Donkere grijze wolken hebben zich samen gepakt. Grote golven en opspattend water. Ik kom tergend langzaam vooruit. Het is bijna onmogelijk om mijn bootje in bedwang te houden. Het water is wild en laat zich niet zomaar temmen. Ik kijk over mijn rechter schouder en zie dat het achter mij al lichter begint te worden. Ik zucht eens diep en voel direct het branden van mijn spieren. De grote gulzige golven die mij graag uit mijn baan willen hebben om mij vervolgens mee te sleuren verder de zee op, nemen langzaam af tot een lichte deining die mij bijna zeeziek maakt. Gelukkig heb ik een sterke maag.

Ik ontspan mijn schouders en mijn bovenarmen. Ze lijken wel in brand te staan. Nog even en de eerste blaren op mijn handen zullen zichtbaar zijn. Roeien op volle zee is niet makkelijk.

Een grote “honk” haalt mij sneller dan het verdwijnen van een mug bij het aandoen van het licht uit mijn overpeinzing. Ik kijk verschrikt achterom en zie direct waar de herrie vandaan komt. Dat kan niet anders zijn dan een gigantisch grote tanker. Hoe komt dat logge grote afzichtelijke ding zo snel hier? Net waren het alleen nog maar zee, golven, mijn bootje en ik. Geen tijd om hier over na te denken want anders wordt ik mee gezogen onder het schip door en kielhalen is niet mijn favoriete bezigheid. (stel je voor, al dat water in je gezicht!) Ik pak mijn riemen stevig vast. Ik roei alsof mijn leven er vanaf hangt. De pijn in mijn armen is bijna ondragelijk en mijn rug lijkt het te gaan begeven. Ik durf eigenlijk niet meer achterom te kijken. Ik roei, roei, roei letterlijk op leven en dood. Snel werp ik het logge gevaarte een blik over mijn schouder toe. Ik zie onze afstand groter en groter worden. Ik heb het gered.

Langzaam verandert de lucht. De donkere grijze massa maakt plaats voor een hemels blauwe, wolkenloze hemel. Ik roei langzaam door. Mijn ogen zijn gesloten en ik voel de warmte van de zon op mijn gezicht. Wat een verademing vergeleken met mijn avontuur van net. Zou houd ik het nog wel even uit.

Op het moment dat ik de riemen mijn bootje in wil trekken hoor ik het klapperen van zeilen. Eén blik over mijn rechter schouder verteld mij dat er tientallen prachtige zeilboten op mij af komen varen. Oh nee, dit is de route voor de Volvo Ocean Race. Hoe kon ik dat nou vergeten. Ik peddel snel een aantal meter opzij om de boten te laten passeren. Vreemd genoeg is het hier geheel windstil terwijl zij met een gigantische snelheid mij aan stuurboord voorbij komen. Prachtig om dit te mogen aanschouwen.

Ik bedenk mij net dat ik ze achterna wil. Mijn armen zijn nog moe van de eerder geleverde inspanning maar deze kans wil ik niet voorbij laten gaan. Op het moment dat ik mij afzet wordt ik op mijn schouder getikt. “Je tijd is voorbij, nu mag ik!” Bruut val ik van mijn fantasiewereld terug in de werkelijkheid. Ik open mijn ogen om te zien dat ik niet midden op zee zit, maar in mijn eigen kamer. Ik bevind mij op onze RTX 800 Roeitrainer. Onze nieuwste aanwinst op het gebied van conditieverbeterende apparatuur. Ik draai mij om en daar staat vriendlief met een handdoek over zijn schouder geslagen. “Je bent al 20 minuten aan het roeien. Je tijd is op!”