Party time…

Januari een depressieve maand? Niet voor mij. De maand stond in het teken van feestjes. Het is lang geleden dat ik er zoveel heb bijgewoond of heb meegevierd.

Het begon met een gezellige high tea in het tuincentrum een stad verderop. Dit feestje was voor mijn zus die als eerste jarig was deze maand. Het weer was troosteloos. De wind sloeg de regen tegen de kas. Maar omdat wij binnen zaten, waar het warm en gezellig was, klonk het extra knus. Bijna drie uur lang probeerden we diverse soorten verse thee terwijl we de ene na de andere versnapering aten. We begonnen met de hartige broodjes, gevolgd door overheerlijke wraps en we eindigden bij de cakejes, donuts en muffins. Veel te veel natuurlijk. We kletsten gezellig bij en sloten de middag af met een wandeling door het tuincentrum. 

De verjaardag van mijn tante werd thuis gevierd. Met een huiskamer vol visite aten we, ondertussen luidkeels zingend, slagroomtaart. De taart was zo groot dat sommige zelfs wel twee stukken aten. Het was leuk om bij te kletsen met ooms en tantes die ik al even niet meer gezien had. Er werd zelfs een foto album met hele oude foto’s te voorschijn gehaald. Verjaardagen en nostalgie gaan hier altijd hand in hand. 

Het biergarten feest dat mijn neef voor zijn verjaardag organiseerde volgden in het zelfde weekend. Het was droog en windstil, gelukkig maar want alles was buiten. De temperatuur daalde langzaam naar de 0 graden. Dat gaf het complete feest een extra wintersporttintje. Verspreid door de tuin stonden kachels en BBQ’s te branden. Later op de avond werden daar de lekkere snackies in opgewarmd en uitgeserveerd. De avond werd afgewisseld met dansen op apreski muziek om warm te blijven, biertappen om de dorst te lessen en heel veel lachen met elkaar. Een toffe avond die ik niet had willen missen. 

Tussendoor aten we op het werk diverse keren gebak. Want we hadden een jubileum te vieren met collega’s. Er waren er die het al een paar jaar volhouden bij deze baas. (5) En er zijn er die het al heel veel jaren volhouden (35). Hoe gezellig is het om stil te staan bij dit moment en anekdotes van even geleden of van heel lang geleden de revue te laten passeren. Ook daar zei ik geen nee tegen. 

Dan hadden we nog de verjaardagen die we graag hadden willen vieren maar die niet meer gevierd worden. Lieve Opa, Ma en oom Ray. Ik hoop dat ze in café ’t Hemeltje de slingers hebben opgehangen en er uitbundig is getoast.

Mijn nichtje vierde haar 30e verjaardag. Hoewel ze zelf trouwens nog niets afwist van dit feest. Haar vriend organiseerde een surpriseparty. Daar ging de nodige organisatiestress aan vooraf. Maar het moet gezegd: hij had het prima geregeld. De locatie, ergens in Delft, was erg gezellig. De ruimte was compleet versierd met ballonnen, slingers, muziek, bediening met lekkere hapjes en uiteraard drank in overvloed. Mijn nichtje, die dacht dat ze uit eten ging, werd geblinddoekt naar de locatie gebracht en trof daar vrienden en familie. Een geslaagde avond!!

Januari bracht feest en gebak. Ik ben bang dat dit in februari kleinschalig wordt voortgezet. Met hier en daar een feestje en een etentje. Ik denk dat ik maar een extra rondje sporten ga inlassen. 

Upgrade…

Gek hoe dat gaat. Je hoeft er niks voor te doen. Want de tijd tikt wel door en dan opeens ben je een jaartje ouder. Sommige mensen kijken er echt naar uit. Vieren het uitbundig. Zelf sta ik er nooit zo heel erg bij stil. Ik vier het al jaren niet meer. Wel het leven maar niet zozeer het verjaren van die van mijzelf. Ik ben wel heel blij dat ik ieder jaar weer een kaarsje meer mag uitblazen want dat is niet iedereen gegeven. Maar dat vier ik liever niet in een bomvolle woonkamer. Het voelt dan zo verplicht. Iedereen van drankjes en hapjes te voorzien en tegelijk met niemand echt kunnen praten. 

Liever geniet ik van de mensen om mij heen in de alle dagelijkse settings. Een goed gesprek met vriendlief. Een momentje met zoonlief. Een uur lachen en dollen met een gezellige collega. Uit eten en op vakantie gaan met de mensen die mij lief zijn. Momenten op stal die staan voor gezelligheid, ontspanning of gieren van het lachen. Straks ook weer lekker het water op met elkaar. Om zo maar eens wat bezigheden te noemen. Dat zijn voor mij eigenlijk de momentjes dat ik het leven vier. 

