Tagarchief: watersport

Een zandbank…

Posted on by

De ankerketting maakt een ratelend geluid als hij uit zijn “huis” getrokken wordt. Normaal hoor je een plons als het anker te water gaat. Met een kleine ruk trekt de boot zichzelf vast en klaar. Nu waad er iemand door het water gevolgd door de woorden: “Zal ik hem hier maar neerleggen?” Ik zie vriendlief met het anker in zijn handen door het water lopen. Dit is echt de meest lachwekkende manier om je boot voor anker te laten. Hij zoekt een kuil op en graaft het anker een soort van in. Wanneer deze vast ligt kan de motor uit. Een serene rust daalt over ons neer. 

Normaal zoeken we de zandbanken niet op. Die vermijden we liever dan dat we er op vastlopen. Ingegeven door een schipper die vorige week het zelfde deed, liggen we nu zo’n beetje op diens plek. Er is een verschil, zijn bootje was iets hanteerbaarder dan Merlin. Voor we een goede spot gevonden hebben moeten we een paar keer verplaatsen en wat steken. Maar nu liggen we goed. Het anker ligt uit en vriendlief kan eindelijk, aangemoedigd door Groene Draak die ook mee is, doen wat ie wil doen. De boot rondom poetsen. 

Hij staat tot aan zijn middel in het water maar als hij naar voren loopt komt het water niet hoger dan zijn knieën. Ik besluit aan boord te blijven en installeer mij op het voordek. Een tapijt van kroos en alg heeft een deel van wat normaal een bewaadbare plek is omgetoverd tot een moerasachtig gezicht. Het heeft wel wat met de vogels die er zijn neergestreken. Er zitten aalscholvers, eenden, heel veel zwanen en wat reigers. De meeuw hoor je uiteraard boven alles uit. Maar het water rondom de boot is zo helder dat we de wissen kunnen zien zwemmen. 

Ik word loom van de gestaag oplopende temperatuur. Mijn geest is overigens zo geconditioneerd dat ik al loom wordt op het moment dat ik de boot in het oog krijg. Dit is zo’n dag dat ik het laat gebeuren. Ik vecht niet tegen de moeheid. Eigenlijk wil ik maar één ding en dat is liggen en mijn ogen sluiten. Dat is dan ook wat ik doe. Daarna laat ik mij meevoeren door de geluiden om mij heen. De wind streelt mijn door de zon opgewarmde huid en ik laat mij dragen door het gekabbel van het water tegen de romp. 

“Waar is die spuitbus?!” Lang geniet ik niet van mijn doezel moment. Als ik mij omdraai staat vriendlief aan de zijkant van de boot met een borstel en een poetsdoek in zijn hand naar mij te kijken. “Spuitbus?” Herhaal ik. “Om spinnenpoep te verwijderen!” Vult hij aan. Als je denkt dat pubers af en toe een rommel kunnen maken, neem dan eens wat spinnen in huis. Of in ons geval, aan boord. Spinnenrag hecht zich als lijm en de uitwerpselen bijten in het materiaal. Na enige tijd is dit niet meer normaal te verwijderen met alleen wat water en zeep. 

Na een uur klimt vriendlief weer aan boord. Moe maar voldaan. Merlin is helemaal rondom gepoetst en dat was nodig ook. Dat we nooit eerder op dit idee gekomen zijn vragen we ons beide af. De rest van de middag gaan we in de relaxmodus en genieten we vooral van het zonnetje en de rust op het water. 

Te water…

Posted on by

De start van het vaarseizoen is over het algemeen rond 1 april. En dit jaar waren we maar een week of twee later. Dus met het paasweekend lag Merlin weer als een vis in het water. Dat had nog wel wat voeten in aarde. De monteur die dit in eerste instantie zou doen bleek met de noorderzon vertrokken. Niemand weet waar die gast gebleven is. Gelukkig konden we met kennissen en kennissen van kennissen, het een en ander regelen waardoor wij niet veel hinder hebben ondervonden van zijn fratsen. Maar voor sommige van zijn klanten bleek het begin van dit vaarseizoen jammer genoeg iets minder tof te beginnen. 

De kennissen hadden Merlin al mooi rondom schoon gespoten. Maar de binnenkant kon na een winterseizoen op de kant wel een poetsbeurt gebruiken. Terwijl Zoonlief het hele paasweekend volgepropt had met feestjes, uit eten gaan, eieren zoeken en nog meer feestjes konden wij eerste paasdag mooi gebruiken om de boot schoon te maken. Vriendlief begon met het schrobben van het voordek en ik nam het binnenwerk voor mijn rekening. Na een broodje en een bak koffie ging vriendlief verder met de bekleding en ritste ik alle “ramen” los zodat ook die eens grondig schoon gemaakt konden worden. 

