Ik ben zo druk bezig dat ik niet in de gaten heb dat mijn stalgenoot voor mij staat. Mijn hart slaat van schrik een keer over wanneer ze hoi zegt en vraagt wat ik aan het doen ben. Wanneer ik ondersteboven onder poownies buik door kijk begrijp ik dat ze het tegen mij heeft. Onder de witte haren en helemaal bezweet besluit ik even pauze te houden. “Ik ben poownie van zijn wintervacht aan het ontdoen.” Het is een flinke klus want Poownie had dit jaar een “extra gevoerde jas” aan. Deze winter ging hij als een (ijs)beertje door het leven. Gewapend met ros, zweetmes en borstel loop ik even naar buiten om frisse lucht te happen. “Misschien heb ik iets voor je wat het poetsen makkelijker maakt!” Zegt ze. “Het is een houten blokje dat niet alleen goed helpt bij het verharen maar ook het vuil en zand meeneemt.”

Een dag later tref ik het cadeautje(**) in Poownie zijn poets-kist aan. Hoe kan een blokje van hout mij nu helpen met het uitdunnen van poownie zijn wintervacht? Vraag ik mij nog af. Wat ze er niet bij had gezegd was dat het blokje voorzien was van een ijzeren kartelrand. Even sta ik bedenkelijk met het ding in mijn handen. De kartelrand lijkt nog het meest op een figuurzaagje. Zo één waar je vroeger tijdens handvaardigheid je knutselwerkjes mee stond te vernaggelen. (of de tafel waar je werkje op vast geschroefd stond.) Het blokje weegt niks en ligt in ieder geval fijner in mijn handen dan het zweetmes en de ros. Ik heb er in eerste instantie zo mijn bedenkingen bij. Poownie is nogal gevoelig op zijn huid en vind al dat getut niet fijn. Laat staan wanneer ik de Ninja Groom, want zo heet het blokje officieel, op hem los laat. Ninja krijgt daarmee overigens een heel andere betekenis.

Ik wilde weten of dit stuk hout waar zou maken wat er over hem beweerd wordt. Dus liet ik Poownie eerst wat voorwerk doen. Ik stuurde hem zonder deken de paddock in. Daar was hij al een aantal dagen niet geweest. Blijer kon ik hem niet maken. Zonder kieskeurig te zijn plofte hij neer in het zand en begon met rollen. Linksom, rechtsom en nog een keer. Zichzelf vies maken is voor hem één groot feest. Nu maar hopen dat deze borstel niet alleen de haren maar ook al het zand weg zou poetsen. Anders had ik nog een flinke klus te klaren.

Ik begon wat sceptisch. Door de scherpe kartels durfde ik ook niet veel kracht te zetten. Maar bang zijn dat ik hem pijn zou doen was niet nodig. Met één haal kreeg ik meer haar en zand van zijn rug dan ik met de ros had los gekregen. Na een half uur vegen, want poetsen zou ik het niet willen noemen, was Poownie zo goed als wit en stond ik in een halve meter wintervacht. De dagen daarop haalde ik iedere dag dit blok over zijn vacht. Hij werd niet alleen veel schoner, maar ook super zacht en dat alles zonder narrig te worden. Ook halveerde ik hiermee het “ontharingsproces” aanzienlijk en dat zonder kramp in mijn handen. Wat een houten blokje al niet kan doen?! Poownie is inmiddels door zijn wintervacht heen en kan nu zijn energie voor andere dingen gebruiken. De Groom is schoongemaakt en ligt keurig opgeborgen in de kast, klaar voor volgend jaar!!

**Inmiddels verschillende reacties ontvangen waar deze “borstel” te verkrijgen is. Ik heb hem via GD paardenbenodigdheden waar je ook terecht kunt voor het wassen van je paardendekens!!