Deel 1 lees je hier.
Na een best drukke week zit ik deze zaterdag op een veel te vroeg tijdstip in de auto. Ik ben onderweg naar kantoor waar ik naast twee collega’s ook nog wat spullen wilde ophalen voor onze freelancers-dag. Als alles en iedereen is ingeladen en de tomtom gestart is tuffen we richting Utrecht waar we in een zalencentrum een ruimte hebben gehuurd. Gelukkig is het rond dit tijdstip niet zo heel druk op te weg dus kan ik aardig doorrijden. Rond 0900 uur komen we als eerste aan. De spullen worden uitgeladen en vervoerd naar het juiste lokaal. We krijgen zelfs nog een ontbijtje aangeboden van de dames achter de receptie.
De rest van de collega’s druppelen langzaam binnen en we kunnen starten met het opzetten en uitstallen van al onze spullen. Ik heb nog geen last van zenuwen en kijk zelfs uit naar het stukje dat ik mag presenteren. De tijd tikt gestaag voorbij en dan komen ook al onze freelancers één voor één binnen. Het gros van de mensen spreek ik alleen telefonisch of per mail. Een enkeling zie ik wel eens op kantoor. Des te leuker om ze nu dan ook in het echt te zien en een gezicht bij een stem te kunnen plaatsen. Ik hoor dat dit wederzijds is.
Iedereen is voorzien van drinken met een versnapering en de eerste presentatie wordt gestart door onze directeur. Zoals verwacht volgt er een kleine discussie en worden er vragen gesteld. We zijn aan tijd gebonden en ik zie de minuten wegtikken op de klok. Aangezien ik de laatste in rij ben kan ik mijn presentatie niet helemaal zo uitvoeren als ik in gedachten had. Ik schrap uit voorzorg een aantal passages. Collega twee krijgt nu het woord. Bij mij word er op dat moment een gezonde dosis zenuwen opgebouwd.
Wanneer ik aan de beurt ben zit ik zo hoog ik mijn ademhaling dat ik mijn eigen stem niet eens herken als ik mijn presentatie start. Na een paar minuten moet ik mijzelf herpakken om niet flauw te vallen. Ik doe net of ik mijn tekst kwijt ben, haal diep adem en ga verder waar ik gebleven ben. Langzaam voel ik mijzelf weer landen. We gaan in groepen uiteen om aan de slag te gaan met de workshop, onze eerste fase van het project. Samen met collega’s loop ik door alle groepjes om te helpen en vooral om feedback te verzamelen. Zij moeten immers met dit product aan de slag en er valt nog heel wat te verbeteren.
Na een uur zien we elkaar weer in de zaal waar ik de reacties en commentaren heb verzameld op een flip-over. Het ijs is gebroken, de spanning is weg. Ik kan en durf helemaal mijzelf te zijn en vertel honderduit over het project, de leuke en iets minder leuke reacties en vooral de feedback waar we zeker iets mee kunnen. Ik had nog wel veel meer willen vertellen, maar de tijd zit er op. We worden verwacht in het restaurant voor een lunch.
Rond de klok van 1500 uur kom ik totaal gesloopt en helemaal leeg weer thuis. Ondanks dat heb ik een leuke en enerverende dag achter de rug. Vol met nieuwe ideeën om mee aan de slag te gaan zodat ons project nog beter aanslaat op de werkvloer. En bovenal een nieuwe (presentatie) ervaring rijker.