In de regen…

Posted on 8 september 2019 by Deborah Hamar

Te veel afmeldingen bij de tegenstander zorgde er voor dat Zoon geen wedstrijd maar een voetbaltraining had. Vriend was al vroeg uit de veren om te gaan werken. En ik? Ik vierde mijn aller eerste dag van mijn vakantie. Twee weken even helemaal niks en doen waar ik zin in heb. En die twee weken zijn meer dan welkom na de verdrietige periode waarin ik afscheid heb moeten nemen van Chris. Maar ook een periode van extreme drukte op de werkvloer met een aantal zieke en nog vakantie vierende collega’s. Aan het einde van vorige week was de chaos compleet en snakte ik, nog meer dan anders, naar wat tijd voor mijzelf.

Nou, hier zit ik dan. Eens niet wakker van de wekker in een verder bijna stil huis. Ik zeg bijna, want ik hoor groene draak in zijn kooi scharrelen. Nog net niet mopperend waarom hij zo lang op zijn eten moet wachten. Als ik de gordijnen open zie ik plassen met water in de brandpoort staan. Mijn plan om wat actieplaten te schieten lijkt met alle regen dat uit de hemel komt letterlijk in het water te vallen… Voorzichtig werp ik een blik op de klok. Gelukkig heb ik nog even. Hopelijk klaart het genoeg op om toch op pad te kunnen.

Uiteindelijk klaart het op. De zon laat zich zelfs zien. Op de planning staat het vastleggen van de wedstrijd FC Dordrecht O17 – Koninklijke HFC O17. Voor alle zekerheid grijp ik zowel de regenjas van de camera als die van mijzelf mee. Dat laatste was geen verkeerde keus. Wanneer mijn camera eenmaal is opgesteld komt er een heel donkere lucht aan. Precies als de scheids het startsignaal voor de wedstrijd geeft komt het, zoals verwacht maar niet gehoopt, met bakken uit de hemel.

Ondanks mijn regenjas ben ik binnen tien minuten doorweekt. Misschien moet ik eens denken aan een poncho oid, waarbij ook mijn benen bedekt zijn. Gelukkig zit ik zo in de wedstrijd dat ik het niet echt door heb. Er staat geen wind dus echt koud heb ik het ook niet. Maar wanneer Esther, één van de voetbalmoeders, mij aan bak koffie aanbied smaakt deze lekkerder dan ooit!! De zon komt door en binnen no-time ben ik opgedroogd. Helaas loopt een en ander wat uit waardoor ik niet de hele wedstrijd kan blijven.

Daar ben ik eigenlijk wel blij om. Zodra ik de auto start gaan de sluizen weer open en het regent nog harder dan ervoor. Wanneer ik het resultaat bekijk ben ik best tevreden. Regen en ik zijn geen vrienden. Maar het geeft wel een leuk effect op de foto. Dat dan wel weer…

FC Dordrecht O17 – Koninklijke HFC O17.

FC Dordrecht speler maakt kopbal Keeper van FC Dordrecht houd bal tegen bij doel

***

Terug op het nest…

Posted on 2 juni 2019 by Deborah Hamar

Ergens rond de kerstperiode kwam het hoge woord er uit. Zoonlief wilde weg bij FC Dordrecht. De beslissing kwam voor ons niet geheel uit de lucht vallen. Maar de knoop doorhakken was echter aan hem. Hij had er goed over nagedacht en kon zijn keus, voor een 15 jarige heel goed onderbouwen. Hij heeft er veel geleerd. Niet alleen over het spel maar ook over zichzelf. Een aantal super leuke jaren gehad en zelfs nieuwe vriendschappen gesloten. Het mogen voetballen bij een BVO is voor veel jongens een droom. En voor hem één die uitkwam. Het betekende wel dat ie er veel voor moest laten. Vier tot vijf keer in de week trainen, zaterdag een wedstrijd, gezond eten, vroeg naar bed en minder tijd voor vrienden en familieleden want trainen. ’s Avonds was hij vaak pas laat thuis dus ook laat en vaak alleen eten.

Het laatste jaar dat hij speelde was het voor hem geen hobby meer. De trainer vond dit. Zoonlief vond dat. Het opgebouwde vertrouwen vervloog als stof op de wind. Hij zat grote delen van de wedstrijd op de bank. Hij moest veel laten maar kreeg er te weinig voor terug. Hij wilde voetballen. Niet bankzitten. Het hoort er af en toe ook gewoon bij. Maar niet in de mate die hij opgedragen kreeg. Hij ging met steeds minder plezier tot voor hem de maat vol was. Hoewel ik helemaal achter zijn beslissing stond vond ik het wel jammer. Doorzetten op het moment dat het tegen zit is ook een leerproces. Maar aan de andere kant, in hoeverre is het nog een hobby wanneer je dit met tegenzin uitvoert?

