Tagarchief: gezellig

Wel of niet …

Posted on by

“We weten nog niet of we meegaan…” of “We kijken wel of we nog kunnen boeken…”  of “Misschien, we weten het nog niet zeker…”. Allemaal antwoorden waar ik geen ruk mee kon. Maar die mij wel steeds de hoop gaven dat het geen definitief NEE was. Iedere keer als we elkaar zagen of spraken vroeg ik er naar. Iedere keer kreeg ik van mijn oom en tante het zelfde antwoord. “Geen idee, we zien wel, misschien…”

We gaan al jaren met elkaar op vakantie en de groep is gewoon niet compleet als niet iedereen er bij is. Op het laatste feestje dat we hadden zei mijn neefje spontaan dat ie ging kijken of het hem ging lukken vrij te nemen. Want tja, zo’n wintersportweek is toch wel heel tof! Maar van mijn oom en tante kreeg ik alleen een vaag antwoord zoals hierboven al omschreven.

Na die week bleef iedere vorm van communicatie uit. Ik dacht nog dat ie het misschien gezegd had in een dronken- of sentimentele bui. Of omdat ie mijn gezeik zat was, dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Ik hield op met zeuren en legde mij er bij neer dat dit een jaar zou worden met het kleinste groepje wintersporters ooit. Want zoonlief ging ook al niet mee.

Dit mocht de pret niet drukken en met de overblijvers bespraken we al wat we zouden gaan doen. Lekker boarden en skiën. Misschien zelfs een dagje naar een ander skigebied. Een middag met tante op stap die niet skiet. En uiteraard een paar keer relaxen in de sauna. Maar eerst moesten we nog op de plaats van bestemming zien aan te komen. 

De reis naar Oostenrijk, die rond 22.00 uur van start ging, verliep heel voorspoedig. Het was super rustig onderweg. De voorspelde regen en sneeuw bleef gelukkig grotendeels uit en er waren ook geen al te grote wegwerkzaamheden. Dit hebben we wel eens anders meegemaakt. Waar we ons wel de tandjes van schrokken was de hoge benzineprijs langs de weg. Na één keer tanken besloten we daarna alleen nog in de dorpjes naast de snelweg te gaan tanken.

Veel vroeger dan anders kwamen we op onze vaste vakantiestek aan. Neef en nichtje waren reeds gearriveerd en stonden vanuit de lobby naar ons te zwaaien. Iet wat stijf liepen we het hotel in. En daar stond Neefje-die-mee-zou-gaan-maar-niks-meer-liet-horen midden in de hal. “Surprise!!” Riep hij keihard. Voor ik het wist hing ik om zijn nek en kneep hem bijna fijn. Super tof!! Ik kon er maar niet over uit dat het hem gelukt was. De stinkerd had ons niks verteld.

Inmiddels waren we allemaal gearriveerd. Net toen we het ons in de lobby gemakkelijk wilden maken in afwachting van de sleutel van de kamer, stond ons nog een verrassing te wachten. Oom en tante kwamen tevoorschijn. “Surprise!!!” Werd er weer geroepen. Nu kon ik mij niet meer inhouden. Ik vloog ze beide om de hals en moest er zelfs een traan van blijdschap van laten. Al die tijd wisten ze al dat ze mee zouden gaan maar vonden het te leuk om ons voor de gek te houden. Ze moesten wel ruim voor ons aanwezig zijn zodat ze ons konden verrassen. En dat is meer dan gelukt!!

Party time…

Posted on by

Januari een depressieve maand? Niet voor mij. De maand stond in het teken van feestjes. Het is lang geleden dat ik er zoveel heb bijgewoond of heb meegevierd.

Het begon met een gezellige high tea in het tuincentrum een stad verderop. Dit feestje was voor mijn zus die als eerste jarig was deze maand. Het weer was troosteloos. De wind sloeg de regen tegen de kas. Maar omdat wij binnen zaten, waar het warm en gezellig was, klonk het extra knus. Bijna drie uur lang probeerden we diverse soorten verse thee terwijl we de ene na de andere versnapering aten. We begonnen met de hartige broodjes, gevolgd door overheerlijke wraps en we eindigden bij de cakejes, donuts en muffins. Veel te veel natuurlijk. We kletsten gezellig bij en sloten de middag af met een wandeling door het tuincentrum. 

De verjaardag van mijn tante werd thuis gevierd. Met een huiskamer vol visite aten we, ondertussen luidkeels zingend, slagroomtaart. De taart was zo groot dat sommige zelfs wel twee stukken aten. Het was leuk om bij te kletsen met ooms en tantes die ik al even niet meer gezien had. Er werd zelfs een foto album met hele oude foto’s te voorschijn gehaald. Verjaardagen en nostalgie gaan hier altijd hand in hand. 

