Lees hier deel één…
Na de boodschap van de veearts ging ik een slapelozenacht tegemoet. De volgende dag was al niet veel beter. Ik was aanwezig op mijn werk maar er kwam niet veel nuttigs uit mijn handen. De collega’s waren gelukkig erg meelevend. Her en der mocht ik een schouder lenen om op uit te huilen. Einde van de dag ging ik met lood in mijn schoenen naar Poownie. Die stond heerlijk te grazen. Bij het zien van dat plaatje werd de brok in mijn keel alleen maar groter. Ik viste hem uit het land en begon aan zijn dagelijkse poetsbeurt. Ik moest uitgaan van het ergste maar dat wilde nog niet zeggen dat het direct afgelopen was. Dus, stoppen met kniezen en malen. Eerst het tweede onderzoek, dan de rest.
De veearts kwam en onderzocht hem zoals de dag ervoor. Dit keer maakte hij van zowel zijn linker- als rechterbeen foto’s. Vanuit alle hoeken werden zijn benen op de gevoelige plaat vastgelegd. Zo had hij vergelijkingsmateriaal. Poownie vond alles prima zolang hij zijn beloofde appel na afloop maar kreeg. Ik reed mee naar de kliniek om zelf de foto’s te kunnen bekijken. Overleggen aan de hand van beeldmateriaal en deze met eigen ogen zien, is een stuk fijner dan een diagnose aan te horen via de telefoon.
De arts liet mij diverse foto’s zien en vroeg mij of ik het ook zag. Het enige dat ik als leek zag, waren de zwart-wit foto’s van een been. Dat net zo goed een arm van een mens had kunnen zijn. De beste man had geduld met mij. Hij legde uit waar ik naar keek. Waar ik op moest letten en wat er verkeerd was aan de eerste serie foto’s. Hij legde mij tevens uit hoe hij tot een conclusie van een mogelijke tumor was gekomen. Ter verduidelijking werden nu de foto’s van zijn andere been er bij gehaald. Daar zagen we echter een soortgelijk beeld. Dat was in het voordeel van Poownie. Nu hij zijn been van meerdere hoeken op de foto had gezet kon de diagnose iet wat bijgesteld worden. Tevens liet hij mij aan de hand van botten en andere foto’s van paardenbenen zien hoe het been beschadigd was en hoe het nu wel zou moeten zitten. Hij moest zijn eerdere diagnose voorlopig (gelukkig) herzien, maar kon hem nog niet helemaal van de baan schuiven.
De voorlopige diagnose is nu een grote ontsteking/ irritatie in zijn voorbeen. Te vergelijken met een tennisarm bij mensen. We kregen medicatie mee en verplicht zes weken rust voorgeschreven. Na deze zes weken gaan we opnieuw foto’s maken van zijn been en kijken of er verschillen zijn waar te nemen. Mits hij niet slechter gaat lopen dan nu. Ik was zo blij met dit (voorlopige) nieuws, dat ik nog zeker een week nodig had om bij te komen.
Inmiddels hebben wij ruim anderhalve week rust achter de rug en ben ik twee keer per dag op stal om hem te voorzien van zijn medicijnen. Poownie heeft zich tot nu toe, afgezien van dit weekend waarop hij het nodig vond om het weiland rond te crossen, keurig gedragen. Rust doet hem goed. Als het daadwerkelijk een ontsteking is, dan hebben we een lange herstelperiode voor de boeg, waarin het twee stapjes vooruit zal zijn en één achteruit. Zelf moet ik geduld hebben (en dat is moeilijk!!) Poownie overstelp ik met aandacht, liefde en appeltjes, want liefde gaat bij hem voor een groot deel door de maag…
***
Wordt vervolgd…
***
Bedankt voor al jullie lieve en opbeurende berichtjes, hier, op FB, en per mail!!
Deborah Hamar 
We blijven heel hoopvol en vooral veel appeltjes want: an apple a day keeps the docter away! 😉
Ik sleep mijzelf een breuk aan appeltjes haha.
Bedankt!!
Dit is alvast beter nieuws dan in deel 1.
Van wat ik uit je verhaal lees, lijkt de veearts me een aardige, geduldige man die het beste met jullie voor heeft.
Maar wat een boef is Poownie om als een malle het weiland door te crossen haha!
Blijkbaar moest hij naast alle rust toch even z’n energie kwijt 🙂
Probeer hem verder toch maar rustig te houden en verwen hem idd maar lekker met appeltjes, heeft hij wel verdiend. Beterschap!
Ja een schappelijke man. Maar ook lastig om hoogte van hem te krijgen. Gelukkig nam hij voor ons de tijd.
Zijn maatje staat een weiland achter hem en komt door zijn land als ze gaan rijden. Daardoor wordt ie toch wat onrustiger. Hij wil graag mee. Inmiddels heb ik hem verhuisd naar de paddock. Zo heeft hij toch de ruimte om te bewegen maar niet om te crossen.
Gelukkig is er nog hoop dat het goed komt met Poownie. Ben blij voor jullie.
Gelukkig is dit in ieder geval beter nieuws dan het vorige deel.
Dat klinkt al wat positiever. Ik hoop dat die rust voor nog meer verbetering gaat zorgen!
Wat een voorlopig fijn nieuws!! En fijn dat de rust Poownie goed lijkt te doen. Ik blijf duimen voor een goed herstel.
Ik duim voor je !
Dit klinkt al weer een stukje beter dan de vorige keer… Ik duim voor Poownie..
Voor een paard zal het ook wel gelden dat zo’n appeltje per dag de dokter weg houdt! Wat een fijn bericht t.o.v. de vorige keer! Hopelijk gaat het de goede kant op!
Ik duim mee, knuf!
We blijven duimen, meid. Poehoeeeee
Nog even hoop houden en blijven duimen dan. Moeilijk hoor.
Heel wat beter dan het vorige nieuws. Ik blijf duimen.
Bedankt voor jullie berichtjes en het duimen. Hopelijk nog geen blaren?! 🙂
We houden hoop en doen alles in een heel rustig tempo. Het is twee stapjes naar voren en één terug.
Voorlopig een diepe zucht van opluchting. En tante’s duimen maken overuren…..
Dank je wel.
Ben net terug van mijn avondbezoek. Hij liep vandaag beter dan de afgelopen dagen. Niet kreupel. Eerder een beetje stram. We hebben lekker een uurtje aan de dijk staan grazen 🙂
Wat kan mij die blaren nou schelen? Ik duim gewoon door dat het allemaal goed komt.
Top!! Dank je wel!!
Alle geluk dat het geen tumor is! Hopelijk geneest hij goed!
Blijven duimen maar, gelukkig een voorlopig goede uitslag, hopelijk blijft dat zo!
Knuffelen en appels geven helpt áltijd! Sterkte!
Ik wissel de appels nu af met wortels haha. Dank je wel!!
Pingback: Een nieuwe dag… | Deborah Hamar
Pingback: 2014 in vogelvlucht… | Deborah Hamar
Pingback: Count your Blessings … #1 | Deborah Hamar