Ik mocht weer…

Posted on 26 januari 2020 by Deborah Hamar

Het was alweer even geleden dat ik langs de lijn had gezeten om foto’s te maken. 30 november om precies te zijn. Vervolgens had ik andere afspraken en brak de winterstop aan. De eerste wedstrijden van het nieuwe jaar waren bijna allemaal “uit” of door de weeks, dus nam ik het er nog even van. Maar nu sta ik toch echt te springen om weer aan de slag te mogen. Er zijn heel wat wedstrijden om uit te kiezen. Maar ik besluit de eerste van de dag te pakken. De ochtendstond heeft immers goud in de mond…

Alsof de spelers er zelf ook op zaten te wachten kreeg ik in de aanloop naar het weekend toe al diverse berichtjes. Van een vriendelijke vraag of ik misschien tijd, gelegenheid en zin had om hun wedstrijd op de foto te zetten. Tot een zeer korte maar duidelijke boodschap: He! Waar blijf je! Je bent al lang niet meer geweest! Dit is toch fantastisch?! Dat niet alleen ik maar dus ook de spelers het leuk vinden. Dat geeft mij nog meer voldoening. Door het uitoefenen van hun hobby kan ik mij weer bezighouden met mijn hobby. En uiteindelijk zijn we er allemaal blij mee.

Het liefst had ik op alle berichtjes ja gezegd. Elk team heeft zijn eigen charme, toppers van spelers en unieke keepers. En vooral de keepers!! Daar begin ik steeds meer bewondering voor te krijgen. Springen en duiken naar de bal en ook nog eens de figuurlijke klappen vangen als je het fout doet en een bal doorlaat. Inmiddels probeer ik iedere wedstrijd een aantal actieplaten van de keepers te maken. Dat is nog niet altijd even makkelijk.

Maar overal ja op zeggen gaat helaas niet. Ik heb maar een paar uur fotografeer-tijd. Dan roepen er andere hobby’s en ook mijn schouder. En die laatste roept denk ik nog wel om het hardst. Een aantal jaar terug kwam ik er op een pijnlijke manier achter wat er gebeurt als ik hem negeer en toch doorga. Wil ik met plezier mijn hobby blijven uitoefenen zal ik mijn grens moeten bewaken. Dat betekende dat ik er een paar teleur moest stellen.

FC Dordrecht O14 had PEC Zwolle O14 op de koffie uitgenodigd en ze moeten voor vandaag de spits afbijten. Ook voor hun is het de eerste competitiewedstrijd sinds de winterstop. Wanneer je een wedstrijd al fotograferend bekijkt, ziet het er altijd anders uit. Ik krijg eigenlijk maar een kwart mee van wat er daadwerkelijk gebeurt. Ik volg de bal, een speler, of de handelingen langs de lijn. Het geheel ontgaat mij.

Terwijl ik, gehuld in Siberische kleding, mijn plek heb ingenomen golft het spel heen en weer. Beide teams krijgen meerdere kansen. Maar het is FC Dordrecht die er het meeste gebruik van weet te maken. Dat krijg ik dan wel weer mee. PEC Zwolle gaat met lege handen naar huis en FC Dordrecht gaat er met de winst vandoor. Eindstand 3-1.

Op het moment dat het spel afgelopen is bedenk ik mij geen moment. Met bevroren vingers ruim ik mijn fotospullen op en loop met gezwinde spoed richting auto. Daar gaat de verwarming op standje subtropisch om te ontdooien. De eerste wedstrijd van dit jaar is ook wel direct een zeer koude. Op naar volgende week. Minder koud maar (waarschijnlijk) met regen. Ach, ook dat heeft zijn charmes…

***

In de regen…

Posted on 8 september 2019 by Deborah Hamar

Te veel afmeldingen bij de tegenstander zorgde er voor dat Zoon geen wedstrijd maar een voetbaltraining had. Vriend was al vroeg uit de veren om te gaan werken. En ik? Ik vierde mijn aller eerste dag van mijn vakantie. Twee weken even helemaal niks en doen waar ik zin in heb. En die twee weken zijn meer dan welkom na de verdrietige periode waarin ik afscheid heb moeten nemen van Chris. Maar ook een periode van extreme drukte op de werkvloer met een aantal zieke en nog vakantie vierende collega’s. Aan het einde van vorige week was de chaos compleet en snakte ik, nog meer dan anders, naar wat tijd voor mijzelf.

