbal ook weer op gang. De eerste oefenwedstrijden in aanloop naar een nieuw seizoen zijn reeds geweest. Ik had het nooit verwacht te zeggen, maar ik heb dit zo vreselijk gemist!! Ik was daarom ook maar wat blij dat ik weer langs de lijn mocht zitten met mijn camera. 

De eerste twee wedstrijden heb ik inmiddels op de foto gezet. Dat was, na bijna een jaar niet gefotografeerd te hebben, toch wel even schakelen. De snelheid, het licht, de instellingen. Ik ben niet geheel ontevreden over het resultaat. Maar laten we het er maar op houden dat ik ook wat “oefenwedstrijden” kan gebruiken.

Schrijver Robert Galbraith heeft een aantal leuke verhalen neer gepend. Dus hield ik een leesmarathon en las alle vijf de delen in een maand weg. Maar daarover later meer. 

Al met al een rustige periode om op terug te kijken. Ik ben heel benieuwd of dit zich de rest van het jaar zo voortzet. De tijd zal het leren… 

De laatste …

Dit jaar geen overzichten, samenvattingen en terugblikken op 2017 op mijn blog. Het jaar was zoals ie was. Er komt ook geen vooruitblik op 2018. Zelfs geen lijstje met goede voornemens. Ik kan namelijk niet kiezen wat ik allemaal wil gaan doen en wil aanpakken. In mijn hoofd bruist het terwijl mijn lichaam daar nog even anders over denkt. 2018 komt zoals het komt.

Met het plaatsen van mijn laatste blog in 2017 is tevens mijn kerstvakantie ook echt begonnen. YEAH!

Voor al mijn lezers: hoe je ze ook door gaat komen, werkend, luierend of feestend, ik wens je mooie en warme kerstdagen, een knallend uiteinde van 2017 en een sprankelende liefdevolle start van 2018 toe.

Witte bergen en besneeuwde dennenbomen in Oosterijk

Tot volgend jaar …

101 doelen…

Van de week was ik, tijdens een paar loze minuten op de zaak, mijn privé map aan het opschonen. Naast foto’s, declaraties en wat verouderde contracten stond er ook nog een mapje met “blog”. Ik heb enige tijd terug mijn blog-gerelateerde documenten naar een externe harde schijf verhuisd. Maar was blijkbaar deze op de zaak helemaal vergeten. Ik kwam er al snel achter dat het mijn aller eerste blogjes waren die ik in mijn oldschool Hyves-periode geplaatst heb. Waar het bloggen voor mij uiteindelijk ook begonnen is. Van af en toe een verhaaltje naar complete vakantieverslagen. De regelmaat van het bloggen is pas echt begonnen toen de hype: 101 doelen in 1001 dagen voorbij kwam. Ook wel bekend als: Day Zero Project.

Ik was al helemaal vergeten dat ik hier ooit aan mee gedaan had. Voor de bloggers bij wie dit fenomeen onbekend is, wat mij sterk lijkt omdat half bloggend Nederland zo aan zijn blog gekomen is… : Plan een aantal realiseerbare doelen (een stuk of 101) uitgesmeerd over een langere periode (een dag of 1001). De eerste vijf doelen op de lijst waren voor menig deelnemer hetzelfde:

1. Leg 5 euro opzij voor ieder behaald doel.
2. Gebruik dit geld aan het einde van het project om wat leuks te doen.
3. Inspireer iemand anders om ook met een Day Zero Project te beginnen.
4. Minstens 1x per maand een blog schrijven over dit project.
5. Maak van ieder behaald doel een foto (voor zover dit mogelijk is).