Helemaal stoppen met voetbal was voor hem geen optie. Hij wilde graag terug naar zijn oude cluppie. Omdat het seizoen al in volle gang was ging dit niet zomaar. Hij mocht zich melden bij de technische staff waar hij na het houden van een pitch, werd toegelaten tot zijn oude team. Het team dat al die tijd zonder hem was verder gegaan. Hier en daar aangevuld met een nieuw gezicht maar vooral zichzelf was gebleven. Het was daarom even wennen. Aftasten en elkaar opnieuw leren kennen.

Het was een mooie tijd bij FC Dordrecht. Een periode die op alle fronten leerzaam is geweest. Ook voor mij. Ik mis de ouders en spelers wel. Gelukkig kan ik nog eens terug om platen te schieten. Maar het is ook erg fijn om terug te zijn op het oude nest. Alsof ik niet ben weggeweest. Hoewel… Er zijn wel wat zaken aangepakt. Een prachtig kunstgrasveld, een pannakooi en het terras bij de kantine. Tja, en over de spelertjes hoef ik het niet meer te hebben. Dat zijn inmiddels flinke kerels geworden. De gastvrijheid van de club en vooral de trainer geven mij het gevoel dat ik m’n plek aan de zijlijn weer kan oppakken waar ik het een paar jaar geleden heb achter gelaten. Erg fijn!!

Zoonlief heeft na een paar maanden het plezier in voetballen weer terug en zijn draai in het team gevonden. Sommige trainers en spelers mist hij wel. Maar het is ook erg fijn om weer echt een onderdeel van het geheel te kunnen en mogen zijn. De kers op de taart was de laatste wedstrijd van het seizoen, waarbij hij met zijn team kampioen is geworden.

’s Gravendeel O17 kampioen 2018-2019.

***

Dat moest anders…

Posted on 22 oktober 2017 by Deborah Hamar

Al een jaar of twee loop ik met een activity tracker rond mijn pols. De eerste was een stappenteller van Jawbone. Ik had altijd de indruk dat ik wel voldoende bewoog. Het was daarom schrikbarend om te zien hoe vaak ik op mijn gat zat. Het doel, 10.000 stappen per dag, was voor mij in het begin niet eens een haalbare doelstelling. Ik werd mij er van bewust dat ik al enige tijd steeds minder en minder bewoog in tegenstelling tot wat ik dacht. En dat werd ook nog eens pijnlijk in beeld gebracht door de app op mijn telefoon. Een openbaring, dat dan weer wel. Toen mijn Jawbone het voor gezien hield stapte ik over op de Fitbit. Een activity tracker die naast horloge en hartslagmeter ook dienst doet als wekker. Een erg fijn systeem met bijbehorende app.

Halverwege dit jaar besloot ik ook eens mee te doen aan de Workweek Hustle. In een groep neem je het dan al lopend tegen elkaar op. Variërend van een dag tot een week. Ik kwam er al snel achter dat het erg verslavend werkt. Er bleek zelfs een FB pagina van Fitbit te zijn waar je naast alle voorkomende vragen ook deel kunt nemen aan deze Hustles. Compleet met team captains, die aanmoedigen en je stand bij houden. Daardoor raakte ik alleen maar gemotiveerder en inmiddels zit ik in meerder groepen. Het bijhouden hiervan is bijna een dagtaak! Want zo neurotisch als ik ben, moet ik natuurlijk wel wat mensen verslaan.

Dat ging overigens niet zo makkelijk. De eerste paar keer bungelde ik ergens onderaan. Deed met moeite mee in de middenmoot. En de top? Die zag ik nooit. Terwijl sommige lopers om 15.00 uur al ver boven de 10.000 stappen waren, had ik nog niets eens 4000 op de teller staan. Via de chatfunctie vroeg ik hoe deze dames dat toch steeds deden. De één bleek kleuterleidster te zijn, de ander serveerster. Terwijl ik de hele dag op mijn luie achterwerk het vuur uit mijn vingers aan het typen ben, rent de één achter de kleuters aan terwijl de ander rond loopt met een dienblad vol koffie en gebak. Dat moest dus anders!