Het biergarten feest dat mijn neef voor zijn verjaardag organiseerde volgden in het zelfde weekend. Het was droog en windstil, gelukkig maar want alles was buiten. De temperatuur daalde langzaam naar de 0 graden. Dat gaf het complete feest een extra wintersporttintje. Verspreid door de tuin stonden kachels en BBQ’s te branden. Later op de avond werden daar de lekkere snackies in opgewarmd en uitgeserveerd. De avond werd afgewisseld met dansen op apreski muziek om warm te blijven, biertappen om de dorst te lessen en heel veel lachen met elkaar. Een toffe avond die ik niet had willen missen. 

Tussendoor aten we op het werk diverse keren gebak. Want we hadden een jubileum te vieren met collega’s. Er waren er die het al een paar jaar volhouden bij deze baas. (5) En er zijn er die het al heel veel jaren volhouden (35). Hoe gezellig is het om stil te staan bij dit moment en anekdotes van even geleden of van heel lang geleden de revue te laten passeren. Ook daar zei ik geen nee tegen. 

Dan hadden we nog de verjaardagen die we graag hadden willen vieren maar die niet meer gevierd worden. Lieve Opa, Ma en oom Ray. Ik hoop dat ze in café ’t Hemeltje de slingers hebben opgehangen en er uitbundig is getoast.

Mijn nichtje vierde haar 30e verjaardag. Hoewel ze zelf trouwens nog niets afwist van dit feest. Haar vriend organiseerde een surpriseparty. Daar ging de nodige organisatiestress aan vooraf. Maar het moet gezegd: hij had het prima geregeld. De locatie, ergens in Delft, was erg gezellig. De ruimte was compleet versierd met ballonnen, slingers, muziek, bediening met lekkere hapjes en uiteraard drank in overvloed. Mijn nichtje, die dacht dat ze uit eten ging, werd geblinddoekt naar de locatie gebracht en trof daar vrienden en familie. Een geslaagde avond!!

Januari bracht feest en gebak. Ik ben bang dat dit in februari kleinschalig wordt voortgezet. Met hier en daar een feestje en een etentje. Ik denk dat ik maar een extra rondje sporten ga inlassen. 

Ga je mee?

Posted on by

Onze vakantie kwam met rasse schreden dichterbij. Het liefst hadden we een week in een strandstoel op een van de Canarische Eilanden doorgebracht maar met alle ellende in de wereld en het gezeik bij de vliegvelden verging de zin al snel. Dus besloten we de toerist in eigen land uit te hangen en voor twee verschillende locaties en hotels te kiezen. Want ook hier in Nederland is voldoende te zien en te beleven. 

De eerste bestemming mocht ik uitkiezen. Dat werd Limburg met een aantal overnachtingen op het landgoed van een kasteel. Ik vind het tof om rond te dwalen door een historie van pracht en praal. Een plek waar zich heel veel heeft afgespeeld, maar waar ik nooit wat van heb meegemaakt. Nu loop ik door oude gangenstelsels. Heb ik vanuit de torenkamer zicht op de omgeving. Flaneer ik door de kasteeltuin en dineer ik in een balzaal waar ooit feesten werden gegeven (of mensen werden vermoord, geen idee) De toegangsweg waar ooit ridders met paarden galoppeerden bewandel ik nu zelf en ik loop onder de poort door die in woelige tijden werd afgesloten (of wanneer het bedtijd was, geen idee…).  Kortom ik laat de geschiedenis voor mijn ogen tot leven komen alleen door hier te zijn. 

Toen we aan ons haute cuisine diner zaten, want dat leek mij zo leuk op deze locatie, vroeg ik mij af of de andere gasten om ons heen bij het meubilair hoorden of gewoon, net als wij, gasten waren?! Uit welk deel van de geschiedenis stammen die?! Op een ander stel na, waren wij de jongste van het hele gezelschap. Het mocht de pret niet drukken. Wij genoten tot op zekere hoogte van onze maaltijd. Eerlijk is eerlijk, wat ons geserveerd werd zag er werkelijk prachtig uit. Maar de hoeveelheid en smaak daar valt over te twisten. Ik ben gastronomisch niet goed onderlegd en misschien komt het daardoor dat ik de slogan: “Voor de echte fijnproever” een beetje verkeerd geïnterpreteerd heb. Wij waren in ieder geval blij dat we maar voor een luxe diner hadden gereserveerd. 

