5 jaar terug was ik voor “een meisje” echt nog heel goed! Nu schaamt ie zijn ogen uit zijn kop voor mij (of mijn lompigheid) Een van de redenen waarom ik mij van zoonlief niet mag bezighouden met zijn hobby dan enkel vanachter m’n camera. Gelukkig kon niemand ons zien dus mocht ik mijn goddelijke gang gaan. Daar op het loei hete sportveld, zonder zuchtje wind, zes hoog achter, tussen uitgehakte rotsen bij ons hotel op Gran Canaria. En dan jank ik die bal ook nog eens de verkeerde kant op. Zo over het veel te laag gespannen net dat daar onder andere geplaatst was voor dit soort lompe acties. De bal kwam, iets harder dan gepland, op het balkon van compleet onbekende mensen. En wat denk je, niemand “thuis”. Nog geen 10 minuten bezig en we waren de bal nu al kwijt.
Terwijl vriendlief en ik aan het kijken waren naar de verschillende mogelijkheden om het balkon op te komen, want zo hoog was het nu ook weer niet, had zoonlief het al opgegeven…. Daar stond ie dan. Met zijn ziel onder zijn arm, voetballen met je ouders in plaats van je matties is echt een dingetje, en als je jezelf er dan eindelijk overheen gezet hebt, is de bal weg. Vriendlief kwam met verschillende opties om de bal terug te krijgen terwijl zoonlief al onderweg was naar de winkel om een nieuwe te kopen. “Euh?? Hoe bedoel je klimmen? Dat lukt toch nooit? Mij waaraan vast houden? Hoe dan? Zijn jullie gek of zo….”
De uitdrukking op zijn gezicht was zo komisch, dat ik even heel hard heb staan lachen. Hij was bloedserieus. Maar wij ook. Ook al mocht het niet, wij deden vroeger niet anders. Op daken van schuurtjes, de school of in bomen. Het liefst zo hoog mogelijk. Hoe we naar beneden kwamen zagen we dan wel weer. We hebben hier duidelijk te maken met de generatie “playstation- en iPhone-kids”. Die klimmen en klauteren blijkbaar alleen nog maar digitaal.
“Sjees!” Riep ik naar hem. “We willen toch voetballen? Klim naar boven, pak de bal en kom weer naar beneden.” Alsof ie water zag branden. Nadat ik op het punt stond het zelf te doen kwam hij in actie. Er zijn blijkbaar toch grenzen aan wat je aan je ouders overlaat. Nadat onze lenige Harrie uitleg had gekregen wat ie moest doen kon het avontuur beginnen. Wat voor ons “vroeger” dus heel normaal was, was voor hem echt hogere wiskunde. Na drie pogingen stond ie dan eindelijk op het balkon. Alle ruiten waren nog heel en op een stoel en tafel na lag er niks op het balkon dat stuk kon. De bal werd over het net richting sportveld gegooid en zoonlief kon weer naar beneden.
In de tussentijd waren er verschillende mensen voorbij gekomen. Er was werkelijk niemand die aan ons kwam vragen wat wij met zijn drietjes in vredesnaam aan het doen waren. Ook werd er geen hulp aangeboden. Maar dat kwam misschien meer omdat ik als een malle heb staan lachen om deze hele komische actie. Later bleek dat de hotelkamer niet in gebruik was en we de sleutel gewoon konden halen bij de receptie. Met deze wetenschap konden we de rest van de week met een gerust hart het sportveld gebruiken.
PS: Ik kreeg geen toestemming om de foto’s te plaatsen. Ze waren hilarisch, echt waar!
PPS: Je had er waarschijnlijk bij moeten zijn!!
PPPS: Ja, uiteraard hebben we de veiligheid in acht genomen 😉
***
Leuk verhaal, ik ziet het voor me! En die van mij is ook geen spiderman… Maar jouw zoon heeft het toch maar mooi gedaan en zelf opgelost!
Heel leuk logje. Ik zie het zo voor me.
Dit schreeuwt om foto’s !!!
Vrolijke groet,
haha ja eigenlijk wel he!!
Haha! Geweldig! Misschien heeft-ie nu de smaak te pakken? Straks gaat-ie nog aan freerunning doen! Mag jij foto’s maken!
Hij heeft dat wel eens overwogen. Freerunning is echt heel cool (zolang het goed gaat) maar vanachter de PS3 is dit toch veiliger 😉
Haha, ik zie het voor me, geweldig 😛
Spijtig dat je geen foto’s mag tonen, want eerlijk, de beelden die ik mij voor de geest haal zijn gewoon hilarisch
Echt he!! Dat was het eerste wat hij riep: deze foto’s komen NIET online!! haha
Wat jammer dat je de foto’s niet mag delen met ons 😉
Leuk verhaal! Zo te lezen zijn we allemaal nieuwschierig naar fotos’!
haha iedereen wil foto’s zien, maar mijn dochters zouden ook niet willen dat ik die foto’s deelde 🙂
Jammer dat je de foto’s niet mocht plaatsen. Maar herkenbaar. Die van mij leggen mij ook vaak een verbod op.
ik heb hier zo om gelachen! En ?? klimt en klautert zoonlief nu als een malle?
Vanachter zijn computer doet ie niet anders. Maar in het echt … Nee alleen wanneer het echt niet anders kan haha.
Er zijn blijkbaar toch grenzen aan wat je aan je ouders overlaat. hahaha
Maar ik proestte het helemaal uit toen ik las, dat je gewoon de sleutel had kunnen krijgen. hahahaha