Ik sta dus liever niet stil bij de upgrade die ik gehad heb. Maar vier liever mijn bestaan. Mijn aanwezig zijn hier op aarde. Mijn onderdeel in en aandeel aan het groter geheel. Daar sta je als kind natuurlijk niet bij stil. Nee, dat wil je vieren met taart, trakteren op school en een kinderfeestje. Hoewel wij vroeger niet veel te besteden hadden werden onze verjaardagen altijd gevierd. En de kinderfeestjes zelfs nog best uitbundig ook. 

Ik kan mij herinneren dat we oer Hollandse spelletjes speelden en er was taart en aan het einde van de dag pannenkoeken. Maar we gingen ook bowlen en gourmetten. Mocht ik een keer de hele klas uitnodigen voor een disco bij mij thuis met aansluitend een slaapfeest. Hadden we een jaar lang ballonnen gespaard om op mijn verjaardag het hele huis vol te hangen. Om stipt 24.00 uur kreeg iedereen een naald van mijn moeder en mochten we alle duizend ballonnen kapot knallen. Een soort Chinees nieuwjaar maar dan op onze manier. 

Nu doen we het dus rustiger aan. Ik mag van mijzelf uitslapen. Geen wekker en lekker lang in bed blijven liggen. Op het gemak samen met vriendlief de dag starten. De zon heb ik alvast cadeau gekregen, want die staat te stralen als ik beneden kom. De postbode brengt nog wat kaartjes. De telefoon rinkelt en de app staat ook niet stil. En ’s avonds gaan we lekker uit eten. Het was een prima dag om te verjaren. 

Hoe anders is dit voor zoonlief. Hoewel hij er niks van heeft gezegd zie ik dat hij het totaal anders had aangepakt. Kratten bier, slingers en feest. Zonder taart maar wel met frituur en bitterballen en chips. Muziek, shotjes en schnaps tot in de late uurtjes. En daar hoef je niet eens voor jarig te zijn. Nee hoor!! Gewoon een simpele zaterdagavond, het liefst iedere zaterdagavond, is een prima dag voor een feest. 

Inmiddels is het alweer een paar weken geleden dat ik de denkbeeldige kaarsjes mocht uitblazen. Ik hoop ook dit jaar weer vol te kunnen maken met mooie en fijne momenten. Dus ik zou zeggen: Proost op het leven!!

Een verjaardagscadeau…

Vroeger, toen we (zus en ik) nog klein waren, vierden we onze verjaardag vaak heel uitbundig. Van wat ik mij kan herinneren werden vooral de kinderfeesten door moeders goed georganiseerd. We deden leuke en originele dingen. Toen bowlen, gourmetten en zwemfeestjes bijvoorbeeld nog bijzonder waren. Tot aan groep acht van de lagere school deed moeders haar best. Daarna was het aan ons zelf om iets voor vrienden te verzinnen of te organiseren. Naarmate we ouder werden gaven we enkel nog een verjaardagsfeest voor familie en naaste vrienden. Eenmaal op ons zelf werd er niet veel meer aan onze verjaardag gedaan. Of in ieder geval niet groots gevierd. 

Tot zus met de mededeling kwam het dit jaar wel te willen vieren. 35 worden is één van die mijlpalen. En om de banden met familieleden aan te halen een prima gelegenheid om wat mensen uit te nodigen. Wanneer de datum van het feest bekend is heb ik nog even de tijd om te bedenken wat ik haar zal geven. Ik wil haar iets origineels cadeau doen. Van moeders kregen we bij iedere 5 jaar dat we ouder waren geworden een sierraad. Maar of ik haar daar nu zo’n groot plezier mee zou doen betwijfelde ik. Ik laat nog wat ideeën de revue passeren als er een ander lumineus idee mijn hersenpan binnen schiet. 

Ooit, in een vorig leven, vierden wij met onze vader een vakantie in Limburg. Een week lang zaten we op een landgoed, met een heus kasteel compleet met toegangspoort en slotgracht. In mijn verbeelding allemaal heel groots en oneindig. Beide hebben we daar flarden van herinneringen aan. Hoe leuk zou het zijn om daar nog eens naar terug te gaan. Herinneringen ophalen en met zijn tweetjes een weekend de hort op te zijn. Dus besluit ik haar daar nog eens mee naar toe te nemen. 

Oké, het cadeau is geregeld. Nu moet ik nog iets verzinnen om het op een originele manier te overhandigen. Een cadeaubon is makkelijk maar toch minder leuk. Na een nachtje slapen begint mijn idee steeds meer vorm te krijgen. De uitvoering ervan is overigens een heel ander verhaal. Ik ben niet meer zo crea bea als vroeger. En moet flink met een stofdoek over mijn knutsel-skills om ze onder het stof vandaan te halen. Voor ik het weet loopt mijn idee uit op een ware knutselvierdaagse. 