Het verblijf was verder echt fantastisch. Onze kamer super ruim en direct gelegen naast de befaamde toegangspoort. De oude van dagen hielden het al vroeg voor gezien dus last van feestgangers hadden we niet. De serene rust hing al die tijd als een fijne deken over het hotel en onze “voortuin”. Die overigens was voorzien van een fonteintje en zitjes met kussens. Speciaal voor de oudjes, of de koukleumen zoals ik, met fijne zachte fleeceplaids. Zo konden we gezellig daar een drankje doen en al babbelend en lezend de avond relaxed afsluiten. 

Verder deden we wat de gemiddelde toerist in Limburg doet. Lekker shoppen. Wandelen door het mooie Valkenburg waarbij we dit keer de grotten over sloegen. Bezochten nog een ander kasteel en reden rond in dit mooie landschap. Op aanraden gingen we naar Gaia Zoo in Kerkrade en genoten we van het uitzicht op het toeristische Drielandenpunt. Verder hebben we ons heel veel laten verwennen door uit eten te gaan.

Aan alles komt een eind en ik vond het jammer dat we maar voor een paar dagen geboekt hadden. Deze omgeving is zo mooi en verdiend meer tijd om bezocht en gezien te worden. Daarom laat ik Limburg gewoon op mijn lijstje staan. Voor een volgende keer. 

Familie weekend…

Posted on by

Begin oktober stond het familieweekend met mijn schoonfamilie gepland. Eigenlijk vorig jaar lente al, maar Corona-lockdown en dus verschoven naar herfst dit jaar. Met een groep van een kleine 40 man, was het een gezellige chaos. Het moet gezegd: die familie weet wel hoe ze uitjes moeten plannen en aankleden. De locatie: 6 huisjes bij Port Zelande. Waarbij Opa’s en Oma’s een huisje deelden. Neven en nichten met kleine kinderen samen zaten en ook de pubers hun eigen stek hadden. 

En dat laatste huisje was tevens het meest bezochte huisje. Neef J. had namelijk een heuse biertap(bar) geïnstalleerd. Er kon naar hartelust getapt worden. Dat liet niet alleen de jeugd zich een tweede keer zeggen. Aan het einde van het weekend kon je met de alcoholwalm die daar hing zo’n beetje alles desinfecteren. Het leek wel een kroeg.

De laatste keer dat wij mee waren was in 2013. De gemiddelde leeftijd van de kids was toen tussen de 6 en 10. Waarin een hoop om hen draaide. Dat was nu wel anders. De gemiddelde leeftijd nu is tussen 14 en 18. Die hebben hun ouders echt niet meer nodig voor vermaak. Nou, bijna niet meer. Want er moest nog wel ff getaxi’t worden naar een of andere “disco”, die voor hun op zaterdagavond in de planning stond. 

Iedere dag was er een activiteit gepland. Waarbij we de vrijdag, en dus het bijklets- en taarten eetmoment moesten overslaan. We kwamen pas op zaterdagochtend aan. Een hoop familie hadden we al een tijd niet meer gezien. Dat gold ook voor zoonlief. Toch was er direct een klik. Kamers en bedden werden geruild en nog voor de lunch stonden ze met elkaar pannenkoeken te bakken. 

De middag was gereserveerd voor de bodyslide. Een glijbaan van 8 meter waarbij je gelanceerd wordt in het water. In de lucht zwaai je nog even charmant naar de toeschouwers en daarna maak je een gracieuze duik. Ik daarentegen kwam als een zak aardappelen naar beneden. Maaide met wat ledematen in het luchtledige om vervolgens, heel onhandig, als een steen op het water te vallen. Kei leuk man!!

Na de glij- en valpartijen konden we vervolgens bijtanken op de bowlingbaan om bij terugkomst getrakteerd te worden op een BBQ die de opa’s al aan het voorbereiden waren. Nadat de pubers opgedoft en al vertrokken waren hadden wij hun huis voor ons “alleen”. Onder het genot van een hapje en een drankje kletsten we gezellig met iedereen bij en werden er herinneringen aan heel lang geleden opgehaald.

De volgende ochtend stond oom G. alweer vroeg aan de deur met verse broodjes en croissants. Helaas viel het blowkarten door de regen en geen wind in het water. Maar we konden wel een plek reserveren in de adventure dome, waar we in blacklight naar harte lust konden klimmen en klauteren.

Als afsluiting aten we de restanten taart, soep, broodjes en BBQ en ruimden met elkaar de huisjes op. Einde van de dag namen we afscheid. Hoewel mijn lichaam mij vertelde dat 2 dagen lang genoeg was vond ik het eigenlijk veel te kort. Ik had nog niet eens met iedereen bij kunnen praten en er was nog zoveel leuks te doen. 

