Jeetje wat was het druk op mijn werk deze week. Met twee zieke en een aantal nieuwe projecten in de planning is het behoorlijk aanpoten de afgelopen weken. Maar deze week spant echt de kroon. Het was niet alleen druk maar ook zo vreselijk chaotisch dat ik steeds het gevoel had achter de feiten aan te lopen. Dat je iedere keer mis grijpt of brandjes aan het blussen bent. Een aantal keer heb ik flink op de rem moeten trappen om niet als een kip zonder kop rond te rennen. Om maar gedaan te krijgen wat af moest.
Maar goed, aan alles komt een einde. Dus ook aan deze drukke week. Door alle hectiek liep ik ook nog eens een dag achter. Nog leuker was het toen ik doorhad dat het geen donderdag maar al vrijdag was. En dat betekend WEEKEND!!
De tijd dat ik alleen maar uitkeek naar en kon genieten van het weekend ligt gelukkig ver achter mij. Normaal maak ik zelfs van mijn werkdag een feestje. Toch ben ik heel blij dat het weekend aangebroken is. Even geen telefoon aan mijn oor en rennen van afspraak naar deadlines. En als ik thuis kom schijnt de zon nog steeds en heeft vriendlief het avondeten al klaar. Zeg nu zelf, dat is toch heerlijk om zo aan te schuiven?!
Hoewel het al avond is besluit ik toch op de fiets naar Poownie te gaan. Lekker even uitwaaien en buiten zijn zal mij goed doen. Zeker na een lange dag binnen. De zon is nog krachtig genoeg om warmte af te geven. Het voelt gewoon zomers aan. Ook onderweg kom ik veel sporters tegen. Skaters, hardlopers, wielrenners en wandelaars. Iedereen pikt zijn graantje mee voor de avond echt valt.
Op stal is het rustig. De avonddienst is al geweest en verder is er niemand. Nu de paarden al staan te knagen aan hun avondmaal heerst er ook een vredige rust in de kudde. Ik hoef eigenlijk niks meer te doen dan alleen Poownie een extra maal voor te schotelen.
De schemer valt langzaam in. De wandelaars komen nu minder frequent langs. En wanneer er een groep hardlopers vlak voor stal klaar is met hun rek en strekoefeningen, keert de rust helemaal terug op dit stukje oase in de polder.
Ik wandel van ruif naar ruif en blijf tussen de paarden staan. Het grappige is dat het ene paard heel open staat voor mijn energie en mij met mijn chaotische hoofd heel dichtbij laat komen, alsof ik mijn “rugzakje” bij hen mag droppen. Terwijl het andere paard er niks van moet hebben en vervolgens van mij vandaan loopt om bij de andere ruif weer aan te sluiten. Ik laat mij door hun aanwezigheid en hun geknaag aan het hooi weer rustig op “aarden” terug zetten.
Poownie vind het allemaal prima. Zodra hij zijn diner naar binnen heeft gewerkt, zijn vacht weer gepoetst is, want flink in de rui, en zijn deken weer op ligt sluit ook hij weer aan bij zijn knagende maten.
Inmiddels is het helemaal donker en voelt het heel wat frisser dan een uur geleden. Ik geef Poownie nog een aai over zijn hoofd en laat hem daarna verder eten. Pak mijn fiets en begin aan mijn tocht naar huis. Ooh wat een zaligheid om hier mijn dag af te sluiten.
Om de adrenaline boost kwijt te raken reden we door naar de Euromast in Rotterdam. Even lekker uitwaaien op grote hoogte. Ook daar waren Uk en ik nog nooit in geweest. Abseilen, wat ik nog steeds een keer wil doen, was vandaag niet mogelijk in verband met het weer. We hadden gelukkig wel een prachtig uitzicht over Rotterdam en verder. De Kuip kon vanaf deze hoogte mooi bekeken worden en ook onze woonplaats was bij benadering te zien.
Hoewel de lucht er af en toe dreigend uitzag was het heel de dag heerlijk vertoeven. Het was niet druk maar druk genoeg voor een gezellige bedrijvigheid. Uk’s passie voor water kwam boven drijven op het moment dat hij de zee zag. Hij had zijn kleren nog niet uit of lag er al in. Daar heeft hij de rest van de dag doorgebracht. Springen en duiken over de golven. Tussen door werd er nog wat gevoetbald, bouwden we zandkastelen of zaten we de zeemeeuwen achterna. Bruiner, roder en zanderiger kwamen we begin van de avond weer thuis aan.
Deborah Hamar 