Nou, hier zit ik dan. Eens niet wakker van de wekker in een verder bijna stil huis. Ik zeg bijna, want ik hoor groene draak in zijn kooi scharrelen. Nog net niet mopperend waarom hij zo lang op zijn eten moet wachten. Als ik de gordijnen open zie ik plassen met water in de brandpoort staan. Mijn plan om wat actieplaten te schieten lijkt met alle regen dat uit de hemel komt letterlijk in het water te vallen… Voorzichtig werp ik een blik op de klok. Gelukkig heb ik nog even. Hopelijk klaart het genoeg op om toch op pad te kunnen.

Uiteindelijk klaart het op. De zon laat zich zelfs zien. Op de planning staat het vastleggen van de wedstrijd FC Dordrecht O17 – Koninklijke HFC O17. Voor alle zekerheid grijp ik zowel de regenjas van de camera als die van mijzelf mee. Dat laatste was geen verkeerde keus. Wanneer mijn camera eenmaal is opgesteld komt er een heel donkere lucht aan. Precies als de scheids het startsignaal voor de wedstrijd geeft komt het, zoals verwacht maar niet gehoopt, met bakken uit de hemel.

Ondanks mijn regenjas ben ik binnen tien minuten doorweekt. Misschien moet ik eens denken aan een poncho oid, waarbij ook mijn benen bedekt zijn. Gelukkig zit ik zo in de wedstrijd dat ik het niet echt door heb. Er staat geen wind dus echt koud heb ik het ook niet. Maar wanneer Esther, één van de voetbalmoeders, mij aan bak koffie aanbied smaakt deze lekkerder dan ooit!! De zon komt door en binnen no-time ben ik opgedroogd. Helaas loopt een en ander wat uit waardoor ik niet de hele wedstrijd kan blijven.

Daar ben ik eigenlijk wel blij om. Zodra ik de auto start gaan de sluizen weer open en het regent nog harder dan ervoor. Wanneer ik het resultaat bekijk ben ik best tevreden. Regen en ik zijn geen vrienden. Maar het geeft wel een leuk effect op de foto. Dat dan wel weer…

FC Dordrecht O17 – Koninklijke HFC O17.

FC Dordrecht speler maakt kopbal Keeper van FC Dordrecht houd bal tegen bij doel

***

Terug op het nest…

Posted on 2 juni 2019 by Deborah Hamar

Ergens rond de kerstperiode kwam het hoge woord er uit. Zoonlief wilde weg bij FC Dordrecht. De beslissing kwam voor ons niet geheel uit de lucht vallen. Maar de knoop doorhakken was echter aan hem. Hij had er goed over nagedacht en kon zijn keus, voor een 15 jarige heel goed onderbouwen. Hij heeft er veel geleerd. Niet alleen over het spel maar ook over zichzelf. Een aantal super leuke jaren gehad en zelfs nieuwe vriendschappen gesloten. Het mogen voetballen bij een BVO is voor veel jongens een droom. En voor hem één die uitkwam. Het betekende wel dat ie er veel voor moest laten. Vier tot vijf keer in de week trainen, zaterdag een wedstrijd, gezond eten, vroeg naar bed en minder tijd voor vrienden en familieleden want trainen. ’s Avonds was hij vaak pas laat thuis dus ook laat en vaak alleen eten.

Het laatste jaar dat hij speelde was het voor hem geen hobby meer. De trainer vond dit. Zoonlief vond dat. Het opgebouwde vertrouwen vervloog als stof op de wind. Hij zat grote delen van de wedstrijd op de bank. Hij moest veel laten maar kreeg er te weinig voor terug. Hij wilde voetballen. Niet bankzitten. Het hoort er af en toe ook gewoon bij. Maar niet in de mate die hij opgedragen kreeg. Hij ging met steeds minder plezier tot voor hem de maat vol was. Hoewel ik helemaal achter zijn beslissing stond vond ik het wel jammer. Doorzetten op het moment dat het tegen zit is ook een leerproces. Maar aan de andere kant, in hoeverre is het nog een hobby wanneer je dit met tegenzin uitvoert?

Helemaal stoppen met voetbal was voor hem geen optie. Hij wilde graag terug naar zijn oude cluppie. Omdat het seizoen al in volle gang was ging dit niet zomaar. Hij mocht zich melden bij de technische staff waar hij na het houden van een pitch, werd toegelaten tot zijn oude team. Het team dat al die tijd zonder hem was verder gegaan. Hier en daar aangevuld met een nieuw gezicht maar vooral zichzelf was gebleven. Het was daarom even wennen. Aftasten en elkaar opnieuw leren kennen.