Wanneer ik in Zoon zijn “oude” playmobile verzameling duik om te zien of ik de boel wat kan aankleden vind ik een ridder te paard. Hij krijgt de hoofdrol in dit verhaal. Samen met een foto van het kasteel. Wanneer ik toch bezig ben zoek ik direct ook wat omgevingsfoto’s om de boel leuk aan te kleden. Mijn decor begint steeds meer gestalte te krijgen. Ik ben zo los gegaan dat een simpele uitvoering van een plankje met ridder en daar achter een foto van het kasteel eigenlijk niet meer passend is.

Op de bewuste dag sta ik met de in elkaar geknutselde doos voor haar neus. Inmiddels voorzien van een echte toegangspoort. Met daarachter het verhaal van “vroeger” gegoten in een nieuw jasje. Het cadeau word gelukkig met veel plezier en de nodige hilariteit ontvangen. De voorpret die ik gehad heb aan het knutselwerk is hopelijk een voorbode aan de gezelligheid die we met elkaar zullen beleven. Nu alleen nog een datum prikken… 

 

Kasteel met ridder

 

 

-🏰-

 

Nooit meer jarig…

Daar waar normaal een groot feest zou hebben plaatsgevonden, de slingers en ballonnen al van ver te zien zouden zijn en een spandoek of de Abraham-pop de wijk zou sieren, worden er nu enkel berichtjes naar elkaar verstuurd. “Sterkte vandaag! Ik denk aan je!” Op tafel branden er voor deze gelegenheid een aantal kaarsjes. 50 en 57 jaar zouden mijn oom en mijn moeder afgelopen week geworden zijn. Voor hen geen feest, taart en cadeau’s. Ze werden slechts 47 en 50 jaar oud.

Hoewel ze haar verjaardag vaak stilletjes aan zich voorbij liet gaan, want mijn moeder vierde het nooit, is het toch een raar gevoel. De schrijnende pijn van gemis steekt de kop weer op. Het voelt als een steek in je hart. Snel en onbaatzuchtig, dat dan weer wel. Maar als de felle pijnscheut is weggetrokken blijft er een diepe leegte achter. De rest van de dag blijf je met dat nare gevoel van gemis in je donder zitten. Stiekem wil ik dat gevoel niet kwijt raken. Ik wil mij er in onderdompelen. Dit stukje rouw wil ik vasthouden. Mij heel bewust bezighouden met het missen van mijn familie. Er zomaar aan voorbij gaan geeft mij het gevoel alsof het prima is. En dat is het niet! Doodgaan op je 47e of 50e is niet prima!

Het is lang geleden dat ik dit gevoel heb ervaren. Ik begon mij al af te vragen of ik, door al het verdriet van de afgelopen jaren, een hart van hout had ontwikkeld. Die gedachte kan ik nu verwerpen. De emoties zijn daar, luid en duidelijk. Natuurlijk zit ik niet heel de dag te kniezen. Ik tel mijn zegeningen, dat ook. Sterker nog, bij alles wat ik onderneem bedacht ik dat mijn moeder mij dat geleerd had. Bij het doen van de boodschappen, de strijk en zelfs bij het klaar maken van de salade die avond. Daar moet ik dan ook wel weer om lachen. Gelukkig kan ik dat weer. Lachen zonder mij schuldig te voelen. Lachen om de mensen die er niet meer zijn. Want als de scherpe randjes van het verdriet weggesleten zijn komen daar de mooie herinneringen…

In Café ’t Hemeltje is het waarschijnlijk afgeladen. Er zijn inmiddels voldoende mensen van ons heen gegaan om een stamkroeg te vullen. Ze zeggen dat je in de hemel niet ouder wordt. Toch geloof ik graag dat ze daar de slingers en ballonnen ophangen. Een abraham-pop bij de ingang van ’t café hebben gezet. Gewoon omdat het kan en het hier op aarde nooit gebeurd is! Ik weet ook zeker dat Oma de hele dag in de keuken heeft gestaan om allemaal lekkere Indische hapjes te maken. Want een feest zonder eten is geen feest. Mijn vader zie ik al achter de draaitafels staan waar hij, heel toepasselijk, “Stayin’ Alive” uit de boxen laat schallen. Uiteraard in zijn veel te grote witte engelen gewaad.

Ik ga er vanuit dat ze in de hemel ook gewoon feest vieren. Dat het daar heel gezellig is. Dat ze los gaan op hun favoriete muziek. Dronken worden van al het goddelijke drank. Zich misselijk eten aan alle hapjes. En dat ze, heel misschien, zullen toasten op ons, zoals wij hier toasten op hen.