Het is echt bizar hoe smerig alles kan worden. Toch staat ze in het winterseizoen binnen en is alles zo goed als dicht. Maar na een dag ons flink uit de naad te hebben gewerkt glimt en blinkt Merlin weer. Nou, bijna dan. We doen nog een kop koffie met een koek en houden het voor gezien. De poetsspullen kunnen weer mee terug naar huis en wat we dit seizoen op het water nodig hebben blijft aan boord. 

2e paasdag is het wederom zalig weer. We besluiten er lekker op uit te gaan. Net voor we weg gaan komt Zoonlief binnen gestormd: “Oh gelukkig jullie zijn nog niet weg. Ik wil graag mee!” Ik kijk hem wat meewarig aan. Stukje varen en voor anker is niet bepaald zijn ding, want te gezapig. En het water is echt nog veel te koud om te gaan wakeboarden zonder suit. Maar nee dat was allemaal geen probleem. Na al het feesten was ie ff toe aan bijtanken en zonnen op een rustige plek. Nou dat begreep ik helemaal!

Dus rijden we met een volle auto naar de haven om onze eerste vaart te maken en tegelijk wat vitamientje D op te doen. Het water is als een spiegel. “Echt perfect wakeboard weer.” Zegt Zoonlief nog even quasi nonchalant. Ik kijk hem met een schuin oog aan. Ik zeg hem dat ie het echt wel mag proberen maar dat ik hem niet wil horen klagen over de kramp in zijn lichaam en half afgestorven ledematen! Want dat is wat water van amper 13 graden met je doet. Gelukkig is hij zo wijs om het voordek te verkiezen boven het ruime sop. 

Zelf blazen we de kano op voor een stukje sportief toeristisch geklungel in de Biesbosch. We maken een tourtje langs het schiereiland waar we voor anker liggen. Worden belaagd door de ganzen een stukje verder. Lopen vast aan de bodem, want eb en genieten van de roofvogels die boven ons vliegen. Niet verkeerd om al dobberend wat bij te kleuren.

Rond etenstijd komen we weer aan in de haven en laten ons aan boord verwennen door de plaatselijke friettent. We hebben het wel eens slechter getroffen tijdens de paasdagen…

De laatste vaart…

Posted on by

Begin oktober
De eerste 10 dagen van de maand oktober vlogen om. De overgang van zomer naar winter geeft een fijner gevoel wanneer dit vriendelijk gebeurd. Op zo’n manier dat de herfst bijna een cadeautje lijkt. Begin oktober was het regenachtig en vies weer maar gelukkig waren er ook een paar hele mooie nazomerdagen. Dagen waarop je bijna zou vergeten dat het al oktober was. Voor ons betekende dit naast werken ook veel buiten zijn en afscheid nemen van Merlin. Het boot- en vaarseizoen zit er voor dit jaar weer op.

Terugkijkend is het echt een belabberd watersport seizoen geweest. Door omstandigheden lag de boot pas een maand later dan gepland in het water en hadden we de hele maand mei zo’n beetje regen. Echt lange vaartrips hebben we niet gemaakt en ook is er maar een enkele keer iemand mee geweest. Nee, dit jaar was niet bepaald een watersport jaar dat de boeken in gaat als top jaar. Maar ach zo valt hopelijk volgend jaar des te meer op. Want daar hebben we nu onze zinnen op gezet. Een eerste afspraak op het water met familie staat nl gepland voor in het voorjaar.

Aan al het goede en iets minder goede komt dus een einde. Gelukkig is het weer ons nog even goed gezind. En ik denk zomaar eens dat dit een van de laatste mooie weekenden is die is aangebroken. Met wat extra lege tassen reizen we af naar Merlin want ze zal voor een groot deel leeggehaald en opgeruimd moeten worden. 

Maar eerst nemen we het er nog even van. Het is rustig in de haven. Een hoop boten liggen nog in het water maar het zal niet lang meer duren voor een groot deel op de kant staat. We varen uit op weg naar een van onze vaste ankerplaatsen. Het water is spiegeltje glad. Heerlijk wakeboardweer maar daar is het (voor mijn gevoel) nu iets te laat voor. Ook op het water is het heel rustig. Hier en daar ligt een boot voor anker. De rondvaartboot doet nog wel zijn ding en ook het voet- en fietsveertje is nog van de partij. 