Tegeltjes wijsheid

Ik ging de strijd vol overgave aan. Als ik er voor betaald zou worden liep ik letterlijk binnen!! Vanaf dat moment behoor ik geregeld tot de top drie. Overigens niet zonder slag of stoot. Ik moet er wel behoorlijk wat voor doen. Ik ga sinds kort lopend naar het werk. Dat geeft mij bij een retourtje al 6000 stappen. Wanneer het met de tijd niet uitkomt pak ik de fiets. Want ook dat zijn dus kostbare “stappen”! Ik haal zes keer per dag koffie voor de collega’s. Ook als ze niks willen. Breng iedere brief persoonlijk naar de postkamer en stop niet bij mijn eigen afdeling maar ren de trap nog even op naar de vierde en weer terug. Want die tellen ook! Ik drentel voor ieder printje naar de printer en doe graag de deur open voor klanten. Ook als ze niet voor mij komen.

In al die weken ben ik pas twee keer eerste geworden. De andere deelnemers zijn flink wat actiever. Omdat je iedere week wordt ingedeeld met deelnemers die de week ervoor ongeveer het zelfde aantal stappen hebben behaald blijft het een leuke uitdaging om op een sportieve manier toch aan je beweging te komen. De 10.000 om 15.00 uur op een werkdag ga ik (nog) niet halen. Maar ik kom nu in ieder geval gevaarlijk dichtbij.

De vijf van september…

Posted on 1 oktober 2017 by Deborah Hamar

Na drie maanden stil zitten was het tijd om weer eens in actie te komen. Ik vulde mijn agenda met bezigheden en de eerste de beste zaterdag dat ik kon zat ik weer naast het veld. Van de vijf zaterdagen die september dit jaar telde zat ik er uiteindelijk vier langs het veld. Ook nog eens bij vier verschillende teams. Allemaal van FC Dordrecht, dat dan weer wel. Ze willen de jeugd letterlijk wat meer in beeld brengen en ik mag hier ook iets aan bijdragen. Dus keek ik in diverse weersomstandigheden, van herfstige buien tot zomers warm, naar vijf verschillende wedstrijden gespeeld in de leeftijdscategorie van 14 tot 19 jaar.

Mijn eerste zaterdag begon met een wedstrijd van FC Dordrecht U19 tegen Roda JC U19. Beide ploegen hadden er al twee maanden trainen en wat oefenwedstrijden opzitten. Ik daarentegen was in de zomer een beetje vastgeroest. Ik moest even wennen aan de snelheid van het spel maar ook aan de spelers. In verband met het Nationaal Dutch Music Games Kampioenschap (en daarmee een leuk achtergrond muziekje) moest er uitgeweken worden naar het grasveld, dat er ondanks de vele regen droog bij lag. Langs de lijn was er niks veranderd. Nog steeds een rumoerige bedrijvigheid, variërend van gezellig geklets tot fanatiek aanmoedigen. Beide ploegen keerden met 1 punt huiswaarts. Eindstand 1-1.

Op de tweede zaterdag was het niet koud buiten. Het was, op de regen na, prima sport-weer. De camera had zijn eigen regenjas. Dus die had nergens last van. Ik denk dat de schapenkoppen van U15 wel wat hinder ondervonden van al dat water. De wedstrijd tegen VVV Venlo U15 ging namelijk niet zoals gehoopt. Venlo daarentegen was maar wat blij met een uitslag van 2-4. Die zijn dat eind niet voor niks deze kant op gekomen!

Zaterdag drie brak aan. Naast een strakblauwe lucht, waren het ook de blauwe tenues die domineerden op het veld. Hoewel FC Dordrecht U14 niet van de mat geveegd werd was het uiteindelijk toch Excelsior U14 die er met de punten vandoor ging. Eindstand 0-4.

En alweer de laatste zaterdag van de maand. Er stonden twee wedstrijden op het menu. FC Dordrecht U15 mocht de spits afbijten tegen koploper Willem II U15. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld wanneer het op U15 aan komt. Ik hoopte dat het bij een 2-1 zou blijven. Tien minuten voor tijd werd het 2-2. Daarna steeg de spanning tot ongekende hoogte. Dat een spelletje zo spannend kan zijn dat je gewoon vergeet foto’s te maken. Om vervolgens met een hartslag van 180 weer achter de camera te duiken…

FC Dordrecht U17 – Fortuna Sittard U17 was wedstrijd twee. Zo had ik deze maand toch alle teams een keer voor de lens gehad. De weergoden waren ons niet gunstig gestemd. Want het kwam werkelijk met bakken uit de hemel (hoewel dat op onderstaande foto niet te zien is). Na de eerste helft had ik voldoende platen geschoten om vooruit te kunnen en pakte ik snel mijn spullen in. Voor Fortuna Sittard scheen hoe dan ook de zon. Die keerden met 0-4 weer richting huis.