Het was een mooie tijd bij FC Dordrecht. Een periode die op alle fronten leerzaam is geweest. Ook voor mij. Ik mis de ouders en spelers wel. Gelukkig kan ik nog eens terug om platen te schieten. Maar het is ook erg fijn om terug te zijn op het oude nest. Alsof ik niet ben weggeweest. Hoewel… Er zijn wel wat zaken aangepakt. Een prachtig kunstgrasveld, een pannakooi en het terras bij de kantine. Tja, en over de spelertjes hoef ik het niet meer te hebben. Dat zijn inmiddels flinke kerels geworden. De gastvrijheid van de club en vooral de trainer geven mij het gevoel dat ik m’n plek aan de zijlijn weer kan oppakken waar ik het een paar jaar geleden heb achter gelaten. Erg fijn!!

Zoonlief heeft na een paar maanden het plezier in voetballen weer terug en zijn draai in het team gevonden. Sommige trainers en spelers mist hij wel. Maar het is ook erg fijn om weer echt een onderdeel van het geheel te kunnen en mogen zijn. De kers op de taart was de laatste wedstrijd van het seizoen, waarbij hij met zijn team kampioen is geworden.

’s Gravendeel O17 kampioen 2018-2019.

***

De vijf van september…

Posted on 1 oktober 2017 by Deborah Hamar

Na drie maanden stil zitten was het tijd om weer eens in actie te komen. Ik vulde mijn agenda met bezigheden en de eerste de beste zaterdag dat ik kon zat ik weer naast het veld. Van de vijf zaterdagen die september dit jaar telde zat ik er uiteindelijk vier langs het veld. Ook nog eens bij vier verschillende teams. Allemaal van FC Dordrecht, dat dan weer wel. Ze willen de jeugd letterlijk wat meer in beeld brengen en ik mag hier ook iets aan bijdragen. Dus keek ik in diverse weersomstandigheden, van herfstige buien tot zomers warm, naar vijf verschillende wedstrijden gespeeld in de leeftijdscategorie van 14 tot 19 jaar.

Mijn eerste zaterdag begon met een wedstrijd van FC Dordrecht U19 tegen Roda JC U19. Beide ploegen hadden er al twee maanden trainen en wat oefenwedstrijden opzitten. Ik daarentegen was in de zomer een beetje vastgeroest. Ik moest even wennen aan de snelheid van het spel maar ook aan de spelers. In verband met het Nationaal Dutch Music Games Kampioenschap (en daarmee een leuk achtergrond muziekje) moest er uitgeweken worden naar het grasveld, dat er ondanks de vele regen droog bij lag. Langs de lijn was er niks veranderd. Nog steeds een rumoerige bedrijvigheid, variërend van gezellig geklets tot fanatiek aanmoedigen. Beide ploegen keerden met 1 punt huiswaarts. Eindstand 1-1.

Op de tweede zaterdag was het niet koud buiten. Het was, op de regen na, prima sport-weer. De camera had zijn eigen regenjas. Dus die had nergens last van. Ik denk dat de schapenkoppen van U15 wel wat hinder ondervonden van al dat water. De wedstrijd tegen VVV Venlo U15 ging namelijk niet zoals gehoopt. Venlo daarentegen was maar wat blij met een uitslag van 2-4. Die zijn dat eind niet voor niks deze kant op gekomen!

Zaterdag drie brak aan. Naast een strakblauwe lucht, waren het ook de blauwe tenues die domineerden op het veld. Hoewel FC Dordrecht U14 niet van de mat geveegd werd was het uiteindelijk toch Excelsior U14 die er met de punten vandoor ging. Eindstand 0-4.

En alweer de laatste zaterdag van de maand. Er stonden twee wedstrijden op het menu. FC Dordrecht U15 mocht de spits afbijten tegen koploper Willem II U15. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld wanneer het op U15 aan komt. Ik hoopte dat het bij een 2-1 zou blijven. Tien minuten voor tijd werd het 2-2. Daarna steeg de spanning tot ongekende hoogte. Dat een spelletje zo spannend kan zijn dat je gewoon vergeet foto’s te maken. Om vervolgens met een hartslag van 180 weer achter de camera te duiken…

FC Dordrecht U17 – Fortuna Sittard U17 was wedstrijd twee. Zo had ik deze maand toch alle teams een keer voor de lens gehad. De weergoden waren ons niet gunstig gestemd. Want het kwam werkelijk met bakken uit de hemel (hoewel dat op onderstaande foto niet te zien is). Na de eerste helft had ik voldoende platen geschoten om vooruit te kunnen en pakte ik snel mijn spullen in. Voor Fortuna Sittard scheen hoe dan ook de zon. Die keerden met 0-4 weer richting huis.