Zo’n feestelijk weekend met zoveel mensen hakt er na 1.5 jaar “coronastilte” echt wel in. Ik heb een volle week nodig gehad om bij te komen. Familie bedankt voor deze mooie dagen. Enne, volgend voorjaar zien we elkaar “op het water”!!

Carnivore goes vegan…

Posted on by

“Kom maar door met die datums” kregen we over de app. Op de datums die doorkwamen kwam een nee, nee en heel verrassend nog een nee. Iedere keer was er wel weer een agenda van één van de dames die roet in ons etentje gooide. Het leek bijna een onbegonnen missie om iets in te plannen. Het duurde ook even maar uiteindelijk lukte het eind december om een datum te prikken voor begin februari.

Vorig jaar zijn we een aantal keer met de dames van stal uit eten geweest. Het is leuk om elkaar ook in een ander omgeving te zien. Met normale kleding en zonder hooi in het haar. Of zoals met de afgelopen stormen, verwaaid haar. Je hebt eens wat andere gespreksonderwerpen dan enkel paard. Daarnaast is het ook gewoon super gezellig. En wij zijn wel te porren voor wat gezelligheid tijdens het eten.

“Ik stel voor om jullie eens mee te nemen naar een veganistisch restaurant!! Werd er door een van de dames geopperd. Overigens al ergens in september vorig jaar. Maar toen bleek de toko waar we ons oog op hadden laten vallen compleet vol geboekt. Aangezien een datum afspreken niet bepaald vlot gaat besloten we de boel niet om te gooien maar gewoon een ander restaurant te kiezen. Wat in het vat zit verzuurt immers niet…

Dat vat werd dus begin februari geopend. De gelegenheid: Rozey in Rotterdam. Een restaurant met een all you can eat concept en waarbij enkel vegetarische en veganistische gerechten geserveerd worden. Als carnivoor, (met name steak en BBQ liefhebber) een leuke uitdaging. De menukaart zag er alvast goed uit. Voldoende om uit te kiezen en de smaakpapillen te kunnen testen. Verder is er geen tijdslimiet dus je kunt tot praktisch sluitingstijd blijven zitten. Iets wat wij (uiteraard) ook deden.

Het was even zoeken naar een parkeerplek en uiteindelijk besloten we de auto maar achter te laten in een van de parkeergarages. Waar we later op de avond een klein kapitaal mochten neerleggen om hem weer mee te mogen nemen. De slagboom eruit rijden was misschien goedkoper. Op de een of andere manier had ik een compleet andere voorstelling van het restaurant. Bij de naam Rozey denk ik aan warm en knus. Maar toen we het overvolle restaurant binnenstapte bleek dat niet echt het geval.

Het restaurant heeft een frisse, hippe maar iet wat industriële uitstraling. Echter zouden ze wel wat aan de verlichting mogen doen. We werden de hele avond verblind door de spotjes boven ons hoofd. Dat mocht de pret niet drukken. Nadat de eerste drankjes op tafel stonden gingen we los op diverse voorgerechten. Gevolgd door zo’n beetje alle hoofdgerechten. Wetende dat er ook nog plek moest zijn voor alle toetjes… Een klein nadeel was dat ze begin van de avond al door de “Kentucky-fried-bloemkool” en het Jackfruit heen waren. Tot groot ongenoegen van een van de dames. Gelukkig was er volop keus en moest ik na mijn 2e toetje passen voor de aller laatste ronde. Ik zat bomvol.

Ik had het niet verwacht maar was aangenaam verrast. De gerechten waren smaakvol en veelzijdig. Ik heb heerlijk gegeten en het (echte)vlees geen minuut gemist. De draadjesvlees bitterballen en saté waren overigens bijna niet van echt te onderscheiden! Om over de zalige cheesecake nog maar niet te spreken. Ons stal-uitje was wederom prima geslaagd. Nu eens verzinnen waar we de volgende keer heen gaan..

 

diverse vegetarische gerechten van Rozey

 

***

Een andere wereld…

Posted on by

Mooi, dit keer staat er geen rij. Geen 100 vrachtwagens en geen 75 motormuizen. Ik scheur met mijn Beetle dwars over de vrachtwagenparkeerplaats, neem iets te ruim de bocht. Ach, wat maakt het uit er is vandaag toch niemand die ik tot last kan zijn. Nou niemand? Als ik het terrein van het onbemande tankstation oprijd staat er een auto. Een zwarte mercedes. Geen idee wat voor type. Hij ziet er in ieder geval een heel stuk netter, schoner en glimmender uit dan mijn vaal blauwe onder de modder zittende auto.