Haha wie had dat gedacht, van een hekel aan voetbal op de buis naar bijna geen enkele zaterdagmiddag meer thuis… 😆

Volg de jeugd van FC Dordrecht op Twitter en Instagram.

Van winst naar gelijkspel…

Posted on 2 april 2017 by Deborah Hamar

“Aah ga nu mee joh?!” Vroeg vriendlief bijna smekend. Na zes keer vragen stemde ik eindelijk in. “Alleen als het niet regent!” Was mijn antwoord. Dus zat ik met beide heren in de auto op weg naar Almere, waar FC Dordrecht een wedstrijd tegen Almere City U14 moest spelen. Overigens niet zomaar een wedstrijd. Voor Dordrecht zou dit wel eens de beslissende wedstrijd kunnen zijn om kans te maken op het kampioenschap. De koploper zou zich natuurlijk niet zomaar gewonnen geven. Het zou een interessante pot kunnen gaan worden.

Dat mijn adrenaline bij een partijtje voetbal zo zou stijgen had ik niet kunnen bedenken toen ik in de auto stapte. Als fotograaf ben ik over het algemeen alleen met de acties op het veld bezig. Niet eens zo zeer met het spelletje zelf. Want, wat weet ik daar nu van?! Ik ga vaak zo op in mijn eigen bubbel dat ik niet mee krijg wat er allemaal aan de kant van het veld gebeurd. Bij deze wedstrijd ging dat jammer genoeg iets anders. De supporters waren druk en luidruchtig. Helaas niet altijd positief. Ik werd er een beetje kregelig van en voelde de irritatie onderhuids kriebelen. Wanneer al dat gejoel op mij al zo’n indruk maakt wat doet het dan met de spelertjes (want laten we eerlijk zijn, de leeftijd is 13/14 jaar) op het veld?

Ik heb mij geprobeerd de rest van de wedstrijd te distantiëren van al dat geblèr. Wat niet even makkelijk was toen twee vaders van de tegenpartij het nodig vonden het hele spel van Dordrecht van negatief commentaar te voorzien, op nog geen meter bij mij vandaan. Ondanks dat het een belangrijke wedstrijd was, stonden we niet bepaald bij de klassieker Ajax-Feyenoord. Toen de grensrechter van de tegenpartij besloot het winnende doelpunt van Dordrecht als onterecht aan te merken omdat hij een overtreding had waargenomen en de scheidsrechter hier in mee ging, was mijn irritatiegrens bereikt. Dordrecht had echt heel goed gespeeld, beter dan Almere en ze hadden het verdiend deze wedstrijd te winnen. Voor het eerst in al die tijd pakte ik teleurgesteld mijn fotospullen in.

Later begreep ik dat de scheidsrechter had aangegeven een foute beslissing te hebben genomen. Het afkeuren van het doelpunt was niet terecht geweest. Dordrecht had met 3-2 van Almere gewonnen. Helaas kon de uitslag niet meer terug gedraaid worden dus bleef het bij 2-2. De eerst volgende wedstrijden zal Dordrecht meer dan alles moeten geven om alsnog kans te maken op het kampioenschap. Wanneer ze niet gehinderd worden door partijdige grens- en scheidsrechters en hierdoor de kans krijgen een eerlijk spel te spelen, moet dat zeker kunnen! Voor nu kan ik zeggen: we hebben in ieder geval de foto’s nog!!

Dordrecht opent de aanval op Almere City U14

Omhaal op bal door FC Dordrecht speler Damian den Beste

Gevecht om de bal tussen FC Dordrecht en Almere City U14

Blijdschap voorafgaande aan het afgekeurde doelpunt bij FC Dordrechtspelers

De vier van november…

Posted on 4 december 2016 by Deborah Hamar

De maand november is voorbij gevlogen en ik heb niet stil hoeven zitten. Naast alle verplichte zaken zoals werken en het huishouden, was er voldoende tijd om mij bezig te houden met fotograferen. Dit keer ook nog eens op vier verschillende locaties. Ik heb geen zaterdag onbenut gelaten.