Haha wie had dat gedacht, van een hekel aan voetbal op de buis naar bijna geen enkele zaterdagmiddag meer thuis… 😆

Volg de jeugd van FC Dordrecht op Twitter en Instagram.

Gas op die lolly…

Posted on 23 mei 2017 by Deborah Hamar

“Misschien overbodig om te vermelden: neem oude kleren mee!” Stond er op de uitnodiging. Hoewel zoonlief het in eerste instantie onnodig leek, hoe kan ik nu vies worden? Was ik blij dat ik er toch op aangedrongen had. Een van de ouders had als afsluiting van het voetbalseizoen een uitje voor het hele team georganiseerd. Op het programma stond een middagje crossen met minimotoren voor de boys. Aansluitend een heerlijk buffet voor alle aanwezigen gevolgd door een gezellige avond voor de ouders die bleven plakken.

Die zaterdag, direct na de laatste thuiswedstrijd, reden we naar Noordeloos. Het altijd rustige plaatsje werd wakker geschud door het “gespuis” uit Dordrecht en omstreken. In een vorig leven was ik ooit eens door Noordeloos heen gereden. Ik kon mij niet herinneren dat het er zo prachtig uitzag. Landelijk uiteraard. Mooie boerderijen, prachtige huizen, grote tuinen. Rustig gelegen aan het water met hier en daar een idyllisch bruggetje. Zoonlief dacht daar iets anders over. “Yuk, het stinkt hier naar koeienstront.” Tja, dat dan weer wel…

Op plaats van bestemming werden we al opgewacht door de vrouw des huizes met een hapje en een drankje. Voor de jongens stonden er bakken met snoep en een slushpuppy automaat. Nadat iedereen gearriveerd was liepen we naar het terrein waar het allemaal moest gaan gebeuren. Een groot grasveld met daarop een uitgezet parcours. De regen, die heel de dag was weg gebleven, begon langzaam te vallen. Nog voor we het einde van de straat bereikt hadden, kwam het met bakken uit de hemel. De eerste groep was echter al gestart met hun ronde terwijl wij mochten schuilen bij de motordealer. Die maakte er totaal geen punt van dat er opeens 15 kletsnatte ouders binnen stonden. Terwijl wij stonden te wachten tot de ergste buien voorbij getrokken waren werd er koffie en thee getapt.

Het crossen was tijdens de plotselinge moesson gewoon doorgegaan. De jongens hadden, afgezien van een nat pak en wat kou, hier geen hinder aan ondervonden. Achteraf was de regen wel goed voor het parcours. Het gras was nu lekker glad waardoor het echte crossen afgewisseld moest worden met nadenken en behendigheid. En dat gaat, op deze leeftijd, niet altijd hand in hand. De mooie grasmat was binnen tien minuten omgeploegd tot een modder- en slipparcours. De val- en glijpartijen, tot hilariteit van in ieder geval mijzelf, bleven dan ook niet uit.

Hoe langer ze bezig waren hoe fanatieker ze werden. Toen de wil om te winnen de overhand kreeg was het hek van de dam. Het woord smerig kreeg deze dag een nieuwe betekenis. De motoren, de kleding en zelfs hun gezichten. Overal zat gras, modder en zand. De organisatie vond het schitterend. Niet zeuren, maar gas op die lolly!! Er werd zelfs een echte wedstrijd georganiseerd. Met een aantal verplichte rondes en een beker als trofee.

Aan het einde van de rit toen de strijd gestreden was, de foto’s gemaakt en de laatste drankjes gedronken waren, liepen we met de complete groep terug naar het huis. De tonnen met water stonden al klaar zodat de smeerkezen zich eerst konden fatsoeneren voor we met zijn allen aan tafel gingen.

Deze dag gaat de boeken in als waanzinnig!! Super georganiseerd en heel gezellig. Kortom een dag die iedereen zich nog lang zal heugen. Ook de bewoners van Noordeloos! Want daar was het nog lang, heel lang, onrustig…

spelers van FC Dordrecht doen wedstrijd op minicrossmotoren

Vieze kleding na een valpartij met de crossmotor

FC Dordrecht speler gaat slippend door de bocht op minimotor

Spring maar achterop bij.