Als we op onze plek liggen genieten we nog even extra van het zonlicht, de rust en het kabbelende geluid van het water tegen de romp van de boot. Na een paar uur dobberen wordt het tijd om terug te gaan. Eenmaal weer in de haven moeten we nog even flink aan de slag. De koelkast moet leeggehaald worden. De vriezer, haha ja die zit er ook in, moet ontdooit worden. Verder moeten alle waardevolle spullen mee naar huis. Alle handdoeken, kledingstukken, slippers en andere schoenen die in de loop van het jaar achter gebleven zijn verzamel ik en gaan ook mee. 

Na een tijdje staan we met een aantal flink gevulde tassen op de steiger. Vriendlief loopt Merlin nog eenmaal na om te zien of we echt niks vergeten zijn. Of voor nu, alle lijnen en trossen goed vastliggen en de raampjes open, dan wel dicht zijn. 

De monteur is reeds gebeld. Hij komt Merlin een dezer dagen uit het water vissen. Ze wordt dan schoongemaakt, nagelopen en winterklaar gemaakt voor ze voor een paar maanden naar de binnenloods verdwijnt. Nu duimen dat het volgend jaar in alle opzichten een beter watersport seizoen mag worden. 

Early bird…

Posted on by

Eigenlijk stond hij voor in mijn vakantie gepland. Net als een hoop andere nog-te-doen-bezigheden. Misschien dat het er daarom niet helemaal van gekomen is. Dat, en uiteraard mijn lekkere bed. Want hoewel ik al enige tijd mijn wekker ook op vrije dagen vroeg zet, is het wel verleidelijk om deze iets later te zetten dan op een werkdag. Maar omdat ik mij herinnerde dat ik een paar jaar terug zo genoten heb van mijn ochtend hardloopsessies, offerde ik mijn enige vrije dag van die week hiervoor op. 

Nou ja, opofferen? Ik deed het graag. Toen mijn wekker om 04.45 uur (in de ochtend!!) afging sprong ik figuurlijk gezien want letterlijk ging het iets langzamer, mijn bed uit. Mijn spullen had ik de dag ervoor al klaar gezet. Ik hoefde alleen mijn ontbijt nog maar te smeren. Griste nog snel een fles water uit de koelkast en ik kon op pad.

De klok tikt 05.30 uur aan als ik bij het water aan kom. Geen mens, geen hond, niemand. Ik hoor alleen de vogels. Niet veel later is het toch echt even gedaan met de rust. Ik ben mijn SUP aan het oppompen en dat gaat niet geheel geruisloos. Er staan gelukkig geen huizen in de directe omgeving. Uit voorzorg sta ik toch achter mijn auto zodat het geluid tot een minimum beperkt wordt. We willen geen overlast op dit tijdstip.

Het is 05.45 als ik met SUP en al het water in glij. Ik paddel naar het midden en houd dan stil. Het is alsof alles nog in diepe rust verkeerd. Op de vogels na, die kwetteren en fluiten nu om het hardst. Maar verder is het echt helemaal stil. Er staat geen stroming en er staat geen wind. De zon is al even wakker en slaat mij vanaf de horizon gade. Ze begeleid mij op mijn eenzame tocht over het water. 

Toen ik nog wekelijks aan hardlopen deed kon ik ook zo genieten van de vroege ochtenden. Er is geen enkel moment binnen de 24 uur die zo vredig en kalm aanvoelt als het ontwaken van de dag. Ik voel een innerlijke rust en daarmee een blijdschap over mij heen komen. Konden de dagen allemaal maar zo zijn. Wat een zalig gevoel is dit.

Er hangt hier en daar nog een flard mist over het water. Voor het mooie ben ik eigenlijk nog een half uur te laat. Dan had er meer nevel gehangen en had het wisselen van de nacht in de dag extra magisch geweest. Maar het beeld dat ik nu voor ogen heb is ook niet verkeerd. Ik besluit om te keren en nog een stuk met de opkomende zon in de rug de andere kant op te paddelen. 

Het laatste stuk is een lus en als ik hem helemaal uit zou varen heb ik er twee km extra opzitten. Halverwege besluit ik flink aan te zetten tot ik terug ben op mijn startpunt. Met SUPPEN gebruik je al je spieren dus heb ik direct een aardige work-out achter de rug. Als ik mijn SUP uit het water haal ben ik ruim een uur verder en staat er 5.5 kilometer ochtendgymnastiek op de teller. 