Ik opende dit blog en nam de lijst, die ik toen met zorg had samengesteld, van begin tot einde door. Blijkbaar vond ik 101 doelen wel erg optimistisch en kwam ik niet verder dan 55. Hilarisch om te lezen wat mijn doelen waren. Zoals koop een kamerplant en houd hem minimaal een half jaar in leven (geen vetplant!) Nog leuker om te zien dat een aantal doelen ook daadwerkelijk behaald zijn. Zoals de vakanties naar Oostenrijk, Zwitserland, Parijs en Rome. De schilderijen voor in het trapgat en mijn verjaardag die ik toen uitgebreid gevierd heb. Mijn maag kneep even samen toen ik zag dat er ook een aantal doelen met mijn ouders op de lijst stonden. Doelen niet aanbod zijn gekomen en ook nooit meer zullen komen.

Ook staan er doelen op waaraan ik begonnen ben, maar die nog onafgemaakt ergens in huis rondzwerven. Een cursus verhalen schrijven en een nieuwe taal leren zijn hier een voorbeeld van. Dingen die ik eigenlijk nog steeds graag zou willen doen. Mijn gezondheid kwam ook toen al aan bod, want ik wilde minderen met suiker, meer water drinken en meer fruit eten. Dingen die ik nu nog steeds doe. Een doorlopend doel was het vertrouwen winnen van Groene Draak. Ik denk dat ik daar het meeste trots op ben. Want als ik zie wat ik met hem inmiddels bereikt heb!! Doelen op deze lijst hebben mij daadwerkelijk aan het denken en in actie gezet.

Voor mijn laatste doel heb ik nooit 5€ opzij kunnen leggen. Niet omdat het niet meer kan. Maar omdat het nooit gelukt is. Ik heb het echt wel geprobeerd. Uren heb ik doorgebracht met zoeken in het weiland maar nooit heb ik hem kunnen vinden. Daarom ga ik mijn best doen om dat doel dit jaar toch af te kunnen vinken. Doel nr. 55:  “Vind een klavertje vier!” 

Bye Bye 2015…

Toen ik klein was kon ik weken uitzien naar de kerst. Het mooiste feest van het jaar. Met een grote groep, veel en lekker eten. En natuurlijk cadeautjes voor iedereen. In tegenstelling tot vroeger had ik dit jaar totaal geen zin in de feestdagen. Vriendlief moest ook nog eens werken. Ik wilde eigenlijk niet eens een boom in huis. De meerderheid stemde voor. Dus werd alles van zolder gehaald en kwam er een boom. Natuurlijk is het best gezellig als ie dan eenmaal staat. Zelfs de huisdieren vinden het leuk en liggen er ieder jaar weer onder. Hij is ook best mooi en dat voor een nepperd. Kleine Krijger dacht zelfs dat ie de takjes kon eten. Die heb ik meermaals uit de boom moeten vissen met de mededeling dat het ding van plastic was. Al snel lagen er ook wat pakjes onder. En dan is het beeld van kerst toch weer compleet.

Inmiddels hebben we de kerstdagen achter de rug en kunnen we vandaag gebruik maken om uit te buiken van al het lekkere eten. Het duurt nog maar een paar dagen voor 2015 definitief is afgelopen. De start van een gloednieuw jaar is dan een feit. Voor 2016 heb ik geen goede voornemens. Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat. Een aantal dingen kan ik toch niet sturen of veranderen. Wel wil ik proberen om de dingen die op mijn pad komen (gevraagd en ongevraagd) op te pakken. Mijn graantje mee pikken. Ik wil er van leren. Ik wel er door groeien. Geestelijk, lichamelijk, emotioneel en spiritueel. De les die ik afgelopen jaar namelijk geleerd heb is dat wanneer dit in balans is, ikzelf ook in balans ben.

Gevoelsmatig is 2015 nog sneller voorbij gegaan dan voorgaande jaren. Er zijn weer mooie dingen op mijn pad gekomen. Ik heb kansen gekregen. Nieuwe mensen leren kennen. Oude hobby’s opgepakt. Aardig wat boeken gelezen. Maar ik heb ook een stapje terug moeten doen. Waardoor ik af moest zien van gestelde doelen. Ook heb ik afscheid moeten nemen van bepaalde mensen. Het is goed dat sommige mensen niet meer in je leven zijn. Ze halen je naar beneden en vreten energie. Andere zal ik vreselijk gaan missen.