Van winst naar gelijkspel…

Posted on 2 april 2017 by Deborah Hamar

“Aah ga nu mee joh?!” Vroeg vriendlief bijna smekend. Na zes keer vragen stemde ik eindelijk in. “Alleen als het niet regent!” Was mijn antwoord. Dus zat ik met beide heren in de auto op weg naar Almere, waar FC Dordrecht een wedstrijd tegen Almere City U14 moest spelen. Overigens niet zomaar een wedstrijd. Voor Dordrecht zou dit wel eens de beslissende wedstrijd kunnen zijn om kans te maken op het kampioenschap. De koploper zou zich natuurlijk niet zomaar gewonnen geven. Het zou een interessante pot kunnen gaan worden.

Dat mijn adrenaline bij een partijtje voetbal zo zou stijgen had ik niet kunnen bedenken toen ik in de auto stapte. Als fotograaf ben ik over het algemeen alleen met de acties op het veld bezig. Niet eens zo zeer met het spelletje zelf. Want, wat weet ik daar nu van?! Ik ga vaak zo op in mijn eigen bubbel dat ik niet mee krijg wat er allemaal aan de kant van het veld gebeurd. Bij deze wedstrijd ging dat jammer genoeg iets anders. De supporters waren druk en luidruchtig. Helaas niet altijd positief. Ik werd er een beetje kregelig van en voelde de irritatie onderhuids kriebelen. Wanneer al dat gejoel op mij al zo’n indruk maakt wat doet het dan met de spelertjes (want laten we eerlijk zijn, de leeftijd is 13/14 jaar) op het veld?

Ik heb mij geprobeerd de rest van de wedstrijd te distantiëren van al dat geblèr. Wat niet even makkelijk was toen twee vaders van de tegenpartij het nodig vonden het hele spel van Dordrecht van negatief commentaar te voorzien, op nog geen meter bij mij vandaan. Ondanks dat het een belangrijke wedstrijd was, stonden we niet bepaald bij de klassieker Ajax-Feyenoord. Toen de grensrechter van de tegenpartij besloot het winnende doelpunt van Dordrecht als onterecht aan te merken omdat hij een overtreding had waargenomen en de scheidsrechter hier in mee ging, was mijn irritatiegrens bereikt. Dordrecht had echt heel goed gespeeld, beter dan Almere en ze hadden het verdiend deze wedstrijd te winnen. Voor het eerst in al die tijd pakte ik teleurgesteld mijn fotospullen in.

Later begreep ik dat de scheidsrechter had aangegeven een foute beslissing te hebben genomen. Het afkeuren van het doelpunt was niet terecht geweest. Dordrecht had met 3-2 van Almere gewonnen. Helaas kon de uitslag niet meer terug gedraaid worden dus bleef het bij 2-2. De eerst volgende wedstrijden zal Dordrecht meer dan alles moeten geven om alsnog kans te maken op het kampioenschap. Wanneer ze niet gehinderd worden door partijdige grens- en scheidsrechters en hierdoor de kans krijgen een eerlijk spel te spelen, moet dat zeker kunnen! Voor nu kan ik zeggen: we hebben in ieder geval de foto’s nog!!

Dordrecht opent de aanval op Almere City U14

Omhaal op bal door FC Dordrecht speler Damian den Beste

Gevecht om de bal tussen FC Dordrecht en Almere City U14

Blijdschap voorafgaande aan het afgekeurde doelpunt bij FC Dordrechtspelers

De vier van november…

Posted on 4 december 2016 by Deborah Hamar

De maand november is voorbij gevlogen en ik heb niet stil hoeven zitten. Naast alle verplichte zaken zoals werken en het huishouden, was er voldoende tijd om mij bezig te houden met fotograferen. Dit keer ook nog eens op vier verschillende locaties. Ik heb geen zaterdag onbenut gelaten.

Zo reden we op 5 november vanuit Dordrecht naar Fortuna Sittard. Gezellig met zijn allen in een bus die één van de fanatieke voetbalmoeders had geregeld. Het werd een drukke rit. Gekakel van moeders, gelach van vaders en geschreeuw van de spelers. Het moet gezegd: een gezellige bende!! De terugweg werd zowaar nog drukker, want de wedstrijd werd met 2-3 gewonnen. Er werd gezongen, gesprongen en gehost. Even dacht ik dat de bus het zou begeven. De supporters die nog niet bekend waren met het clublied van Dordrecht (ik dus…) kunnen vanaf die wedstrijd zonder moeite uit volle borst mee zingen. Want echt, die schapenkoppen waren niet meer te stoppen… (olé olé)

Zondag 13 november had Excelsior een vriendschappelijk toernooi voor spelers U14 georganiseerd. Brabant United, NAC, Roda JC, Excelsior en FC Dordrecht waren uitgenodigd. Volgens mij had FC Dordrecht eerdere wedstrijden tegen deze teams verloren. Het zou dus een zwaar maar, hopelijk, leerzaam toernooi worden. Uiteindelijk wonnen ze er twee van de vier van de teams waar ze het niet van verwacht hadden. Namelijk van NAC, die een stel reuzen op het veld hadden neer gezet, en van Excelsior. Met geheven hoofd en een verdiende twee plaats keerden we huiswaarts. De weersomstandigheden waren voor het fotograferen niet optimaal. Het was droog, maar grauw.