Een heerlijke start van mijn dag. 

What Sup: H-Veld G-dam… 

Posted on by

Jacoba, dochter van Holland is een historische roman van Simone van der Vlugt. Na het lezen had ik er weer een verfrissende geschiedenisles opzitten. Zoals dat gaat bij het lezen van historisch romans, moest ik weten hoe het zat met bepaalde feiten. Dus zocht ik het een en ander op en voor ik het wist was ik bezig met het lezen van de geschieden van Hardinxveld Giessendam. Of zoals wij het noemen: H-veld G-dam. 

Als je dacht dat de windmolens in Kinderdijk oud waren dan heb je het mis. Hardinxveld is een van de oudste nederzettingen in de Alblasserwaard. Het is ooit ontstaan aan de monding van de Giessen. Het schijnt zelfs al in 1105 een kerk gehad te hebben. Giessendam is ontstaan bij een dam in de Giessen. Zoals dat vroeger ging werd het daar gewoon naar vernoemd. De samenvoeging van deze twee dorpen is nog niet zo heel oud en dateert van 1957. 

Wat, of beter gezegd wie, dan wel weer erg oud is, is Trijntje. Bij bodemonderzoek voor de aanleg van de Betuweroute werd deze vrouw gevonden. Er was na 7500 jaar niet veel meer dan een skelet van haar over. Naast Trijntje, vonden ze ook een boomstamkano. Toen werd er dus al gevaren op en rond de Giessen. Mijn zoektocht, die inmiddels niks meer van doen had met het boek van Simone, stopte bij Kasteel/burcht Giessenburg. Iets voorbij Hardinxveld. 

Als kasteelliefhebber moest ik ook hier meer van weten. Dit kasteeltje werd aan het begin van de 15e eeuw gebouwd door de graaf van Holland. Het moest als versterking dienen in de Arkelse oorlogen. (samen met de Hoekse en Kabeljauwse twisten. Mensen, dat waren nog eens tijden!!) Helaas is er niets meer van over. In Giessenburg vind je nog wel de cirkelvormige vorm van het kasteel omsloten door een smalle gracht. 

Hoewel het kasteel er niet meer is en de grond ook niet zomaar te bezoeken is kunnen we er wel langs varen. De bedoeling was dan ook midden in H-veld G-dam te starten met onze vaar/SUP tocht, over de Giessen en in de richting van Giessenburg, tot aan het kasteel dat er niet meer is. Een retour van ongeveer 10 km. Dat moest te doen zijn. 

Helaas kan ik jullie voor nu geen mooie (historische) foto’s laten zien. We kwamen niet heel erg ver. De hele route dacht ik met zorg te hebben gekozen, maar Googlemaps liet voor het gemak achterwegen dat we door een sluis moesten. Het schutten gebeurd op vaste tijden en wij waren net tien minuten te laat. De aardige sluiswachter wilde voor ons nog wel een keer schutten. Maar dat zou een probleem opleveren als we terug zouden willen. Tot zover mijn SUP-avontuur richting Giessenburg. 

We besloten om terug te keren en het water rond Hardinxveld te verkennen. Halverwege onze tocht gingen we voor “anker” om te lunchen. Daarna voeren we verder langs alle leuke huisjes aan het water. Bezochten we de andere sluis die uitkomt op de Merwede om daarna weer richting ons startpunt terug te keren. Uiteindelijk hebben we een tocht van ruim 6.5 km gemaakt en zijn we twee uur onderweg geweest. De dag is niet helemaal verlopen zoals gepland maar we zijn toch lekker bezig geweest. Volgend jaar starten we aan de andere kant van de sluis…

Suppen in Hardinxveld

Geraadpleegde bronnen:
Geschiedenis van Zuid Holland. 
Archieven.nl
Kasteel Giessenburg

Aan alles komt een eind…

Posted on by

Ons vaarseizoen begon op 7 april dit jaar. Gehuld in winterjas en dikke trui, want het was nog maar een graad of 13, reden we naar de loods. Met een trekker werd Merlin uit de schuur gereden en een eindje verder te water gelaten. We moesten zelf van de winterstalling naar onze nieuwe ligplaats varen. Deden er een rondje Biesbosch achteraan om daarna in de haven alles in orde te maken. Een prima start wat ons betreft.