Zo reden we op 5 november vanuit Dordrecht naar Fortuna Sittard. Gezellig met zijn allen in een bus die één van de fanatieke voetbalmoeders had geregeld. Het werd een drukke rit. Gekakel van moeders, gelach van vaders en geschreeuw van de spelers. Het moet gezegd: een gezellige bende!! De terugweg werd zowaar nog drukker, want de wedstrijd werd met 2-3 gewonnen. Er werd gezongen, gesprongen en gehost. Even dacht ik dat de bus het zou begeven. De supporters die nog niet bekend waren met het clublied van Dordrecht (ik dus…) kunnen vanaf die wedstrijd zonder moeite uit volle borst mee zingen. Want echt, die schapenkoppen waren niet meer te stoppen… (olé olé)

Zondag 13 november had Excelsior een vriendschappelijk toernooi voor spelers U14 georganiseerd. Brabant United, NAC, Roda JC, Excelsior en FC Dordrecht waren uitgenodigd. Volgens mij had FC Dordrecht eerdere wedstrijden tegen deze teams verloren. Het zou dus een zwaar maar, hopelijk, leerzaam toernooi worden. Uiteindelijk wonnen ze er twee van de vier van de teams waar ze het niet van verwacht hadden. Namelijk van NAC, die een stel reuzen op het veld hadden neer gezet, en van Excelsior. Met geheven hoofd en een verdiende twee plaats keerden we huiswaarts. De weersomstandigheden waren voor het fotograferen niet optimaal. Het was droog, maar grauw.

Op zaterdag 19 november had Slikkerveer U15 een thuiswedstrijd. De tegenstander was ’s-Gravendeel U15. Zoonlief zijn oude clubgenoten. Omdat hij zelf geen wedstrijd had besloten we ’s-Gravendeel aan te moedigen. Natuurlijk gewapend met mijn camera. Zelfs de scout van FC Dordrecht was present. Altijd opzoek naar talent! De heren van ’s-Gravendeel hadden het zwaar. De eerste helft kwamen ze er niet eens aan te pas. Toch wist Slikkerveer maar één keer te scoren. De tweede helft liep de wedstrijd iets beter en was er meer actie. Daar werd ik ook wel blij van. Helaas voor Slikkerveer, gingen de punten na een moeizame start van de wedstrijd alsnog met ’s-Gravendeel mee naar huis.

Op zaterdag 26 november moest Zoonlief richting Groesbeek om een wedstrijd te spelen. Ik besloot niet mee te gaan, maar mijn tijd door te brengen in het stadion van Dordrecht voor de wedstrijd U15 tegen Nuenen U15. Na een uurtje kreeg ik een berichtje dat het hartstikke mistig en heel koud was in Groesbeek. Terwijl ik een heerlijk zonnetje had. Mijn keuze om hier te blijven was dus zo slecht nog niet. Vergeleken met de wedstrijden van U14 zat er al heel wat meer actie in het spel. Ik had soms moeite om de spelers te volgen. Beide teams hadden ook wat moeite met scoren. Dat werd dan ook maar niet gedaan. Eindstand 0-0. Volgens mij ging ik met de meeste voldoening richting huis. Ik had weer een paar mooie actieplaten geschoten.

Terwijl (de echte) collega-fotografen ’s avonds bij de grote wedstrijden geregeld in de regen hun platen moesten schieten, heb ik het toch maar mooi getroffen met het weer deze maand. Hopelijk werken de weergoden in december ook zo fijn mee.

De vier van oktober…

Posted on 30 oktober 2016 by Deborah Hamar

Deze oktober had vijf zaterdagen. Hiervan heb ik er vier langs de lijn gezeten om foto’s te maken. Het hadden er natuurlijk ook gewoon vijf kunnen zijn. Maar er was een herfstvakantie die roet in het eten gooide. Ik maakte de meeste foto’s in Dordrecht. Toevallig waren er een hoop thuiswedstrijden. Dat scheelde dan weer in reistijd. Natuurlijk was het niet alleen het team van Dordrecht dat op de foto werd gezet. Ook spelers uit het team van Excelsior, Roda JC en Vitesse U14. Voor de wedstrijd tegen Almere City moesten we dan wel weer een stukje toeren. De heren namen de punten mee naar huis en ik schoot platen waar ik tevreden op terug kan kijken. Dat maakt het reizen minder erg.

Wat feitjes op een rij:
In totaal plaatste ik deze maand 558 foto’s online op mijn website. Maar maakte ik er wel drie keer zoveel. Als het er niet vier keer zoveel waren. Zijn er diverse foto’s online gezet op FB, twitter en Instagram. Heb ik bij elkaar ongeveer 12 uur nodig gehad om alle foto’s van deze vier wedstrijden uit te zoeken en te bewerken. Het hebben van een hobby kost nu eenmaal tijd… Van een aantal wedstrijden zijn meer foto’s verkocht dan ik verwacht had (yeah). Mijn social media accounts hebben er, dankzij “mijn” voetballende modellen, de afgelopen paar weken aardig wat volgers bijgekregen. Van reclame accounts (beetje jammer) tot prof(voetbal)fotografen (yeah!!) Het iedere keer weer opnieuw maken van een goede scherpe actiefoto geeft mij heel veel voldoening. Zoveel voldoening dat ik waarschijnlijk nog meer dan de heren thuis uitkijk naar deze zaterdagen.