 

 

   ~ 💞 ~

Wist je dat…

Wist je dat…

  • Het vandaag precies 35 jaar geleden is dat ik geboren ben;
  • Ik direct moest janken en dat nog een paar jaar vol hield;
  • Mijn moeder soms knettergek van mij werd;
  • Het uiteindelijk toch nog goed gekomen is;
  • Toch?!?!
  • Mijn moeder mij vertelde dat het een heel warme dag was toen ik geboren werd;
  • Ik altijd ziek was op mijn verjaardag toen ik klein was;
  • Ik daar nu gelukkig geen last meer van heb;
  • Ik het wel erg leuk vind om op verjaardagsvisite te gaan;
  • Ik mijn eigen verjaardag nadat ik 18 werd eigenlijk nooit echt meer heb gevierd, omdat ik mij daar totaal niet happy bij voel;
  • Mijn 29e verjaardag de laatste keer is geweest dat ik mijn verjaardag wel heb gevierd;
  • Dit tevens de laatste keer is geweest dat mijn beide ouders op mijn verjaardag zijn geweest;
  • Het mooiste cadeau dat ik gehad heb, mijn gezinnetje is;
  • Zoonlief vanmorgen moeizamer de trap af kwam dan ikke!
  • Je dus nog niet hopeloos oud bent met 35 jaar;
  • De spierpijn wel langer aanwezig blijft naarmate je ouder wordt;
  • Ik dit blogje vanmorgen al had klaar gezet maar gewoon helemaal vergeten ben te plaatsen;
  • Ik hoop dat mijn geheugen mij niet nu al in de steek gaat laten…
  • Het lijstje daarom nog even aan te vullen is met de mededeling dat we net heerlijk uit eten zijn geweest bij ons nieuwe favoriete restaurant, de Argentijn;
  • De twee heren allemaal cadeautjes hadden mee gesmokkeld en ik heerlijk verwend ben;
  • We nu lekker op de bank kruipen en met zijn drietjes een film gaan kijken!!

Jarig, 35 jaar, happy Bday

Drie jaar…

Blog Deborah Hamar

Het is heus echt waar, vanaf vandaag blog ik precies drie jaar. Op WordPress wel te verstaan. Al drie jaar lang probeer ik iedere week een blog te plaatsen, met verschillende onderwerpen. Hoewel het meestal gaat over mijn leventje en wat en hoe ik dat beleef, schrijf ik ook geregeld over de dood en afscheid nemen. Niet altijd een makkelijk onderwerp. Maar dit zijn wel de onderwerpen die het meest bezocht worden op mijn blog. Een mens is nu eenmaal een nieuwsgierig wezen. En de dood treft ons, hoe dan ook, allemaal…

Her en der zijn er korte blog pauzes geweest. Soms omdat de inspiratie een beetje weg was. Soms omdat ik het drukker had met andere dingen. Maar iedere keer begon het weer te kriebelen en krabbelde ik in verschillende digitale notitieboekjes stukjes tekst die ik later uitwerkte tot een blog. Als ik inspiratie genoeg had werkte ik alvast vooruit. Zo kon ik bij drukte of vakantie toch een blog plaatsen.

Er zijn momenten dat ik mijn eigen schrijfsels terug lees. Bepaalde verhalen ben ik alweer helemaal vergeten. Andere hebben zo’n speciale betekenis dat die in mijn top 10 beste blogs staan. Ook het afgelopen jaar heb ik een aantal blogposten geschreven die toegevoegd zijn aan mijn favorieten. Als je ze leest begrijp je vast wel waarom… Ik wil ze graag nog een keer met jullie delen. In willekeurige volgorde:

Mijn blog valt niet op tussen de zovele (en) andere blogs. Ik schrijf niet over heel bijzondere dingen, schrijf geen recensies en voer ook geen heftige discussies. Toch wordt hij geregeld bezocht. Vrolijk word ik als ik kijk naar de bezoekers die hier komen, jong en oud. Sommige van jullie lezen hier zelfs al vanaf het begin mee. Op mijn beurt lees ik graag mee bij andere bloggers. Een aantal van jullie inspireren en motiveren mij enorm. Zeker als het gaat om leuke nieuwe (schrijf) ideetjes, het lezen van boeken of het hardlopen. Waarvoor mijn dank!! Vrolijk word ik keer op keer weer van jullie reacties en likes. Ook op Facebook, Twitter en/of Linkedin. Dus schroom niet en laat gerust een reactie achter.

Bedankt voor al jullie bezoekjes, berichtjes en likes. Het motiveert en stimuleert om te blijven schrijven. Door jullie is het bloggen nog leuker dan het al is!