Ik parkeer twee tankautomaten verder en zing nog even met de muziek mee terwijl ik mijn pasje zoek. Ik realiseer mij te laat dat mijn stem misschien ook wel buiten de auto te horen is. Als ik uitstap kijk ik in twee gitzwarte ogen van, vermoedelijk, de chauffeur van de mercedes. Ik wil hem vriendelijk gedag zeggen maar krijg daar de kans niet voor. Hij draait zich met een ruk om en vervolgens kijk ik tegen zijn kaal wordende achterhoofd aan. Het beetje haar dat hij nog bezit is zo te zien met veel zorg in model gebracht.

Terwijl ik de dorst van mijn auto aan het lessen ben kan ik het niet laten om nog een blik te werpen op de man naast mij. Hij ziet er erg netjes uit. Zijn voeten gestoken in mooie glimmende schoenen. Goed gesteven zwarte broek. Mooie zwarte wollen jas met bijpassende sjaal. Als ik zijn beroep zou moeten raden zou het eerste wat in mij opkomt een begrafenisondernemer zijn. Zijn blik past er in ieder geval goed bij. Hij kijkt nogal doods. Ik verplaats mijn blik van hem naar mijn eigen voeten. Gestoken in afgetrapte witte gympies met nog net geen gaten. Een oude rijbroek met wat gaten. Een zwarte jas, dat dan weer wel. Maar iets viezer dan die van de man. Ik zie er ongeveer zo uit als mijn auto. Maar ik ben dan ook gekleed om naar mijn paard te gaan.

Ik waag nog een keer een blik over mijn schouder en probeer te vergeefs mijn tandpasta-reclame-lach. De beste man kijkt niet eens. Voor hem besta ik niet. Hij steekt de slang terug in de tankautomaat, gooit vervolgens zijn jas op de achterbank en gaat zelf weer achter het stuur zitten. De vrouw, die naast hem zit, ziet er al net zo levendig uit. Zonder richting aan te geven draait hij de tankplaats af en weg is de Mercedes. Een bijzondere ontmoeting. Waar komen ze vandaag? Waar gaan ze naar toe?

Zoonlief dacht “vroeger” dat ik iedereen die we tegen kwamen kon. Ik heb namelijk de gewoonte om iedereen, op mijn weg naar wat dan ook, te groeten. Meestal krijg ik een groet of glimlach terug. Soms wordt ik alleen maar stoïcijns aangekeken, of straal genegeerd. Maar af en toe is er zelfs gelegenheid voor een praatje. Gezellig toch?! Voor sommige mensen niet. Overigens al helemaal niet als je een puber bent. Want een wildvreemde groeten is gewoon niet chill. Zoals bovenstaande mensen kom ik wel vaker tegen. Ze horen of zien je niet. Ach en dat geeft ook helemaal niet. We bevinden ons dan wel op dezelfde planeet maar leven nu eenmaal in een compleet andere wereld…

***

Gas op die lolly…

Posted on by

“Misschien overbodig om te vermelden: neem oude kleren mee!” Stond er op de uitnodiging. Hoewel zoonlief het in eerste instantie onnodig leek, hoe kan ik nu vies worden? Was ik blij dat ik er toch op aangedrongen had. Een van de ouders had als afsluiting van het voetbalseizoen een uitje voor het hele team georganiseerd. Op het programma stond een middagje crossen met minimotoren voor de boys. Aansluitend een heerlijk buffet voor alle aanwezigen gevolgd door een gezellige avond voor de ouders die bleven plakken.

Die zaterdag, direct na de laatste thuiswedstrijd, reden we naar Noordeloos. Het altijd rustige plaatsje werd wakker geschud door het “gespuis” uit Dordrecht en omstreken. In een vorig leven was ik ooit eens door Noordeloos heen gereden. Ik kon mij niet herinneren dat het er zo prachtig uitzag. Landelijk uiteraard. Mooie boerderijen, prachtige huizen, grote tuinen. Rustig gelegen aan het water met hier en daar een idyllisch bruggetje. Zoonlief dacht daar iets anders over. “Yuk, het stinkt hier naar koeienstront.” Tja, dat dan weer wel…

Op plaats van bestemming werden we al opgewacht door de vrouw des huizes met een hapje en een drankje. Voor de jongens stonden er bakken met snoep en een slushpuppy automaat. Nadat iedereen gearriveerd was liepen we naar het terrein waar het allemaal moest gaan gebeuren. Een groot grasveld met daarop een uitgezet parcours. De regen, die heel de dag was weg gebleven, begon langzaam te vallen. Nog voor we het einde van de straat bereikt hadden, kwam het met bakken uit de hemel. De eerste groep was echter al gestart met hun ronde terwijl wij mochten schuilen bij de motordealer. Die maakte er totaal geen punt van dat er opeens 15 kletsnatte ouders binnen stonden. Terwijl wij stonden te wachten tot de ergste buien voorbij getrokken waren werd er koffie en thee getapt.

