Terwijl iedereen om mij heen loopt te puffen en te klagen over de drukte en de chaos, leef ik helemaal op. Het is lang geleden dat ik zo heerlijk gewerkt heb zoals de afgelopen twee weken. Na maanden van rustigere weken was het bijna een verademing om prioriteiten te moeten stellen en taken te verdelen. Dat je ‘s avonds thuis komt en niet alleen lichamelijk moe bent maar ook je geest het gevoel heeft in de sportschool te zijn afgemat. Dat geeft voldoening en hoe gek het ook klinkt, rust.
Na zo’n drukke periode is het fijn om de werkweek af te sluiten bij Poownie. Waar het altijd, weer of geen weer, goed toefen is. De knop om zetten van chaos naar rust lukt mij vaak niet direct. Dus schakel ik in mijn hoofd af door de dag te evalueren. Ondertussen ben ik bij het hek aangekomen en rammel wat aan het slot. Ik ben zo in gedachte verzonken dat het mij na drie pogingen niet is gelukt het slot open te krijgen.
Ik roep mijzelf tot de orde en bekijk de combinatie. Maar die is goed. Ik draai nog wat. Rammel hier en schud daar. Helemaal niks. Het slot zou toch niet vastgeroest zijn? De ochtenddienst is ook gewoon binnen gekomen. Hoe dan?? Terwijl ik mijn stinkende best sta te doen om het slot open te krijgen is er geen enkele voorbijganger die mij een blik waarde gunt. Dat verbaasd mij. Ik had op zijn minst een vraag van iemand verwacht wat ik daar in hemelsnaam aan het sjouwen ben. Maar nee hoor. Ik krijg alle ruimte om op mijn gemak een poging te doen om in te breken. Tot zover het idee van de sociale controle…
Inmiddels heb ik twee gescheurde nagels, geen gevoel meer in mijn vingertoppen en zijn we 15 minuten verder. Ik ben er klaar mee. A la survival man Bear Grylls tijger ik onder het hek door. Mijn natte handen en knietjes voel ik pas later, als ik eenmaal aan de andere kant van het hek sta. Ik ben niet vies van een beetje zand en modder. Gelukkig maar want als ik de keet binnen stap, realiseer ik mij dat Poownie zijn voer nog in de kofferbak ligt. Dit keer trek ik eerst mijn regenpak aan. Vervolgens duik ik als volleerd hekkruiper naar de grond en schuif op mijn buik weer onder het hek door. Hopelijk heeft niemand mij gezien…
Poownie staat inmiddels met zijn maten op het uiterste puntje van de paddock naar mij te kijken. Als ik zijn voerzak onder het hek door schuif en mijzelf er achteraan wurm word ik niet door 1 maar door 3 paarden toe gehinnikt. Ze doen ook echt alles voor voer. Ik neem mijn “applaus” in ontvangst en schud daarna het zand van mij af.
Mijn stalgenoot, die een half uurtje later arriveert, lukt het ook niet. Ze kruipt net als ik onder het hek door. Samen staan we zo’n half uur met het slot te prutsen tot ze er ook klaar mee is. Gewapend met handdoek en spuitbus W40 gaat ze het te lijf. Na een laatste krachtsinspanning geeft het eindelijk mee.
Uit voorzorg ligt er nu een stuk karton en een oud regenpak in mijn auto. Ik kon dan wel normaal naar huis. Maar je weet nooit wanneer het slot de kolder weer in zijn kop heeft…
Deborah Hamar 
Ik kan me dat gevoel wel voorstellen hoor. Dat je eindelijk weer een voldaan gevoel krijgt na een werkdag of werkweek.
Daar zou ik ook geen geduld voor hebben. Gelukkig kon je onder het hek door.
Haha, ik zou je daar graag hebben zien tijgeren… 🙂 Je bent niet voor één ‘slot’ te vangen dus, en slim van je om nu wat ‘survival-gear’ achterin je auto te hebben. Hier (aan zee) gebeurt dit regelmatig, met allerlei sloten. Dat het door de zoute zeewind vastroest. Dat heeft mij ook al wat kapotte vingers gekost…
Zulke dingen gebeuren nou nooit middenin de zomer, als het al 6 weken niet geregend heeft 😉
Ik zie je tijgeren.
Ha de paarden hadden in ieder geval lekker vermaak denk ik zo 🙂
Ben je lekker aan het survivelen, word je ondertussen gewoon uitgelachen 🙂
🤣🤣 Dat is best wel erg toch!!
Haha, ik zie je al helemaal buikschuifend onder het hek door gaan!
WD40
Steeds de reddende engel. 😂
Die fabrikant ben ik toch ook al dankbaar geweest, amai!
Ik zou daar ook geen geduld voor hebben. Gelukkig kon je onder het hek door
Och, och. En die paarden maar lachen natuurlijk. Gooi ook even WD40 in je auto. Superspul!
Ik heb eindelijk rust! Ik rij voor post NL en het was zo ontiegelijk druk vanaf Oktober/ November, eindelijk even een adempauze. Ik had dus precies het tegenovergestelde. Even genieten van de rust.
Ha Mandy. Zo met de feestdagen in die maand had je het zeker druk!! Uiteraard is juist dat ook heel belangrijk. Lekker je rust pakken 🤗
Pingback: Meatloaf overleden + Huisvlijt Linkparty 4 - Huisvlijt
ik zie het ook helemaal voor me haha, weer een activiteit die niet geplant stond haha
Ik zie het voor me tijgeren vooruit, ik zou het trouwens ook doen!
Het duurde even voordat ik besefte waar je was en wat je aan het doen was, maar uiteindelijk viel het kwartje 😉 Goed hoor dat je gewoon een alternatieve oplossing hebt gevonden. Als het op de ene manier niet lukt, dan maar op de andere manier, toch? En inderdaad gek dat niemand er wat van zei of van opkeek. Dat vind ik altijd van die dubieuze dingen. Ik kan mij nog – iets heel anders – reageren van een kledingzaak waar ik werkte dat iemand doodleuk binnen was komen lopen, een hele stapel truien had gepakt en zo naar buiten was gelopen. Niemand had wat gezien / was het opgevallen. Raar!