Nooit meer jarig…

Posted on by

Daar waar normaal een groot feest zou hebben plaatsgevonden, de slingers en ballonnen al van ver te zien zouden zijn en een spandoek of de Abraham-pop de wijk zou sieren, worden er nu enkel berichtjes naar elkaar verstuurd. “Sterkte vandaag! Ik denk aan je!” Op tafel branden er voor deze gelegenheid een aantal kaarsjes. 50 en 57 jaar zouden mijn oom en mijn moeder afgelopen week geworden zijn. Voor hen geen feest, taart en cadeau’s. Ze werden slechts 47 en 50 jaar oud.

Hoewel ze haar verjaardag vaak stilletjes aan zich voorbij liet gaan, want mijn moeder vierde het nooit, is het toch een raar gevoel. De schrijnende pijn van gemis steekt de kop weer op. Het voelt als een steek in je hart. Snel en onbaatzuchtig, dat dan weer wel. Maar als de felle pijnscheut is weggetrokken blijft er een diepe leegte achter. De rest van de dag blijf je met dat nare gevoel van gemis in je donder zitten. Stiekem wil ik dat gevoel niet kwijt raken. Ik wil mij er in onderdompelen. Dit stukje rouw wil ik vasthouden. Mij heel bewust bezighouden met het missen van mijn familie. Er zomaar aan voorbij gaan geeft mij het gevoel alsof het prima is. En dat is het niet! Doodgaan op je 47e of 50e is niet prima!

Het is lang geleden dat ik dit gevoel heb ervaren. Ik begon mij al af te vragen of ik, door al het verdriet van de afgelopen jaren, een hart van hout had ontwikkeld. Die gedachte kan ik nu verwerpen. De emoties zijn daar, luid en duidelijk. Natuurlijk zit ik niet heel de dag te kniezen. Ik tel mijn zegeningen, dat ook. Sterker nog, bij alles wat ik onderneem bedacht ik dat mijn moeder mij dat geleerd had. Bij het doen van de boodschappen, de strijk en zelfs bij het klaar maken van de salade die avond. Daar moet ik dan ook wel weer om lachen. Gelukkig kan ik dat weer. Lachen zonder mij schuldig te voelen. Lachen om de mensen die er niet meer zijn. Want als de scherpe randjes van het verdriet weggesleten zijn komen daar de mooie herinneringen…

In Café ’t Hemeltje is het waarschijnlijk afgeladen. Er zijn inmiddels voldoende mensen van ons heen gegaan om een stamkroeg te vullen. Ze zeggen dat je in de hemel niet ouder wordt. Toch geloof ik graag dat ze daar de slingers en ballonnen ophangen. Een abraham-pop bij de ingang van ’t café hebben gezet. Gewoon omdat het kan en het hier op aarde nooit gebeurd is! Ik weet ook zeker dat Oma de hele dag in de keuken heeft gestaan om allemaal lekkere Indische hapjes te maken. Want een feest zonder eten is geen feest. Mijn vader zie ik al achter de draaitafels staan waar hij, heel toepasselijk, “Stayin’ Alive” uit de boxen laat schallen. Uiteraard in zijn veel te grote witte engelen gewaad.

Ik ga er vanuit dat ze in de hemel ook gewoon feest vieren. Dat het daar heel gezellig is. Dat ze los gaan op hun favoriete muziek. Dronken worden van al het goddelijke drank. Zich misselijk eten aan alle hapjes. En dat ze, heel misschien, zullen toasten op ons, zoals wij hier toasten op hen.

 

 

   ~ 💞 ~

36 gedachtes over “Nooit meer jarig…”

  2. Poeh… Heftig.
    Sterkte jij. Rouwen is een raar iets, het kan ineens heel rauw en heftig zijn. Uit het niets, als je het niet verwacht.
    xx

  6. Wat zo frappant is aan je verhalen is, dat we (en misschien velen met ons) voor dezelfde vraagstukken en situaties staan. Toch gaat iedereen op zijn eigen manier met alles om. Is er eigenlijk wel een goed en fout als het om rouwverwerking gaat? Of hoe je sowieso met je gevoelens om moet gaan? Ik heb de gebruikshandleiding van mijn gevoelens niet meegekregen met de geboorte.
    Jouw verhalen zijn voor jou maar ook voor anderen ook een uitlaatklep voor het verwerken van hun verdriet. En dat is mooi!
    Fijn weekend