Het goede weer liet ons in de loop van het seizoen een beetje in de steek. Geregeld zagen we een middag varen letterlijk in het water vallen. Hoewel je mij niet zal horen klagen. In tegendeel. We zijn heel wat uurtjes met de boot weggeweest. Hebben grenzen verkend en onze waterhorizon verbreed. Ik heb knopen leren leggen. Ervaring in sluizen op gedaan. Mijn geduld leren bewaren. En leren wakeboarden. Omdat wij onze hobby hebben kunnen delen met vrienden en familie, werd mijn geluk ook nog eens verdubbeld. Dat heeft ervoor gezorgd dat het eerste jaar met Merlin een super leuk jaar is geweest.

Heel de maand oktober konden we het nog rekken. We zijn er zelfs nog op uit geweest. Maar zoals bij alles, kwam er ook aan dit vaarseizoen een eind. Gelukkig hadden we nog één vaart voor de boeg voor Merlin weer zes maanden de winterstalling in zou gaan. Dit keer mochten we hem zelf komen brengen. In tegenstelling tot vorig jaar, toen ze hem kwamen halen.

Weemoedig keek ik de haven en boten na toen ik het laatste touwtje binnen haalde. Met veel plezier heb ik hier aardig wat uurtjes doorgebracht. Ik hecht mij snel, dus ook aan bepaalde uitzichten. We zullen hier, in ieder geval volgend jaar, niet meer terug komen. Want er wacht ons een nieuw avontuur in een nieuwe haven. Tijd om lang te treuren had ik niet. Er moest van alles gedaan worden voor we op het open water aan zouden komen. Fenders aan boord. Touwen oprollen en wat spullen vastzetten. We kozen de korte route naar Rotterdam maar wel met de meeste sightseeing. Eenmaal het Wantij achter ons kon het gas opengetrokken worden.

Via de Noord voeren we naar de Nieuwe Maas. Kwamen langs de Ark van Noach waar de giraffen op het dek stonden en voeren daarna onder de Brienenoordbrug door. Toen de Rotterdamse skyline inzicht kwam gaf ik het roer over aan Vriendlief. Want fotograferen en sturen gaat niet samen. Terwijl Vriendlief het gas terug nam werden we links en rechts ingehaald door de watertaxi’s. Die hadden, in tegenstelling tot ons, iets meer haast.

Het zonnetje kwam door en dat gaf ons de kans nog even te genieten van alles wat we op en langs het water tegen kwamen. Terwijl ik genoot van het uitzicht, propte ik nog snel een boterham naar binnen. Langs het water was het druk. Er waren een hoop mensen die met dit onverwachte mooie weer de pauze buiten doorbrachten. Sneller dan gehoopt kwamen we aan bij onze eindbestemming. Daar stond de monteur ons al op te wachten om Merlin uit het water te halen.

De weergoden waren ons goed gezind. Op wat kleine druppels na viel de rest pas naar beneden toen wij goed en wel weer thuis waren. Nog een maand of vijf, dan mogen we weer.

uitzicht op skyline van Rotterdam met Brienenoordbrug, Boot en Euromast.

Motorpech…

Posted on by

Soms loopt iets heel anders dan gepland. De zondag dat wij voor het eerst gingen wakeboarden, was zo’n dag. Het eerste deel ging zoals verwacht. Het tweede deel overtrof al mijn verwachtingen. Het derde deel, tja hoe zal ik dit zeggen. Het ene moment zat ik nog bovenop mijn wolk euforisch te wezen over mijn prestatie van die ochtend. Het andere moment donderde ik, figuurlijk gezien, dat hele eind naar beneden. Euforie maakte plaats voor opborrelende paniek bij het horen van een pieptoon en het wegvallen van een ronkende motor.

Ik zat op het voordek met het anker in mijn hand. Klaar om hem uit te gooien zodat we konden gaan lunchen. Merlin dacht hier anders over. Na het terugnemen van het gas viel de motor uit. Het enige dat van zich liet horen was dus die piep iedere keer dat we de motor probeerden te starten. Mijn gelukzalige roes was in een klap uitgewerkt. Wat zijn dit voor fratsen! Waar is de ANWB als je hem nodig hebt? Waar liggen de lichtkogels en ander SOS materiaal? Waar is de spreeksleutel van de marifoon? Waarom wilde ik ook alweer een boot? Na een zoveelste poging sloeg de motor opeens weer aan.

Over een ding waren we het eens. Uit de vaargeul en terug naar de sluis. Het dashboard gaf om de minuut een luide piep. Maar de motor bleef het doen. Tot we bij de sluis waren en gas terug namen. Daar viel de motor weer uit. We bonden de boot vast aan de eerste de beste paal die we tegen kwamen. Merlin lag daar, op zijn zachtst gezegd, niet echt handig.

