Door de drukte en de chaos van het afgelopen half jaar ben ik flink aan mijzelf voorbij gegaan. Ik liet steken vallen, zag soms door de bomen het bos niet meer en waar ik normaal in tijden van drukte wist wat ik doen moest, wist ik nu eigenlijk geen raad met mijzelf.
Ik zit in het midden van de kamer en om mij heen staan doosjes, tasjes, foto’s en ander prullaria. Iemand die nu de kamer binnen komt zou denken dat ik bezig ben met het verzamelen van spullen voor de rommelmarkt. Maar dit alles is niet voor de rommelmarkt. Het zijn spullen van mijn ouders die met zorg zijn uitgezocht en met liefde zijn neer gezet. Ik houd ze vast, ruik er aan en zet ze weer terug op de grond. Bij alles wat ik aanraak zit een herinnering, soms een vlaag van herkenning soms een heel verhaal dat zoveel emoties bij mij los maakt dat ik wil zwelgen in zelfmedelijden. Ik wil mij verdrinken in het verdriet dat ik te lang voor mij heb gehouden. Ik wil toegeven aan het gemis. Dus laat ik mij gaan. Niet voor twee minuten, nee, dit keer jank ik tot er geen traan meer vloeit.
Door de afgelopen periode andere prioriteiten te stellen is mijn rugzakje met onverwerkt verdriet opgeschoven. Het moet ooit eens geledigd worden. Dat gebeurt dan ook beetje voor beetje en meestal als ik mijn zwakste moment bereikt heb. De periode waarin de druk om te presteren hoog ligt. Of zoals nu, rond de datum van mijn moeders overlijden. Je kunt blijkbaar niet alles en mijn lichaam en geest zitten duidelijk niet op één lijn.
Ik vind het heel vermoeiend om mij bezig te houden met rouwverwerking. Spijtig genoeg is er geen protocol om te volgen. Dat zou het in ieder geval al een stuk makkelijk maken. Volg het stappen plan en binnen no-time bent u weer de oude. Maar nee, nu moet ik mij overgeven en lijdzaam toezien hoe het voortschrijden der tijd mijn verdriet, ervaringen en emoties een plaatsje geeft. Maar wat is precies “een plaatsje geven?” Het is een vage uitdrukking waar ik niets mee kan.
Ik verwerk mijn verdriet blijkbaar in puzzelstukjes. Iedere keer als ik denk dat de puzzel af is liggen er weer 1000 stukjes voor mijn neus. Geen begin en geen eind. Alleen de mededeling: “SUCCES!” Pas als ik halverwege de puzzel ben realiseer ik mij dat ik “weer” bezig ben met puzzelen. Na drie of vier van dit soort puzzels denk je: “Nu is ie toch wel af?” “Nu ben ik er toch wel?” Maar nee, dan blijkt dat je alleen nog maar de weg hebt gepuzzeld. De weg naar de plaats. Het plaatsje waar je verdriet een plekje zou moeten krijgen…
Niemand kan mij vertellen wanneer ik het plaatsje bereikt hebt. Niemand kan mij vertellen of het dan überhaupt al af is. De enige persoon die dit weet ben ik zelf. Iets met gevoel en lichaam & geest die weer op één lijn zitten. Tenminste dat denk ik. Voorlopig puzzel ik nog even door en mag ik hopen dat mijn plaatsje voor mijn verdriet, een verdomd mooi plaatsje gaat worden!!
Bovenstaand is een blog dat ik vorig jaar november geschreven heb. Ik heb het nooit online gezet. Te veel verdriet, te persoonlijk, als ik er niet over praat dan is het er niet? Ik weet eigenlijk niet waarom. Maar er zijn zoveel mensen om mij heen die de afgelopen periode iemand hebben moeten verliezen dat ik toch besloten heb het alsnog online te zetten. Om te laten weten: Je leven staat nu stil en het zal even duren voor het met dezelfde vaart verder gaat als voorheen. Als je denkt dat je er eindelijk bent, zul je misschien toch weer een paar stapjes terug moeten doen…Misschien wel meer dan één keer?! Maar er komt een tijd dat je weer in rustig vaarwater beland. Je leven zal waarschijnlijk nooit meer het zelfde zijn. Maar je kunt weer genieten. Geef jezelf de tijd en de ruimte…
Deborah Hamar 
Mooi geschreven Deborah………..Knufel voor jou!