Het crossen was tijdens de plotselinge moesson gewoon doorgegaan. De jongens hadden, afgezien van een nat pak en wat kou, hier geen hinder aan ondervonden. Achteraf was de regen wel goed voor het parcours. Het gras was nu lekker glad waardoor het echte crossen afgewisseld moest worden met nadenken en behendigheid. En dat gaat, op deze leeftijd, niet altijd hand in hand. De mooie grasmat was binnen tien minuten omgeploegd tot een modder- en slipparcours. De val- en glijpartijen, tot hilariteit van in ieder geval mijzelf, bleven dan ook niet uit.

Hoe langer ze bezig waren hoe fanatieker ze werden. Toen de wil om te winnen de overhand kreeg was het hek van de dam. Het woord smerig kreeg deze dag een nieuwe betekenis. De motoren, de kleding en zelfs hun gezichten. Overal zat gras, modder en zand. De organisatie vond het schitterend. Niet zeuren, maar gas op die lolly!! Er werd zelfs een echte wedstrijd georganiseerd. Met een aantal verplichte rondes en een beker als trofee.

Aan het einde van de rit toen de strijd gestreden was, de foto’s gemaakt en de laatste drankjes gedronken waren, liepen we met de complete groep terug naar het huis. De tonnen met water stonden al klaar zodat de smeerkezen zich eerst konden fatsoeneren voor we met zijn allen aan tafel gingen.

Deze dag gaat de boeken in als waanzinnig!! Super georganiseerd en heel gezellig. Kortom een dag die iedereen zich nog lang zal heugen. Ook de bewoners van Noordeloos! Want daar was het nog lang, heel lang, onrustig…

spelers van FC Dordrecht doen wedstrijd op minicrossmotoren

Vieze kleding na een valpartij met de crossmotor

FC Dordrecht speler gaat slippend door de bocht op minimotor

Spring maar achterop bij.

Een pleinfestijn…

Posted on by

Vroeger, toen ik nog klein was en de zomervakantie voor mij uit minimaal zes weken bestond, bracht ik drie weken bij mijn vader door. We zijn nooit echt met vakantie geweest. Dat zat er niet in en op de één of andere manier heb ik dat vroeger ook nooit gemist. Terwijl vriendjes en vriendinnetjes naar campings in Frankrijk en Spanje gingen bleven wij thuis. Wij wisten niet beter. Mijn vader zorgde er wel voor dat wij ons nooit hoefden te vervelen. Bijna iedere dag deed hij leuke dingen met ons. Een aantal tripjes kan ik mij nog redelijk herinneren. Zonder tomtom maar met wegenkaart scheurde hij heel Nederland door. Bos, strand, duinen. Water- speel- en dierentuinen. Het maakte hem niet uit naar welke uithoek hij moest rijden. Natuurlijk bezochten we ook alle pretparken die Nederland op dat moment had en nog steeds heeft. Als wij op pad gingen mocht mijn neef ook vaak mee. Dat was dubbelop pret.

Vorig weekend waren de rollen omgekeerd. Toen mochten mijn zus en ik met Tante, Neef en diens kinderen mee op pad. Een bezoek aan de Efteling tijdens het negenpleinen festijn. We hadden al vroeg afgesproken en het plan was om tot sluitingstijd blijven. Dat beloofde een drukke en vooral lange dag te worden. Mijn nichtje had de week van te voren al aangegeven heel graag als eerste in de Vliegende Hollander te willen. Terwijl mijn neefje als eerste in Droomvlucht wilde. Het was best druk. Maar niet zo druk als ik verwacht had. Een hoop mensen waren die zaterdag op weg naar hun vakantiebestemming elders op de wereldbol.

Mijn nichtje had de Efteling App op haar telefoon gezet. Zo konden wij (lees: nichtje) uitrekenen welke attractie we konden doen zonder extreem lang in de rij te staan. Dat hadden we vroeger niet. Je liep naar de Bob of de Python om er achter te komen dat er een wachtrij was van minimaal een uur. En wanneer je daar eenmaal in stond ging je echt niet uit de rij!! Wanneer de app correct werkte was het een prima leidraad. We hebben het park wel zes keer doorkruist want mijn nichtje wilde graag de achtbanen doen. Terwijl mijn neefje het liever bij de wat rustigere attracties hield. Af en toe splitsten we de groep op zodat ieder zijn ding kon doen zonder lang te hoeven wachten op de rest.

