Het is kwart voor zes op een doordeweekse dag als mijn wekker af gaat. Een uur eerder dan normaal. Op de weekenden na is dit inmiddels al drie weken lang mijn ochtendroutine. Binnen vijf minuten ben ik omgekleed en zit ik in de auto op weg naar Poownie. Hij krijgt al een tijdje geen medicijnen meer en de stalhouder kan hem evengoed zijn ontbijt voorschotelen. Toch vind ik het fijn om bij hem te kijken, hoe hij de nacht is doorgekomen en hoe hij op zijn benen staat.
Er is geen verkeer op straat. De wereld is hier nog in diepe rust. De koele nachtlucht slaat op mijn gezicht als een verkwikkende douche. Het voelt zo anders dan 12 uur geleden. Alsof de nacht heeft afgerekend met de hectiek, chaos en drukte van de dag ervoor. Omdat het windstil is wordt de stilte om mij heen nog meer benadrukt. Er hangt een compleet andere energie in de lucht. Alle mogelijkheden staan open en nieuwe kansen dienen zich aan. Het is heerlijk om nu buiten te zijn.
De rit naar stal duurt niet langer dan tien minuten. Binnen die tijd zie ik de lucht razendsnel veranderen. De donkere nacht maakt plaats voor de dag. Een nieuw kleurenpalet is zichtbaar maar blijft niet lang hangen. De bomen op de dijk contrasteren mooi met de verschillende tinten blauw, roze en oranje op de achtergrond. Boven het weiland hangt nog een mysterieuze sluier van mist. Als ik mijn auto geparkeerd heb staat Poownie vanuit de paddock ook te kijken naar het licht dat zich steeds lijkt aan te passen. Ik ga op het hek zitten en sla mijn arm om zijn nek. Samen kijken we naar de zonsopkomst en verwelkomen we een nieuwe dag…
~
~
~
Deborah Hamar 
Mooi geschreven!
Mooie plaatjes Deb en een leuke story
Thnx Ben, en dan te bedenken dat ik deze foto’s met mijn telefoon gemaakt heb.
Wat lief dat je dat met Poownie deelt.
Wat een mooie manier om de dag te beginnen. De foto’s zijn prachtig!
Het is heerlijk om zo je dag te beginnen. Even hectisch? Gewoon terug denken aan de stilte van deze morgen.
Mooi…ik ruik en voel ‘m bijna.
Mooi!!
een mooi logje, Deborah
Het zou zowaar zo romantisch zijn mocht Poownie geen paard maar een man zijn… 🙂
Schitterende foto’s!
Nou, inderdaad Billy 😀
Dank je wel.
Hoe is het met je vrouw?
Prachtig!
Prachtig zeg, daar geniet je dan dubbel van toch…
Mooie foto’s die bomen op de voorgrond maken het (voor mij ) nog mooier.
Prachtig moment, als de wereld nog slaapt, maar jij niet meer. Ik zou beter zeggen ‘nog niet’, legendarisch slechte slaper als ik ben 🙂
Heerlijk geschreven! Alsof wij, lezers aan de kant stonden toe te kijken. Prachtige foto’s ook, de herfst is wat dat betreft toch een heel apart jaargetijde met vochtige ochtenden, dichte nevel en bladeren in allerlei kleuren 🙂
Dank je wel Desire 🙂
De herfst is prachtig zolang de regen en het gure weer maar achter wegen blijven 😉 Geef mij maar dit soort ochtenden. Met luchten waarin alle kleuren van de regenboog vertegenwoordigd zijn.
Mooi! Gaat het goed met Poownie? Ik hoop ‘t.
Wat lief dat je er naar vraagt. Vorig weekend hadden hij even en kleine terug val. In de morgen heel stram en ook in de avond liep hij niet echt fijn. Maar de rest van de week ging het weer erg goed. Ook dit weekend kwam hij zelfs dravend op mij af en was er nagenoeg niks te zien. Het is dus echt twee stapjes naar voren en één weer terug. Maar ik heb goede hoop.
Prachtige foto’s!
Schitterende foto’s en een prachtig verhaal erbij!
Mooi verwoord je liefde voor je paard!
Prachtig!
Wat een mooi begin van de dag. En leuk om te horen dat Poownie het zo goed doet!
Heerlijk he!
🙂 We hebben goede hoop wat zijn herstel betreft. Hoewel hij de afgelopen twee dagen weer wat stijf lief (gelukkig niet kreupel) Het weer zal misschien ook wel mee spelen.
Pingback: Ons water… | Deborah Hamar