… even terug naar vorig weekend.

Het is niet dat ik express de twee dagen in mijn agenda heb leeggelaten. Maar nu ik door mijn agenda blader schijnen ze mij toe als de zon die nu ook aan de hemel staat. Stiekem ben ik er wel blij mee. Niet zozeer mijn lichaam maar vooral mijn hoofd geeft aan dat ik een stapje terug moet doen. Ik besluit het er na een hele tijd weer eens van te nemen. Geen voetbalfoto’s, hoewel ik mij daar echt voor in moet houden. Niet een extra ritje fietsen of naar stal. Geen bezoek of op visite. Niet sporten, wat mij ook moeite kost want gisteren heb ik ook niets gedaan. Ik beloof mijzelf dat ik morgen weer los mag. Maar bovenal geen schoonmaak activiteiten. De boel de boel laten en even wat tijd voor mijzelf nemen. 

Als ik mij eenmaal over deze hobbel heen heb gezet gaat het mij redelijk makkelijk af. Zoon en schoondochter blijven tot einde van de ochtend thuis maar vertrekken dan richting voetbal. Vriendlief gaat er wel even met de fiets op uit en ik? Ik trek mijn korte broek en t-shirt aan en vertrek richting de tuin. Daar laat ik mij in een stoel zakken om er de eerst volgende 3 uur niet meer uit te komen. Voor ik mijn luisterboek aanzet blik ik nog even terug op mijn drukke, overvolle maar oh zo zalige week. 

Het begon vorig weekend al met een verjaardagsfeestje en etentje bij mijn tante thuis. Ze werd 60. Toen scheen de zon ook zo heerlijk en hebben we tot aan de maaltijd in de tuin kunnen zitten. Dinsdag mocht ik de kaarsjes op mijn eigen verjaardagstaart uitblazen en gingen we lekker uit eten. Op woensdag mocht ik uitslapen want ik was vrij. In de middag had ik een “lunchdate” met een vriendin die ik al heel lang niet meer had gezien. Onder het genot van een kop thee en gebak bespraken we onze laatste avonturen. En op vrijdag werd ik door Zoon en schoondochter getrakteerd op een etentje voor mijn verjaardag. Super lief!!

Tussendoor heb ik gewerkt voor drie. Want nog steeds missen we een aantal handjes op de zaak. Er zijn hulptroepen onderweg en er gaat snel (nog) een vacature open. Maar ja, we weten allemaal dat het tot die tijd roeien is met de riemen die we hebben. Inmiddels zijn er wel een aantal zaken aangepast en gedigitaliseerd waardoor processen alleen nog gemonitord hoeven te worden. Toch kost het heel veel energie om al die tijd alert en gefocust te blijven. Het lukte mij dan ook niet om mijn figuurlijke boog de hele week gespannen te houden. Mijn hoofd was maar wat blij toen het weekend aanbrak en ik de boel kon afsluiten. 

Vanaf het moment dat ik in de stoel ben gaan liggen en mijn week geëvalueerd heb kost het mij totaal geen moeite om te ontspannen en mij mee te laten voeren door het verhaal waar ik vorige week in begonnen ben. Dus nu lig ik hier, te genieten van het even niets hoeven ondernemen. Alleen maar luisteren, ontspannen, luieren en de warmte van de zon op mijn gezicht voelen. Het voelt bijna als vakantie! Ik heb dit zonnetje en het zalige weer intens gemist! En aangezien het volgende week weer “herfst” wordt, neem ik het er nu even van…