Geen woorden………..Xx
En de duur van ‘die tijd’ is voor iedereen verschillend. Prachtig verwoord!
Heel mooi verwoord, nu nog het verwerken. Prima toch dat je er de tijd voor neemt, niemand kan dat voor jou bepalen.
Mooi geschreven weer lieverd… Misschien dat het nooit allemaal een plekje krijgt als daar maar ooit rust in komt. Zal gemis ooit over gaan… Ik weet het niet als het maar niet meer je leven beheerst en wanneer dat is, is wanneer jij het leefbaar vindt. Kus
Mooi Deborah. Zo mooi verwoord recht uit je hart. Je bent heel goed bezig met alle nieuwe dingen die je doet, maar op de achtergrond is toch dat gemis, het niet kunnen delen met je vader en moeder. Ik weet zeker dat je ouders trots op je (zouden) zijn (geweest).
Dikke kus en knuffel xxx
Dat gemis is er inderdaad. En juist het afgelopen jaar zoveel meer dan anders…
Rouw is met momenten rauw, hard, onmenselijk zelfs … en dan komen er ook mooie momenten die we dan herinneringen noemen. Maar het gemis blijft, hoe dan ook, eens minder eens meer zoals de golven van de zee.
Mooi geschreven !
Ik ben er nu wel achter dat je het eigenlijk nooit een plaatsje kunt geven dat voldoet aan je eigen eisen. Ik vind het heel mooi geschreven en ik hoop dat je al een stukje verder bent.
Dat denk ik ook Isis… Het zal altijd een stukje zijn dat niet aan mijn eigen eis voldoet.
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. Het gaat redelijk. Hoewel ik vlak voor de zomer een “droom” periode gehad heb. Hierin werden de vreselijkste details meermalen herhaald. Daar wordt je niet vrolijk van…
Mooi geschreven! … en heel waar! Er is geen protocol, ieder doet het op zijn manier en op eigen snelheid…
Er zijn weinig dingen in iemands leven die te vangen zijn in een planning. Je moet jezelf ook die tijd gunnen.
Heel herkenbaar! Mooi verwoord. Ik heb soms ook echt als het opkomt: ik heb er nu geen zin in!
Kost inderdaad heel veel energie en het houdt nooit op.
Maar je komt er wel. Net als ik en vele anderen.
Nou, ik begin nog maar pas met rouwen, en heb geen idee wat me allemaal nog te wachten staat. Maar dankjewel voor jouw woorden hier.
En de tijd stond even stil… Bedankt voor het delen van dit blog en sterkte met het verwerken van je verlies. xxx
Wat een mooie bijzondere woorden, weet zeker dat er genoeg mensen zijn die er steun in vinden..
Heel erg mooi geschreven.
Mooi dat je het deelt. Ik zal het vast nog eens terug gaan lezen.
Dank je wel. Xx
Lieve Deborah, Je prachtig mooie schrijven raakt mij heel erg diep…. bedankt dat je dit deelt met ons allemaal. Het geeft immense rijkdom kan ik je zeggen. Warme knuffel, Leila
Hoe herkenbaar en zo mooi verwoord. Rouwverwerking is voor iedereen anders en toch gelijk, het is iets waarover je niet kan zeggen hoe het moet en toch zal dit stukje voor velen een hulpmiddel zijn, een hart onder de riem. Lief en vooral heel moedig dat je het hier alsnog plaatste.
Herkenbaar Deborah xx
Dapper van je om het blogje alsnog te plaatsen. Maar dat is misschien ook een stukje van de puzzel en/of rouwverwerking. Je stopt het verdriet ergens diep in jezelf weg en af en toe – in mindere periodes – komt het weer om de hoek kijken.
Het gemis van dierbaren zal nooit verdwijnen, alleen de scherpe randjes gaan er na verloop van tijd vanaf. En van je af schrijven helpt, echt waar. Hierbij een virtuele hug voor jou, sterkte.