Er zijn soms momenten op het veld waarbij je een bepaalde gebeurtenis ziet aankomen. Zoals een sliding. Een sprong in de lucht. Een kopbal. Een val. Het is de kunst om deze momenten juist in te schatten en die ene stoere foto te maken. In mijn hoofd is het plaatje vaak al helemaal compleet. Soms voldoet hij er niet aan omdat hij onscherp is, de spelers net niet goed in beeld staan of dat de bal uit beeld is gevlogen. Daar kan ik dan echt chagrijnig van worden. Helemaal wanneer het op scherpte aan komt en hij op het schermpje van mijn toestel goed lijkt maar op de pc niet *jank*. Gelukkig zijn er ook momenten dat de foto nog beter is dan ik verwacht had. En van dat laatste kan ik zo blij worden.

Hieronder een aantal van dit soort momenten, die ik de afgelopen wedstrijden gemaakt heb:

En de laatste foto is niet alleen mooi omdat Zoonlief er op staat… Ook de jeugd speelt vanaf nu in het nieuwe tenue. Leuk detail: de aparte kraag en de schapenkop onder op het shirt.

Ik heb mijzelf op fotografie-gebied een aantal doelen opgelegd. Gewoon voor de lol. Dus ik hoop in ieder geval op nog een heel hoop mooi weer op de zaterdag. Een hoop wedstrijden en veel actie op het veld.

*Dank aan de toppers van U14, die ik op de foto mag zetten en die geregeld mijn blog sieren!

Met wie het allemaal begon…

Posted on 1 oktober 2016 by Deborah Hamar

“Heb jij zaterdag wat te doen?” Vraagt vriendlief mij. “Zoonlief’s oude trainer heeft een oefenwedstrijd kunnen regelen tussen zijn team en het U14 team van FC Dordrecht.” “Oh wat leuk!!” Gil ik. Natuurlijk heb ik die zaterdag iets te doen. Ik ga foto’s maken bij deze vriendschappelijke wedstrijd. In mijn blije bui sla ik zoonlief op zijn schouder en roep hem in het voorbij gaan na dat dit super leuk is. Het zou die zaterdag prima weer worden. Zon, gezellige mensen en een potje voetbal… Wat wil een mens nog meer? Wanneer ik weer voorbij loop en zoonlief zijn gezicht bekijk, bedenk ik dat ik misschien wel enthousiaster ben dan hij.

Als ik vraag wat er loos is krijg ik een onverschillig puber antwoord: “Gewoon… Kweenie…” Ik denk dat ik het snap. Zoonlief is nu meer dan een jaar weg bij zijn oude club, waar hij een groot gedeelte van zijn leven gebald heeft. Waar hij vrienden en soms wat vijanden heeft gemaakt. Sommige maatjes mist hij. Nu staan ze na meer dan een jaar weer samen in het veld. Tegenover elkaar, in plaats van met elkaar, om het duel aan te gaan. Hoewel het een vriendschappelijke wedstrijd is, vindt hij het moeilijk. Hij denkt loyaal te moeten zijn naar zijn oude club, maar kan dit niet maken naar zijn eigen team. Hij wil geen partij kiezen. Maar de tegenstander laten winnen is ook weer een “dingetje”. Dit is lastig. Ik zie dat bepaalde emoties vechten om de beste plek in zijn hoofd. Maar ook met dit soort gevoelens zal hij moeten leren omgaan. Samen met zijn vader geef ik hem een peptalk. Op de dag zelf is hij nog zenuwachtig maar hij heeft er in ieder geval zin in.

De heren zijn druk bezig met hun warming-up als ik aan kom lopen. Ik babbel wat bij met ouders die ik al een poos niet gezien heb. Ondertussen kijk ik nonchalant over mijn schouder om te zien hoe zoonlief het er vanaf brengt. Ik sta daar ook met gemengde gevoelens. Hoewel het voor mij een feest der herkenning is. Jeetje wat zijn deze knapen allemaal groot geworden. Niks geen jochies meer. Maar op weg naar echte kerels. Niet veel later is de aftrap. Zoonlief is op dit moment aanvoerder en ik vraag mij af of hij er blij mee is. De eerste tien minuten zijn nog niet voorbij of de eerste twee doelpunten zijn gevallen. In het voordeel van de tegenpartij… Heel even zie ik de schouders hangen bij Dordrecht. Maar dat is dan ook maar even. De motor wordt aangezwengeld.

