Het is koud, ik heb mij de afgelopen week de schompes gewerkt en ik ben zijknat geregend op stal. Alles en iedereen inclusief ikzelf, zit mij in de weg. Ik ben op zijn zachtst gezegd licht ontvlambaar. Er lijkt niks te werken om dat gevoel te temperen en dat irriteert mij nog meer. Ik moet echt helemaal ont-prikkelen van alles en iedereen om mij heen en misschien nog wel het meest van mijzelf. Ik duik de sauna in. De ideale locatie om mijzelf terug te trekken en letterlijk te ontdoen van een laag die helemaal niet bij mij pas maar toch al de hele week als een vieze stroop blijft plakken. 

De cabine is nog niet op temperatuur maar ik neem vast plaats. Dit in tegenstelling tot de sauna op onze wintersportlocatie waar ik, wanneer we er zijn, dagelijks een half uurtje lig te “verdampen”. Die cabine is altijd op temperatuur. Zo erg dat je de eerste 5 minuten je neusharen voelt verschroeien als je ademhaalt. Daar heb ik aan moeten wennen. Het is heel tegenstrijdig wanneer je het gevoel hebt te willen ontsnappen aan de extreme hitte en je er tegelijk aan wilt overgeven.

Mijn eerste ingeving was rechtsomkeert te maken. Veel te heet! Maar ik dwong mijzelf te blijven zitten. Mijn ademhaling te verdiepen en er aan over te geven. Het gevoel van de tinteling op mijn huid over mijn hele lichaam verwelkom ik inmiddels. Alsof er duizenden naaldjes op mijn huid prikken. Daarna komt het lome gevoel van niet meer willen bewegen maar voor altijd zo te willen blijven liggen. Direct gevolgd door de zweet uitbraak, soms langzaam, soms snel. Na een minuut of 20 in deze vegetatieve toestand te hebben verkeerd voel ik mij een soort van herboren. 

Naar dat gevoel ben ik nu ook opzoek in mijn eigen huis-tuin-en-zolder-sauna. Deze wordt niet zo heet als die in Oostenrijk. Maar door wat langer te blijven zitten creëer ik het zelfde effect. Ondertussen geniet ik van het schilderachtige uitzicht op de muur tegenover mij. Deze weerspiegelt een vakantietafereel met zicht op de grote oceaan waar schepen voor anker liggen en de havens en dorpjes aan de voet van de berg. 

Ik laat mij meevoeren door de schreeuwende meeuwen boven de vissersbootjes. Ik hoor de golven breken op de rotsen onder aan de berg. Ik zie mensen op het strand heen en weer drentelen naar hun strandbedden en parasollen. Kinderen spelen in het water en gillen wanneer ze door een golf omver worden geblazen. Alsof ik zelf ook met vakantie ben. Meer en meer ontspan ik. De warmte van de cabine doet de rest. 

Dit gevoel komt ergens door en heeft niet alleen te maken met het wisselen van de jaargetijden. Er is heel wat gebeurd op mijn werk. De ongeschreven regel bepaald dat wat op het werk gebeurt ook op het werk blijft. Waar het op neerkomt is dat de “rotte appel” gelicht en met ontslag is. Dat heeft voor, tijdens en na het proces best wat spanningen opgeleverd. Het heeft nog even tijd nodig maar de gemoederen zullen snel zakken en dan kunnen we weer vooruit. 

De vieze strooplaag druipt nu letterlijk en figuurlijk van mij af. Wat overblijft is ruimte om te ademen, rust in mijn hoofd en een bezweet lichaam. Nu eerst lekker douchen om mij daarna weer een beetje als herhoren te voelen.