Op zaterdag 19 november had Slikkerveer U15 een thuiswedstrijd. De tegenstander was ’s-Gravendeel U15. Zoonlief zijn oude clubgenoten. Omdat hij zelf geen wedstrijd had besloten we ’s-Gravendeel aan te moedigen. Natuurlijk gewapend met mijn camera. Zelfs de scout van FC Dordrecht was present. Altijd opzoek naar talent! De heren van ’s-Gravendeel hadden het zwaar. De eerste helft kwamen ze er niet eens aan te pas. Toch wist Slikkerveer maar één keer te scoren. De tweede helft liep de wedstrijd iets beter en was er meer actie. Daar werd ik ook wel blij van. Helaas voor Slikkerveer, gingen de punten na een moeizame start van de wedstrijd alsnog met ’s-Gravendeel mee naar huis.

Op zaterdag 26 november moest Zoonlief richting Groesbeek om een wedstrijd te spelen. Ik besloot niet mee te gaan, maar mijn tijd door te brengen in het stadion van Dordrecht voor de wedstrijd U15 tegen Nuenen U15. Na een uurtje kreeg ik een berichtje dat het hartstikke mistig en heel koud was in Groesbeek. Terwijl ik een heerlijk zonnetje had. Mijn keuze om hier te blijven was dus zo slecht nog niet. Vergeleken met de wedstrijden van U14 zat er al heel wat meer actie in het spel. Ik had soms moeite om de spelers te volgen. Beide teams hadden ook wat moeite met scoren. Dat werd dan ook maar niet gedaan. Eindstand 0-0. Volgens mij ging ik met de meeste voldoening richting huis. Ik had weer een paar mooie actieplaten geschoten.

Terwijl (de echte) collega-fotografen ’s avonds bij de grote wedstrijden geregeld in de regen hun platen moesten schieten, heb ik het toch maar mooi getroffen met het weer deze maand. Hopelijk werken de weergoden in december ook zo fijn mee.

De vier van oktober…

Posted on 30 oktober 2016 by Deborah Hamar

Deze oktober had vijf zaterdagen. Hiervan heb ik er vier langs de lijn gezeten om foto’s te maken. Het hadden er natuurlijk ook gewoon vijf kunnen zijn. Maar er was een herfstvakantie die roet in het eten gooide. Ik maakte de meeste foto’s in Dordrecht. Toevallig waren er een hoop thuiswedstrijden. Dat scheelde dan weer in reistijd. Natuurlijk was het niet alleen het team van Dordrecht dat op de foto werd gezet. Ook spelers uit het team van Excelsior, Roda JC en Vitesse U14. Voor de wedstrijd tegen Almere City moesten we dan wel weer een stukje toeren. De heren namen de punten mee naar huis en ik schoot platen waar ik tevreden op terug kan kijken. Dat maakt het reizen minder erg.

Wat feitjes op een rij:
In totaal plaatste ik deze maand 558 foto’s online op mijn website. Maar maakte ik er wel drie keer zoveel. Als het er niet vier keer zoveel waren. Zijn er diverse foto’s online gezet op FB, twitter en Instagram. Heb ik bij elkaar ongeveer 12 uur nodig gehad om alle foto’s van deze vier wedstrijden uit te zoeken en te bewerken. Het hebben van een hobby kost nu eenmaal tijd… Van een aantal wedstrijden zijn meer foto’s verkocht dan ik verwacht had (yeah). Mijn social media accounts hebben er, dankzij “mijn” voetballende modellen, de afgelopen paar weken aardig wat volgers bijgekregen. Van reclame accounts (beetje jammer) tot prof(voetbal)fotografen (yeah!!) Het iedere keer weer opnieuw maken van een goede scherpe actiefoto geeft mij heel veel voldoening. Zoveel voldoening dat ik waarschijnlijk nog meer dan de heren thuis uitkijk naar deze zaterdagen.