    • Ha Anita.
      Dank je wel voor je mooie reactie. Inderdaad, er is geen handleiding. Dat zou het voor mij in ieder geval een heel stuk makkelijker maken. We komen er allemaal een keer voor te staan. Maar je hoopt natuurlijk dat dit nog heel lang duurt voor het zover is.
      Ik ben te lezen dat andere ook wat aan mijn verhalen hebben. ❤

  7. Juist vandaag zou mijn schoonvader 101 jaar geworden zijn,we missen hem wel natuurlijk maar hij is gezegend geweest met een lang leven en dat is helaas niet voor iedereen zo.Maar nu jij het zo prachtig beeldend hebt beschreven zie ik hem aan zijn ‘bokmaatje’ nippen samen toasten met alle mensen die ons ontvallen zijn ,ook degene die op nog jonge leeftijd naar de hemel zijn gegaan.
    Toen onze dochter nog een uk was zong ze in plaats van “Stayin’ Alive” altijd steen in mijn lijf,dat heb je meestal op zo’n dag als vandaag.

    Sterkte Deborah.

  8. Wat heb je dit allemaal mooi beschreven, ik werd er echt even stil van. Rouwen is echt zo’n ding dat lastig te begrijpen is. Op het ene moment lijkt alles zo makkelijk te gaan en op een ander moment komt alles weer helemaal volledig naar boven. Veel sterkte in ieder geval in deze moeilijke tijd!

  12. Mijn vader zit in een achterzaal van Cafe ’t Hemelke met familie, vrienden en bekenden te klaverjassen. Heel soms gaat een van de oudjes even in de grote zaal kijken. Daar is een Abrahamsfeest aan de gang…

    Ja… bij tijd en wijle komt het gemis heel hard binnen. Harden dan je wensen zou. Zeker wanneer je al zo vroeg afscheid hebt moeten nemen.

  13. Heel mooi geschreven Deborah. Ja, rouw is een vreemd proces, en het werkt voor ieder anders. Verdriet om gemis duikt op de vreemdste momenten op… soms inderdaad weer jaren nadat je denkt dat de scherpe kantjes er wel af zijn. Mooi om te lezen hoe de herinneringen het gemis toch wat verzachten. XX

  19. Als jouw oma daarboven Indische hapjes maakt voor het verjaardagsfeestje van je moeder, dan weet ik zeker dat mijn vader aanschuift. In de hemel kan dat. Toch?
    Veel sterkte x

    • Hoe meer zielen hoe meer vreugd! Iets wat zeker voor onze familie geld. Het gaat daar wel heel gezellig worden nu!! Het delen met elkaar maakt het verdriet en gemis een stukje minder erg….

  22. Het lijkt me erg moeilijk om ze al op zo’n jonge leeftijd te moeten missen. Sterkte en geef inderdaad voldoende ruimte aan het rouwen op je eigen manier.

  24. Ja zulk verdriet blijft altijd zeker op zo’n speciale dag natuurlijk. Het is ook heel erg jong om dan al je moeder te verliezen. Te jong. Ik zie het zelf ook wel hoor met mijn kinderen, het verdriet is er altijd zoals je zegt wel afgesleten en ook de mooie dingen herinneren. Maar toch opeens slaat het weer toe. Mijn moeder werd meer dan twee keer zo oud als jouw moeder en toch mis ik haar ook nog zeker op haar verjaardag blijft het een rare dag. Sterkte er mee………

  26. Heel veel sterkte. Vroeger zei ik altijd als het regende dat opa aan het huilen was, omdat hij ons zo miste. Dan zij oma altijd, na de regen schijnt de zon en dat is de weerkaatsing van de pap die opa eet met zijn gouden lepel. Ik geloof daarom ook wel dat feest gevierd kan worden met een verjaardag, wie weet wel met de gouden lepel!

  27. Mooi geschreven, iemand verliezen doet altijd veel pijn maar wat fijn dat je goede herinneringen hebt.

  28. Mocht mijn eerste reactie net aan zijn gekomen, hier nog maal. Ik wil je sterkte wensen, want elke dag zal het gemis er zijn, maar op speciale dagen als verjaardagen is dat gemis alleen maar erger.

  29. Wat een prachtig stuk heb je geschreven! Mooi om te lezen hoe je omgaat met rouw en hopelijk zitten ze daarboven inderdaad lekker te proosten!

Reacties zijn gesloten.