“Stop.” roept de docent. De hele groep stopt met lopen en bewegen en draait zich naar de dichtstbijzijnde persoon. Voor mij staat een onbekende vrouw. Voor haar neus staat eveneens een onbekende vrouw. Ik gok dat we ongeveer even oud zijn. De bedoeling is dat we elkaar een minuut of twee in de ogen kijken. Niet praten, niet bewegen, handen op de rug en enkel naar elkaar kijken. Dit geeft mij op zijn zachtst gezegd een ongemakkelijk gevoel. Ik wil niet onbeleefd blijven staren. Maar ja, dat is nu juist net de bedoeling. Oké, dat is niet helemaal waar. Het gaat niet alleen om het kijken, het gaat om elkaar ook daadwerkelijk zien! Ik realiseer mij dat de vrouw tegenover mij hoogstwaarschijnlijk hetzelfde ervaart. Met die gedachte in mijn achterhoofd laat ik met iedere ademhaling het ongemakkelijke gevoel van mij afglijden. 

Wat begint als een vreemde situatie, verandert al snel. Ik voel een sensatie opkomen, alsof ik in een achtbaan zit die net naar beneden dendert. Het gevoel begint in mijn buik en verspreidt zich in mijn lichaam. Het is een soort van blijdschap- alsof ik een verloren vriendin heb teruggevonden. En de vraag rijst waar ik haar dan van zou moeten kennen? Terwijl ik probeer te stoppen met denken en mij weer focus op het voelen, merk ik dat ik glimlach. Ze glimlacht terug. Zonder een woord te zeggen, voel ik een intense verbondenheid.

Het enige dat ik nu nog kan denken is dat ik haar helemaal geweldig vind. Wat een mooi mens met zo’n groot hart. Ik wil meer van haar weten!! Een seconde of wat later voel ik een traan over mijn wang rollen. “Wat is dit nu weer? Sta ik nu gewoon te huilen? Is dit van mijzelf of komt het door haar? Een heel scala aan emoties komt vervolgens voorbij en ik voel ze stuk voor stuk, blijdschap, geluk, verdriet, compassie, liefde en dat in nog geen twee minuten tijd. Het is alsof ik naar mijzelf kijk maar dan door haar ogen. Nee wacht, ik kijk door mijn eigen ogen naar haar. “Oké, deze twee minuten doen rare dingen met mij.”

We zijn nog niet klaar want er volgen nog twee rondes. Het ongemakkelijke gevoel wordt steeds minder. Bij de laatste persoon sta ik er nog niet zo zen bij als ik zou willen. Toch voelt het alsof ik bij haar thuis kom terwijl ook deze dame een onbekend persoon voor mij is. Al snel krijg ik een beeld van een leven- een verhaal van keuzes, verlies, pijn en uiteindelijk schoonheid na een diepe daling. Ik zie je en ik voel je! gaat er door mij heen. Ik ben zo met haar verbonden dat we eindigen met een spontane knuffel, gevolgd door een schaterlach. Want we zijn beide een beetje overdonderd door wat we zojuist hebben ervaren. 

Met respect voor mijn opleiding en studiegenoten zal ik zo nu en dan wat schrijven over mijn zojuist gestarte opleiding tot Holistisch Energetisch Therapeut.