Er zijn soms momenten op het veld waarbij je een bepaalde gebeurtenis ziet aankomen. Zoals een sliding. Een sprong in de lucht. Een kopbal. Een val. Het is de kunst om deze momenten juist in te schatten en die ene stoere foto te maken. In mijn hoofd is het plaatje vaak al helemaal compleet. Soms voldoet hij er niet aan omdat hij onscherp is, de spelers net niet goed in beeld staan of dat de bal uit beeld is gevlogen. Daar kan ik dan echt chagrijnig van worden. Helemaal wanneer het op scherpte aan komt en hij op het schermpje van mijn toestel goed lijkt maar op de pc niet *jank*. Gelukkig zijn er ook momenten dat de foto nog beter is dan ik verwacht had. En van dat laatste kan ik zo blij worden.

Hieronder een aantal van dit soort momenten, die ik de afgelopen wedstrijden gemaakt heb:

En de laatste foto is niet alleen mooi omdat Zoonlief er op staat… Ook de jeugd speelt vanaf nu in het nieuwe tenue. Leuk detail: de aparte kraag en de schapenkop onder op het shirt.

Ik heb mijzelf op fotografie-gebied een aantal doelen opgelegd. Gewoon voor de lol. Dus ik hoop in ieder geval op nog een heel hoop mooi weer op de zaterdag. Een hoop wedstrijden en veel actie op het veld.

*Dank aan de toppers van U14, die ik op de foto mag zetten en die geregeld mijn blog sieren!

Het was zo’n dag…

Posted on 22 oktober 2016 by Deborah Hamar

Al een aantal uur staar ik naar een leeg wit scherm. Iedere keer wanneer ik een aantal regels getypt heb, ben ik mijn inspiratie kwijt. Weg. Zoek. Het is er gewoon niet. Ik weet een paar regels uit mijn vingers te wringen. Maar dan houdt het ook op. Inmiddels staat mijn hele bureaublad vol met aangebroken blogjes die wachten om ooit eens afgemaakt te worden. Als ik iemand de schuld moet geven van mijn inspiratieloze dag, gaat mijn vinger naar de voetbal. Dat was er vandaag namelijk niet. De spelers hebben vakantie en daardoor loopt mijn zaterdagplanning compleet in de soep. Ergens wist ik wel dat het vakantie was, maar op de een of andere manier had ik dat niet goed opgeslagen in mijn systeem. Daar sta je dan, zaterdagmorgen. Met je ziel onder je arm.

Wanneer mijn ziel zich onder mijn arm genesteld heeft, is het altijd lastig om hem daar weg te krijgen. Ik heb rondjes gelopen tot ik een ons woog. Mijn ziel sjokte rustig met mij mee. Kansloos. Oude foto’s bewerken lukte niet. Ik was te onrustig om relaxt te gaan lezen. Bloggen was eveneens een tijdverspilling. Dat is dan zo’n typische shit dag. Wat moet je daar nu mee? Verder dan een paar wasjes draaien en wat rommel opruimen kwam ik gewoon niet.
Papegaai speelt met fles. Groene vogel wordt op de foto gezet door Foto Hamar Geamuseerd naar de vogel kijken lukte nog net. Die heeft namelijk een nieuw speeltje. Een lege fles met kraaltjes. Hij vind het geweldig om als een malle achter die fles aan te rennen. De fles is net iets te groot dus heeft hij niet veel grip. Hij gaat werkelijk het hele huis door en heeft daarbij geen oog meer voor iets anders. Wanneer hij de kans krijgt smijt hij de fles van links naar rechts om er daarna weer achteraan te rennen. Uiteindelijk is het een soort angry birds waar ik naar kijk.

Vriendlief vroeg of ik zin had om even mee te gaan naar Rotterdam. Er moeten namelijk nog wat spullen gekocht worden voor op de boot. Wat potten, pannen en bestek. Nieuwe fenders (van die stootwillen voor aan de zijkant van de boot) reddingsvesten en nog een aantal handige hebbedingetjes. Mijn goede humeur moest echt van heel ver komen. Maar na een uur heen en weer gedrenteld te hebben, stapten we dan toch in de auto op weg naar Rotterdam. We bezochten twee ruime winkels. Hoewel er van alles te vinden was vond ik het toch een beetje tegen vallen. De fenders lagen er weliswaar in alle soorten en maten, evenals de reddingsvesten. Maar keukengerei en watersport artikelen zoals wakeboard en ski’s moeten we duidelijk ergens anders halen. We gingen niet geheel met lege handen naar huis. Het cursusboek marifonie is in mijn bezit. Dat zal het eerst volgende diploma worden, dat ik ga halen. Zodat we legaal gebruik kunnen maken van onze marifoon.

