“Zullen we naar Doloris in Tilburg gaan?” Vraag ik Vriendlief tijdens een van ons vrije dagen? “Wie is Doloris?” vraagt hij droog. Ik antwoord dat Doloris geen persoon is maar een unieke, surrealistische ervaring waar je letterlijk door een museum van kunstwerken wandelt in een doolhofachtige omgeving. Het is geen spookhuis maar eerder een soort escaperoom zonder druk. Het is een ontdekkingsreis door meer dan 40 kamers met wonderland-achtige scènes waar je innerlijk kind weer nieuw leven in geblazen wordt. Oh en je moet je telefoon en horloge achterlaten in een kluisje waarna je gescheiden naar binnengaat. Je ziet elkaar weer ergens in het the mata maze.

Bij de woordjes “kunst, museum, escaperoom” gevolgd door: “innerlijk kind en je telefoon achterlaten” gaan zijn wenkbrauwen zo hoog dat ik denk dat ze loskomen van zijn hoofd. “Je zoekt maar een ander slachtoffer.” is zijn resolute maar duidelijke antwoord. Herhaaldelijk vraag ik hem mee, iedere keer met een andere motivatie, maar zijn antwoord blijft nee. Uiteindelijk is het mijn nichtje die met een briljant idee komt om haar verjaardag te vieren in Doloris Anome Maze in Utrecht. Deze heeft maar liefst 73 kamers. Als de Meta Maze in Tilburg een “droom” is, dan is de Anoma Maze in Utrecht een andere dimensie.

Mijn nichtje heeft de feestgangers met zorg samengesteld. We zijn met 6 dames die ieder op hun beurt weer een flinke hilarische dosis toevoegen aan het geheel. Al weken voor de “feestdatum” staat de groepsapp bol van anekdotes en kennismakingsfilmpjes, want niet iedereen kent elkaar.  

Met 30 graden is dit zo’n beetje de warmste dag van juni. De Anome Maze is gebouwd in een oude treinloods en zonder de bewegwijzering waren we de ingang straal voorbij gelopen. Ze doen er werkelijk alles aan om je een surrealistisch gevoel te geven. Direct al bij binnenkomst. De gevoelstemperatuur is -5. Ook staan alle klokken, en dat zijn er heel veel, op een ander tijdstip of lopen achteruit. Het licht in de ruimte is gedimd waardoor het lijkt of er overal schaduwen zijn. Ja, de start is alvast goed. 

We beginnen met een drankje voor we één voor één naar binnen mogen. Er zijn vier verschillende deuren waaruit je kunt kiezen. En dan is het zover. Ik mag naar binnen en ben heel benieuwd wat ik daar ga aantreffen. Ik mag kijken zonder oordeel, voelen zonder doel, verdwalen zonder angst. Dat laatste is niet helemaal waar. Het is mijn nieuwsgierigheid die het wint van de “angst”. Want ik heb geen idee wat ik aantref als ik mijn hoofd door een gat in de muur steek, waar ik uitkom als ik een ladder opklauter of via een brandweerstang naar beneden glij. Na het eerste stuk lijkt er geen vaste route meer te zijn.

Ik wil natuurlijk niet al te veel verklappen voor mensen die dit ook eens willen ondernemen. Ik kan wel zeggen dat het totaal anders is als ik mij had voorgesteld. Het is zelfs leuker!! Ik ben niet zo thuis in de kunst, dus dat stukje is aan mij voorbij gegaan. Ik voelde mij inderdaad een soort Alice in Wonderland door alle indrukken, verlichting en geluidseffecten. En de bar aan het einde van de route maakt het, ook voor de mensen die het iets te spannend vonden, meer dan goed.

Ben je niet claustrofobisch en verder goed ter been? Dan is dit zeker een aanrader.