“Dingen voor mij uitschuiven is iets waar ik heel goed in ben. Waarom iets vandaag doen als het ook morgen kan? Waarom zou je iets doen wat saai of vervelend is, terwijl je die tijd ook kunt besteden aan dingen die in mijn ogen op dat moment vele malen nuttiger en/of leuker zijn dan het karwei wat geduldig op mij wacht? Het probleem is dat ik dit iets te vaak denk en dus ook iets te vaak doe waardoor ik alles of in ieder geval vaak, dingen op het laatste nippertje moet doen. Dit resulteert in gehaast gedrag, wat op sommige momenten overslaat in stress. Met als gevolg aan het einde van die dag een uitgebluste ik. Te moe voor wat dan ook. Daar moest ik toch eens verandering in gaan aan brengen.

Ook dit stelde ik maar uit tot het moment dat ik gek werd van mijn eigen ongeorganiseerde puinhoop. Ik besloot daarom een dag lang alles aan te pakken wat op mijn pad zou komen en niets uit te stellen tot morgen, als die dag ooit aanbreekt, of tot wanneer dan ook…”

“Het irritante geluid van een wekker haalt mij uit mijn droom. Ik draai mij nog lekker een keertje om nadat ik de wekker heb uitgeslagen. Ik wil nog minstens een kwartier blijven liggen. Maar realiseer mij direct dat ik niets meer uit zou stellen. Dus met een zwierige zwaai spring ik uit bed om mij vervolgens aan de deurpost vast te grijpen. Haastige spoed is zelden goed, dat blijkt wel weer. Zodra mijn hoofd klaar is met tollen besef ik dat mijn kleding nog niet klaar ligt. Gelukkig was alles al wel gestreken. Terwijl ik al tandenpoetsend naar mijn slaperige hoofd in de spiegel kijk verzin ik wat ik aan zal gaan trekken. Na mijn hele ochtendritueel gehad te hebben stuif ik door naar het werk.

Ook op het werk staat het thema: “Morgen komt nooit het is altijd vandaag” centraal. Ik wens iedereen een goede morgen en start in een vliegende vaart alles op. Snel, maar gedecideerd haal ik ook nog even koffie voor de collega’s. Terwijl ik verschillende gegevens in het systeem verwerk wordt er aan mij gevraagd of ik, als ik tijd heb, een aantal dossiers op kan zoeken. Ik schuif niets voor mij uit. Dus direct zoek ik de juiste mappen er bij en maak mijn collega blij. Nog voor dat ik zit gaat de telefoon. Een verzoek om gegevens door te sturen via de fax/mail. Ook hier maak ik direct tijd voor vrij. Ik ben nog niet terug op  mijn plek en wederom gaat de telefoon. Waar de uislagen blijven van het examen van afgelopen vrijdag? We zijn snel, maar zo snel nou ook weer niet. We schuiven niets voor ons uit hoor ik een stemmetje in mijn hoofd roepen. Dus ik doe wat nodig is, en binnen een uur beschikt de klant over de nodige gegevens. Hij blij, ik blij.

Mijn aller eerste klusje heeft inmiddels twee uur op mij moeten wachten maar nu heb ik dan toch tijd om het af te maken. Vergeet het maar, want na weer twee telefoontjes ben ik alweer met drie andere taken bezig. Na de lunch blijkt alles weg gewerkt te zijn wat vandaag op mijn pad kwam. Behalve mijn eigen werk. Even overweeg ik om het op te geven. Om de dingen door te schuiven naar een later tijdstip, een tijdstip waarin het wat rustiger is. Maar ik houd vol. Verwoed begin ik aan mijn eigen werk en ploeter stapels papier werk door, print van alles uit, sorteer en archiveer, maak afspraken voor de daarop volgende dagen, en verwerk tussen door ook nog wat aanvragen van klanten. Sta collega’s te woord en werk een aantal bezwaarschriften weg. Want die kwamen bij toeval ook nog op mijn pad. Ik heb zelfs even de tijd (genomen weliswaar) om met een collega te ginnegappen boven de snoeppot. Ook zo iets, altijd als je minder wilt gaan snoepen liggen er opeens de lekkerste snoepjes in die pot, alsof mensen door hebben wat je van plan bent en je willen testen op je zelf beheersing… Die was er op dat moment overigens niet..

15.50 uur. Mijn werkdag zit er bijna op. En mijn bureau is na genoeg leeg. Wat een heerlijk voldaan gevoel! Met een grijns verlaat ik het kantoor en besluit de rest van de dag dit gevoel vast te houden. Dus ook thuis ga ik direct aan de slag. Het heerlijke zonnige weer haalt mij bijna over om languit in de tuin te gaan liggen. Maar ik besluit anders. Pannen en potten worden te voorschijn gehaald. Het eten staat vast klaar en kan, zodra vriendlief thuis is, op gezet worden. De vogel wordt van een dosis aandacht voorzien en andere huishoudelijke klusjes passeren de revue..

Ik ben er achter dat het sneller werkt om sommige klusjes direct weg te werken in plaats van ze uit te stellen. Een doel dat zeker geïmplementeerd kan worden in mijn dagelijkse bezigheden. De kunst is om hier een juiste balans in te vinden. Na het avond eten plof ik moe maar zeer voldaan op de bank. Puf om te pcen of de gamen heb ik niet. Dus ik pak mijn e-reader en verdiep mij in mijn nieuwste boek. Het zou natuurlijk zonde zijn om zo’n spannend verhaal te laten liggen voor morgen.” 😉