We hebben wel wat ideetjes opgedaan. Zo kunnen we ook hoezen kopen voor onze fenders. Die kunnen namelijk de was in als ze vies zijn. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?! We hebben handige ligkussens gezien die je ook als stoel kunt opklappen en liepen we letterlijk tegen een kachel aan. Die wel eens van pas kan komen als we besluiten een nacht te blijven slapen. Kortom, de dag was gelukkig niet geheel nutteloos. Maar geef mij maar gewoon voetbal op zaterdag!

Met wie het allemaal begon…

Posted on 1 oktober 2016 by Deborah Hamar

“Heb jij zaterdag wat te doen?” Vraagt vriendlief mij. “Zoonlief’s oude trainer heeft een oefenwedstrijd kunnen regelen tussen zijn team en het U14 team van FC Dordrecht.” “Oh wat leuk!!” Gil ik. Natuurlijk heb ik die zaterdag iets te doen. Ik ga foto’s maken bij deze vriendschappelijke wedstrijd. In mijn blije bui sla ik zoonlief op zijn schouder en roep hem in het voorbij gaan na dat dit super leuk is. Het zou die zaterdag prima weer worden. Zon, gezellige mensen en een potje voetbal… Wat wil een mens nog meer? Wanneer ik weer voorbij loop en zoonlief zijn gezicht bekijk, bedenk ik dat ik misschien wel enthousiaster ben dan hij.

Als ik vraag wat er loos is krijg ik een onverschillig puber antwoord: “Gewoon… Kweenie…” Ik denk dat ik het snap. Zoonlief is nu meer dan een jaar weg bij zijn oude club, waar hij een groot gedeelte van zijn leven gebald heeft. Waar hij vrienden en soms wat vijanden heeft gemaakt. Sommige maatjes mist hij. Nu staan ze na meer dan een jaar weer samen in het veld. Tegenover elkaar, in plaats van met elkaar, om het duel aan te gaan. Hoewel het een vriendschappelijke wedstrijd is, vindt hij het moeilijk. Hij denkt loyaal te moeten zijn naar zijn oude club, maar kan dit niet maken naar zijn eigen team. Hij wil geen partij kiezen. Maar de tegenstander laten winnen is ook weer een “dingetje”. Dit is lastig. Ik zie dat bepaalde emoties vechten om de beste plek in zijn hoofd. Maar ook met dit soort gevoelens zal hij moeten leren omgaan. Samen met zijn vader geef ik hem een peptalk. Op de dag zelf is hij nog zenuwachtig maar hij heeft er in ieder geval zin in.

De heren zijn druk bezig met hun warming-up als ik aan kom lopen. Ik babbel wat bij met ouders die ik al een poos niet gezien heb. Ondertussen kijk ik nonchalant over mijn schouder om te zien hoe zoonlief het er vanaf brengt. Ik sta daar ook met gemengde gevoelens. Hoewel het voor mij een feest der herkenning is. Jeetje wat zijn deze knapen allemaal groot geworden. Niks geen jochies meer. Maar op weg naar echte kerels. Niet veel later is de aftrap. Zoonlief is op dit moment aanvoerder en ik vraag mij af of hij er blij mee is. De eerste tien minuten zijn nog niet voorbij of de eerste twee doelpunten zijn gevallen. In het voordeel van de tegenpartij… Heel even zie ik de schouders hangen bij Dordrecht. Maar dat is dan ook maar even. De motor wordt aangezwengeld.

Zoonlief begint er gelukkig steeds meer lol in te krijgen. Ik hoor hem her en der wat gillen naar spelers. En verdraait, hij eist zelfs een strafschop op. Hij jankt die bal vol in de kruising. De toon is gezet. De druk is bij hem van de ketel want ik zie hem nu (eindelijk) weer breeduit lachen. De spelers zoeken elkaar op in het veld en vanaf dat moment is het raak. Het gaat er ook best hard aan toe. Wanneer zoonlief onderuit gemaaid wordt zijn het zijn oude maatjes die hem bijstaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wanneer het eindsignaal klinkt is de score: 4-3 voor Dordrecht. Gelukkig hoeven we ons over dat “dingetje” geen zorgen te maken.

Tijdens de nabespreking zien we zoonlief eerst bij zijn eigen team staan om vervolgens nog even aan te sluiten bij zijn oude team. Hoe gemoedelijk dat allemaal gaat. Uiteindelijk heeft hij toch een heel leuke wedstrijd gespeeld. De stress was voor niks. Voor hem een mooie ervaring. Met een positief einde. Voor mij een leuke middag foto’s maken, van spelers met wie het allemaal begon…

Deborah Hamar

Just me . . .

Tagarchief: FC Dordrecht