Aan het einde van de dag had ik pijn in mijn kaken van het lachen, last van mijn keel van al het praten (want neefje wilde heel veel weten!) en pijn in mijn voeten van het lopen. Het leukste van de dag vond ik nog wel dat ik mijn neefje en nichtje op een heel andere manier heb leren kennen. Niet verlegen en stil. Maar druk en uitbundig en had ik druk al gezegd? Waar ik op een verjaardag een heel voorzichtig handje krijg, kreeg ik nu een dikke knuffel bij het afscheid. We zijn overigens niet tot sluitingstijd gebleven. Dat hielden onze voetjes echt niet meer. Na de Aquanura (watershow), die om 23.00 uur was afgelopen, gingen we na een zeer lange dag moe maar voldaan richting huis. Het was een geslaagde dag en zeker voor herhaling vatbaar. Sterker nog, er wordt al gepraat over een familievakantie volgend jaar zomer!!

Efteling, familie, zomer, dagje weg, lol, 2016, pretpark

 

Thank god I’m a country girl…

Posted on by

Ongeveer 17 jaar geleden werd ik door mijn tante mee op sleeptouw genomen. “Kom eens gezellig mee. Het is hartstikke leuk!” Tante dulden geen tegenspraak. Een tijdje later zat ik naast haar in een zaal naar mensen te kijken die aan het dansen waren. Ze stonden in rijen naast, voor en achter elkaar. Duimen achter hun riem gehaakt terwijl hun voeten iets deden dat leek op hakken-teen, hakken-teen. De beste stuurlui staan aan wal, dus nam ik plaats tussen al deze mensen om zelf te ervaren of dit “hakken-teen” iets voor mij was. Mijn tante had mij heel subtiel kennis laten maken met het countrydansen. Ik kon toen nog niet weten dat dit een hobby zou worden die ik met grote passie een aantal jaar heel intensief zou uitvoeren.

Voor ik het wist ging ik iedere week mee. Ik kwam er achter dat country dansen helemaal niet duf was. En ook niet alleen maar bestond uit hakken-teen. Er werd en wordt nog steeds, gedanst op alle soorten muziek. Er zijn daarom ook veel stijlen in het countrydansen zelf. De chachacha, salsa en wals zijn zomaar wat voorbeelden. Funky en pop zijn inmiddels ook niet meer weg te denken.

Het duurde niet lang voor we kennis maakten met onze buren op de dansvloer.  Een groep indo’s met een gemiddelde leeftijd van rond de 50 jaar. We konden het direct met elkaar vinden. Ik was met nog geen 20 jaar de jongste van het gezelschap, dat niemand iets leek uit te maken. Deze mensen werden mijn nieuwe dansfamilie waar ik heel veel uren mee heb doorgebracht.

Een keer in de week dansen werd al snel twee keer en daarna drie keer. De groep vroeg ons mee naar andere dansscholen, die als paddenstoelen uit de grond schoten. Ook de weekenden waren we op pad. Er werd altijd wel ergens een cd-avond georganiseerd en anders waren er nog de grotere country evenementen zoals de Western Experience in Den Bosch of Rijswijk.

Op één van deze evenementen werd ik door Bob de Jong  (de organisator en producent van De Heilige Koe, Als je van paarden houdt en Veronica strandrace) gevraagd om mee te dansen in zijn theater show: “The Country Music Hall of Fame”. Vanaf toen maakte ik deel uit van de groep: The Country Line Dance Machine die meermaals NL en Europeeskampioen waren. Ik werkte oa samen met wereldkampioene en altijd enthousiaste Ivonne van Loon. In die periode danste ik gerust vier keer in de week plus een avond in het theater ergens in het land.

Na jaren zo intensief te hebben gedanst begon ik het plezier te verliezen. Ik besloot radicaal te stoppen. Het werd tijd om mij bezig te houden met andere dingen in mijn leven. Hoewel ik de groep soms best wel miste had ik er geen spijt van. Tot kort geleden. Ik hoorde een bekend liedje en zocht de dans erbij. Tot grote vreugde bleek de dans na 12 jaar nog steeds in mijn geheugen gegrift te staan. Na wat oefenen danste ik zo mee.

Ik trok de stoute dansschoenen aan en vroeg of ik weer eens mee mocht met mijn tante, die nog steeds iedere week een uur of wat aan het dansen is. Het weerzien van de groep en hun lieve reacties, brachten mij letterlijk tot tranen. Ze waren niets veranderd. Alleen wat ouder geworden. Wij allemaal. Inmiddels dans ik alweer een aantal weken mee. Ik ben nog steeds de jongste, wat wederom niemand uitmaakt. Zo intensief als vroeger zal het niet meer worden. Maar wat heerlijk om als van ouds met zijn allen op de vloer te staan.

