Het zal hier toch wel zijn? Heeft Tom-Tom ons wel naar het juiste adres gedirigeerd? Op vier auto’s na was de parkeerplaats nagenoeg leeg. Toen er nog een aantal auto’s aan kwamen en er (kleine) donderstralen in sportkleding uitstapten wisten we dat we goed zaten.

Zoonlief was de rust zelve. Gewoon een potje voetballen. Even lekker knallen. Eens zien waar hij staat ten overstaan van zijn leeftijdsgenootjes en tevens kunnen laten zien wat hij in huis heeft. Oké, zei ik zo neutraal en rustig mogelijk, de rust van uk weerspiegelend. Terwijl ik de hele rit hyperdebiel achterstevoren op mijn stoel had gezeten van de zenuwen. Gewoon een potje voetbal dus…

Zoonlief was het afgelopen jaar opgevallen bij de scouts van de KNVB, tijdens het spelen van wedstrijden bij zijn eigen club. Drie weken geleden is hij uitgenodigd om twee selectiewedstrijden te spelen voor de regio West (Rotterdam e.o.) , onder de 12 jaar. Dat betekent dat hij op dit moment behoort tot de meer talentvolle spelers in dat gebied. Aldus de KNVB. De bedoeling van de selectiewedstrijden is het vormen van een team waarmee activiteiten zoals trainingen, wedstrijden tegen top amateur en betaald voetbalorganisaties gespeeld worden. Alles om het talent bij jonge spelers te ontwikkelen zodat er mogelijk op een hoger niveau gebald kan worden.

Verzamelpunt was S.V. Deltasport in Vlaardingen. Met hooguit vijf tafels bezet heerste er rust in de kantine. Maar binnen een half uur was daar niks meer van te merken. Van gezellige bedrijvigheid naar complete chaos. Kinderen, sporttassen, ouders, broertjes, zusjes, opa´s, oma´s en andere aanverwanten. Allemaal in afwachting van wat komen ging.

Rond de klok van half zes moesten de kids zich melden bij de coach. Er volgde een kleine voorstelronde en de teamindeling werd bekend gemaakt. In totaal waren er 45 kinderen die verdeeld werden in drie verschillende teams, rood, blauw en geel. Elk team zou twee wedstrijden spelen van ongeveer 22 minuten. Het was nu aan de kinderen zelf om de juiste kleedkamer te vinden. Zichzelf (normaal) om te kleden en hun plekje te zoeken. Maar zo nieuwsgierig als ik ben moest ik toch even kijken. De tenues lagen al netjes klaar op de banken. Ik fluisterde zoonlief nog even in zijn oor waar hij de juiste kleedkamer kon vinden en de rest was aan hem.

Na het welkomstwoord van de coach, stoven de kids naar de kleedkamers en bleven wij achter in de kantine. De keuken draaide overuren aangezien het rond etenstijd was (altijd op van die onmogelijke tijden…) en we nog minimaal een uur moesten wachten. Gelukkig ging de tijd snel en voor ik het wist stonden we langs het veld toe te kijken hoe de warming-up gedaan werd. Dat was even andere koek vergeleken met de warming-up op onze eigen club. Ik kreeg zelfs zin om mee te doen. Er was veel interactie tussen de coach en de kids en de kids onderling. Iedereen deed mee. Daarna volgde er een klein partijtje met diverse aanwijzingen van de coach die zonder morren door iedereen werd opgevolgd.

Om 18.45 uur was het dan eindelijk zover. Als je niet beter zou weten zou je denken dat er een gewone voetbalwedstrijd plaats vond met spelertjes die allemaal aan elkaar gewaagd waren. Was het niet dat er in elke dug-out een mannetje met klembord zat. Er werd dus flink op deze jongens gelet. De tribune zat vol en langs de kant stonden ook aardig wat toeschouwers.

Hoewel ik natuurlijk een beetje bevooroordeeld ben in dit soort gevallen, kan ik toch echt zeggen dat hij het waanzinnig goed deed. Hij deed alles wat hij moest doen, op de juiste momenten. Hij schakelde zijn directe tegenstander uit, was aanspeelbaar, maakte goede combinaties, zocht de diepte op, en gaf een assist waaruit gescoord werd. Ik stond te jubelen en te springen aan de kant, zo trots als ik was. (voor zoonlief heb ik mij verder ingehouden want het is natuurlijk niet tof als er een debiel aan de kant je naam staat te scanderen…)

De spanningen van deze eerste ervaring zijn inmiddels wat weggeëbd. Zoonlief heeft zijn beste beentje voorgezet, samen met 44 andere jongens. Volgende week zal er een tweede wedstrijd plaats vinden. Daarna is het afwachten. Maar geselecteerd of niet, trots zijn we toch wel!!

Wordt vervolgd…