De werkdag was een drama. Een hoop gezeur, vervelende telefoontjes en geïrriteerde collega’s. Voeg daar een dosis slaaptekort aan toe en de chaos is compleet. Ik voelde mij ellendig. Tijd om de negatieve energie van mij af te rennen. Rondje polder stond er op de planning. Eenmaal thuis stuif ik door naar boven, spring in mijn hardloopkleding en trek mijn i-pod uit de kast. Terwijl mijn GPS verbinding zoekt met de satelliet sta ik mijn veters te strikken, gevolgd door een warming up.
Ik ben het park nog niet uit of het gezemel begint al. Mijn broek zit niet lekker, mijn sok zit dubbel in mijn schoen en mijn oortjes vallen steeds uit. De ellende van de dag hangt als een wolk muggen om mij heen. Ik kan wel janken… Ik zet mijn muziek wat harder en schroef mijn tempo op om alles achter mij te kunnen laten. Links van mij duikt er plots een fietsertje op. Ik schuif een stukje naar rechts zodat hij kan passeren. Maar dat doet hij niet. Hij blijft naast mij fietsen. Ik werp hem een blik toe die op onweer staat. Ik kijk in zijn fel blauwe ogen en sproeterige gezicht. “Hoi” roept hij met een glimlach. Ik pers een “hoi” over mijn lippen om daarna weer stoïcijns voor mij uit te kijken. Inmiddels zijn we bij de polder aangekomen. Het ellendige jong op zijn groene fiets blijft maar naast me en kijkt mij aan alsof hij iets verwacht.
“Wat bent u aan het doen?” Ik zet mijn muziek uit. Hoor ik dat goed? Vraagt hij nu echt wat ik aan het doen ben?! “Ik werp de etter een venijnige blik toe. “Ik ben aan het kunstschaatsen en heb zojuist een drie dubbele cherryflip gemaakt.” “Oh ja… Nu zie ik het ook.” Is zijn antwoord, gevolgd door “Mooie paarse schaatsen heeft u!” Wijzend naar mijn schoenen. “Waar moet je heen?” vraag ik hem, in de hoop dat hij zegt rechtdoor te moeten waar ik linksaf ga. “Oh, nergens, ik fietste gewoon wat rond tot ik u zag.” We zijn inmiddels 1.5 kilometer verder en ik ben bang dat ik de overige kilometers niet van hem af kom. Ik schat het joch niet ouder dan een jaar of tien. Ik moet er niet aan denken dat Uk met een onbekend persoon mee de polder in fietst. Daar zal ik hem haarfijn aan helpen herinneren als ik thuis kom. “Ik vraag mij af wat je ouders er van vinden dat je een wildvreemd persoon gezelschap houdt tijdens het hardlopen?” “Zo wild ziet u er nu ook weer niet uit.” Wuift hij met zijn handen los van het stuur. “En mijn vader doet ook aan hardlopen!” Alsof hiermee mijn vraag beantwoord is.
Ik besluit het kind naast mij te negeren en ren door. Mijn blik gericht op de komende paar meters voor mij. Steeds sneller en sneller gaan mijn benen en mijn voeten raken de grond nauwelijks. Ik geniet van het zweef moment. Dit tempo houd ik niet lang vol en ik moet gas terug nemen. “Stop je nu al? Ren door tot aan de laatste boom!” Ik wil mij de les niet laten lezen, maar ik wil ook niet onderdoen voor het joch. Dus ik zet alles op alles en ren door tot aan de laatste boom. Dan ga ik over op een lichte dribbel om bij te komen. De laatste kilometer heb ik mooi onder de zes minuten gelopen. Geheel buiten adem, dat dan weer wel. “Kom, we doen dat stuk nog een keer. In het zelfde tempo!” We? Denk ik bij mijzelf. Hij heeft zijn fiets al omgekeerd en staat mij verwachtingsvol aan te kijken. Ik draai om mijn as en ren naar hem toe. Samen vertrekken we weer vanaf de laatste boom naar de eerste in een flink vaart. Ondertussen roept hij kreten als, “Dit tempo vasthouden!! Nog een klein stukje!” Bij de eerste boom aangekomen draaien we weer om en in een lichte dribbelpas vervolgen we onze weg. Ik kan geen zinnig woord uitbrengen maar hij heeft praatjes voor tien. Hij verteld over school, zijn vervelende zusje, de vakantie naar Oostenrijk, zijn ouders en zijn overleden opa die hij heel erg mist. Alsof we elkaar al jaren kennen. Ik begin sympathie voor hem te krijgen. Zoals hij praat is het net of ik mijzelf hoor praten. Mijn norse blik ontdooit en de irritatie ebt langzaam weg.
