Op een zondag in oktober vorig jaar…

Auto rijden is niet een van mijn favorieten bezigheden. Ik houd mij liever bezig met de muziek op de radio, de omgeving, en als vriedlief achter het stuur zit, met hem. Maar als je ergens naar toe wil waar je favorieten chauffeur niet naar toe wilt dan moet je zelf auto rijden.

Dat is wat ik de afgelopen maand dan ook gedaan heb. Samen met mijn nichtje was ik meerdere keren per week in de Uithof te vinden. De gehele maand stond in het teken om ons boardtechniek te verfijnen, nieuwe dingetjes aan te leren zoals val breken, de grenzen (vooral de pijngrens) op zoeken en deze te verleggen en onze lef te testen. Dit allemaal om volgend jaar zo optimaal mogelijk van onze wintersport te kunnen gaan genieten.

Die bewuste zondag besloten we om iets eerder naar huis te gaan. Er lag nog een hoop huiswerk te wachten en ook het paard moest nog gedaan worden. We reden eerst naar de Shell, het tankstation om de hoek, om wat lekkers te halen voordat we aan de terugweg naar huis begonnen.

Terwijl wij nog stonden te bakkeleien welk snoepje we als eerst zouden gaan eten startte ik de motor. Of tenminste, dat trachtte ik te doen. Alle lampjes op het dashboard begonnen te knipperen onder luid gezoem, en toen volgde er een complete stilte. Ik deinsde achter uit en keek mijn nichtje verschrikt aan. “Wat doet ie nou???” Ik probeerde het nog twee maal. Maar allemaal te vergeefs. Afgezien van een knipperend dashboard en wat geknetter en gezoem ergens onder de motorkap gebeurde er niets. Met een beteuterd gezicht keek ik wederom naar haar “Beetle Juice heeft mij nog nooit in de steek gelaten, wat moeten we nu doen?”
“Euh, misschien moeten we even onder de motorkap kijken?” Was haar antwoord. Wat op zich een normaal antwoord op de vraag geweest was. Maar niet met mij als bestuurder. “En wat denken wij onder de motorkap aan te treffen? Een grote pijl naar het onderdeel wat het niet meer doet met de mededeling VERVANG MIJ, IK BEN STUK?!”

Geen nood, bij ongevallen of problemen zegt vriendlief altijd: “Bel mij!” en dat deed ik toen ook. Waarop ik van hem het antwoord kreeg: “kun je niet gewoon de ANWB bellen?” Oh ja tuurlijk!! Daar ben je dan al die jaren lid voor. Dat ik dat zelf niet kon bedenken. Maar eerst wilden we nog een poging wagen bij de medewerker van het tankstation. Mijn nichtje legde het probleem aan de medewerker uit, terwijl ik alvast mijn autopapieren aan het opsnorren was. De beste man had er niet zo heel veel zin in, maar klant is koning en twee dames (met een Beetle) kun je nou eenmaal niet zomaar aan hun lot overlaten… De startkabels werden uit zijn eigen auto gehaald en aangesloten. BJ leefde even op om daarna als een nachtkaarsje te doven. “Het zal de dynamo wel zijn” zei hij met een zucht. “Ik kan jullie hier niet bij helpen.” Met zijn tweeen duwde ze BJ met mij er in terug naar de stoeprand waar we niemand in de weg zouden staan.

Dan toch maar de ANWB bellen. Toen de vriendelijke telefoniste mijn naam te horen kreeg werd ik begroet als een verloren familielid. Een collega van haar heette namelijk ook zo en of ik de beste man (Joshua uit Assen) toevallig kon. Natuurlijk ken ik hem! (Waar facebook en Hyves al niet goed voor kunnen zijn )

Er zat niets anders op dan wachten en dus hielden we ons bezig met muziek luisteren via de Phone, want tja de radio deed het natuurlijk niet en we speelde het spelletje ik zie, zie wat jij niet ziet… Binnen een kwartier stond de ANWB meneer voor onze neus. Ik vertelde hem wat de Shell medewerker tegen ons had gezegd en was al bang dat dit grapje mij een fortuin zou gaan kosten. Na een vluchtig onderzoek haalde hij mij uit mijn angst. “U hoeft nergens bang voor te zijn mevrouw, het is niet de dynamo maar de accu. Ik zal hem voor u starten.” Hij koppelde BJ aan de startkabels en na wat gebrom/knetter en gezoem deed hij het weer. We kregen het verzoek om hem niet uit te zetten (lees: af te laten slaan) en direct door te rijden naar de garage.

Onderweg naar huis belde mijn nichtje haar vader met de vraag of hij ons (en al onze boardspullen) op wilde halen bij de garage…

De volgende dag stond BJ weer voor de deur met een nieuwe accu… Klaar voor de volgende rit naar Den Haag.