O, wat herken ik dit …. ! Zeker nu…
Schitterend geschreven, ik ben er even helemaal stil van. Sterkte met het verwerken van je verlies. 😉
Prachtig geschreven! Iets een plaats geven klinkt zo afgezaagd, maar ik denk toch dat het een waar iets is. Want je verdriet inderdaad niet wegstoppen en helemaal voorbij gaat het niet.
Heel waardevolle blog. Fijn dat je ‘m alsnog gedeeld hebt.
Prachtig geschreven en erg herkenbaar. Ook ik blijf maar stappen achteruit en vooruit doen. Ik ben mijn moeder in oktober 2011 verloren. Toen heel hard doorgerend en de klap kwam inderdaad later. En hard. En nog steeds vind ik het verwerken vreselijk moeilijk.
Bedankt voor jullie mooie en lieve woorden…
zo ontroerend eerlijk geschreven!
begrijpbaar en toegankelijk, zelfs voor mij.
dank je,
ferme knuffel!
ja, dat is een triestig geheel allemaal, wat een naarheid.
Mooi!
Mooi verwoord… Ik heb er zelf (nog) geen ervaring mee maar ik denk dat het gemis naarmate de jaren verstrijken alleen maar toeneemt. In begin gaat alles in een roes en probeer je je leven weer in gareel te krijgen en pas later besef je, denk ik, wat je echt kwijt bent.
Weet heel goed waarover je het hebt. Heb ook nog zo een draft klaar staan.
Als er één spreekwoord klopt is het wel: de tijd heelt alle wonden. Dat is mijn ervaring. Soms droom ik nog van de tijd dat ik in mijn eentje het huis stond leeg te halen. Inderdaad, je kijkt alles aan, je wrijft er over…etc. Ik heb toen heel veel dingen gewoon gebruikt en op den duur werd het gewoon iets van mijzelf. Voor de rest kan ik alleen maar zeggen: niets verdringen, het de tijd geven en op den duur merken dat je ook met plezier en dankbaarheid terugkijkt.
een mooi zinvol blog helemaal mee eens dat je het plaatste.
Rouwverwerking is heel persoonlijk en elk gaat er anders mee om.
De ene schreeuwt en de ander fluistert het verdriet uit.
Denk dat iedereen die een belangrijk persoon in zijn of haar leven verloren heeft herkend wat je hier opschrijft. Idd was er maar zoiets als een stappenplan, dat je gewoon precies weet wanneer wat komt. Want zelfs nu, na bijna 6 jaar, kan ik bij vlagen keihard overvallen worden door emoties. Al merk ik wel dat de scherpe pijn verminderd en dat het gevoel van dankbaarheid en de glimlach om leuke herinneringen overheerst. Dat samen met de gedachte van: was je maar even hier papa…..
mijn broer stierf vorig jaar in mei. Het verwerken en missen … het blijft … het is een vallen en weer opstaan. Soms gaat het goed, dat weer iets minder.
Gisteren heb ik nog een ‘dag broer’ gedicht op mijn blog gezet … die woordjes , het helpt me bij het verwerken
“Ik verwerk mijn verdriet blijkbaar in puzzelstukjes. Iedere keer als ik denk dat de puzzel af is liggen er weer 1000 stukjes voor mijn neus. ” -> heel mooie vergelijking, dat gevoel heb ik ook. Precies of verwerken is iets zoals lagen van een ajuin afpellen en blijven ontdekken dat er nog steeds een laag weg te pellen is. Bij mij is het nu wel niet het verliezen van een persoon dat ik moet verwerken, maar veel dat in mijn jeugd gebeurd is. Ik vraag me soms af of de puzzel ooit wel af kan zijn 🙂
Prachtig geschreven… (ja ik lees je blogs echt wel 😉 ). Heel mooie metafoor, precies zoals het voelt… En een mens blijft toch wel eeuwig puzzelen… Knuffel.
Dank je wel Lou!!
Pingback: Drie jaar… | Deborah Hamar
Dank voor je wijze raad.
Vriendelijke groet,
Graag gedaan.