Mooi, dit keer staat er geen rij. Geen 100 vrachtwagens en geen 75 motormuizen. Ik scheur met mijn Beetle dwars over de vrachtwagenparkeerplaats, neem iets te ruim de bocht. Ach, wat maakt het uit er is vandaag toch niemand die ik tot last kan zijn. Nou niemand? Als ik het terrein van het onbemande tankstation oprijd staat er een auto. Een zwarte mercedes. Geen idee wat voor type. Hij ziet er in ieder geval een heel stuk netter, schoner en glimmender uit dan mijn vaal blauwe onder de modder zittende auto.
Ik parkeer twee tankautomaten verder en zing nog even met de muziek mee terwijl ik mijn pasje zoek. Ik realiseer mij te laat dat mijn stem misschien ook wel buiten de auto te horen is. Als ik uitstap kijk ik in twee gitzwarte ogen van, vermoedelijk, de chauffeur van de mercedes. Ik wil hem vriendelijk gedag zeggen maar krijg daar de kans niet voor. Hij draait zich met een ruk om en vervolgens kijk ik tegen zijn kaal wordende achterhoofd aan. Het beetje haar dat hij nog bezit is zo te zien met veel zorg in model gebracht.
Terwijl ik de dorst van mijn auto aan het lessen ben kan ik het niet laten om nog een blik te werpen op de man naast mij. Hij ziet er erg netjes uit. Zijn voeten gestoken in mooie glimmende schoenen. Goed gesteven zwarte broek. Mooie zwarte wollen jas met bijpassende sjaal. Als ik zijn beroep zou moeten raden zou het eerste wat in mij opkomt een begrafenisondernemer zijn. Zijn blik past er in ieder geval goed bij. Hij kijkt nogal doods. Ik verplaats mijn blik van hem naar mijn eigen voeten. Gestoken in afgetrapte witte gympies met nog net geen gaten. Een oude rijbroek met wat gaten. Een zwarte jas, dat dan weer wel. Maar iets viezer dan die van de man. Ik zie er ongeveer zo uit als mijn auto. Maar ik ben dan ook gekleed om naar mijn paard te gaan.
Ik waag nog een keer een blik over mijn schouder en probeer te vergeefs mijn tandpasta-reclame-lach. De beste man kijkt niet eens. Voor hem besta ik niet. Hij steekt de slang terug in de tankautomaat, gooit vervolgens zijn jas op de achterbank en gaat zelf weer achter het stuur zitten. De vrouw, die naast hem zit, ziet er al net zo levendig uit. Zonder richting aan te geven draait hij de tankplaats af en weg is de Mercedes. Een bijzondere ontmoeting. Waar komen ze vandaag? Waar gaan ze naar toe?
Zoonlief dacht “vroeger” dat ik iedereen die we tegen kwamen kon. Ik heb namelijk de gewoonte om iedereen, op mijn weg naar wat dan ook, te groeten. Meestal krijg ik een groet of glimlach terug. Soms wordt ik alleen maar stoïcijns aangekeken, of straal genegeerd. Maar af en toe is er zelfs gelegenheid voor een praatje. Gezellig toch?! Voor sommige mensen niet. Overigens al helemaal niet als je een puber bent. Want een wildvreemde groeten is gewoon niet chill. Zoals bovenstaande mensen kom ik wel vaker tegen. Ze horen of zien je niet. Ach en dat geeft ook helemaal niet. We bevinden ons dan wel op dezelfde planeet maar leven nu eenmaal in een compleet andere wereld…
***
Deborah Hamar 
Heel herkenbaar
Mijn gehoor is een stuk minder.
Een groet mis ik daardoor steeds vaker.
Zelf houd ik het groeten bij een vrolijke blik en een glimlach.
En als ik een glimlach terug krijg vind ik het al goed.
Vrolijke voorjaarsgroet,
Ik vind het ronduit onbeschoft om niks terug te zeggen.
Mij kost het persoonlijk meer moeite om niks te zeggen, dan wel. Dat negeren van iemands groet, niks voor mij.
Nou, dat vind ik dus ook!! Het niet kunnen negeren bedoel ik dan 😁
Ik heb dit ook wel vaak met vreemde mensen en daar word je dan niet echt vrolijk van. Overigens was het vandaag zulk mooi weer dat alle automobilisten ons (fietsenden) overal voorrang verleenden, ook weer dat niet hoefde! Dat gebeurt nou nooit als het herfstig rotweer is.
En misschien waren ze net op weg naar een rouwkamer, of dierbare zwaar ziek thuis. Zoveel redenen waarom iemand niet terug groet 😉
Inderdaad. Je weet niet wat er bij een ander speelt. Daarom zei ik al: we wonen op dezelfde planeet maar leven in een compleet andere wereld.
Dus is het niet altijd een kwestie van ‘onbeschoft zijn’, toch? 😉
Natuurlijk niet. Dat beweer ik overigens ook niet in (en met) mijn blog 😉
Jeetje…ik ging even twijfelen aan mezelf. Nee, je blog absoluut niet en ik herken het ook hoor. Maar ik reageerde op een reactie hierboven ergens…had het gelijk daaronder moeten doen. Sorry daarvoor.
Fijne dag! XxX
toen wij in ons dorp kwamen wonen, vind ik het heerlijk dat iedereen gedag zei. Nu nog steeds gebeurd dat, niet iedereen natuurlijk, maar het gros zegt gedag. toch weet je niet waarom de een weg kijkt en de ander vriendelijk groet. Wie weet had dit stel een slechte dag of wat anders. Zoals je zegt we leven allen in een compleet andere wereld.
wat leuk beschreven. Ik groet links en rechts, zeggen mensen niks terug? jammer…
Ik vind het sympathiek dat je mensen groet. Zelf ben ik ook altijd helemaal blij verrast als iemand dat doet.
ik groet ook meestal de mensen, krijg niet altijd een goeiedag terug maar vaak wel en het levert soms mooie ontmoetingen op.
Heel fijn lezen dit! Ik ben een ‘jonkie’ maar ook ik vind het belangrijk om mensen gewoon te groeten. Helaas krijg je niet altijd een reactie terug. Maar hey, dat is dan maar zo.. Denk ik..
Zo herkenbaar. Ik kom uit een dorpje waar iedereen elkaar kent en gedag zegt. Toen ik die gewoonte doorzette hier in Drenthe kreeg ik toch wel vaak een vreemde blik terug.
Wat mooi geschreven! Ik was meteen vanaf de eerste letter mee! Ik snap sommige mensen ook niet… Zelf werk ik in een winkel en je krijgt echt van veel mensen niet eens een goeiedag terug! 🙂
Je weet nooit wat er aan de hand is. Soms hebben we allemaal een dag waarop je geen zin hebt om te groeten.
Eens! Daarom eindigde ik ook met: Ach en dat geeft ook helemaal niet. We bevinden ons dan wel op dezelfde planeet maar leven nu eenmaal in een compleet andere wereld…
Ik vind het zo vreselijk als mensen doen alsof je niet bestaat. Een vriendelijk knikje is toch echt niet teveel gevraagd? Volgens mij zou de wereld een veel aangenamere plaats zijn als we elkaar meer groeten en minder uit de hoogte doen…
Nu ik in een dorp woon in plaats van in de grote stad, wordt ik ook weer vriendelijk gegroet op straat. En ik doe vrolijk mee. Ik vind het leuk! Overigens heeft mijn broer als hobby om enthousiast te zwaaien naar onbekenden als hij in de auto zit. Je ziet ze denken “wie was dat dan?” 🙂