Het huishouden is, net als koken, eigenlijk niet zo aan mij besteed. Helaas kom ik er niet onderuit met een papegaai en sinds enige tijd ook een kat in huis. Stofzuigen doe ik dan ook geregeld, al dan niet iedere dag. Maar iedere dag aan de poets? Nee, dat toch zeker niet. Als ik al aan de poets zou gaan moet het wel enig effect hebben. Ik moet kunnen zien dat er iets “schoon” gemaakt is. Wat is nou het nut van iedere dag de planken afstoffen? Of iedere dag dweilen? Zolang we niet allergisch zijn voor stof houd ik het bij één keer in de week (en als ik het nog niet nodig vind, één keer in de twee weken) Zo heb ik meer eer van mijn werk en het gevoel dat ik daadwerkelijk iets gedaan heb wat nut heeft gehad.

Zo gaat het ook met het poetsen van het paardenbeest. Toen ik hem net had werd hij soms meerdere keren per dag uit zijn stal gehaald om hem helemaal van top tot teen te poetsen tot hij glom als een spiegel. Het arme dier vond er geen pest aan. Maar hij had na een paar weken ook wel door dat hij mij niet op andere gedachten kon brengen door zijn poot “stijf” te houden. Gedwee heeft hij mij jarenlang naast, voor en achter zich getolereerd. Gewapend met ros, kam en borstels. De eerste periode van onze “vriendschap” stoof hij na een flinke poetsbeurt met liefde het weiland of de paddock weer in om zijn mooie, net gepoetste, witte vacht weer smerig te maken door te gaan rollen in de dichtstbijzijnde modderpoel. Hij keek mij daarna meestel vergenoegd aan. Nog net niet glimlachend, alsof hij wilde zeggen: “waar doe je toch steeds al die moeite voor? “ Waarschijnlijk had mijn beteuterde gezicht hem aan het denken gezet. Zoals een echte vriend betaamd wachtte hij vanaf dat moment met rollen, graven en zichzelf vies maken tot ik weg was. Het poetswerk bleef natuurlijk voor de volgende dag maar zo ging ik in ieder geval nog met een tevreden en voldaan gevoel van stal.

Nu ik wat ouder ben, we geen wedstrijden meer rijden en eigenlijk alleen nog maar plezier ritjes door de polder maken, hoeft het poetsen ook niet meer zo. Ik weet dat ik hem niet kan plezieren door hem dagelijks flink te rossen en te poetsen. Voor mijzelf is het nutteloos want ik zie er toch niets van terug. Behalve in het voorjaar als hij zijn wintervacht gaat inruilen voor zijn zomervacht…

De biologische klok van mijn super pony is niet alleen daarop ingesteld. Maar ook op de poets- en wasbeurten die hierop volgen. De laatste paar dagen begroet hij mij niet meer vrolijk hinnikend… Nee, hij kijkt mij knorrig aan en zucht nog net niet als ik met de poetskoffer aan kom zetten. “hemel, het is weer zover!” Of soortgelijke gedachten zullen door zijn hoofd gaan. Maar voor mij geeft het een heerlijk gevoel om al die haren los te rossen. Hele plukken liggen er dan op de grond of vliegen door de lucht. Zodra het eerste zonnestraaltje zich laat zien staan wij al klaar om door de wasstraat te gaan. Hij heeft een bloedhekel aan water. Maar een wit paard is nou eenmaal niet schoon te krijgen zonder water en zeep. Zijn prachtige dikke staart ziet er na twee wasbeurten met zilvershampoo weer schitterend uit. Zijn benen geven nog net geen licht en de rest van zijn vacht glimt als nooit te voren. Poetsen is dan zeker niet nutteloos en oh wat een eer heb ik na iedere poetsbeurt van mijn werk.

Yep, zodra het gras weer gaat groeien, de eerste madeliefjes zich weer laten zien en de klok een uur vooruit is gegaan dan is mijn paardenbeest de “Sjaak”…