Tijdens het sporten ging het mis. Een verkeerde beweging van het onderbeen ten opzichte van het bovenbeen. Met als gevolg, pijn in het kwadraat. Dat eerste weet ik, dat tweede denk ik. Ik was er namelijk helemaal niet bij. Vriendlief raakte vorige jaar geblesseerd aan zijn knie. Na diverse onderzoeken constateerde de arts: voorste kruisband aan gort! Fysiotherapie werd aangeraden om de omliggende spieren te versterken. De pijn werd alleen maar erger. De arts verzekerde dat het een stuk minder zou worden wanneer de zwelling zou wegtrekken. Dit kon nog een maand of wat duren. De behandelingen bij de fysiotherapeut werden gehalveerd en uiteindelijk maar gestopt. Na iedere oefening ging hij door de grond van de pijn.

De wintersport, die een paar weken na dit “ongeluk” gepland stond, werd hierdoor maar half beleefd. Het is niet fijn skiën wanneer je steeds door je knie gaat en na iedere afdaling verrekt van de pijn. Evenals de zomervakantie. Een flink stuk wandelen in de bergen zat er niet in. Überhaupt wandelen in zijn geheel zat er niet in. Ook kon hij niet mee doen met alle watersporten die wij die zomer ondernamen. Hij moest vanuit de boot toekijken terwijl hij zo graag wilde. Na de zomervakantie was hij er dan ook helemaal klaar mee. De arts kon hem wat met zijn fysiotherapie. Er zou een operatie komen. Uitstellen had geen nut meer. Alleen de revalidatie was iets waar hij tegenop zag. Gemiddeld negen maanden tot een jaar.

Een week voor kerst was het zover. Hij mocht zich, na alle voorbereidingen, melden in het ziekenhuis. We kwamen iets vroeger aan en er bleek een operatie uitgevallen te zijn. Hierdoor had hij geen tijd om zich zenuwachtig te maken want hij mocht direct mee. De procedure werd nog een keer doorgenomen en wij namen afscheid van elkaar. Ik ging er vanuit dat, mits alles goed zou gaan, hij eerder mee mocht naar huis. Dat feest ging mooi niet door.

Waar hij de vorige twee (meniscus) operaties langzaam wakker werd en het gevoel had zalige te hebben geslapen werd hij dit keer wakker van een helse stekende pijn. Of dit normaal was? Geen idee. Hij kreeg pijnstillers en moest ter controle blijven. Aan het begin van de avond was hij voldoende hersteld om toch mee naar huis te mogen. Daar gingen we dan. Hij in een rolstoel met zijn been gestrekt in het verband en ik er achter. Crossend door de gang met formule 1 geluiden. Had ik altijd al een keer willen doen. Maar dat mocht niet. Hij was bang dat ik uit de bocht zou vliegen of dat hij met zijn been een van de deuren zou raken. Dus gingen we in standje slak richting de auto.

Thuis was het even wennen. Hij kon de eerste paar dagen niet zo veel. De eerste paar weken was hij zelfs afhankelijk van zijn krukken. Dat vergde in huis wat aanpassingen. Gaandeweg werd hij er steeds handiger in. Maar je kop koffie van de keuken naar de woonkamer brengen met twee krukken bleef toch een dingetje. Inmiddels zijn we een aantal weken verder. De eerste fysio behandelingen zijn geweest en loopt hij binnen al zonder krukken. Het gaat steeds beter. Zelfs de zenuwpijn in zijn scheenbeen (die volgens de arts normaal is) lijkt wat af te nemen. De herstelperiode gaat nu echt beginnen. Hopelijk voldoende om er deze zomer alweer op uit te kunnen trekken.

~