Een blik op mijn horloge vertelt mij dat ik nog maar een kilometer hoef te gaan. Ik zet aan om mijn tempo te verhogen en hoor hem nog steeds naast me ratelen. “Kom we gaan intervallen van lantaarnpaal naar lantaarnpaal.” Weer dat WE!! Hij ziet mijn blik en alsof hij weet waar ik voor train zegt hij: “Anders wordt je nooit sneller!” Het kind heeft er blijkbaar verstand van. Ik versnel en verlaag mijn tempo gedurende een halve kilometer. Dan zit ik er echt doorheen. De laatste halve kilometer brengen we zwijgend door. Hij op zijn fiets en ik in een makkelijk vol te houden tempo. Bij het park gekomen gaat mijn dribbel over naar een wandeltempo. Van mijn ellendige gevoel is inmiddels niks meer over. De zwerm muggen heb ik achtergelaten in de polder. Waar ze horen. Ik voel mij heel licht en vooral moe. “Goed gedaan!!” Roept hij. “Dank u.” Zeg ik met een glimlach en ik geef het joch een high five. “Hier moet ik de straat in, ik woon een stukje verder.” Hij wijst in de richting van een rijtje huizen. “Bedankt dat ik met u mee mocht!” Nog voor ik kan antwoorden dat ik nooit toestemming heb gegeven maar toch stiekem wel blij ben dat hij mee gefietst was, steekt hij de straat over. Inmiddels razen de auto’s over de weg tussen ons door. Hij draait zich nog een keer om en zwaait naar me. Daarna is hij weg, mij alleen achterlatend. Ik draai mij om en moet lachen. Zo’n gekke training heb ik nog nooit mee gemaakt…
Deborah Hamar 
Hahaa,wat een heerlijk verhaal…en nog een personal trainer ook;)
hihi inderdaad…
In eerste instantie zou ik ook er niet tuk op geweest zijn, maar goh wat een leuk jochie toch. Goh, de tweede thuisin Nederland doet me al reageren op zijn Hollands. 🙂
Reageren op zijn Hollands. Haha. Ik moet soms ook even schakelen als ik bij een blog van de “buren” mee lees. Grappig he.
Uiteindelijk een dijk van een training neergezet en de muizenissen achter je. Maar wel een raar horloge heb je eentje die niet de tijd maar de km’s aangeeft;-)
Haha ja precies. Heb een aardige training gelopen zo. Mijn horloge geeft zowel de tijd als de km weer. Handig!!
Wat een leuk verhaal en wat een heerlijke kinderen zijn er toch…
Oh wat lijkt dat me bloed irritant! Wel mooi dat je er uiteindelijk wel iets aan gehad hebt, maar inderdaad toch ook een beetje raar dat zo’n joch zo met een onbekende meefietst.
Geweldig!! Wat een mooi bijzonder moment…
Wat leuk!
Haha geweldig verhaal! Je kunt voortaan je oordopjes wel thuis laten dus!
Als ik hem tegen kom wel ja…
woeha, machtig gewoon!
en vooral dat “zo wild ziet u er nu ook weer niet uit”, ik zou me smijten hé 🙂
heerlijk!
die heeft er al serieus wat kms met zijn pa opzitten denk ik!
Grappig zo’n personal trainer! Maar als ouder lijkt me het ook wel beangstigend als je weet dat je kind zo makkelijk met anderen om gaat, je hoort soms zulke rare verhalen…
Een geweldig kind, al zou ik me in het begin ook mateloos irriteren. Maar dat zo’n jochie zo makkelijk met anderen meegaat bezorgt me toch wel kippevel.
Ik dacht serieus even dat het kind niet echt bestond maar dat het een personificatie van je wilskracht en je herstelvermogen was. Maar kennelijk was hij er echt. Wel, dan heeft hij je toch een dienst bewezen want door zijn puurheid en doordrammerig gedrag heb jij die wolk achter je gelaten. Een bijzondere ontmoeting.
Je schrijft het trouwens heel meeslepend op. Het hele stuk leest bijzonder prettig. Dus voor jou deze keer dubbele complimenten.
Bedankt voor deze mooie reactie Platoonline.
Wat een prachtig compliment. Daar kan ik even mee vooruit!! 🙂
Wat een schattig kind! Maar hij mag blij zijn dat hij er gene van mij is….meefietsen met een vreemde, aiaiai. Gelukkig voor hem was ze niet zo wild 🙂
Ik had de puf niet meer om wild te doen. 😉
Jeetje, wat een vreemde belevenis. Maar uiteindelijk ook wel een gedenkwaardige. Een soort Evy maar dan anders hahaha! Dankzij het enthousiasme van dat joch heb je toch maar mooi die ellendige dag van je af kunnen schudden. Volgende keer mag ‘ie zeker weer mee? 😉
Een soort Evy … hahahahha.