Eens kijken of we er zelf achter konden komen waar deze storing vandaan kwam. Op het eerste gezicht was er niks te zien of te voelen. Alle meters stonden goed en daar houdt onze kennis zo’n beetje op. Vriendlief toverde de elektrische noodmotor uit het ruim. Speciaal voor dit soort momenten aangeschaft. Ik slaakte een zucht van verlichting. De adrenaline gierde opnieuw met 180 kilometer per uur door mijn lichaam toen ik een grote vloek achter de boot vandaan hoorde komen. De noodmotor deed het op miraculeuze wijze ook niet meer. Dit was de tweede keer die dag dat ik spontaan in janken uit kon barsten. Maar dan van ellende.

Van alle bootjes die langs ons voeren was er maar één die zijn hulp aanbood. Nota bene een vrouw! “Ik hoor de piep van een probleem?!” Riep ze vanaf het dek. Ze bood aan ons naar de haven te slepen. Wat was ik blij met haar aanbod. Opgelucht ademhalen deed ik pas toen Merlin daadwerkelijk weer in de haven lag. De volgende uitdaging was het vinden een een monteur. Dat was nog niet makkelijk aan het begin van de zomerperiode. De wachtlijst was overal drie tot vier weken.

We kregen de tip om contact op te nemen met Drinkwaard Jachtservice in Papendrecht. Die konden praktisch direct vertellen waar het probleem zat. Maar ook daar waren de monteurs druk. Toch wilden ze het proberen en nog diezelfde week kregen we een belletje. Het was een “dingetje” met een sensor. Merlin was sneller dan verwacht gefixt en gedroeg zich op alle fronten weer als vanouds.

Een warme douche voor de toppers van Drinkwaard Jachtservice voor de snelle actie en het meedenken! Ze hebben er voor gezorgd dat wij het water weer op kunnen en hebben er hiermee een nieuwe klant bij.

Voor alles een eerste keer…

Posted on by

(O)pa en (o)ma stonden al te wachten, toen we stipt 10.30 uur bij de haven kwamen aanrijden. Het waaide  behoorlijk maar het zonnetje was aanwezig. Achter glas is het toch alsof je in een kas zit. Dus van de kou zouden we niet veel last hebben. Toen de rondleiding achter de rug was en de spullen geïnstalleerd waren, was het koffietijd. Moeders had speciaal voor deze gelegenheid in de keuken gestaan en toverde een zelfgemaakte boterkoek uit haar tas. Als iets lekker is, dan is het wel haar boterkoek! Het werd tijd om de motor te starten. De trossen gingen los en we werden uitgezwaaid door onze denkbeeldige buren. “Vaarwel….” Achteruit tegen de wind in wegvaren leerde ons dat we de boot zo goed onder controle hadden. Zonder problemen voeren we het Wantij op.

Het was de eerste keer dat wij gasten aan boord hadden. Tevens ook de eerste keer dat zoonlief mee ging. Want een paar uur zonder wifi is toch wel een dingetje. Omdat ik het tof vond dat hij zijn zondagochtend zonder morren had ingeruild mocht hij vandaag onze kapitein zijn. Dat liet mijnheer zich geen tweede keer zeggen. Voor hij het roer overnam moest hij ons wel beloven om zijn GTA Skills achterwege te laten. In mijn hoofd zag ik al verschillende scenario’s waarbij kano’s door de lucht vlogen en mensen her en der in het water lagen te spartelen terwijl Zoonlief de boot over alles en iedereen heen manoeuvreerde. Alles voor die digitale punten! Gelukkig had hij een groot verantwoordelijkheidsgevoel en hield zich keurig aan de regels.

Sterker nog, hij bleek er echt gevoel voor te hebben. dames op voordek genieten van het uitzicht op het waterEen groot gedeelte van deze dag heeft hij aan het roer gezeten en ons door de Biesbosch geloodst. Hoewel hij wettelijk gezien nog te jong is om deze boot te mogen besturen is het toch wel handig te weten wat hij (nu al) kan. Toen het water waarop we voeren “ophield” gingen we voor anker. De koffie was nog warm. Er was nog boterkoek en zoonlief moest na deze intensieve ochtend toch ook even zijn rust nemen. Want varen is best een vermoeide bezigheid. Op de terug weg hadden we de wind in onze rug en was het heerlijk toefen op het voordek. Daar maakten de dames mooi gebruik van. Bijkletsen, zonnen en van de natuur genieten!

