Vorig jaar werd het al duidelijk dat we met mijn werk een andere koers zouden gaan varen. Nog even mochten we wennen aan het idee maar al snel werd duidelijk dat we de langzame stroompjes en kabbelende riviertjes links zouden laten liggen. De nieuwe strategie was niet met volle kracht tegen de stroom in maar juist meeliften op de mooie hoge golven die zich aandienen. Op het juiste moment klaar staan en pieken. Of zelf een golf creëren. Dat betekend hier en daar een risico nemen. Nieuwe en onbekende wateren verkennen en onze horizon op vele gebieden verbreden. 

Dat vraagt van het personeel ook wel wat. Niet langer meer op je luie reet zitten en wachten op de orders van de “kapitein”. Maar als een ware zeebonk aan het werk gaan. Wat voor sommige best lastig is als je niet gewend bent om op deze manier te werken. Je grijze hersenmassa aanspreken en weer eens flink aan het werk zetten. Even de schakel om en anders leren kijken naar processen en durven om anders te gaan werken. Loslaten wat jaren vertrouwd is geweest en soms blind varen op andermans kennis en daarbij het vertrouwen van je leiding krijgen dat het echt wel goed gaat en komt. Dat is tof en spannend tegelijk.

Drie collega’s zijn aangewezen als kartrekker om diverse oude plannen nieuw leven in te blazen en nieuwe ideeën en concepten uit te werken. Ik ben er één van. Maar voor het zover was volgde ik eerst een korte cursus projectmatig werken. Echte projecten draaien compleet met projectplannen schrijven, tijdlijnen maken en werken met projectteams is iets wat ik nog nooit gedaan heb. 

Ik ontving een prachtig cursusboek, had drie gezellig dagen met onbekende cursisten en ontving een overheerlijke lunch. Maar dat was het wel zo’n beetje. Jammer want ik had gehoopt met een goed gevulde rugzak vol nieuw verworven kennis terug te komen. Die zelfde maand kreeg ik mijn aller eerste project voorgeschoteld van de baas. Lichte paniek overviel mij want echt terugvallen op wat ik geleerd zou moeten hebben tijdens de cursus lukte niet. Nadat ik daar van bekomen was werd “learning by doing” mijn nieuwe motto.

De opdracht die ik kreeg was duidelijk. Er mee aan de gang gaan lukte ook. Toch voelde het allemaal heel onwennig. Het project draait paralel met mijn gewone werkzaamheden. Niet in de plaats van, maar extra. Dat betekend puzzelen met de tijd die ik heb en prioriteiten anders stellen. Uiteindelijk leek mijn thuiswerkdag de meest geschikte dag voor al het onderzoekswerk, de interviews en de wat lastigere klussen. Want daar bleken er, zeker zo’n eerste keer, best veel van te zijn.

We zijn inmiddels een paar weken onderweg en ik heb echt al zoveel geleerd!! Vooral het waarom van bepaalde onderzoeken. Het anders kijken naar processen. Niet zelf invullen of denken vanuit mijn eigen referentiekader. Sommige dingen bevinden zich lichtjaren buiten mijn comfortzone. Gelukkig kan ik altijd aankloppen bij de baas. Want er zijn nog heel veel dingen die ik niet snap of (nog niet) begrijp. 

Verder vind ik het super leuk om te doen en mijn nieuwsgierige aard werkt hierbij in mijn voordeel. Eindelijk mag ik onbezorgd mijn neus in andermans zaken steken en vragen waarom ze het op die ene manier hebben aangepakt zonder ongemanierd over te komen en een afkeurende blik te ontvangen. 

Wordt vervolgt…