Familie BBQ…

Posted on by

Al sinds ik mij kan herinneren kwamen wij als familie iedere zondag bij mijn opa en oma bij elkaar. Zij waren de spil van het grote gezin. Want mijn vader had acht broers en zussen waarvan, toen ik geboren werd, zo’n beetje iedereen voorzien was van aanhang al dan niet met kinderen.

Hoewel het al meer dan 16 jaar geleden is dat ik daar een voet in huis heb gezet kan ik mij de bekende “huislucht” evenals de kook en bakluchtjes goed voor de geest halen. Als wij thuis met trassie koken, of uitjes aan het fruiten zijn moet ik altijd aan mijn oma denken.

Mijn oma was gewend te koken voor een groot gezin. Hoe vroeg of laat je daar binnen kwam, er was altijd wel iets te eten en anders werd er wat voor je klaar gemaakt. Iedereen kon aanschuiven. Als ik aan deze periode terug denk zie ik mijn tantes in de keuken staan. Druk bezig met koken, de afwas of wat er dan nog meer in die keuken besproken en gedaan werd. Terwijl mijn ooms zich druk maakten rond de salontafel tijdens een potje klaverjassen gevolgd door het kijken van de F1 of andersom. En wij, de kinderen, speelden spelletjes op de gang waar we vooral niemand in de weg zaten. Grote feesten zoals kerst en oud & nieuw werden traditiegetrouw daar gevierd.

De tijd stond niet stil. Wij groeiden op en opa en oma werden ouder. Toen mijn opa op, voor mijn gevoel, veel te jonge leeftijd kwam te overlijden bleef mijn oma in een groot huis achter. Met tegenzin besloot ze te gaan verhuizen naar een kleinere woning.

De bezoekjes aan oma bleven bestaan. Ook de feestdagen vierden we nog steeds met elkaar. Alleen niet meer in het grote huis maar bij één van de andere familieleden. Hoe gezellig het ook was, de sfeer van “toen” was vervlogen. De periode terug halen is niet mogelijk, daarom koester ik de herinneringen des te meer.

Oma heeft nog enkele jaren mogen genieten van het leven. Uiteindelijk begon ook haar laatste reis, op weg naar opa.

Om er voor te zorgen dat we elkaar als (grote) familie niet uit het oog zouden verliezen en ter nagedachtenis aan opa en oma werd er een familiedag in het leven geroepen. Eén keer per jaar besloten we iets leuks met elkaar te ondernemen. Een pretpark gevolgd door een etentje. De familiedag werd steevast georganiseerd op of rond de verjaardag van mijn oma.

Maar ook nu stond de tijd niet stil. Neefjes en nichtjes werden volwassen en ieder ging zijn eigen weg. De familiedag werd ingekort naar alleen een etentje  waarbij sommige jaren (in ieder geval door mij) werden overgeslagen in verband met andere bezigheden en verplichtingen.

Het afgelopen jaar was voor ons het jaar waarin afscheid nemen centraal stond. Omdat niemand het zag zitten om zijn of haar verjaardag in deze periode te vieren, ook al werden we oa 30 en 50 jaar oud, besloot ik een grote familie BBQ in het leven te roepen, georganiseerd door de beste feestcommissie die er is, mijn familie! Midden in de zomer bij mijn oom en tante thuis. Een locatie die het toe liet om iedereen te huisvesten voor een avond en waar ook nog eens op veilige afstand twee BBQ’s konden staan. Deze avond moest centraal staan voor de verjaardagen die door verdriet niet gevierd konden worden. Deze avond moest onze familie bij elkaar brengen om ons er aan te herinneren dat wat ooit was nooit meer zal komen, maar dat we wel in staat zijn om met ons allen de herinneringen uit het verleden uit te breiden met de gebeurtenissen uit het heden.

Het was een zeer geslaagde avond en zo gezellig en ongedwongen dat ik diezelfde avond geroepen heb het volgend jaar bij ons thuis te willen houden. En zo zal geschiedde. Zaterdag 18 augustus word onze tuin omgetoverd tot een familie café waar we met ons allen hopelijk weer een super gezellige avond zullen hebben. De voorbereidingen zijn al gestart. Familieleden hebben zich spontaan aangeboden om taart te bakken en spullen mee te brengen en/of op te bouwen. Het geeft mij een goed gevoel dat er meer familieleden zijn die zin hebben in dit nieuwe familiefeest. Nu nog hopen op redelijk weer…