Omdat het Wantij voor onze GTA coureur niet echt een uitdaging was wat snelheid betreft, tuften we nog even door richting de Oude Maas. Daar was er ruimte en de mogelijkheid om heel even te doen waar deze boot ook goed in is. moeder en zoon op achterdek. uitkijken over het water.Zoonlief liet Merlin vol gas over het water janken en na ons goedkeuren mocht hij  hem op snelheid 360 graden rond gooien. Om de bloeddruk van (o)pa en vooral (o)ma terug naar normale waardes te krijgen nam Vriendlief het roer weer even over en bracht ons vervolgens terug naar de haven. Dat smaakte zeker naar meer. Zoonlief begon onze nieuwe hobby met andere ogen te bekijken. Toen we met zijn tweetjes op het ” achterdek”  zaten had hij het zelfs al over een volgende keer. Wanneer het warmer zou zijn en we konden gaan wakeboarden. Hoe tof is dat!!

Ik ontwikkel gelukkig steeds meer zeebenen. Het na-deinen wanneer ik thuis ben is nog maar even. In tegenstelling tot zoonlief, die ons ’s avonds vanaf de bank raar aan keek: “Aaah het lijkt net of ik nog op de boot zit… Alles beweegt.”

Te water…

Posted on by

Hier en daar prikken er wat zonnestralen door het wolkendek wanneer we aan komen rijden. Stiekem hoop ik op nog iets meer dan die paar straaltjes. We stappen uit bij de winterstalling van Merlin. De boot is uit zijn vijf maanden winterslaap ontwaakt en is er helemaal klaar voor. Wij overigens ook. De stalhouder komt aanrijden met een trekker en koppelt de trailer met Merlin vast. Gezamenlijk rijden we naar de helling waar hij Merlin, met ons er op, te water laat. Voor hij ons echt laat gaan krijgen we nog wat informatie over waterdiepte, boordaccu’s en de noodmotor. Wanneer er geen vragen meer zijn start vriendlief de motor. Vanaf de kade staan ook pa en ma ons uit te zwaaien. Daar gaat onze eerste vaartocht van dit jaar, op weg naar Merlins nieuwe ligplaats.

Ik doe mijn best om mijn evenwicht te vinden, terwijl de snelheid steeds iets toeneemt. Mijn zeebenen zijn (nog) niet op afroep beschikbaar dus leun ik tegen de rand om de klappen op te vangen. Zeker wanneer vriendlief het gas opentrekt als hij langs een paar grote tankers moet manoeuvreren. Voor ik het weet doemt de Dordtse brug al voor ons op. Het gaat voorspoedig. Zelfs de zon weet aan terrein te winnen, waardoor het aan boord behaaglijk wordt. We minderen vaart wanneer we aan het begin van het Wantij aankomen. Dit lekkere weer hadden we gehoopt maar niet verwacht. De haven laten we daarom nog even (letterlijk) links liggen en varen door, de Biesbos in.

Niet lang daarna komen we een lege aanlegsteiger tegen waar tevens een restaurantje aan vast zit. Mijn neus pikt een verse koffiegeur op. Dat zien we als een uitnodiging. De 40 minuten die volgen zitten we heerlijk in de zon van onze cappuccino te genieten. Met vriendlief aan het roer maken we het (kleine) rondje Biesbos af. Om vervolgens ruim op tijd in de haven aan te komen. Ik had mij er van alles bij voorgesteld. Maar niet dat het zo makkelijk zou gaan om in deze nieuwe box af te meren. De ruimte aan weerszijde is hier beperkter dan in de oude haven. Het ideale vaarweer, praktisch geen stroom en windstil, zorgde voor een eerste positieve ervaring op onze nieuwe stek.

Eenmaal binnen in de box kon het geklungel met het opmaat maken van de landvasten beginnen. Iets te veel touw en Merlin zo zou zomaar eens tegen de kade, zijn buurman/vrouw of te ver uit zijn box kunnen komen. Te weinig touw betekend lastig los en vastmaken. Toen hij volledig en opmaat ingesnoerd lag, de fenders buitenboord hingen en we na drie controles zeker waren van de zaak, konden we gaan poetsen. De buitenkant was redelijk schoon. De binnenkant was gek genoeg erg vies. Dit nam overigens nog de meeste tijd in beslag. Rond de klok van 15.30 uur keken we trots terug op ons werk. Merlin lag, als een vis in het water, weer te glimmen.

