Toen mijn nieuwe hutkoffer voor mijn fotospullen eindelijk gearriveerd was (zie voor meer info mijn vorige blog: http://wp.me/p1KBNK-29 ) togen we de eerste de beste voetbalwedstrijd van ukkepuk met koffer en al naar het voetbalveld. Fantastisch, alle spullen die ik nodig dacht te hebben kon ik mee nemen zonder gesleep van meerdere tassen. Sommige supporters dachten dat ik van de verzorging was met een koffer vol versnaperingen. Sommige spelers dachten dat ik van de pers was toen ze mij in de weer zagen met lens en statief. Geen van bovenstaande was juist. Ik ben gewoon een fanatieke moeder die haar kind en clubgenoten komt aanmoedigen en daarbij ook nog mooie plaatjes hoopt te kunnen schieten.
Over het algemeen doe ik dat laatste het liefst zittend. Zo dicht mogelijk bij de grond zodat mijn lijdend voorwerpjes los komen van de achtergrond. Dat brengt ons bij het volgende probleem… Het gras op het voetbalveld was nat. Niet een beetje nat, maar gewoon zeiknat. Daar zat ik dan, te koppig om te gaan staan, een nat achterwerk te kweken. Niet dat daar lange tijd voor nodig was. Want alles was binnen drie minuten doorweekt. (maar mooie foto’s zijn het wel geworden al zeg ik het zelf, zie inzet onderaan..)
Mijn vriend noemt mij eigenwijs en daar zou hij best wel eens gelijk in kunnen hebben. Maar na twee uur met een nat achterwerk rond gelopen te hebben was ik om. Ik moest een stoel hebben, want dit was geen doen. Het moest natuurlijk wel een stoel zijn waarbij ik laag bij de grond zou zitten en die mij niet in een houding zet waarbij mijn vrije bewegingen belemmerd zouden worden.
We kwamen uit bij de walkstool. De Walkstool neemt niet meer ruimte in beslag dan een thermosfles en kan een gewicht tot 250kg aan. Volgens de fotozaak zou dit mijn ideale reisgenoot zijn. Nou, wat wil ik nog meer? Hij past in ieder geval aan de zijkant van mijn hutkoffer. Dus slepen met het stoeltje is uit den boze. Hopelijk kan ik hem snel uit gaan proberen langs de zijlijn van het voetbalveld en behoord een nat achterwerk tot de verleden tijd.
Deborah Hamar 
Dat is wel vervelend zo’n nat achterwerk! Maar je krijgt er wel mooie foto’s voor terug 😉
Alles voor een mooie foto he (nou oke, bijna alles 🙂 ) dank je wel voor je reactie.
Wat een gave serie! Het is perfect scherp op het onderwerp en de achtergrond lekker blur… Misschien moet ik eens bij jou in de leer om die effecten beter te krijgen bij mijn foto’s 😉
Dank je wel Joyce. Ik moet je er wel bij zeggen dat de juiste apparatuur ook wel bij draagt aan scherpere foto’s 😉 Ben zelf nog niet helemaal tevreden over mijn werk maar een begin is er in ieder geval. Ik ga nu zoveel mogelijk proberen bij te leren en vooral veel oefenen. Later in het jaar hoop ik mijn website up-to-date te hebben. Als je uit de buurt komt kunnen we misschien samen eens op pad 🙂
Daar zeg ik nooit nee tegen, denk dat je veel van elkaar kan leren als het gaat om instellingen en composities. Heb jij mooie dingen in de buurt?? Misschien voor mij ook leuk eens wat uit de buurt van mijn huis te fotograferen 😉
Beste Deborah , welkom op ollie’s blog ! Ook jij hebt een leuke , knappe blog !
Ollie’s blunderboek is speciaal gemaakt om even te kunnen vluchten uit deze “harde” wereld en eens kunnen ontspannen , in de “Ollie” in de mens. ollie is de derde persoon in me die graag eens het deugnietje in hem wil tonen . Allemaal in de geest van de grootste komiek aller tijden ; Oliver Norville Hardy ( de dikke)
Je leeft erin mee of niet !!!
Mooie shots Deborah!
Dank je wel 🙂
Pingback: We’re back in business… « Deborah Hamar