Nou, dat weet ik niet hoor. Dit soort rondjes ren ik toch liever alleen. Maar toegegeven, mijn chagrijnige bui was ik wel kwijt. Zonder hem zou het waarschijnlijk iets langer hebben geduurd.
Heerlijk toch! Meestal zijn de meeste spontane gebeurtenissen achteraf de leukste. Deed me een beetje denken aan een hardlooprondje Krommeniedijk van mezelf vorig jaar. Kon zijn zusje wel eens zijn geweest haha. Groetjes!
Wat spontane gebeurtenissen betreft heb je helemaal gelijk.
Och wat een heerlijk kind, ik had ‘m waarschijnlijk doodgezwegen maar aan het einde is het toch wel een leuk ventje. Vooral handig om dóór te blijven gaan met rennen en jezelf te verbeteren. En natuurlijk om je humeur te bevorderen!
ja, het mooie is dat mensen elkaar soms kunnen begrijpen zonder woorden.
En naar gevoel er van uitgaan dat iets volkomen normaal is, en niet beseffend dat de ander vindt dat er toestemming moet zijn en zo.
Mooi.
Hahaha gevatte opmerking over het kunstschaatsen, al mocht zijn respons er ook zeker zijn 😉
Jouw stukje laat ook weer zien dat ons hoofd het eigenlijk nodig heeft om net even verder gepusht te worden 🙂
Zelf ben ik ook een fervent loper. Aan zijn commentaren merk je goed dat hij regelmatig met zijn rennende vader meefietst.. Zijn antwoord: mijn vader doet ook aan hardlopen en jouw commentaar erop: alsof hiermee de vraag is beantwoord, vind ik heel grappig en herkenbaar voor het loperswereldje. Lopen schept een enorme band, ook tussen mensen die elkaar van haar noch pluim kennen en zijn reactie illustreert dit duidelijk.
Btw deze namiddag doe ik nog eens mee aan een lokale stratenloop. Ik hoop dat er ook iemand is om me te coachen! Ik hoop toch 12 km af te haspelen in 1u06′ met of zonder hulp.
Haha ja inderdaad!! Net als motorrijders. 🙂
Enne succ6 met je loop je! Laat je even weten hoe het gegaan is?
Goed, nochtans was ik pas 31ste op 39 deelnemers. Maar ik vond het loopniveau vrij hoog. Het was gelukkig geen 12 km. Ik liep 10km470 in 55 minuten 33, dus gemiddeld aan 5’18” per km.
Ik had nog wat harder gekund, maar dat doe ik niet meer, want dan krijg ik last van mijn rug.
Grz
Joke
Wow wat een tijd heb je neer gezet!! Erg knap!
Zelf ook tevreden?
Ja hoor, heel tevreden, er is een tijd geweest dat ik daar niet tevreden mee zou zijn, maar die tijd heb ik achter me gelaten. Sinds ik beslist heb om geen intensieve intervaltrainingen meer te doen (want dat belastte mijn rug te veel), heb ik mijn doelstellingen serieus bijgesteld. En dat bevalt me prima.
Van zoiets zou je (na de eerste irritaties) spontaan vrolijk worden, wat een heerlijk bijdehand jochie!
Ik vind het haast jammer dat ik niet aan hardlopen doe. Niet meer, moet ik zeggen, maar e.e.a. heeft alles met mijn fysieke toestand te maken, en ook is mijn leeftijd toch wel een vorm van excuus. Zo’n ontmoeting als jij had, maak ik dus niet mee. Mooi verteld!
Aaaaah, ik heb juist een zwak voor dat soort kinderen. Ik trek ze dan ook altijd aan en geniet ervan! 🙂 Lijkt me een joch met een stevig karakter.
Ik mag hopen voor hem van wel… Hopelijk zoekt ie zijn “meeloopmaatjes” ook met zorg uit haha.
Misschien was hij wat eenzaam dat hij dit zo deed? Moest lachen om je verhaal, maar zou mezelf denk ik ook wat irriteren (aan dat bijdehante opdringerige). Maar een goede personal trainer zo; dat dan wel.
Uiteindelijk was dat misschien toch nét wat je nodig had…
Hihi wat leuk! Dat zo’n dingen nog kunnen. 🙂
Dat is inderdaad een heel bijzonder looprondje zeg!