Eenmaal thuis leek het of alles om mij heen nog aan het deinen was. Volgens Wikipedia hebben mijn ogen tegen mijn hersens gezegd dat mijn lichaam niet aan het bewegen is terwijl mijn evenwichtsorgaan zegt, dat doet het wel!! Het zal hopelijk een kwestie van wennen zijn. Er moeten nog een aantal kleine dingetjes aan boord gebeuren. Maar feitelijk zijn we klaar voor een heel nieuw vaarseizoen. Laat het prachtige zonnige vaarweer nu maar komen!!

Boot gaat te water onder Dordtse brug. Daarna in de haven

Op jacht …

Posted on by

“Heb je al een voorkeur?” Vraagt vriendlief. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Avond eten? Vakantie? Nieuwe tuintegels? Toch een tweede vogel? Ik geef het op. “Voorkeur, voor wat?” “Voor een boot natuurlijk!” Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Oh dat… “Zo één waarbij ik niet zelf hoef te roeien.” Is mijn antwoord. Ik glimlach vriendelijk en pak mijn leesboek er weer bij. Vriendlief liet zich niet afschepen. Nu een van ons eindelijk het vaarbewijs op zak heeft, houdt niks hem tegen om nog intensiever op jacht te gaan naar een boot. Vriendlief is nog steeds in afwachting van een antwoord, want zijn wenkbrauwen staan in een heel rare boog op zijn voorhoofd. “Mijn voorkeur gaat toch wel een beetje uit naar een boot met kapitein.” Zeg ik in een tweede poging. “Dat soort boten liggen helaas ver buiten ons budget.” Vriendlief snuift, fronst zijn wenkbrauwen nog iets meer en duikt zijn PC weer in. Op jacht, naar een boot zonder kapitein maar waarbij we niet hoeven te roeien.

Dat weekend besloten we er eens goed voor te gaan zitten. Wat willen we nu eigenlijk? Ik heb net zoveel verstand van boten als van UFO’s. Hoewel ik na mijn X-file periode daar wel aardig over mee kan praten… Wat dat betreft heb ik nog een hoop te leren. We maakten een lijst met onze wensen, en vroegen ons af wat we precies van plan waren met een boot? Dagtochten? Korte vakantie? Wakeboarden? Toen dat eenmaal duidelijk was konden we gerichter gaan zoeken. Dan zie je pas hoeveel verroest ijzer er te koop staat. Gelukkig ook heel veel moois. Heel veel nieuws en heel veel ouds. Ik had de hoop voor die dag al opgegeven toen vriendlief een boot gevonden had die praktisch aan al onze wensen voldeed. Niet te groot, niet te klein. Gelukkig zonder roeispaan en helaas zonder kapitein… Maar wel met een keukentje, badkamertje en slaapgedeelte. Alles heel klein, kneuterig maar heel gezellig.

Toen we de boot zagen was het liefde op het eerste gezicht. Daar sta je dan… Niet te hard van stapel willen lopen maar je kunt niet wachten om jezelf in het diepe te smijten. Diezelfde week hadden we een afspraak voor een officiële bezichtiging en natuurlijk voor meer informatie. De eigenaar vertelde vol liefde over zijn boot. De avonturen die ze hadden mee gemaakt. Havens die ze hadden aangedaan. Weken dat ze met het gezin waren weg geweest. Hij wilde de boot nog helemaal niet weg doen. Had hem zelfs kort geleden nog helemaal onder handen laten nemen. Maar helaas was er een situatie ontstaan waarbij ze nauwelijks nog zouden gaan varen. Eeuwig zonde.

Ook al waren we heel erg enthousiast, we wilden eerst nog wat zaken uitzoeken. De informatie laten bezinken en er moesten nog wat telefoontjes gepleegd worden naar andere bootkenners. Wanneer daar een positief antwoord op zou komen moest er nog nader onderzoek gedaan worden naar de staat van de boot zelf. Hoewel de eigenaar met zoveel zorg en liefde voor zijn boot had gezorgd dat ik een vermoede had dat dit wel goed zou zitten.

Alles zat mee en de onderhandeling met de eigenaar kon beginnen. We waren het sneller eens dan ieder van ons gedacht had. Met toch wel enige trots wil ik jullie voorstellen aan Merlin …. Onze nieuwe buddy op het water. 💙

Foto Hamar mag varen met nieuwe motorboot, Larson. Nieuwe hobby op het water.