Overwinnen & groeien…

Deel 1 lees je hier.

Na een best drukke week zit ik deze zaterdag op een veel te vroeg tijdstip in de auto. Ik ben onderweg naar kantoor waar ik naast twee collega’s ook nog wat spullen wilde ophalen voor onze freelancers-dag. Als alles en iedereen is ingeladen en de tomtom gestart is tuffen we richting Utrecht waar we in een zalencentrum een ruimte hebben gehuurd. Gelukkig is het rond dit tijdstip niet zo heel druk op te weg dus kan ik aardig doorrijden. Rond 0900 uur komen we als eerste aan. De spullen worden uitgeladen en vervoerd naar het juiste lokaal. We krijgen zelfs nog een ontbijtje aangeboden van de dames achter de receptie. 

De rest van de collega’s druppelen langzaam binnen en we kunnen starten met het opzetten en uitstallen van al onze spullen. Ik heb nog geen last van zenuwen en kijk zelfs uit naar het stukje dat ik mag presenteren. De tijd tikt gestaag voorbij en dan komen ook al onze freelancers één voor één binnen. Het gros van de mensen spreek ik alleen telefonisch of per mail. Een enkeling zie ik wel eens op kantoor. Des te leuker om ze nu dan ook in het echt te zien en een gezicht bij een stem te kunnen plaatsen. Ik hoor dat dit wederzijds is. 

Iedereen is voorzien van drinken met een versnapering en de eerste presentatie wordt gestart door onze directeur. Zoals verwacht volgt er een kleine discussie en worden er vragen gesteld. We zijn aan tijd gebonden en ik zie de minuten wegtikken op de klok. Aangezien ik de laatste in rij ben kan ik mijn presentatie niet helemaal zo uitvoeren als ik in gedachten had. Ik schrap uit voorzorg een aantal passages. Collega twee krijgt nu het woord. Bij mij word er op dat moment een gezonde dosis zenuwen opgebouwd.

Wanneer ik aan de beurt ben zit ik zo hoog ik mijn ademhaling dat ik mijn eigen stem niet eens herken als ik mijn presentatie start. Na een paar minuten moet ik mijzelf herpakken om niet flauw te vallen. Ik doe net of ik mijn tekst kwijt ben, haal diep adem en ga verder waar ik gebleven ben. Langzaam voel ik mijzelf weer landen. We gaan in groepen uiteen om aan de slag te gaan met de workshop, onze eerste fase van het project. Samen met collega’s loop ik door alle groepjes om te helpen en vooral om feedback te verzamelen. Zij moeten immers met dit product aan de slag en er valt nog heel wat te verbeteren. 

Na een uur zien we elkaar weer in de zaal waar ik de reacties en commentaren heb verzameld op een flip-over. Het ijs is gebroken, de spanning is weg. Ik kan en durf helemaal mijzelf te zijn en vertel honderduit over het project, de leuke en iets minder leuke reacties en vooral de feedback waar we zeker iets mee kunnen. Ik had nog wel veel meer willen vertellen, maar de tijd zit er op. We worden verwacht in het restaurant voor een lunch. 

Rond de klok van 1500 uur kom ik totaal gesloopt en helemaal leeg weer thuis. Ondanks dat heb ik een leuke en enerverende dag achter de rug. Vol met nieuwe ideeën om mee aan de slag te gaan zodat ons project nog beter aanslaat op de werkvloer. En bovenal een nieuwe (presentatie) ervaring rijker. 

The story continues…

In april schreef ik dat het met projecten altijd anders loopt dan je in eerste instantie had gepland. Niet dat ik er zoveel ervaring mee heb. Sterker nog, dit was mijn aller eerste echte zakelijke project ever. Maar de baas zegt dat ik er maar aan moet wennen. Het gaat altijd anders. jammer! Juist omdat het mijn eerste project was wilde ik het graag geïmplementeerd te krijgen. Door al het onderzoekswerk dat ik er in gestoken had zag ik namelijk de grote meerwaarde hiervan. Op deze wijze zouden we nog meer mensen kunnen bedienen en zelfs in het buitenland. Hoe tof is dat?! De baas wilde niet direct afscheid nemen. Ik mocht het project in de ijskast zetten waar het voorlopig (nog) mag blijven staan. 

Inmiddels zijn er wat personele verschuivingen geweest en is ons team bijna weer op volle sterkte. Voor de zomervakantie kregen we groenlicht voor project twee. Met hernieuwde energie hebben mijn collega en ik dit opgepakt. Het eerste stuk hadden we al zo goed als uitgedacht dat we direct door konden naar stuk twee van dit project. We bedachten een nieuwe efficiëntere flow in plaats van de huidige werkwijze, en stelde dit voor bij IT. Die zag dit ook wel zitten en hij ging als een razende Roeland aan de slag. 

Nog voor de grote zomerstop aanbrak had hij iets in elkaar gezet waar wij mee konden testen. En omdat we in deze periode toch niets anders konden doen dan dat besloot ik direct een pilot in te lassen. Ik vroeg een paar freelancers aan te sluiten en met ons deze fase in te gaan. Het leuke is dat iedere freelancer anders over dit project denkt. Direct de eerste week hadden we al wat fijne verbeter-voorstellen te pakken. Tevens liep ik tegen een volgend punt op. Niet iedereen is even handig wat digitalisering betreft of is even laaiend enthousiast als ik ben. En dat is toch wel een dingetje. 

“Wen ook daar maar aan!” Was wat de baas zei. Dus besloot ik om onze freelancer-dag, een dag waarbij alle freelancers bij elkaar komen om bij te praten en bijgepraat te worden, te gebruiken om ons project te promoten en iedereen te laten ervaren hoe het werkt. Ik ben mij er ter degen van bewust dat er een aantal digibeten tussenzitten die het liefst op de oude voet verder gaan. Dus krijgt iedereen een eigen inlog zodat we ze al vroeg in het proces mee kunnen nemen. Herhaling is immers de beste leermeester. 

En dat is direct ook de reden waarom ik mij nu bezig houd met het in elkaar zetten van een presentatie die ik daarna ook nog zelf mag geven. Er wordt in totaal een man of 50 verwacht. Aaaaaah… ik kan dit, ik kan dit, ik kan dit… en dan is het natuurlijk des te leuker als je het gros van de mensen kunt laten inzien waarom we tot deze veranderingen zijn gekomen. Ik hoop dan ook dat ik ze kan enthousiasmeren. Dat verandering niet altijd eng of vervelend hoeft te zijn. En ja daar zal voor sommige eerst een (kort/klein) leertraject aan voorafgaan. Daar staat wel tegenover dat sommige herhalende (of vervelende) taken ook voor hen tot het verleden behoord. Duimen jullie met mij mee?!