Afgelopen augustus bestond mijn blog vier jaar. In totaal kwamen er dit jaar, inclusief dit blog, 48 blogjes online. Nog steeds schrijf ik met veel plezier en zonder een vaste niche. De onderwerpen Afscheid, Uitvaart en Uitvaartfotografie daarentegen worden het meest gelezen en gedeeld. Een teken dat de dood veel mensen intrigeert. Of ze herkennen het, omdat de dood ons allemaal een keer overkomt… Ik schreef niet alleen voor mijn eigen blog maar ook kwam er maandelijks een gastblog van mij online bij familieberichten.nl met als thema uitvaartfotografie. Volgend jaar ga ik mogelijk voor nog een platvorm gastbloggen maar daarover in het nieuwe jaar meer.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor alle keren dat jullie dit jaar op mijn blog meelazen. Dat jullie moeite deden om reacties achter te laten en mijn blogjes deelden op eigen social media. Ik waardeer dit enorm!! Voor nu wens ik jullie allemaal een knallend uiteinde van 2015. En een sprankelend begin van 2016 toe! Tot volgend jaar!

Te gast…

Tijdens mijn vakantie, begin mei, ontving ik een mail van Familieberichten.nl. Ik had nog niet eerder van deze organisatie gehoord en dacht eerst dat dit een vorm van spam was, waarin mijn naam en website vermeld stonden. Maar nadat ik mijn ogen nog een keer over het beeldscherm had laten gaan, bleek zowel de mail als het bedrijf echt te zijn. Ik was eerst verbaasd maar toen hun voorstel eenmaal tot mij doorgedrongen was, werd ik enthousiast.

In de mail werd uitgelegd wie ze zijn en wat ze doen: Familieberichten.nl stelt mensen in staat om online een plekje in te richten om samen met anderen de liefde te vieren, het nieuwe leven te verwelkomen of een ontvallen dierbare te herinneren. Dat gebeurt door het maken van een portret, het delen van verhalen, plaatsen van foto’s en video’s, ontvangen en plaatsen van condoleances of felicitaties en het samen bouwen aan een mooie herinnering.”

Familieberichten, logo

Via, via waren ze op mijn blog terecht gekomen. Na het lezen van diverse blogs uit de categorie “afscheid, uitvaart en uitvaartfotografie” dachten ze dat mijn ervaring in de uitvaartfotografie een mooie aanvulling op hun website kon zijn. Dat ik hun bezoekers kon boeien met mijn blogs en ze op die manier een kijkje in de keuken kon geven van mijn werk als uitvaartfotograaf.

Zo had ik mijn eigen verhalen nog niet gezien. Ik voelde mij vereerd. Dat een bedrijf mijn schrijfsels de moeite waard vindt om ze op hun eigen website te plaatsen en er vanuit gaat dat ik hun bezoekers daar dan ook nog mee kan boeien. Dit was voor mij de kers op de taart tijdens mijn vakantie. Ik mailde mijn antwoord terug en na mijn vakantie spraken we het een en ander door.

Er zijn meerdere gastbloggers actief op Familieberichten.nl Zo schrijven onder andere een trouwambtenaar en weddingplanner over de perikelen om en rond het trouwen. Een moeder en een moeder in spe over het krijgen en het hebben van baby’s en alles wat daar bij komt kijken. Een notaris en een uitvaartbegeleider schrijven op hun beurt weer over het wel en wee van hun werkzaamheden. Het zijn allemaal korte stukjes tekst die makkelijk te lezen zijn. Sommige stukjes zijn grappig, andere ontroerend en weer andere zijn leerzaam.

Inmiddels zijn we een aantal weken verder en staat mijn eerste blog online. Graag neem ik jullie mee naar de website van Familieberichten.nl. Kijk eens rond, lees de verhalen en laat hier weten wat je er van vond…