Zoonlief begint er gelukkig steeds meer lol in te krijgen. Ik hoor hem her en der wat gillen naar spelers. En verdraait, hij eist zelfs een strafschop op. Hij jankt die bal vol in de kruising. De toon is gezet. De druk is bij hem van de ketel want ik zie hem nu (eindelijk) weer breeduit lachen. De spelers zoeken elkaar op in het veld en vanaf dat moment is het raak. Het gaat er ook best hard aan toe. Wanneer zoonlief onderuit gemaaid wordt zijn het zijn oude maatjes die hem bijstaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wanneer het eindsignaal klinkt is de score: 4-3 voor Dordrecht. Gelukkig hoeven we ons over dat “dingetje” geen zorgen te maken.

Tijdens de nabespreking zien we zoonlief eerst bij zijn eigen team staan om vervolgens nog even aan te sluiten bij zijn oude team. Hoe gemoedelijk dat allemaal gaat. Uiteindelijk heeft hij toch een heel leuke wedstrijd gespeeld. De stress was voor niks. Voor hem een mooie ervaring. Met een positief einde. Voor mij een leuke middag foto’s maken, van spelers met wie het allemaal begon…

We mogen weer…

Posted on 27 augustus 2016 by Deborah Hamar

Heel de zomer (voor zover je daarover kunt spreken) heb ik op een houtje moeten bijten. Ik wilde zo graag, maar het was er simpelweg niet. De zomerstop bij de voetbal vind ik maar niks. En het zou verboden moeten worden! Hoewel de vrije zaterdagen als echte cadeautjes aanvoelen (geen wekker om 06.30 uur, geen reistijd van minimaal 1,5 uur, geen bewerking van foto’s en al helemaal geen voetbalkantine-koffie waar ik misselijk van word maar bij gebrek aan beter altijd neem) mis ik het bezig zijn en vooral het fotograferen van het spelletje. Dan fotografeer je die paar weken toch iets anders? Hoor ik je denken… Dat heb ik zeker al eens gedaan. Maar ik kan je zeggen dat dit totaal niet de voldoening geeft als een paar stoere actieplaten van een potje voetbal.

Zoonlief was al weer een week of drie aan het trainen. Terwijl hij mij thuis achter liet met aardig wat afkickverschijnselen. Ik had nog net geen last van trillerige handjes. Maar oh, wat moest ik mij inhouden om niet als een verslaafde aan het veld te gaan zitten. Met mijn toestel uiteraard. Helemaal aangezien de wedstrijden nog even op zich lieten wachten. Hij mocht wel en ik niet?! Het is niet eerlijk. Reten blij was ik toen het rooster van de komende weken met oefenwedstrijden binnen kwam.

De eerste zaterdag kwam met rasse schreden dichterbij. Het weerbericht hield ik met argusogen in de gaten. Er was, hoe kan het ook anders, flink wat regen voorspeld. Wat er ook zou gebeuren: ik zou langs dat veld zitten!! Eenmaal 12.30 uur scheen de zon een pit in mijn reet, en dreef ik zo’n beetje mijn shirtje uit. Hoe dan ook, ik zou niet klagen. Na teveel zaterdagen met mijn ziel onder mijn arm te hebben gelopen mocht ik weer. EINDELIJK!!!

Het team waar zoonlief een jaar mee gevoetbald heeft is een plaatsje doorgeschoven. Vanwege zijn jonge leeftijd is hij, samen met nog twee jongens, achter gebleven in de C2. Net nu ik alle namen van de jongens en hun ouders uit mijn knar kon opdreunen, moet ik opnieuw beginnen. Een nieuw elftal met bijbehorende ouders. De trainer is gelukkig het zelfde gebleven. De kennismaking doe ik door middel van mijn foto’s. Wanneer ik thuis achter de pc alles aan het uitzoeken ben, dreunt zoonlief op wie nu wie is. Meestal duurt het wel even voor ik ze uit elkaar kan houden.

Wanneer het spel gestart is, zijn er geen namen nodig. In ieder geval niet voor mij. De trainer hoor ik zo nu en dan wat roepen naar een speler. Maar de namen zeggen mij nog niet zo veel. Op het veld doet ieder zijn ding en ik probeer dat zo vakkundig mogelijk vast te leggen. Rennen, springen, slidings en kopballen. Hoe meer actie er voor mijn lens plaats vind, hoe meer ik het naar mijn zin heb. Ik merk wel dat ik er een paar weken uit ben geweest. Ik heb wat moeite met “scherpstellen”. Aan het einde van de rit ben ik dan ook matig tevreden. Er zitten goede en mooie platen tussen. Maar het kan beter. Het kan altijd beter!! Gelukkig heeft de KNVB zijn planning ook vrij gegeven. Dus de agenda is weer gevuld met verre en iets minder verre trips. Ik heb in ieder geval weer voldoende voetbaluitjes in het verschiet.

Foto’s zijn mede mogelijk gemaakt door de spelers van FC Dordrecht en HFC Edo U14.

Hoe het begon…

Posted on 11 juni 2016 by Deborah Hamar

Een paar jaar geleden is het begonnen. De wekker ging iedere zaterdagmorgen op een onmenselijk vroeg tijdstip af. Voor een potje voetbal. Notabene ergens in één of ander godverlaten dorp op de eilanden. Nu is er met dat laatste natuurlijk niks mis. Wel wanneer je er een uur voor moet rijden (enkele reis!) terwijl de kids nog geen twee keer 20 minuten speelden. Dat zoonlief op voetbal zat was prima. Maar ik voelde er weinig voor om mijn zaterdagen in weer en wind langs het veld te staan. Om 8 uur in de ochtend!! De voetbal werd, zeker het eerste jaar, een vader en zoon uitje terwijl ik thuis op mijn gemak wakker werd en de ochtend in kon vullen zoals ik wilde.

Voetbal was nooit zo mijn ding geweest. Ik snapte niks van het spelletje. Vond het zelfs saai (want voetbal…) Voor zoonlief ging ik, uiteraard alleen bij goed weer, zo af en toe toch eens mee. Kijken bij wedstrijden of tijdens een training. Ik leerde de andere ouders kennen en uiteindelijk kon ik zelfs de kinderen uit elkaar houden. Op een keer had ik toegezegd wat foto’s te maken tijdens een training. En dat was precies het moment waarop ik mij afvroeg waarom ik dit niet eerder was gaan doen. Ik maakte afspraken met de ouders en kids. Wanneer ik mocht oefenen tijdens een training of wedstrijd zouden zij de foto’s van mij krijgen. Dat was een deal. Voetbal, Foto Hamar, sportfotografie, 's-Gravendeel

Het werd een uitdaging om iedere zaterdag opnieuw een aantal scenes te vangen die een op zichzelf staand actiebeeld lieten zien maar bij elkaar een overzicht van de gespeelde wedstrijd vormden. Hoe tof om later de foto’s terug te zien. De verbeten bekkies, het duw en trekwerk, de “per ongeluk” uitgestoken voet. De actie die met 1/2500^e van een seconde wordt vastgelegd, en vaak met het oog niet zichtbaar is omdat het zo snel gaat. Hoe beter ik het team leerde kennen hoe eerder ik in kon spelen op bepaalde acties die ergens op het veld zouden gaan plaatsvinden. Ik begon er steeds meer plezier in te krijgen. Ik leerde het spelletje voetbal op een andere manier kennen. Saai? Hoe kwam ik daar nu bij?

Ik begon het zelfs zo leuk te vinden dat ik mijn fotospullen ben gaan afstemmen op sportfotografie. Een snellere camera en een grotere lens. En natuurlijk schafte ik ook een regenjas voor mijn nieuw verworven spulletjes aan. Want naast de lijn zitten tijdens een fikse regenbui leverde namelijk toffe slidingplaatjes op. In weer en wind, het maakte voor mij niet langer uit. Geregeld kwam ik zeiknat en tot op het bot verkleumd thuis. Bij het terugzien van de foto’s was ik vaak (niet altijd, maar vaak!) weer helemaal blij.

Voetbal, KNVB, Foto Hamar, sportfotografie, actie Zo groeide ik met zoonlief en zijn team mee. Een aantal jaar lang zat ik in de Hoeksche Waard bij verschillende teams aan de zijlijn. Vorig jaar is hij gescout door FC Dordrecht en door de KNVB. Na wederom toestemming gevraagd te hebben mocht ik ook daar langs de lijn zitten. Het afgelopen jaar zag ik verschillende stadions en kwam ik op plaatsen waar ik zonder zoonlief nooit zou zijn geweest. Inmiddels zijn alle toernooien gespeeld. Het voetbalseizoen is nu echt afgelopen. Het boek is uit, de koek is op! Na de zomerstop gaan we er weer tegenaan. Ik heb er nu al vreselijk veel zin in. Dat voetbal is echt zo gek nog niet!

Deborah Hamar

Just me . . .

Tagarchief: wedstrijd